woensdag 28 maart 2012

Doe mij maar een Rolex...

Een echte Rolex, die kan je hier in Uganda op elke hoek van de straat voor nog geen 50 cent kopen. Met of zonder uitjes, je kan het zelf kiezen. Rolex is hier namelijk een van de delicatessen en wordt gezien als het ultieme vrijgezellen-eten (dat verklaard waarom ik het zo vaak at toen ik hier 3 jaar geleden stage liep, Hartmut was toen zo ver weg dat ik in ieder geval geen romantische dineetjes bij kaarslicht hoefde te plannen). Als je het woord 'rolex' langzaam uit spreekt weet je al wat het is. 'Rolled eggs', gebakken ei, opgerold in een chapati, heerlijk! Afgelopen weekend was ik in de studentenwijk waar ik woonde en moest ik er uiteraard eentje eten. Ik was grapjes aan het maken met de verkoper en mocht zelfs een foto van hem maken terwijl hij mijn rolex aan het maken was. Genietend van de nostalgische smaak liep ik weg toen er ineens een jonge jongen naast me stond die een zielig gezicht trok en om zijn geld vroeg. Ik liep door, dacht dat het een van de vele bedelaars was, maar hij was nogal hardnekkig. Ik moest hem zijn geld geven. Ik probeerde uit te leggen dat dat niet helpt en dat ik uit principe geen geld geef. Maar hij gaf niet op, Hij pakte me vast waarna hij in gebrekkig engels uit begon te leggen dat ik nog niet voor mijn opgerolde lekkernij betaald had... oeps...

maandag 26 maart 2012

7 quick takes... from Uganda

Zeven kleine berichtjes… soms is het moeilijk om er zeven te schrijven. En dat is normaal gesproken is vast ook wel te merken aan het interesantheidsgehalte van de laatste paar takes. Maar deze keer is het gemakkelijk. Zo veel indrukken, zo veel grappige details, zo veel mensen die ik tegen kom. Het is maar goed dat ik er maar 7 schrijven mag want anders zou de blog veel te lang zijn.

  1. Dit weekend heb ik echt lekker genoten. Zaterdag ben ik naar Owino markt geweest. Zo’n typisch Afrikaanse markt waar alles verkocht wordt. Van tweedehands kleren tot koeienpoten, verse mango’s en radio’s. Erg leuk en kleurrijk. Maar ook een van die plekken waar je het liefst wou willen dat je een kameleon was zodat je tijdelijk even een donkere huidskleur zou kunnen aannemen. Dankzij mijn huidskleur wordt zo’n markt tripje een complete ‘leef-je-in-in-een-beroemdheid-ervaring’. Iedereen roept je, wil je aanraken, alle mannen willen met je trouwen (en dat schreeuwen ze je dan ook herhaaldelijk toe), alle vrouwen willen dat je iets bij ze koopt en alle kinderen willen je hand vasthouden. Erg grappig… voor de eerste 10 minuten...
  2. Ik heb het gevoel dat Oeganda wel een beetje veranderd is sinds de laatste keer. Er zijn meer auto’s, grotere auto’s, meer westerse restaurantjes en winkels, minder traditionele kleren en veel meer billboards en reclame overal. En dat is goed, een ontwikkelingsland moet ook ontwikkelen. Ik hoop alleen dat de regering de snelheid van de ontwikkeling bij kan houden. Dat er genoeg elektriciteit geproduceerd wordt om al die elektrische apparaten te laten werken, dat de wegen verbreed kunnen worden om al die auto’s relatief snel te laten rijden en dat de mensen niet verdrinken in de vloedgolf van westerse moralen en idealen maar ook nog een beetje van hun eigen cultuur en identiteit vast weten te houden.
  3. Vandaag (zondag) had ik afgesproken met Susan. Zij is de coördinator voor internationale studenten in Mulago, waar ik 3 jaar geleden mijn stage deed. Zij is een van de eerste personen waar mensen contact mee hebben voor een stage begint, de persoon die ze wegwijs maakt in de stad en in het ziekenhuis en degene waar je altijd naar toe kan als je problemen hebt. Het was zo leuk om haar weer te zien en te horen hoe het met haar gaat. Toen ik vertelde dat ik in Uganda met Save the Children werkte werd ze haast een beetje emotioneel. Ze is opgegroeid in een arm gezin uit een plattelandsdorpje. ‘Als Save the Children er iet geweest was had ik nooit naar school gekund. Mijn ouders konden nog geen schriftje betalen. Save the Children heeft mij en mijn broers en zussen jarenlang ondersteund zodat we onze basisschool, middelbare school en later zelfs universiteit konden doen.’Ik vind het altijd bijzonder om de ‘producten’ van hulpprojecten te zien. Het is pijnlijk om te bedenken hoe anders de wereld er uit zou zien als mensen zoals Susan geen kans gekregen hadden.
  4. Het hotel waar ik nu verblijf is ook een conferentie centrum . Vorige week was er een conferentie van een kerk waar heel veel gedelegeerden van dorpskerkjes uit het platteland uitgenodigd waren. Veel van hen waren nog nooit in ‘de stad’ geweest en hadden nog nooit zulke hoge gebouwen gezien. Een van hun favoriete activiteiten was dan ook de lift, zodra ze de kans kregen gebruikten ze die. Het liefst met zo veel mogelijk tegelijk. Wat ze deden? Helemaal naar boven, naar de 14e verdieping , om dan weer naar beneden zoeven,en eenmaal beneden aangekomen nog meer mensen roepen om te zeggen dat het zo leuk is in de lift. Om dan, met nóg meer mensen weer omhoog en naar beneden te gaan. En daar stond ik dan, op de 10e verdieping, als ik op het knopje duwde en de liftdeuren open gingen was de lift meestal vol met verwarde Afrikaanse dominees die niet snapten waarom hun ritje zo kort was. Meestal waren de deuren dan ook nog voor niets open gegaan omdat ik er, hoewel ik helemaal niet zo groot ben, toch echt niet bij paste.
  5. Nog iets grappigs wat me op viel. Heel veel mensen hebben in Uganda twee telefoons, voor de twee grote telefoonaanbieders omdat het veel goedkoper is om binnen je eigen netwerk te bellen. Daar spelen de telefoonfabrikanten handig op in, bijna alle telefoons die je kopen kan hebben ruimte voor twee verschillende simkaarten zodat je met 1 telefoon twee nummers van verschillende maatschappijen hebben kan.
  6. Vandaag heb ik de verloskundigen in Mulago, waar ik mijn stage gedaan heb, opgezocht. En daar wachtte me een aangename verassing. Het was echt opgeknapt. De verloskamer was verhuisd en had nu veel meer ruimte. Er was veel meer structuur aangebracht in de manier van zorg verlenen en er was een positievere samenwerking tussen dokters en verloskundigen. Dat laatste was volgens de verloskundigen te danken aan het project dat ik 3 jaar geleden heb opgezet. Het was zo leuk om alle positieve verhalen te horen en te weten dat al het harde werk toen niet voor niets geweest is.
  7. En dan als laatste, het werk waarvoor ik hier ben, het opzetten van een onderzoek en het trainen van verloskundigen gaat erg goed. Ik werk samen met een fantastisch team hier en ik geniet er erg van. Vorige week hebben we alles opgezet, deze week ga ik elke dag training geven. Ik heb er ontzettend veel zin aan!

zaterdag 24 maart 2012

Oeganda’s reactie op Kony2012…

Alleen een kluizenaar kan de afgelopen weken de media storm rond de video ‘Kony2012’ gemist hebben. 3 weken na het online gaan hebben bijna 85 miljoen mensen wereldwijd de half uur durende documentaire bekeken. En het heeft de mensen die het gezien hebben niet onbewogen gelaten. De meningen zijn verdeeld, ook hier in Oeganda. Veel mensen praten er over en in elke krant zijn ingezonden brieven en opiniestukken te lezen. De film herinnert mensen aan een verschrikkelijke tijd en haalt oude wonden open. Een openbare vertoning in het noorden, het gebied waar Jozef Kony jarenlang actief was moest worden stopgezet omdat mensen zo boos werden dat ze stenen naar het scherm begonnen te gooien.

In de documentaire legt Jason Russel, directeur en oprichter van de NGO ‘invisible children’ aan zijn vijf-jarige zoontje Gavin uit wie Josef Kony is. Voor sommige mensen is dat de kracht van de film. Een moeilijk probleem wordt op een gemakkelijke manier uitgelegd en iedereen kan meevoelen met de verontwaardigde reacties van Gavin op dit verhaal over ‘slechte mannen’. Veel mensen die ik hier in Oeganda gesproken heb vinden echter dat dat kleine schattige blanke jongetje helemaal niet thuis hoort in een film over hun land en hun continent. Daarbij vinden veel mensen hier, en met hen vele deskundigen in de internationale pers, dat het probleem veel te simplistisch wordt voorgesteld. Kony is niet de enige slechte man, er zijn veel meer schuldigen aan te wijzen. Bovendien ligt de oplossing niet in het, zoals de film doet lijken, gevangen nemen van Kony, maar is er een veel groter probleem dat met infrastructuur, onderwijs, en ‘vergeten’ stammen te maken heeft. De Oegandezen hebben het gevoel dat hun land verkeerd wordt voorgesteld in de film. Dat onwetende westerlingen na het zien van deze film denken dat Oeganda een onderontwikkelde anarchie waar rebellen aan de macht zijn is. Ze zijn bang dat deze film toeristen en investeerders onterecht afschrikt terwijl Kony al sinds 2006 niet meer in Oeganda is.

De film is onderdeel van een campagne om Kony beroemd te maken. Facebook pagina’s, armbandjes en posters maken het gemakkelijk om deel uit te maken van de campagne. Het is lekker hip om geassocieerd te worden met een goed doel en de campagne doet het haast voorkomen alsof jij persoonlijk de problemen in Oost Afrika kan oplossen door een link naar de film door te sturen of een armbandje te dragen. Het is nog nooit zo gemakkelijk geweest om de wereld te verbeteren. En juist die strategie is iets wat hier niet goed gegrepen wordt. Kony, de man die zo veel gezinnen uiteen gerukt heeft, zo veel levens verwoest heeft, moet helemaal niet beroemd worden. Hij moet juist weggedrukt en vergeten worden.

Wat ik er van vind? Het was beter geweest als de vraag om een interventie was gekomen vanuit Oeganda zelf. Hoe het nu gaat doet me denken aan oude manieren van ontwikkelingshulp waarin de blanke besloot wat ‘Afrika’ nodig had. Een land moet zelf zijn problemen inzien, nog nooit is een land echt ontwikkeld door de vrijgevigheid en bemoeienis van andere landen. Maar dat is niet gebeurd. ‘Invisble Children’ heeft de kans aangegrepen, ongetwijfeld met goede bedoelingen, om het probleem wereldwijde bekendheid te geven. En dat is ze goed gelukt. Ze hebben in hun campagne slim gebruik gemaakt van sociale media en de drang die mensen hebben om deel uit te maken van ‘iets goeds’. Maar daar moet het niet mee stoppen, het maakt niet uit hoe veel mensen de campagne ‘leuk vinden’ op facebook en hoe beroemd Kony gemaakt wordt. ‘Invisible Children’ heeft zijn pleidooi gedaan. Nu gaat het er om dat er werkelijk iets gedaan wordt. Het mag niet zo zijn dat Amerika wat soldaten stuurt, Kony gevangen wordt en Amerika de held is terwijl honderdduizenden families nog verscheurt, dakloos en zonder enige hoop voor de toekomst moeten leven. Deze campagne is geen succes als Kony gevangen is, maar zijn slachtoffers nog altijd ‘invisible’ leven omdat ze niet de kans krijgen om naar school te gaan waar ze kunnen leren lezen en schrijven… De poster op de foto hangt in het kantoor van Save the Children waar ik nu werk. De poster is al oud, maar ik denk dat in haar boodschap heel veel waarheid schuilt. Vrede begint in het hoofd van kinderen. De internationale hulp organisaties en Afrika deskundigen moeten ophouden de film te bekritiseren maar de nieuw verworven bekendheid voor het probleem juist gebruiken als een kruiwagen om de wereld op te roepen mee te helpen aan de opbouw van de sociale, emotionele en fysieke schade die Kony heeft aangericht…

vrijdag 23 maart 2012

Wereldstad Kampala

Het uitzicht vanuit mijn hotelkamer op de 10e verdieping van een van de top 10 hoogste gebouwen. Kampala is gebouwd op zeven heuvels dus om je gebouw op te laten vallen hoeft het niet eens zo hoog te zijn. Je moet het gewoon op en strategische plek bouwen...

woensdag 21 maart 2012

Kabalagala... the Oegandese banana-pancake

Een berichtje van mij uit Oeganda, tot nu toe een ervaring waar waar ik wel honderduizend dingen over kan schrijven. Maar daar heb ik geen tijd voor dus ik houd het kort. Ik weet uit ervaring dat het weerzien met mensen heerlijk is maar ik wist niet zo goed wat ik me voor moest stellen van het weerzien van een land, zonder dat je bij de mensen zal zijn waar je voorheen mee was. Niet dat ik geen mensen op zal zoeken deze keer, maar daar heb ik pas in het weekend tijd voor. Het blijkt dat zelfs het weerzien met een land een feest van herkenning is. Of toch zeker als dat land Oeganda is. Toen ik aankwam op het vliegveld wist ik gelijk dat ik terug was. Terwijl ik op mijn koffer aan het wachten was viel de electriciteit namelijk uit, en het duurde behoorlijk lang voor hij weer terug was. En voor de rest? De potholes, de rokende mini busjes met veel te veel mensen, de motortaxi's waarvan de bestuurders (dit concludeer ik uit hun rijstijl) meerdere levens hebben en de onbeschrijfbaar vrolijke lach op het gezicht van alle mensen die ik tegen kom. En de kabalagala.... de Oegandese bananen pannekoek die ik, toen ik hier als student was steevast in mijn zak had om even snel wat energy te krijgen als er op de verloskamer zo veel bevallingen waren dat ik geen tijd had om mijn lunch op te eten. En nog heel veel andere dingen waar ik later over zal schrijven want nu ben ik moe en wil ik slapen....
Welterusten!

maandag 19 maart 2012

7 quick takes

1. Deze blog is een experiment want ik type en stuur hem met mijn telefoon. Ik ben benieuwd of het lukt. Ik ben onderweg naar Uganda en zit op het vliegveld in Johannesburg. Straks 4 uurtjes vliegen en dan land ik in Kampala. Oké, dat laatste is technisch gesproken niet helemaal waar. Het vliegveld is in Entebbe, ongeveer een uur rijden van Kampala. Het is al 3 jaar geleden dat ik daar voor het laatst was en ik kan niet wachten om het weer te zien. Ik ben benieuwd of de voortdurende opmars de westerse wereld door steeds toegankelijker internet en telefoons het land veel veranderd heeft.

2. Ik kreeg net even een vlaagje heimwee toen de Klm crew met zijn blonde stewardessen in mooie blauwe mantelpakjes, vrolijk Nederlands kwetterend langs liep. Ik ben misschien niet helemaal objectief maar geen crew ziet er zo mooi uit als die van de klm.

3. De Kony 2012 video is jullie aandacht vast niet ontgaan. Ik heb hem gisteren met Hartmut gekeken. De manier waarop Kony en het conflict zijn neergezet is wereldwijd, maar ook in Uganda zelf nogal controversieel. Ik wil er nog een beetje meer over lezen voor ik er publiekelijk iets zinnigs over wil schrijven, ik hoop dat zeker nog te doen. Vooralsnog kan ik wel zeggen dat ik de controverse begrijp. Ik waardeer het dat er aandacht gevraagd wordt voor een tot nu toe nogal onbekend probleem maar denk dat de manier waarop dat gebeurt wel anders zou kunnen.

4. We hebben en heerlijk weekend gehad. Met een groep vrienden hebben we gekampeerd in een natuurreservaat bij een baai met de spannende naam "tieties baai". Ik heb het zelf niet verzonnen en zou zelf ook niet zo snel op de naam komen maar blijkbaar lijken de twee heuvels in het park op 'tieties'. Ik vermoed dat de plek zijn naam gekregen heeft van eenzame zeeman met erg veel verbeelding die naar maanden op een boot te hebben gezeten zijn vrouw miste.

5. Ondanks/dankzij de naam was het een heerlijk weekend. Wakker worden op nog geen 20 meter afstand van de zee. Een kampvuur, een gitaar en vlees op de braai met daarnaast een zuid afrikaans potjie (zeg:pooikie) waren een goede combinatie om heerlijk te ontspannen.

6. Vorige week in de abortus kliniek heb ik weer de meest vreselijke verhalen gehoord. Een meisje was een half jaar ouder dan ik. Ze had een dochtertje dat ze uiteraard graag zou willen zien opgroeien maar was zelf ongeneselijk ziek. De dokter had gezegd dat ze absoluut niet zwanger mocht worden omdat dat haar leven zou kosten, maar ondanks goede voorzorgsmaatregelen werd ze toch zwanger. Nu, in de abortus kliniek bleek ze te lang zwanger om nog een abortus te mogen laten doen. Ik ben altijd een beetje opgelucht als mensen geen abortus meer mogen doen wat dan maakt het begeleiden gemakkelijker. Deze keer was het anders, nog nooit was het zo zwaar om het nieuws te vertellen. Gelukkig was de conclusie van ons gesprek dat er Iemand is met een plan, een plan dat wij vaak niet begrijpen maar wat onmogelijk veel beter is dan onze eigen dromen.

7. Mijn vlucht wordt omgeroepen en ik moet gaan. Hopelijk komt de volgende blog uit Uganda

vrijdag 16 maart 2012

Life in Cape Town... Fotootje

Deze keer een foto vanaf bovenop Lionshead. Die hadden we zaterdag namelijk beklommen, omdat Elke(schoonmoeder) dat graag wilde. Wij wilden ook wel, maar het was haar verjaardag dus zij mocht kiezen wat we gingen doen. We hadden een fles champagne meegenomen om bovenop de berg de verjaardag eens goed te vieren. En ja, champagne smaakt uitstekend in, uit Europa geimporteerde, plastic IKEA-bekers :-)

Mijn volgende blog zal geschreven worden op een vliegveld of vanuit Kampala. Maandag vertrek ik. Deze week moest er zo veel afgewerkt worden dat ik me net een student voelde, lange nachten en vroege morgens om alles af te krijgen. Gisteren heb ik geleerd dat koffie het ideale pepmiddel is om me wakker en allert te houden. Nadat ik om 6 uur een kopje gedrinken had, ik drink normaal nooit koffie, was ik om 2 uur 's nachts nog klaarwakker. Misschien is het gewoon tussen mijn oren maar toen ik vanochtend om 6 uur weer wakker werd had ik nog het gevoel dat mijn hart nog onder invloed van de caffeine was. Misschien is koffie dus toch niet zo'n goed idee voor mij....

maandag 12 maart 2012

7 quick takes...

  1. We hebben een heerlijk weekend gehad met Hartmuts ouders en broer, waarin we genoten hebben van alle goede dingen die Kaapstad brengen kan. Vanochtend zijn ze in alle vroegte vertrokken om de lange rit naar Namibië te maken. Afscheid nemen zal nooit iets worden waar ik goed in ben, afscheid nemen is een beetje dood gaan.
  2. Toen we Zaterdag lionshead beklommen viel het ons op dat bijna alle mensen die we tegen kwamen Nederlander of Duitser waren. Je komt ze werkelijk overal tegen. Ik heb me laten vertellen dat er in de stad ook ontzettend veel Nederlanders wonen. Het rare is dat ik er bijna nooit een tegen kom. Ik zal wel naar heel on-nederlandse plekken gaan ofzo. Gelukkig is het over anderhalve maand Koninginnedag en weet ik waar de Nederlanders dat vieren. Mijn zus is er dan ook dus ik ben van plan er een lekkere Nederlandse Koninginnedag van te maken. Mijn oranje sjaal ligt al klaar…
  3. Terwijl ik dit schrijf ben ik biltong aan het eten. Een Zuid Afrikaanse/Namibische specialiteit waar men het niet over eens is of het lekker is. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die het ‘wel te eten vindt’. Men vindt het heerlijk of verschrikkelijk, niet iets er tussenin. Het is niets anders dan vlees dat in kleine stukken gesneden is, gekruid is en daarna gedroogd is. Deze is gemaakt door Hartmuts moeder, heerlijk.. Hapje?
  4. Vorige week in het ziekenhuis kwam ik weer zo’n meisje tegen met een verhaal waardoor je wel begrijpt dat ze haar geloof in het bestaan van goede mannen is kwijtgeraakt. Ze was 23, had een kindje van 4 en de vader van dat kindje had zich de eerste paar jaar niet met zijn nakomeling bemoeit. Vorig jaar kwam hij plotseling terug om te zeggend at hij zijn leven wilde beteren en een goede vader wilde zijn. Ze vond het moeilijk om te weten wat ze oest doen maar besloot hem een kans te geven Ze raakte weer zwanger en hij trok zich weer terug, zei dat ze maar een abortus moest laten doen. Later kwam ze er achter dat er op dit moment ook 3 andere meisjes zwanger van hem zijn en dat hij al 8 kinderen heeft bij verschillende vrouwen. Zij zelf is de oudste, al zijn andere vriendinnetjes zijn 16 en 17 jaar oud.
  5. Het blijft maar zomer, elke dag 25 graden of meer en er is al weken geen druppel regen gevallen. Dit is niet alleen maar fijn want hierdoor is het overal kurkdroog. Dit, in combinatie met de sterke wind zorgt voor talloze brandjes en branden. Hierdoor hebben duizenden mensen in de township ‘Langa’ hier in Kaapstad, afgelopen week hun huis en bezittingen verloren. Verschrikkelijk.
  6. Hartmut is beroemd aan het worden. Zijn verhaal met de windmolen, gemaakt van afvalmateriaal heeft al in heel wat kranten gestaan. Dit weekend hadden zijn ouders zelfs ‘Landbouweekblad’ meegenomen, dat zijn verhaal overgenomen had. Ik moest er nogal om lachen, het is namelijk (volgens internet) het meest invloedrijke Afrikaans vaktijdschrift voor boeren. Hoera…
  7. Ik dacht dat Nederlandse liedjes soms bol staan van de mierzoete rijmelarij maar Afrikaans is nog veel erger. De beste songtekst van vanochtend? ‘Ek is lief vir jou, wil met je bou, my hart sê klopklop vir jou.’ Enzovoort…Erg creatief...

woensdag 7 maart 2012

Life in Cape Town.... Mountains

Naast de schitterende stranden waar ik twee weken geleden over schreef is Kaapstad ook omgeven door prachtige bergen. De iconische Tafelberg is uiteraard de bekendste, maar daarnaast zijn er nog heel veel andere bergen met leuke wandel en klautertochten en adembenemende vergezichten als beloning als je eenmaal aan de top bent. Ik denk niet dat ik een favoriet heb. Ik vind Devils Peak heerlijk omdat het 5 minuten rijden is om er te komen, maar ik moet eerlijk zeggen dat we nog nooit de top gehaald hebben omdat we de top niet kunnen vinden. Klinkt raar? Dat dacht ik ook totdat ik het zelf probeerde. Je ziet wel waar je heen moet als je onderaan staat maar als je eenmaal halverwege ben verlies je het overzicht en is het moeilijk om na te gaan welke van de toppen nou precies de echte top is. En het is nog veel moeilijker om, als je eenmaal hebt uitgevonden welke top de hoogste is, daar dan ook werkelijk te komen. Maar ik ben er zeker van dat het ons ooit gaat lukken.
Een andere winnaar is Lions Head, een uurtje klimmen en dan sta je, gegarandeerd zonder verdwalen, aan de top. Hij is naast de tafelberg dus je hebt niet alleen uitzicht op de oceaan en de stad Kaapstad, maar ook op de Tafelberg zelf. Schitterend.
Een eindje buiten Kaapstad is het Hottentot Holland Gebergte. We zijn er al wel langs en door gereden maar Hartmut en ik hebben afgesproken dat we er deze winter heen gaan. Iedere winter zien we vanuit Kaapstad hoe de toppen van die bergen bedekt worden met sneeuw. Dat moeten we natuurlijk van dichtbij meemaken.

Klinkt goed he? Ik heb wel door dat mijn blog een beetje op een reis-magazine begint te lijken. Dat is niet helemaal zonder reden. We vinden het erg leuk als mensen langs komen zodat we hen de weg kunnen leren in de moederstad...

maandag 5 maart 2012

7 quick takes...

  1. Ik heb weer een stapje in de goede richting gezet. De richting van het inburgeren in Zuid Afrika. Ik heb vanaf vorige week namelijk mijn eigen Zuid Afrikaanse bankrekening. Dat is vooral een stap in de goede richting voor het kopen van een huis. Ik schreef het al eerder, je moet op honderduizend manieren laten zien dat je met geld om kan gaan voor je een hypotheek krijgt en het hebben van een persoonlijke bankrekening is er een van. Hoera!
  2. Toen ik vorige week aan het begin van een uurtje ‘literatuurproject’ aan een van de meisjes (7 jaar) vroeg wat ze die dag al gedaan had kon ik het niet laten om bij het antwoord even te lachen. ‘‘vandaag hebben we hele moeilijke sommen gemaakt, 10+ 10 enzo. Ik denk dat de juf een beetje in de war was want volgens mij was het eigenlijk voor de middelbare school.’
  3. Afgelopen vrijdag hadden we onverwachts een heel leuk feestje. Twee hele goede vrienden van ons belden om te zeggen dat hij haar net ten huwelijk gevraagd had, natuurlijk zij ze ja en 5 minuten later zaten we in de auto om dat met hen op het strand te vieren.
  4. Gisteren hebben we weer eens heerlijk genoten van de bereikbaarheid van de bergen in Kaapstad. 5 minuten in de auto en toen konden we beginnen aan een heerlijke korte klim naar ‘The king’s blockhouse’ waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt over Kaapstad.
  5. Ik weet dat het nog maar Maandag is maar ik kijk nu al uit naar het weekend. Hartmuts ouders en broer komen voor een lang weekend bij ons langs. We hebben al van alles bedacht dat we graag met ze willen doen dus we hopen dat zij genoeg energie hebben en dat het weer een beetje meewerkt.
  6. Gisteren hadden we vier vriendinnen uitgenodigd om te komen eten. Het was erg gezellig, het eten was lekker en de spelletjes werden erg fanatiek gespeeld. Ik geloof zelfs dat Hartmut de grote dosis vrouwelijke hormonen aardig goed overleefd heeft. De grote zak avocado’s die ik vrijdag van een straatverkoper gekocht had inspireerde me om Mexicaans te koken. Ik had verwacht dat de avo’s wel rijp en zacht zouden zijn tegen Zondag maar uiteindelijk werd het een heerlijke mexicaanse maaltijd met aller er op en er aan, behalve guacamole omdat de avo’s nog zo hard waren dat zelfs de keukenmachine niet wist wat hij er mee aan moest…
  7. Vanochtend was er een programma op de radio over tehuizen voor daklozen. Er zijn er een heleboel in Kaapstad, maar het zijn er nog altijd veel te weinig. Ik vind het altijd erg moeilijk om goed te doen als een dakloze me op straat aanhoudt of bij het verkeerslicht gebaart dat ik mijn raampje open moet draaien. Ik wil echt graag naar ze luisteren maar er wordt altijd om geld gevraagd, want dat is op dat moment hun grootste nood. Terwijl geld geven er juist voor zorgt dat ze die levensstijl in stand kunnen houden. Wat doe je dan? Ze een beetje geld geven om je eigen schuldgevoel af te kopen? of een beleefd praatje houden en dan door rijden? Ze eten komen brengen, of radicaler, ze uitnodigen om bij je thuis te eten?

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...