2 years of marriage happiness....

Twee jaar. Het is moeilijk om te geloven dat we al zo lang getrouwd zijn maar ik moet zeggen dat het de twee gelukkigste jaren van mijn leven zijn geweest. Elke ochtend wakker worden naast Hartmut om samen met hem het leven te leven is een groot voorrecht. Het zijn twee jaren vol geluk en zegen geweest. Twee jaren waarin we elke dag opnieuw voor elkaar gekozen hebben en waarin onze relatie veel sterker en dieper geworden is. Twee jaren waarin we veel geleerd hebben, van elkaar en van de mensen om ons heen. Twee jaren waarin we God en Zijn goedheid en plan voor ons leven beter hebben leren begrijpen. Niet dat we nu weten wat we van de toekomst verwachten kunnen, behalve het feit dat we weten dat we op Zijn goedheid vertrouwen kunnen. En dat is leuk en spannend. Wij laten ons verassen....

King Size Bed

De afgelopen weken zijn we onder andere druk bezig geweest met het uitkiezen van een bed. Alle voor en nadelen van de verschillende opties werden afgewogen. Het moet goed zijn voor de rug, er mooi uitzien, niet de ander wakker wiebelen als we ons omdraaien in onze slaap. Enzovoort enzovoort. We zijn verwend en hebben veel eisen. Vandaag vieren we dat Jezus geboren is. Een voederbak werd een 'king size bed'. En dat geeft te denken, de zoon van de Allerhoogste heeft  vanuit de hemelse heerlijkheid er voor gekozen om in het meest bescheiden bed gelegd te worden aan de start van zijn leven dat in het teken stond van dienstbaarheid.Voor mij! Mijn hart is vol van dankbaarheid als ik daar aan denk. Fijne feestdagen!

The Jagau Infographic...

Onze  kerstkaart voor dit jaar. Een infographic met de belangrijkste dingen van het afgelopen jaar. Zo veel om dankbaar voor te zijn!
Our christmas card. A family infographic with all the important moments of the past year. So much to be grateful for!

Beautiful creation...

Vandaag bezochten we een oom en tante van Hartmut die een prachtige farm hebben niet al te ver van Windhoek. (anderhalf uur rijden is heel erg dichtbij voor Namibische begrippen) Volgens goed Namibisch boerengebruik begonnen we met een rondrit over de boerderij. We reden rond een grote dam om verrast te worden met prachtige vergezichten over het water en de rondliggende heuvels. Eenmaal terug in het boerderijhuis stond een heerlijke, typisch Duitse maaltijd klaar. Varkensvlees, aardappelpuree en rode kool met appeltjes. De warme maaltijd wordt op de boerderij, maar eigenlijk bijna overal waar ik in Namibie geweest ben tussen de middag gegeten. Vooral op de boerderijen kan ik dat heel goed begrijpen, je bent halverwege je werkdag en moet nog heel wat werk verzetten, om dat te kunnen doen moet je maag goed gevuld zijn. Na de maaltijd werd binnen  uitgebuikt en een potje pool gespeeld om de ergste hitte en zon uit de weg te gaan en daarna gingen we weer een rondrit over de boerderij maken, deze keer zagen we verbazingwikkend tamme zebra's, heel veel koeien en kalfjes en een paar struisvogels. Ik ben altijd weer onder de indruk van het prachtige Namibische landschap dat blijft verassen. Morgen gaan we tot de kerstdagen naar de Jagau-farm, een van mijn favoriete plekjes op de wereld. Een heerlijke plek om te genieten van de prachtige schepping en om tot rust te komen... 

Fun with the family...

Wij genieten... dat is duidelijk...

7 quick takes...

We zijn afgelopen zaterdag na een lange autrit (1500 km) veilig aangekomen in Namibie. En nu genieten we hier van:

1. Het feit dat Hartmut's zus, en sinds gisteren ook zijn broer hier ook zijn. Het was twee jaar geleden dat we allemaal bij elkaar waren.
2. Op bezoek gaan bij Hartmut's oma. En zoals altijd de bomen bijknippen, hoewel het 3 weken geleden ook nog gedaan was...(ik moet eerlijk zijn, ik heb mijn handen niet vuil gemaakt. mijn taak was om oma te vermaken)
3. Braaien met goede vrienden en familie.
4. Het schitterende uitzicht dat ik heb terwijl ik dit type. Mijn schoonouders wonen boven op een heuvel en ik heb een prachtig uitzicht over de buitenwijken van Windhoek en het aangrenzende heuvelland. De zonsondergangen zijn hier prachtig.
5.  In de rij staan bij banken en het verkeersdepartement om alle administratie die hier is zo snel mogelijk af te ronden, net zoals alle andere mensen die dat voor de kerstdagen willen doen.
6. De heerlijke zelfgbakken kerstkoekjes van Hartmuts moeder. En een welkoms-'lebkuchen-Namibia' op ons bed...
7. Imke (zus) aanmoedigen die op de 'African Student Games' de eer van Namibie verdedigd. Het is bedoeld als een soort olympische spelen voor Afrikaanse studenten. Toevallig wordt dit toernooi, waarvoor alle landen in Afrika zijn uitgenodigd maar de meeste niet zijn komen opdagen (tsja.. Afrika) ,in Namibie gespeeld dit jaar en kunnen wij dus kijken. Tot nu toe doet Imke het heel goed en is ze vrijwel verzekerd van een plek in de finale!

Let's go!

Africa for Norway...

Misschien ligt het aan 'het soort' vrienden dat ik heb op facebook maar het 'Africa for Norway' filmpje komt al enkele weken lang steeds terug op mijn timeline. En terecht. Eigenlijk moet je nu eerst het filmpje kijken voor je verder leest en daarom heb ik het in dit bericht geplaatst.

 Ik denk dat dit filmpje op een fantastische manier een groot probleem aan de kaak stelt. De video is grappig, maar  heeft ook een serieuze boodschap. In de Westerse media worden mensen overspoeld door beelden van dakloze Afrikaanse weesjes met hongerbuiken en vliegen op hun neus, vaak heeft de dreumes ook nog een jonger broertje of zusje waar voor gezorgd moet worden. Zo'n beeld gaat vaak hand in hand met deprimerende muziek, een voice-over die over de tragiek verteld en als je bijna in tranen uitbarst komt er een rekeningnummer in beeld met de mededeling dat jij, ja JIJ, dit onnodige lijden kan beëindigen door 5 euro te storten. Ik zeg niet dat die kinderen met hongerbuiken er niet zijn, maar door de media is dat vaak het enige dat mensen associëren met Afrika. Bovendien krijgen mensen het idee dat er hele gemakkelijke oplossingen zijn voor hele ingewikkelde problemen. In Noorwegen is het koud, de kou eist ieder jaar tragisch genoeg slachtoffers. Dat is niet het enige wat 'Noorwegen' is. Maar als de media maar lang en vaak genoeg beelden laat zien van bevriezende Noren zullen mensen die er nog nooit zijn geweest vanzelf gebrainwashed worden. En zelfs al bestond Noorwegen grotendeels uit bevriezende mensen, door massaal en goedhartig verwarmingen naar Noorwegen te sturen zou dat probleem niet opgelost worden. Net zomin als jou  5 euro een abrupt einde maakt aan alle armoede en onrecht in Afrika. 

Fondsenwerving zou niet gebaseerd moeten zijn op het exploiteren van stereotypes. Er is hier meer te zien dan armoede, aids en instabiliteit. Het is belangrijk om nuance aan te brengen. Wat zijn de positieve ontwikkelingen in Afrika en andere ontwikkelende landen? Niemand heeft wat aan incomplete beeldvorming. Toen ik fondsenwerving deed in Nederland hoorde ik vaak mensen zeggen : 'Ik geef al 20 jaar aan *willekeurig goed doel* en er is nog altijd armoede, geven heeft geen nut'. Daar was ik het uiteraard niet mee eens, maar ik kon meneer/mevrouw wel begrijpen. Ontwikkelingsproblematiek wordt in hapklare brokjes voorgeschoteld, tussen een soap en het nieuws in, en jij kan een held zijn door met een kleine donatiehier even heel snel een einde aan te maken . Als fondsenwervers eerlijk zouden zijn, en een meer compleet beeld van de ontvangende landen zouden laten zien zouden minder donors gefrustreerd ophouden met geven. Maar een incompleet beeld is ook slecht voor de ontwikkelende landen, ze worden niet serieus genomen als handelspartner, omdat ze zichzelf nog niet eens kunnen ontwikkelen, lopen jaarlijks miljoenen inkomsten van toeristen mis, ze komen niet want het is zo gevaarlijk. En denk eens na wat het met jou zou doen als er constant beelden van die ene dag dat je griep had en doodziek en zwetend in bed lag in het nieuws kwamen terwijl die andere 364 dagen van het jaar dat je gezond was niet in beeld werden gebracht. Dat zou heel oneerlijk voelen, of niet? En terecht... want dat ben jij niet. Jij werkt hard,bent productief,  hebt een leuk sociaal leven en interessante hobby’s. En je zou heel graag willen dat mensen je niet alleen als een zwak ziek gansje zouden zien. Dus, beste fondsenwervers/journalisten/fotograven…. Afrika is niet alleen maar armoede en in oorlog. En de problemen die er zijn hebben geen 5-euro-oplossingen. Ietsje minder stereotypes en een beetje meer nuancering en verdieping zouden erg welkom zijn!

7 quick takes...

1. Dit weekend stond nogal in het teken van kerst en tijd doorbrengen met vrienden. Het voelt nog wel altijd een beetje vreemd om in mijn zomerjurkje naar een kerstviering te gaan,of om daarna met vrienden nog wat op een terrasje te gaan drinken omdat het zo lekker weer is.  Of om een naar kerstliedjes te luisteren en heel hard mee te zingen over besneeuwde kerstdagen terwijl je jezelf aan het insmeren bent met zonnebrandcrème.
2. Afgelopen vrijdag was het ‘Carols in the Park’, waar ik vrijdag al over schreef. Het was een enorm succes. Het was heerlijk om op dat podium te staan zingen en uit te kijken over de meer dan 2000 mensen die op het concert en de picknick waren afgekomen.
3. Zaterdag was het de kerstviering van Mater Domini, het vluchthuis waar ik vrijwilligerswerk doe. Terwijl we kerstliederen zongen werd het kerstverhaal nagespeeld door de bewoners van het huis, zoals je op de foto kan zien. Het was mooi en ontroerend.  Morgen ga ik naar Mater Domini voor de laatste keer van het jaar, deze keer zullen we geen serieuze gesprekken of lessen hebben maar samen kerstversieringen gaan knutselen.
4. Zaterdag op Zondagnacht bleven Abigail and kleine Robert (Ashton) logeren. Het was erg gezellig en het is zo leuk om te zien hoe Robert zich ontwikkeld en hoe hij iedere keer meer woordjes kent en zich beter kan uitdrukken. Als ik er over nadenk hoe klein hij was toen ik hem leerde kennen realiseer ik me hoe lang we al in Kaapstad wonen. Lang genoeg dat iemand zwanger kan worden, een baby kan krijgen en die baby is ondertussen een babbelende peuter.
5. De ontmoeting met de huidige bewoners van ons huis was ontzettend leuk. Het zijn hele leuke mensen en het was goed om te horen waarom ze bepaalde verbouwingen gedaan hadden of waarom ze bepaalde kamers voor bepaalde doeleinden gebruikten. Woensdag was een heerlijke dag en door in onze toekomstige tuin te genieten van de ondergaande zon hebben we nu nog meer zin in de verhuizing! (Ok, misschien niet zozeer in  de verhuizing, maar in het wonen in het nieuwe huis)
6. Hartmut wil het liefst niet herinnerd worden aan het koude weer in Europa. Elke foto van of opmerking over sneeuw en alles wat daarmee te maken heeft doen hem verzuchten dat het toch wel heel oneerlijk is dat we vorig jaar een maand in Europa waren en de gemiddelde temperatuur 10 graden was terwijl het nu nota bene een paar weken vroeger in het jaar is en het al sneeuwt. 
7. Ik knip Hartmuts haar altijd zelf. Nu doe ik dat altijd met een gewone keukenschaar, niet zo heel goed, heb ik wel eens begrepen. maar het werkte. Ik ben hier wel eens op zoek geweest naar een kappersschaar maar had er nog nooit een gevonden (Behalve met tonduesseset, maar die zal denk ik verdwalen  in hartmuts wilde haardos dus die hebben we niet echt nodig) Afgeleopen week ging ik zelf naar de kapper en ik vrieg haar waar ik een goede schaar zou kunnen kopen. De kapster vertelde me een goede plek en knipte vrolijk verder. We hadden het over van alles en toen ik betalen moest kwam ze ineens naar me toe met een klein zakje met daarin een kappersschaar en kam. Die mocht ik zo wel meenemen, ze had het toch gratis gekregen bij, inderdaad, een tondeusseset. Er zijn toch echt wel goede mensen in deze wereld. 

Carols in the park...

Toen ik klein was zong ik in een kinderkoor waar ik ontzettend van genoot. Ik ben nog altijd gek op zingen en Hartmut verwijt me vaak dat ik bij elk onderwerp of woord wel een liedje kan verzinnen. Vanavond is er een kerstviering van onze kerk en toen er een uitnodiging kwam om in het koor te zingen kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Prachtige oude kerstliedjes, sommigen heel klassiek gezongen, anderen in een wat hipper jasje. Dinsdagavond hadden we de generale repetitie en het was ontzettend mooi. Super om samen te zingen en na te denken over die ene heel belangrijke geboorte!

Oh kom er eens kijken...

Ons mijn zingen voor sinterklaas is gelukkig niet tevergeefs geweest. De zwarte-piet-voor-Nederlandse-kindjes-in-het-buitenland heeft ons toch kunnen vinden.Ik kon het niet laten om toch een beetje aan Sinterklaas te doen. Voor mij is Sinterklaas een van de beste feeesten en het hoogtepunt van de Nederlandse cultuur. Ik betrap mezelf de afgelopen dagen steeds weer op het zachtjes zingen van sinterklaasliedjes.Ik kan uren wegdromen bij herinneringen aan mooie surprises, zakken vol cadeautjes, gezellige avonden met een buffet vol lekkerijen, gemaakt door mijn moeder.  De laatste uren voor het Sinterklaasfeest veranderde het Sikkema-huishouden in een groot geheimzinnig nest. Deuren die alleen op een kiertje open gaan omdat je niet mocht zien wat er binnen gebeurde, plakband en scharen die de hele tijd in gebruik waren omdat iedereen op het laatste moment nog cadeautjes moest inpakken. En een enkel gezinslid dat al in de huiskamer zat te wachten omdat ze met een betere planning een week van tevoren al klaar waren.We wisten al van een heel jonge leeftijd dat het allemaal een groot toneelstuk was, maar toch was het spannend, dat bonzen op de deur, de cadeautjes die er dan ineens stonden. Sinterklaas is een traditie die Hartmut en ik onze toekomstige kinderen willen meegeven. Hier krijgen de kinderen, net zoals in de meeste landen, met kerst ontzettend veel cadeautjes. Door Sinterklaas te vieren kunnen wij een stukje Nederlandse cultuur mee geven maar wat ik nog veel belangrijker vind is dat we op die manier met Kerst kunnen vieren waar het écht om gaat. De cadeautjes zijn immers al binnen...
En tot die kinderen er zijn heeft Hartmut geluk, nu is hij het dankbare slachtoffer van mijn sinterklaasobsessie.

7 quick takes...

1. En toen was het December. En kon Hartmut zijn snor gelukkig afscheren. Een foto als bewijs.
2. Ik ben weer helemaal beter. Mijn brein is alleen nog een beetje langzaam. Maar dat kan natuurlijk ook komen doordat het bijna vakantie is en mijn brein gewoon niet zo veel zin meer heeft in werken.
3. Nog 2 weken, dan zijn we in Namibie. Ik heb het eerste cd'tje voor onderweg al gebrand. Een leuke mix van kerstliedjes, podcasts met antwoorden op nerdvragen, en goeie meezingers zodat ik Hartmut wakker kan houden tijdens het rijden.
4.  Dit weekend hadden we het eindejaarsfeestje van Hartmuts werk. We waren allemaal gevraagd in jaren 20 stijl te komen. Hartmut zei van tevoren dat ik me niet uit hoefde te sloven want ‘al die ingenieurs doen daar toch niet zo veel aan’. Gelukkig had ik wel een beetje mijn best gedaan want daar aangekomen bleken dat die ingenieurs best wel smaak hadden. Iedereen zag er mooi uit en de aankleding was schitterend. Ook het eten was geweldig, we kijken dus al uit naar het eindejaarsfeestje van volgend jaar.
5. Ik heb dit weekend voor het eerst taaitaai gemaakt. Nog even en ik kan hier de hele Nederlandse gemeenschap van sinterklaassnoep voorzien...
6. De makelaar waarmee wij ons huis gekocht hebben organiseerd altijd een champagne moment als hij een huis verkocht heeft. Deze week gaan we de eigenaars van ons nieuwe huis ontmoeten, in ons nieuwe huis! Ik ben benieuwd naar de geschiedenis van ons huis, de huidige eigenaar weet er blijkbaar nogal veel van af. We hopen ook maken te nemen zodat we meubels kunnen toevoegen aan het vooralsnog korte lijstje van meubels die in ons bezit zijn. 
7. Morgen ga ik naar de kapper. Het in ondertussen al meer dan een jaar geleden (oeps) dus ik ben al weer bang voor opmerkingen die ik ga krijgen van de kapper.' Je haar is een beetje dood in de punten, je moet toch echt vaker komen'. Ik heb ook geen idee wat voor kapsel ik wil dus suggesties zijn welkom. 

De Kaapse dokter….

Het was vanochtend niet mijn wekker die mij wakker maakte, ook Hartmut of zijn wekker waren niet schuldig. Ik werd wakker gemaakt door ‘de Kaapse Dokter’. Hij gierde om ons huis en ik maakte Hartmut wakker omdat ik bang was dat hij al onze ruiten in zou slaan. Ik hoorde op de radio dat hij vannacht weer flink huisgehouden had. Meer dan 40 omgewaaide bomen en heel wat afgewaaide daken. De Kaapse Dokter is de lokale naam voor de sterke, droge wind die in het voorjaar en de zomer haast onophoudelijk lijkt te waaien vanuit het zuidoosten. Hij wordt de dokter genoemd omdat hij alle smog en andere vervuiling rechtstreeks de zee in blaast. Hij zorgt er ook voor dat je op het strand een gratis scrub-beurt krijgt doordat het haast onmogelijk is jezelf te beschermen tegen het rondwaaiende zand. Bij Kaap de Goede Hoop is hij het meest in zijn element. Daar kun je, leunend tegen de wind genieten van de vechtpartij die hij lijkt aan te gaan met de golven en de rotsen. En als je niet uitkijkt neemt hij zo nog even je zonnebril mee…. Ik heb respect voor deze dokter!

PS: Op de foto staan Astrid, de Kaapse Dokter en ik. Het is helaas een oude foto, op dit moment zijn alleen de Kaapse Dokter en ik in Kaapstad. Maar zo kan ik net doen alsof Astrid hier wel is, en dat zou heel leuk zijn!

7 super quick takes...

1. De ingreep is heel erg goed gegaan.
2. Ik ben vandaag weer voor het eerst aan het werk maar realiseer me dat een filmpje kijken en boeken lezen een ander soort inspanning van mijn hersenen vraagt dan werken. Waarom duurt het zo lang voor je niets meer van de narcose voelt?
3. Hartmut en ik hadden een filmpje gehuurd en hebben hard gelachen om de omslag die duidelijk uit andere tijden kwam. 
4. Hartmut heeft bewezen dat hij een uitstekende ziekenverzorger/kok/huisman is. Misschien moet ik toch maar wat vaker ziek zijn zodat hij zichzelf kan blijven trainen.
5. Ik heb een nieuw paspoort (hoera!). Nu moet ik naar Home Affairs gaan om er ook de juiste stickers en stempels in te krijgen (ietsje minder hoera).
6. Het is ineens bijna December. Dus we gaan bijna naar Namibie. Ik heb ontzettend veel zin in tijd met familie en vrienden, de kerstkoekjes van mijn schoonmoeder en de lange hete zomerdagen op 'the farm' met als hoogtepunt de dagelijkse siesta.
7. Ik ben begonnen met borduren.. Dat klinkt truttiger dan het resultaat er uit ziet, en  bovendien, truttig is hip. Als het af is zal ik een blogje plaatsen, maar dat kan nog wel een tijdje duren. 

Geopereerd in een schuur?

Vandaag ga ik geopereerd worden. In een Afrikaans ziekenhuis. En nee, ik maak me daar geen zorgen over. Door eenzijdige berichtgeving in het internationale nieuws lijkt het er soms op dat alle ziekenhuizen in Afrika geen electriciteit, stromend water en schone toiletten hebben. En helaas is dat in veel gevallen ook zo. Maar voor de mensen die genoeg geld hebben heb je, vooral in Zuid Afrika, prima prive ziekenhuizen. Ik ben altijd onder de indruk van de kwaliteit van zorg, de aandacht voor de patienten en de mooie gebouwen. Het ziekenhuis waar ik nu opgenomen zal worden is verbonden aan de universiteit en zorgt er dus ook voor dat ik de, in mijn ogen, beste arts kon uitkiezen. En dat maakt het soms een beetje lastig. 10% van alle mensen in Zuid Afrika gebruiken de priveziekenhuizen terwijl daar bijna de helft van het geld zit dat in Zuid Afrika wordt uitgegeven aan gezondheidszorg. Het is niet erg niet dat de zorg in de priveziekenhuizen zo goed is, integendeel, ik ben er blij mee. Het is ook niet zo dat de zorg in de openbare ziekenhuizen verschrikkelijk slecht is. Het is niet ideaal maar ik heb in andere Afrikaanse landen veel ergere situaties gezien. Het probleem is dat het verschil zo verschrikkelijk groot is. Ik zou het helemaal niet erg vinden als ik mijn kamer met veel meer mensen zou moeten delen, als ik minder luxe eten zou krijgen of als de schilderijen in de ziekenhuisgangen van minder bekende kunstenaars zouden zijn als ik zou weten dat de mensen in de openbare ziekenhuizen minder lang zouden hoeven wachten of als er meer verpleegsters per patient zouden zijn. Maar daar kan ik me nu denk ik beter even geen zorgen over maken. Eerst maar weer beter worden.

Alleen de naam van het ziekenhuis waarin ik opgenomen zal worden geeft te denken. 'Grote Schuur Ziekenhuis' klinkt mij nou niet echt geruststellend in de oren. Het ziekenhuis dankt zijn ongewone naam aan het feit dat er in de tijd van de VOC een pakhuis was op de plek waar het ziekenhuis nu staat. Het ziekenhuis is geopend in 1938. De allereerste patient van het ziekenhuis was een 13 jarige jongen die door een auto was aangereden (ja, toen ook al). Het zieknhuis is erg beroemd omdat het de plek was waar in 1967 voor het eerst ooit een harttransplantatie werd uitgevoerd. Dus, met vooruitstrevende zorg zit het wel goed....

7 quick takes...

1. Hoera.. vorige week is de training waaraan ik maanden gewerkt heb uitgekomen.  Het moet nog geprint worden maar zelfs om het zo op het scherm te zien staan is bijzonder. Ik  hoop dat het veel vroedvrouwen  wereldwijd zal helpen om er voor te zorgen dat zoveel mogelijk baby’s de bevalling overleven.
2. Het is November, een maand waarin internationaal aandacht gevraagd wordt voor kanker die alleen mannen treft. Om deze reden is het omgedoopt to ‘Movember’ en laten heel wat mannen hun ‘Mo’ (snor) staan. Ik weet niet of het ook populair is in Nederland maar hier zie je meer en meer behaarde bovenlippen, de een al wat mooier dan de andere. Hartmut doet ook mee en tot mijn grote hilariteit vertonen zelfs zijn snorharen een krulneiging…
3. Afgelopen Vrijdag hadden Hartmut en ik een datenight. We gingen uit eten in ons favoriete pizza restaurant. Ze hadden een nieuwe pizza op het menu. Een heel slimme moet ik zeggen. De pizza heeft in het midden namelijk een groot gat, waar een hele berg salade is. Een heel stuk gezonder, en meestal kan ik toch geen hele pizza op. Deze pizza rand met salade was een heerlijke aanpassing aan de traditionele pizza.
4. Afgelopen vrijdag kon ik een pakketje uit Nederland uit de brievenbus halen. Heerlijk om zo een beetje Nederland in handen te hebben met tijdschriften, boeken en heerlijke delfts blauwe dingen die normaal gesproken alleen toeristen kopen. Superleuk! Ik heb de tijdschriften nog lekker laten liggen voor deze week (zie puntje 7) de stroopwafels waren voor Hartmut niet veilig. Die hebben zijn thuiskomst niet langer dan een uur overleefd.
5. Een vriendin van ons is deze week afgestudeerd als architect. We zijn zo trots op haar. Dit weekend had zij met haar hele klas een tentoonstelling van hun eindprojecten. Dit is het enige gebouw dat ze ooit zullen ontwerpen waar geen ruimtelijke ordening, budgetten en andere creativiteitsonderdrukkende  factors komen kijken. De modellen en presentaties waren dan ook fantastisch om te zien. Als alle voorgestelde projecten uitgevoerd zouden worden zou Kaapstad een Architectonische hoofdstad worden!
6. Afgelopen zaterdag had ik wat tijd vrij en dat moest gevierd worden in de keuken. Ik heb de ultieme winterkoekjes uit Duitsland en Nederland gemaakt. Lebkuchen en pepernoten… dat gecombineerd met de kerstmuziek die ik aan had staan deed me even helemaal wegdromen in de winter. Tot ik de deur uitstapte waar een stralende zon mij er weer aan herinnerde dat ‘a white Christmas’ deze keer waarschijnlijk over het wit van het zand op het strand zal gaan…
7. Komende Woensdag  moet ik naar het ziekenhuis voor een kleine operatie. Als het goed is hoef ik maar een nachtje te blijven maar je weet het nooit. 

Zuid Afrika, een tikkende tijdbom?

Toen ik vroeger klein was namen mijn ouders me vaak mee naar musea. Een van de favorieten was het openlucht museum in Arnhem. Daar was een ijzersmid die de mooiste dingen uit een,  in mijn ogen, vies blokje metaal wist te maken. Hij maakte het ijzer zacht bij hoge temperaturen,  sloeg er een heel aantal keren flink op met verschillende hamers in verschillende vormen, plaatste het terug in het vuur, sloeg nog een beetje meer om dan uiteindelijk, als hij tevreden was het gemaakte product in een bak koud water te leggen om het goed af te laten koelen. In zijn werkplaats was een heleboel lawaai, een gevaarlijk warm vuur en veel rook en stoom van het afkoelen. In mijn ogen was het chaos, maar de smid leek goed zijn weg te weten en wist precies wat hij deed.

Gisteren stuurde mijn moeder me een artikel uit het Nederlands Dagblad over Zuid Afrika. De schrijver begreep de situatie in Zuid Afrika goed, in zijn relaas was het duidelijk dat hij veel geluisterd had en op veel punten gaf ik hem ook gelijk. Maar toch veroorzaakte het artikel een gevoel van plaatsvervangende belediging voor ‘mijn’ Zuid Afrika. Misschien is het raar om te zeggen over een artikel dat de situatie in post-apartheid Zuid Afrika analyseert maar ik vond dat de schrijver op een zwart-witte manier mensen in hokjes stopte. Alle blanken zijn rijk en bang (niet waar, lees deze blog maar) en alle zwarten zijn incompetent en oneerlijk rijk geworden of superarm en zonder hoop. De conclusie was dat het niet lang meer zal duren voor de situatie in Zuid Afrika onhoudbaar wordt.

In de tijd van apartheid was Zuid Afrika was als een vies blokje ijzer. De schoonheid was haast niet te ontdekken, de wereld wilde het liefst niets met het land en haar politieke regime te maken te hebben. En dat kan ik me voorstellen, apartheid was afschuwelijk. Maar ondertussen zijn we een heel aantal jaren verder en heb ik het gevoel dat Zuid Afrika in de handen van een smit is. Het land ligt af en toe in een vuur, verkeerde opvatten en denkbeelden moeten weggebrand worden, er wordt geslagen, van buitenaf, maar vooral ook van binnenuit. Oude en nieuwe machten moeten een balans vinden en leren samenwerken. Af en toe wordt er heel wat stoom afgeblazen, ik denk dan aan de protestacties, de stakingen en de vurige politieke partijcongressen.

Het ligt niet in de Zuid Afrikaanse aard om ergens gematigd over te zijn. Als mensen blij zijn wordt er  gedanst en gezongen tot de voeten moe en de kelen schor zijn. Maar als mensen boos of teleurgesteld zijn wordt dat ook luidkeels meegedeeld. Ik zeg niet dat de manier waarop dat gaat altijd goed is. Als ik ’s ochtends in de auto naar het nieuws luister en over weer een protestactie, weer een moord of weer een gang-oorlog hoor wordt ik verdrietig. Maar ik voel verandering. Zuma, de president, heeft onlangs een motie van wantrouwen gekregen. En ik denk dat dat goed is. Ik denk dat het geweldig is dat mensen kijken naar de kwaliteit van een leider en hem niet zonder meer verafgoden omdat hij van de juiste stam of kleur is. Ja, politieke onrust is niet goed, maar ik kan niet zeggen dat veel ‘ontwikkelde’ landen het er de laatste jaren veel beter vanaf brengen.

Een van de problemen in de beeldvorming over Zuid Afrika zijn de vele Zuid Afrikaanse emigranten die overal ter wereld wonen. Ze hebben Zuid Afrika vaak al jaren geleden verlaten omdat in hun ogen de situatie onhoudbaar was. Zij blijven negatieve verhalen rondbazuinen over een jonge democratie die ze gelukkig zijn ontvlucht, net voordat de bom  zou ontploffen. De jaren zijn voorbij gegaan en het land is nog steeds werkende. Misschien niet naar de maatstaven van de wel geoliede democratische machine in Europa, waar de democratie al enkele honderden jaren ervaring heeft, maar in vergelijking met de rest van het Afrikaanse continent brengt dit jonge land het er  helemaal niet slecht van af. In de rest van Afrika wordt Zuid Afrika gezien als het bolwerk van economische welvaart, politieke stabiliteit en geluk. De vele vluchtelingen zijn daarvan de getuigen.

De smid zijn werkkamer was in mijn ogen chaotisch, maar voor de smid was het georganiseerde chaos. Zuid Afrika is een chaotisch land, maar hoe langer ik er woon, hoe meer ik begrijp. Binnen een minuut kan het me overweldigend gelukkig maken en tegelijkertijd ontzettend verdrietig. Het land en haar mensen dwingen je om een mening te vormen over dingen waar je tevoren nog nooit over nagedacht had. Het eist van je dat je weet wie je bent en waar je staat, je kan hier geen muurbloempje zijn dat slechts toekijkt, dan zal het land je opslokken en zijn dramatische politiek en problemen. Van alleen maar toekijken zal zal je depressief raken over de staat en haar toekomst. Als je het spel van Zuid Afrika niet meespeelt sta je binnen de kortste keren op het vliegtuig richting schijnbaar welvarender delen van de wereld. Maar als je de dans meedanst, als je je ogen open doet en bereidt bent om grenzen te verleggen en om te luisteren naar verhalen kun je een van de bruggenbouwers zijn die Zuid Afrika nodig heeft. En meer en meer mensen voelen dat. Meer en meer mensen zien in dat Zuid Afrika niet geregeerd en bestuurd kan worden door één bevolkingsgroep maar dat de toekomst van dit land ligt in het bij elkaar brengen van culturen en ervaring. Dat samenwerken, hoe cliché het ook mag klinken, de sleutel is tot succes.

Onlangs zijn de conclusies van een grootschalig bevolkingsonderzoek bekend gemaakt. Meer mensen dan ooit tevoren hebben toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. Meer mensen dan ooit tevoren hebben schone toiletten en een dak boven hun hoofd. Iets wat niet in de census te lezen is maar wat ik wel steeds vaker om me heen hoor en zie is dat meer mensen dan ooit tevoren de grens tussen kleuren over durven steken, steeds meer mensen gaan vriendschappen aan die in de apartheidsjaren ondenkbaar waren. Internationale ontwikkelingshulp voor Zuid Afrika lijkt langzaamaan te stoppen. Zuid Afrika kan het zelf wel. De internationale kraan gaat dicht maar de lokale kraan staat open. Meer en meer kerken, organisaties en individuen zetten zich in voor hun buurman, ongeacht kleur of cultuur. Is dat geen reden om, ondanks alles, hoop te hebben? Mensen vragen me soms waarom ik ervoor gekozen heb om in Zuid Afrika te wonen terwijl er zo veel negatieve berichtgeving is. Maar is  hoop geen goede reden om hier te blijven wonen, om mijn handen uit de mouwen te steken om mijn steentje bij te dragen aan het verbeteren van deze gewonde samenleving? 

7 quick takes...

Deze keer zijn de quick takes een paar dagen te laat. We hebben de laatste paar weken ontzettend veel problemen met internet. Slechte, langzame verbindingen en af en toe helemaal geen verbinding. Dit was afgelopen maandag ook het probleem. Vandaar dat ik de takes nu pas kan plaatsen.

1.   Dit weekend was het weer tijd voor de Izandla Zethemba Funday, Izandla Zethemba is een organisatie die kinderen die te maken hebben met HIV in hun familie, of die zelf besmet zijn een plek geeft waar ze gewoon kind mogen zijn. Meestal doen ze activiteiten in een kerkgebouw maar een paar keer per jaar worden de kinderen meegenomen om iets echt leuks te doen. Afgelopen zaterdag was er een stranddag gepland en gelukkig hielp het weer mee om het tot een groot succes te maken. 88 kinderen, golven, een heleboel zand, ballen en zon zijn een goede combinatie om heel veel lol te hebben.
2. Ik heb een appeltje te schillen met de zon. Ik snap dat je verbrand als je in de zon bent voor een lange tijd. Ik smeer me suf om dat te voorkomen. Maar wat ik niet snap is hoe de zon hier allerlei rare patronen op mijn huid brand. Je zou verwachten dat twee stukken huid die allebei even lang in de zon geweest zijn op dezelfde manier zouden verbranden, of beter nog, bruin zouden worden. Niet op mijn huid, afgelopen weekend leek het alsof ik vuurrode vlamvormige tatoeage op mijn been had laten zetten terwijl de huid eromheen nog gewoon wit was. Niet echt charmant.
3.  Maandag hadden we zomerregen. Zomerregen is zo veel beter dan winterregen. Winterregen maakt alles nat en koud. Zomerregen maakt alles fris en schoon en duurt bovendien niet zo lang. Hoera voor zomerregen!
4. Gisteren had Hartmut een verassing voor me en kreeg ik geld van hem. Nu ben ik uiteraard een heel zelfstandig meisje en kan ik ook best zelf naar de bank gaan, maar dit briefje was toch wel bijzonder. Zuid Afrika is namelijk bezig om nieuw briefgeld in te voeren, en dat gaat niet zonder controversie. We hadden de ‘big five’ op ons geld staan, nu staan de dieren nog altijd op de achterkant maar Mandela staat op de voorkant. Mensen vinden dat er veel te veel geld aan verspild wordt, dat de uniekheid van de rand verloren gaat nu er een gezicht op staat, zoals op de meeste bankbiljetten wereldwijd. Ach, mensen kunnen zeggen wat ze willen, ik vind het nieuwe geld wel mooi.
5. Afgelopen weekend hadden we de ouders van eens peetkindje op bezoek. We hadden al wel flarden van hun levensverhalen gehoord maar om zo alles te horen is echt verschrikkelijk.  Hoe veel afwijzing en verdriet sommige mensen meemaken in hun leven. Het maakt me echt dankbaar voor de fijne jeugd die Hartmut en ik gehad hebben, maar het geeft me ook een gevoel van verantwoordelijkheid om hen die niet zo bevoorrecht hadden een veilig plekje te geven waar ze voelen dat ze welkom zijn.
6. Het loopt hier echt tegen het einde van het jaar. Het is bijna zomervakantie en heel veel dingen zijn voor het laatst. Overal zijn er afscheidsetentjes, bedankjes en de scholieren schrijven hun eindexamen. In mijn hoofd is dat alles nog altijd een beetje raar. Niet dat alles ten einde loopt met het langer en warmer worden van de dagen, maar het feit dat het dan ook nog eens kerst is. Kerst in de zomer blijft een beetje vreemd.
7. Nog 9 weken, dan verhuizen we naar ons nieuwe huis als alles goed gaat! 

Permission to dream...

Gisteren was het dinsdag, en dinsdag is leesproject-dag. De school waar ik altijd heen ga is niet zo heel ver weg maar ik heb altijd het gevoel dat ik een compleet andere wereld in ga als ik de wijk binnenrij. Slecht onderhouden huizen, grijze flats met hier en daar een betonnen, vervallen speelplaats voor de kinderen. Ook tijdens schooluren hangen er opvallend veel jongeren in schoolgaande leeftijd gewoon rond op straat. Op de muren zijn de namen van verschillende gangs gespoten om territorium aan te duiden. Zij zijn hier heer en meester, de politie heeft weinig te zeggen. Mijn hart breekt als ik de verhalen van de kinderen hoor. Zij groeien op in een wereld die hen op té jonge leeftijd al té veel ‘streetwise’ maakt.  Het jongentje waar ik altijd mee lees is een lief ventje maar hij vindt het heel moeilijk om zich op de boeken te concentreren. Hij is erg onrustig.  In zijn ogen zie je vaak het verdriet van de dingen die hij meemaakt. Vorige week had hij een armbandje om, trots vertelde hij me dat hij het zelf gemaakt had. Ik vroeg hem hoe hij het gemaakt had en hij zei: ‘Oh, gewoon, van een meisjes-condoom. Die liggen altijd bij onze flat. Die gooien ze daar als ze ‘klaar’ zijn. Ik heb deze gewoon schoongemaakt en het zachte plastic er uit geknipt. Vind je hem mooi?’. Gisteren las ik met hem een boekje over dingen en je huis waarmee je voorzichtig moet zijn. In dat kinderboek ging het niet over drugsnaalden en gebruikte condooms. Op een pagina stond een afbeelding van messen en lucifers. Hij vertelde me dat de schoolleiding eerder die ochtend de klas had doorzocht op gevaarlijke  goederen. Een van de jongens uit zijn klas had een mes en lucifers bij zich. Hij wilde een ander jongentje uit de klas steken en verbranden.  Ik vroeg aan mijn student  of hij dat ook zou doen. Met tranen in zijn ogen zei hij zachtjes dat hij dat nooit zou doen. Onlangs was zijn oom voor zijn ogen vermoord door leden van een vijandige straatgang. Hij is 7 maar heeft al meer geweld meegemaakt dan goed is voor een kind.

Dat is de wereld waar deze kinderen opgroeien. Conflicten worden niet uitgepraat om er een einde aan te maken, een mes of geweer zal een einde maken aan het leven van degene waar je een conflict mee hebt. Meisjes maken hun middelbare school niet af omdat ze zwanger zijn en jongens stoppen met het naar school gaan omdat ze het nut van kennis niet inzien. Je aansluiten bij gang geeft sneller roem, geld en status. Er zijn veel te weinig positieve mannelijke rolmodellen. De meeste vaders, ooms en grote broers zijn vermoord of zitten in de gevangenis. De moeders zijn moe, als ze ooit al hoop op een beter leven voor hun kinderen hadden hebben ze dat meestal opgegeven. Mijn kleine student zegt dat zijn moeder nooit tijd voor hem heeft, hem nooit helpt met of zelfs maar vraagt naar zijn huiswerk. Ze geeft hem eten en als hij om 11 uur nog op straat rondzwerft stuurt ze zijn oom die bij hen in huis woont er op uit om hem een pak slaag te geven en hem in bed te leggen.

Soms heb ik zin om de moed op te geven. Gaat dit jongentje ooit leren lezen en schrijven? Hij zit in groep vier maar kan nog niet eens zijn naam foutloos spellen. Ondanks uren van herhaling kent hij nog steeds niet alle letters van het alfabet. Tijdens ons uurtje samen wil hij het liefst alleen maar voorgelezen worden en spelletjes spelen. Als we letters oefenen en boekjes lezen is hij snel gefrustreerd en boos. Maar toch staat hij de hele pauze al voor de deur van ons lokaal om maar als eerste naar binnen te mogen. Toch kijkt hij de hele week uit naar dat ene uurtje. Ik vroeg hem waarom. Zijn antwoord liet me zien wat de grootste oorzaak van het probleem is. ‘Omdat jullie zo geduldig zijn, en altijd tijd voor me hebben. En omdat jullie me laten geloven dat ik het wel kan’. Deze kinderen kunnen nog niet lezen. Niet omdat ze daar niet het vermogen toe hebben, maar omdat niemand ze verteld dat ze slim genoeg zijn. Dat ze mogen geloven in zichzelf. Dat ze mogen dromen, het liefst grote dromen! Dat ze niet in de gevangenis hoeven te belanden, dat er een andere manier van leven is. Wat deze wijk, en vele andere wijken nodig hebben, is vernieuwde hoop en moed om dromen na te jagen. Die hoop zal niet groeien door meer geld, meer subsidies en meer politieagenten in de wijk. Ook kleurig geschilderde speelplaatsen en schoolbibliotheken zullen weinig doen als er geen mensen zijn die de wijk in gaan om handen en voeten te geven aan de hoop die God geeft!

7 quick takes...

1. Zaterdag ochtend stonden Hartmut en ik al vroeg op om mee te helpen op een sport en gezondheidsdag. Een locale school had onze kerk gevraagd om mee te helpen aangezien wij heel veel mensen hebben die in de gezondheidszorg werken. Terwijl de kinderen druk aan het sporten waren konden ouders hun bloeddruk, BMI, bloedsuikers en cholesterol laten meten. Ook konden ze ogen laten testen en met een psycholoog praten over mentale problemen.  Het was een groot succes, en de ouders maakten goed gebruik van de gelegenheid zoals je op de foto kan zien. Wel schokkend om te zien hoe weinig sommigen wisten over een gezonde levensstijl. 7 dagen per week gefrituurd eten en vettige snacks tussendoor werden niet als slecht gezien. We hopen dat deze dag mee zal helpen om meer bewustwording te creëren zodat de ouders en kinderen nog een lang en gezond leven zullen hebben.
2. De Duitse School in Kaapstad had afgelopen Zaterdag een bazar. Nu hebben wij geen kinderen, neefjes of nichtjes, of kinderen van vrienden die op die school zitten maar toch gingen wij er heen, samen met duizenden anderen. Het is een geweldig Duits feest met Bratwurst, Beierse vlaggen, mensen in lederhosen en Duitse muziek. En een paar van onze Duits Namibische vrienden.  Dat Duitse heb ik leren waarderen sinds ik met Hartmut getrouwd ben. Elke dag hoeft het niet van mij, maar af en toe een pretzel  en mijn man gelukkig zien met een pul bier is best te doen.
3. Afgelopen vrijdag ging ik met een vriendin naar de bioscoop. We keken ‘Searching for Sugar Man’, een documentaire over  Roderigues, een artiest die het, op z’n zachtst gezegd, niet echt gemaakt heeft in de VS. Zonder het te weten was hij echter een superster in Zuid Afrika, wat destijds vanwege apartheid compleet was afgesloten van de rest van de wereld.  De documentaire bracht op een mooie manier in beeld hoe het leven in Zuid Afrika tijdens die jaren was voor mensen die wel wilden rebelleren maar niet durfden of simpelweg niet konden.  De muziek van Roderigues liet mensen zien dat je best anders kan en mag denken dan wat de regering je voorschrijft. Een openbaring voor heel veel mensen, en daarom werd de meeste van zijn muziek illegaal verklaard. Dit hielp natuurlijk alleen maar mee in zijn populariteit en de meest merkwaardige verhalen over hem gingen rond. Over een ding was iedereen het echter eens; hij had zelfmoord gepleegd. Het beste deel van de film komt als twee Zuid Afrikanen, in een zoektocht naar de identiteit van deze ‘Roderigues’ ontdekken dat hij helemaal niet dood is. Na zijn ‘mislukte’ carrière in de muziek besloot Roderigues zijn gitaar aan de wilgen te hangen en is hij sloper geworden. Hij werkt hard en heeft het niet breed. De Zuid Afrikanen halen hem over om naar Zuid Afrika te komen voor een concert tour in 1998. Tot zijn eigen ongeloof staat de sloper, die thuis een ‘niemand’ is daar voor zalen, gevuld met duizenden mensen, die eindelijk een gezicht zien bij de stem die hen opzweepte om tegen de apartheidsregering in te gaan. Indrukwekkend.
4. Oei, mijn takes worden een beetje lang. Nog 3 snelle dan maar.
5. Een Zaterdag/Zondagmiddag wandeling in een park bij ons in de buurt is altijd een leuk uitje. Dit park is superpopulair bij bruidsparen om foto’s te maken. Ook gisteren was het weer raak en hebben we kunnen genieten van verschillende bruidsparen en hun stoet bruidsmeisjes en bruidsjonkers. Altijd leuk.
6. Het project waar ik momenteel druk mee ben, een traningsboek voor verloskundigen is bij de illustrator. Zo leuk om elke keer mails te krijgen met nieuwe afbeeldingen. Het gaat heel mooi worden!
7. Onze meubel teller staat op 9, we hebben dit weekend namelijk een super mooie bank gekocht.Hoera voor luie avonden met een boek op de bank voor de open haard... 

Something to celebrate...

Weet je nog dat ik een hele tijd geleden schreef dat we ons droomhuis gevonden hadden maar dat we het nooit zouden kunnen betalen? (hier) We liepen er binnen en werden allebei op slag verliefd. De hoge plafonds, de houten vloeren, de mooie tuin en de ruimte om voor heel veel mensen eten te kunnen koken.

We probeerden het huis te vergeten maar elke keer als we naar andere huizen keken dachten we 'best leuk, maar niet zo leuk als.....'. 

Een aantal weken geleden reden we weer langs het huis en tot onze stomme verbazing stond het nog steeds te koop, en was de prijs genoeg gezakt om het voor ons aantrekkelijk te maken. Heel veel contracten, kopietjes van identiteitsdocumenten en telefootjes later hebben we vanochtend de laatste handtekening gezet zodat alles in onze naam gezet kan worden. Nu is het een paar weken afwachten en hopen dat er geen fouten zijn gemaakt waardoor we dingen overnieuw moeten doen. Als alles goed gaat krijgen we 15 Januari de sleutel. Ik kan niet wachten om het huis ons thuis te maken. Om grote maaltijden te koken en heel veel mensen uit te nodigen, om tomaten en courgettes uit eigen tuin te eten, om een logeerkamer te hebben die het liefst altijd bezet is. Om tijdens lange zomeravonden buiten te kunnen zitten in onze tuin en om tijdens koude winterdagen het huis warm te kunnen maken met het vuur van de open haard. 

God heeft ons rijkelijk gezegend en wij gaan er alles aan doen om het huis tot Zijn eer te gebruiken.  

World Prematurity Day

Een grote trend de laatste tijd is het maken van 'inforgrapics', het op een visueel aantrekkelijke manier presenteren van droge cijfertjes. Perfect voor een nerd zoals ik, urenlang kan ik infographics over belangrijke  en minder belangrijke onderwerpen bekijken met als excuus dat ik er iets van leer. Een infographic die daadwerkelijk iets met mijn werk te maken heeft is deze van 'wereld prematuren dag'. 17 November wordt wereldwijd aadacht gevraagd voor de babies die te vroeg geboren zijn. Het aantal kinderen dat sterft vanwege een premature geboorte is, vooral in ontwikkelingslanden, schrikbarend hoog. Maar prematuriteit is niet alleen een probleem van ontwikkelingslanden. Iedereen kent wel een familie die te maken heeft gehad met een 'prematuurtje' soms zijn het succesverhalen, soms hebben ze een tragische afloop. Maar in elk verhaal hoor je de pijn, de moeite en het verdriet dat om de hoek komt kijken als zo'n klein kindje, te kwetsbaar voor deze wereld, geboren wordt. Vooral in ontwikkelingslanden, maar ook in de 'ontwikkelde wereld' zijn slechts kleine en vaak goekope interventies nodig om overlevingskansen te verbeteren. Een van de beste voorbeelden  die ik zelf vaak in de praktijk gezien heb is kangoeroe care waarbij  het kleine baby'tje warm gehouden wordt doordat het op de vaders of moeders blote borst ligt. Goedkoper en beter dan een couveuse! , maar helaas in veel landen onbekend. Laten we daarom allemaal sterk staan om aandacht te vestigen op dit probleem zodat meer en meer families baat hebben bij goede hulp!

7 quick takes...

1. Deze week ga ik een nieuw paspoort aanvragen. Ik bladerde mijn huidige paspoort eens door en elke bladzijde was gevuld met stempels en herinneringen. Heel veel mooie reizen, bijzondere ontmoetingen en spannende grenscontroles. Maar het herinnerde me er ook aan dat mijn nieuwe paspoort straks geen visum voor Zuid Afrika heeft en dat ik weer uren zal moeten aanschuiven in de lange rijen bij de 'Home Affairs'. Nouja, nu heb ik meer ervaring op dat gebied en zal ik wel een beetje relaxter zijn. Ik hoop alleen dat het deze keer niet zo lang duurt als twee jaar geleden. 
2. Afgelopen Maandag hadden we een ontmoetingsavond van alle gezondheidswerkers in onze kerk. Het was een geweldige avond. Het leuke was dat er ook aandacht was voor de Micha campagne, speciaal voor Zuid Afrika. Meer hierover kan je lezen op deze website.  Bekijk vooral het indrukwekkende youtube filpmje waarin mensen opgerepen worden om hun steentje bij te dragen voor betere gezondheidszorg. 
3. We zijn Zaterdag naar een van de leukste rommelmarkten in Kaapstad geweest. Milnerton market, met meer dan 250 kraampjes waar je zo ongeveer alles kan kopen, waar je een ansichtkaart-uitzicht op de tafelberg hebt en waar je doordat je gelijk aan de zee bent constant de golven tegen de kade hoort slaan.... 
4. Op de rommelmarkt zijn we langs een heleboel rommel gelopen (het is dan ook een rommelmarkt) maar hebben we ook een paar echte diamantjes ontdekt. Een van die diamantjes gaat een mooi plekje krijgen in ons huis. Het is een hele oude foto van Windhoek en op de foto is duidelijk de heuvel te zien waar Hartmut is opgegroeit. Voor degenen die er zijn geweest, herkennen jullie het?
5. Hartmut heeft dit weekend zijn eerste spelletje cricket ooit gespeeld en heeft het heel goed gedaan. Ik vind het  een leuke sport om te kijken, door de ingewikkelde puntentelling is het tot het einde toe heel moeilijk om te voorspellen wie er gaat winnen.
6. Een uitkomst die ook moeilijk te voorspellen was was de landelijke rugby finale afgelopen zaterdag, maar onze provincie en favoriete team heeft voor het eerst in 11 jaar gewonnen, hoera voor Western Province!
7. voor dag en dauw gaan in kaapstad elke dag medewerkers van de krant rond om op elke lantarenpaal plakaten met de belangrijkste koppen in het nieuws te hangen. Ideaal, ik hoef geen krant te kopen, ik hoef de radio niet aan te zetten en toch weet ik de belangrijkste nieuwsfeitjes!

Photo Friday

Even een foto van een van de hoogtepuntjes van deze week. Hartmut's vader was voor zijn werk in Kaapstad en gisteravond zijn we samen uit eten geweest in een van mijn favoriete restaurants. 

Het was al een hele tijd geleden dat we hem gezien hadden en het was heerlijk om weer samen te zijn. Familie is ontzettend waardevol en ik denk dat je dat nog meer beseft als je ze bijna nooit ziet. Ik ben dan ook ontzettend dankbaar voor momentjes zoals gisteravond....

Pumpkin deliciousness...

Over het algemeen hebben Hartmut en ik een heel gelukkig huwelijk. We kunnen elkaar prima uitstaan en ergeren ons niet snel aan elkaar. Wel of geen dopje op de tandpasta of een toiletbril die omhoog of naar beneden moet hebben nog nooit  voor onrust gezorgd.  Er is echter een eigenschap van mij die Hartmut niet kan uitstaan. Dat ik graag in de keuken sta weet iedere trouwe lezer denk ik wel. En dat Hartmut van eten houdt weet iedereen die hem wel eens gezien heeft ook wel. Het probleem is niet dat Hartmut mijn eten niet lekker vind maar dat ik niet zo goed ben in het volgen van recepten. Als ik een gerecht een keer op een bepaalde manier gemaakt had, en dat was lekker, wil Hartmut het liefst dat ik het de honderduizend keren erna op precies dezelfde manier maak. Terwijl ik het veel leuker vindt om eens een ingrediëntje toe te voegen of weg te laten om uiteindelijk op een gerecht uit te komen wat in de verte enigszins doet herinneren aan de oorspronkelijke versie.   

Een van de weinige recepten waarbij ik dat niet doe is het recept van pompoenkoekjes.  Dit recept is zo goed dat ik niet zo weten hoe ik het nog beter zou kunnen maken. Ik kan ook niets weglaten want dan is het niet af. Pompoen is een van de ingrediënten die ik eigenlijk alleen uit verhalen kende. Toen ik weg ging uit Nederland werd het haast niet gebruikt maar ik krijg het idee dat het nu in Nederland ook langzaam aan het (her)inburgeren is. En dat is maar goed ook. Pompoen is een van de meest diverse ingrediënten die ik kan bedenken. In mijn keuken wordt het onder andere gebruikt voor soep, gnocchi, taart, koekjes, kaneelrolletjes, soufflé, galette, hartige taart , salade en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar met deze koekjes waarvan ik je zo het recept ga geven is mijn liefdesaffaire met de pompoen begonnen.

 Deze ingrediënten zijn genoeg voor ongeveer 40 koekjes.

115 gram gesmolten boter

250 ml pompoen puree*

250 ml suiker

1 theelepel  vanille extract

510 ml zelfrijzend bakmeel of 500 ml bloem, 1 theelepel bakpoeder en 1 theelepel natriumbicarbonaat

2 theelepels speculaaskruiden

250 ml chocolade stukjes

*In veel landen kan je pompoen puree in blik kopen. In Zuid Afrika kan dat niet maar dat is geen probleem. Je kan gewoon pompoen koken in water tot het zacht is en dan maak je er puree van.  

Aanwijzingen

•       Verwarm de oven voor op 180˚C.
•       Meng alle ingrediënten goed door elkaar.
• 
  
•       Maak op een bakplaat met een theelepel kleine bolletjes. Dit hoeft  niet precies rond te zijn, in de oven wordt het allemaal wel wat egaler en ik vind het ook helemaal niet erg als je kan zien dat ze zelf gemaakt zijn.
•         Als de oven goed voorverwarmt is duurt het ongeveer 10 minuten voor de koekjes klaar zijn. Houd ze goed in de gaten, ervaring heeft mij geleerd dat het soms ineens heel snel kan gaan, maar dat kan natuurlijk ook aan mijn oven liggen.
•          Laat de koekjes afkoelen op een rooster. Als je ze luchtdicht verpakt blijven ze denk ik zo’n 5 dagen vers maar zo lang blijven ze bij ons niet liggen!

Omdat ik 40 koekjes nogal veel vind vries ik meestal de helft van het deeg in, wat prima werkt. Als ik dan eens een dag wat minder tijd heb, maar wel veel zin in verse koekjes, of als ik onverwacht mensen op visite krijg kan ik heel snel versgebakken koekjes op tafel zetten..

7 quick takes...

1. Gisteren werd ik wakker van een wel heel leuk smsje…. Mijn ouders komen in Juli/Augustus 2013 voor 5 hele weken!  Niet dat ik niet wist dat ze plannen maakten  maar de besvestiging die het zeker maakt is toch wel heel leuk. We tellen af…
2. Het weekend was onverwachts een beetje drukker dan we dachten. Toen we Zaterdagmorgen nog in bed lagen werden we gebeld met de vraag of we naar een conferentie wilden, diezelfde dag. Het was een conferentie van Willow Creek Church over leiderschap  en hoewel we eerst niet superveel zin hadden zijn we blij dat we gegaan zijn. Het was heel interessant.
3. Behalve dat hebben we ook een bankje opgehaald voor ons toekomstige huis. Lang leve het goedkoper kopen van meubels via internet.  Onze meubelstukkenteller staat nu op 8. 1 Kastje, 6 stoelen en een houten bank met opbergruimte. We kunnen zitten en onze spullen opbergen. Dat is al heel wat.
4. Vorige week zijn Hartmut en ik een morgen heel vroeg uit bed gegaan om op pinguïnjacht te gaan. Een vriend uit Duitsland wilde indruk maken op een meisje en zij had hem verteld dat een pinguïn mannetje de mooiste kiezel van het strand uitzoekt om aan het vrouwtje dat zijn adoratie geniet te geven. Wij hebben dus de mooiste kiezel van het pinguïnstrand gezocht en een paar leuke foto’s gemaakt en die zijn nu onderweg naar het Duitse pinguïn meisje…
5. Men weet nog niet wanneer Ruth’s begrafenis zal zijn. Tragisch genoeg moet eerst de ziekenhuisrekening betaald worden voor ze haar lichaam mogen meenemen om het te begraven, en dat kan soms heel lang duren.
6. Afgelopen weekend was een van mijn broers jarig. Dat zijn toch wel de moeilijke momenten waar ik me soms afvraag waarom ik in vredesnaam zo ver weg ben gaan wonen. Keuzes hebben gevolgen en ik geloof niet dat er een keuze bestaat die alleen maar leuke en goede consequenties heeft. Waar Hartmut me gelukkig aan herinnerde is dat Kaapstad is waar God ons op dit moment hebben wil. Hier is ons werk, hier is zijn plan voor ons leven.
7. Deze week is mijn schoonvader voor zijn werk in Kaapstad. Hij is druk dus we zullen hem niet veel zien maar het zal toch leuk en speciaal zijn om een avondje met hem door te brengen!

We welcome summer...

Het lijkt er op dat de zomer nu echt gekomen is, en dat betekend dat we gaan genieten van strandwandelingen, picknicks, niet meer wakker worden terwijl het nog donker is, jurkjes en korte broeken, en.... Duizend andere heerlijke dingen!
Het afgelopen weekend zijn we alvast twee keer naar het strand geweest. Als je het doet moet je het gelijk goed doen....

Ruth, you will be missed....

Vorige week schreef ik dat Ruth, mijn vriendin uit Kenia, ziek was. Zaterdag kreeg ik het verdrietige nieuws dat de Here haar heeft thuisgehaald. Het is moeilijk te begrijpen, de laatste keer dat ik haar zag droomden we over de toekomst, over hoe ze zich zou inzetten in de sloppenwijken om kinderen een kans te geven die normaal geen kans zouden hebben. Ik raakte weer onder de indruk van haar gedrevenheid, en liefde voor de mensen om haar heen. En nu is ze er niet meer. 

Uiteraard zijn mijn gedachten de afgelopen dagen veel in Kenia geweest, en ik realiseer me dat ze in heel veel van mijn herinneringen in Kenia een grote rol speelt. We hebben zo veel samen gedaan. Bijna alle Luo-woorden die ik ken heb ik van haar geleerd. Ze heeft me geleerd hoe je een kip moet slachten en hoe je een vis van net-tot-pan krijgt. Ze heeft me vele malen vertaald als ik in kerken en scholen over seksualiteit en het lichaam sprak, wat helemaal niet gemakkelijk was voor haar omdat heel veel van de woorden die ik zei alleen maar als scheldwoord gebruikt worden in Dholuo. Op de bovenste foto zie je hoe we samen Obama's grootmoeder bezochten, nog voordat Obama president was. Ze was vaak net zo nieuwsgierig als ik en samen hebben we een intigerende sekte bezocht (lees daarover meer in deze blog).  De herinneringen blijven komen, en ik koester ze. 

Ruth was een inspirerende, intelligente, vrolijke, eigenwijze vriendin en ik zal haar ontzettend missen.  Gelukkig kan ik, kunnen haar andere vrienden en haar familie ons verdriet aan de voeten van onze Hemelse Vader leggen. Hij zorgt, Hij heeft een plan! En ik ben er vast van overtuigd dat Ruth haar leven, maar ook haar sterven een plekje hebben in dat plan... 

Ruth, nyako maber...

Mensen die me al een lange tijd volgen hebben ongetwijfeld verhalen gehoord over Ruth, mijn Keniaanse vriendin met wie ik  heel veel heb samen gewerkt en met wie ik nog altijd veel contact heb. Toen ik een paar weken geleden in Kenia was was het geweldig om haar weer te zien en om te horen hoe het met haar gaat. Ruth is een prachtvrouw, gedreven en slim, een vrouw die veel kan betekenen voor de toekomst van Kenia.

Twee week geleden vertelde ze me dat ze in het ziekenhuis lag met iets wat het meest leek op een longontsteking, ze vroeg of ik voor haar kon bidden. In de dagen daarna probeerde ik tevergeefs contact te zoeken tot ik gisteren ineens een mailtje kreeg van haar broer. Ze is sinds bijna twee weken opgenomen op de intensive care omdat er complicaties opgetreden zijn met haar hart en haar longen. Ze is afhankelijk van zuurstof en sondevoeding en reageert maar heel langzaam op de medicatie. Meestal slaapt ze en als ze wakker is kan ze haast niet praten. Tot nu toe heeft de ziektekosten verzekering alles betaald maar die hebben duidelijk gemaakt dat het limiet bereikt is en dat verdere kosten voor haarzelf zijn. In Keniaanse ziekenhuizen moeten behandelingskosten altijd vooraf betaald worden, en als er geen geld is wordt de behandeling niet gegeven en kan een patient zomaar op straat gezet worden. Ruth studeert, en haar broer is de enige in de hele familie met een betaalde baan. Haar ouders leven van een kleine boerderij vlakbij Kisumu.

Ik maak me heel erge zorgen en bid dat de dokters er achter komen wat er precies mis is zodat ze Ruth kunnen behandelen. Ik bid ook dat er geld beschikbaar komt zodat ze niet op straat gezet wordt voor ze beter is. Het voelt zo oneerlijk! Bidden jullie mee?

7 quick takes...

1.       Deze week heb ik weer een heel nieuwe ervaring op gedaan. Ik ben namelijk figurant geweest. Een vriend van ons is filmmaker en had mensen nodig. Interessant om te zien hoe het allemaal gaat! Beroemd zal ik overigens niet worden, de film die gemaakt werd is een promotiefilmpje voor een bedrijf.

2.       Vandaag is het ‘Canadian Thanksgiving’ en omdat ik een Canadese collega heb waren we gisteren uitgenodigd om dat te vieren. Erg leuk met kalkoen (weliswaar heel Zuid Afrikaans op de braai klaargemaakt), pompoentaart, veenbessensaus en ham. En spruitjes, want die horen er blijkbaar ook bij, ze moeten ze zo gaargekookt zijn dat ze uiteenvallen zodat je niet meer kan zien hoeveel het er zijn…

3.       Gisteren was het een feestelijke dag. De kerk waar we heen gaan, een ‘plant’ van de kerk waar we al heen gaan zolang we in Kaapstad wonen vierde haar eerste verjaardag. Het was mooi om terug te kijken en te zien hoe Gods hand ons het afgelopen jaar beschermt heeft, maar ook enorm heeft doen groeien. Onze ‘familie’ hier in Kaapstad wordt snel groter!

4.       Zaterdag middag heb ik gedaan wat ik het liefste doe, vrienden kwamen eten en ik had lekker tijd om uitgebreid te koken! Echt genieten is dat…

5.       Ik moet zo elektriciteit kopen, dat is hier namelijk prepaid en het is bijna op. Niet zo handig….

6.       Op verzoek van heel veel van jullie; de kopfoto is een foto van Keisha, ons peter/meter kindje.. Ze is toch het schattigste meisje dat jullie ooit gezien hebben?

7.       Mijn Canadese collega komt net binnen. We nemen altijd om de beurt eten mee en vandaag is het haar beurt. Ze zegt dat het de hele week haar beurt zal zijn omdat ze veel te veel eten over hebben. Hoera voor thanksgiving deel 2!