maandag 30 mei 2011

Wie is Justin Bieber...?

Deel 7 van het verhaal over D. Het begint langer te worden dan ik zelf verwacht had.

Er zou een nieuw meisje komen, een vriendin voor haar. Een meisje dat maar een jaartje ouder was en dat bovendien Afrikaans sprak. Haar naam was Tamryn. Ze was net zo lang zwanger als haar en zou dus net zo lang blijven. Toen de zuster dit vertelde had haar hart een sprongetje gemaakt. Als er een ander meisje zou komen om mee te spelen zou het misschien nog wel meevallen. Voor het eerst sinds haar verblijf in de Kaap had ze een hele dag niet gehuild. Ze had haar kamer netjes opgeruimd en het bed tegenover het hare, dat tot nou toe altijd leeg geweest was mooi opgemaakt. Ze had de grootste knuffelbeer die ze kon vinden op het kussen gelegd en een klein welkomstbriefje geschreven. Ze had haast niet kunnen eten van opwinding. De andere meiden moesten om haar lachen maar het kon haar niets schelen.

De deur ging open en uit het schemer van de gang kwam een meisje met veel make-up op, ze leek ouder dan ze zou moeten zijn. Ze had een strak kort truitje en een heel kort rokje aan. Ze keek brutaal om zich heen en ging zonder zich voor te stellen op de bank zitten. ‘Zo’ zei ze, ‘jullie zijn dus de andere meiden die net zo stom waren als ik.’ De andere meiden begonnen te lachen en stelden zich aan Tamryn voor. Ze drukte zich tegen de bank aan en probeerde zichzelf onzichtbaar te maken. Dit meisje leek veel ouder en meer ervaren dan haar. Ze voelde zich onzeker maar toch stak ze haar hand uit. ‘Ik ben D….’. Het meisje begon te lachen, ‘ jij bent dus dat kind dat zwanger was, de non zei het al. Je bent net zo lang zwanger als ik, of niet? Zeg, wanneer heb jij seks gehad, was het nog dit jaar of vorig jaar? Bij mij was het met oud en nieuw. ‘ Ze voelde dat ze begon te blozen, ze wilde die vraag niet beantwoorden. Maar het nieuwe meisje bleef erover doorzeuren. ‘Zeg het dan? Het was toch lekker of niet? Of heb je het veel vaker gedaan? Dan had je natuurlijk kunnen weten dat je zwanger zou worden.’ Ze klemde haar kaken op elkaar. Alle hoop op een nieuwe vriendin was met die vraag de grond in geboord. Dit was een meisje was de straat, het soort meisje waar Nana haar altijd voor waarschuwde. Dit meisje zou een slechte invloed op haar hebben. Ze was al zwanger, dus veel slechter kon het niet worden, maar ze dacht toch dat het beter was om bij het Tamryn uit de buurt te blijven. Een van de nonnen kwam binnen en vroeg haar of ze het nieuwe meisje de weg naar haar kamer wilde wijzen. Eigenlijk wilde ze niet maar ze voelde dat ze geen keuze had. Schaapachtig gebaarde ze dat Tamryn mee moest komen. Toen ze in de kamer kwamen griste ze snel het welkomstbriefje weg. Ze wilde niet kinderachtig lijken met haar getekende hartjes en bloemetjes. Tamryn begon te lachen toen ze de grote beer zag. ‘ Dat hebben die nonnen daar zeker neergezet, alsof ik een kind ben. Ze konden beter een mooie poster van Justin Bieber voor me ophangen. Wat moet ik nu met een beer.’ Ze had geen flauw idee wie Justin Bieber was maar het leek haar maar beter om te knikken om niet te laten merken dat zij die beer daar had neergezet.

’s Avonds in bed kon ze niet slapen, ze draaide en staarde naar het plafon. Ze keek naar Jezus in het schilderij tegenover haar bed en bad dat hij haar vannacht zou komen halen. Naar huis gaan mocht ze niet meer, en bij de nonnen blijven, die wel voor haar wilde zorgen, wilde ze niet. Ze was bang voor de toekomst en het leek haar beter als er voor haar geen toekomst meer zou zijn. Dan was voor iedereen een probleem uit de weg geholpen. Wat ze niet wist was dat de non die de leiding had over het huis die nacht ook niet kon slapen. Ze lag te piekeren en vroeg zich af of ze er goed aan deden D. in Kaapstad te houden. Ze had zo gehoopt dat Tamryn een vriendin zou kunnen zijn voor D, maar ze had gelijk gezien dat de meisjes te verschillend waren. Ze besloot om de volgende dag Nana te bellen om met haar te overleggen wat het beste was en viel in slaap….

PS: de titel is uiteraard om te testen of het gebruik van dergelijke populaire termen zorgt voor een nieuw lezerspubliek...;-)

dinsdag 24 mei 2011

In de Kaap...

Ik hoor dat veel mensen in spanning wachten op het volgende deel.... Dus vandaag deel 6 van het verhaal over D.

Af en toe kwam de non binnen, ze kon zien dat ze haar best deed om opgewekt te zijn. Maar haar blik leek geërgerd en naarmate de dag vorderde werd haar geduld minder. Ze kon niet stoppen. Ze had het niet in zich om zichzelf op te rapen en om iets te doen. Haar hoofd bonkte van de hoofdpijn, haar ogen waren rood en gezwollen en haar neus was geïrriteerd en jeukte. Haar stem was schorgeschreeuwd. Ze lag languit op de grond en huilde. Ze stampte met haar voeten en sloeg haar handen tegen de vloer. Ze wilde niet met de non mee boodschappen doen, ze wilde niet op het zoontje van een van de andere meiden passen, ze wilde niet naar de prenatale les gaan vanavond, en horen over hoe pijnlijk de bevalling zou zijn. Ze wilde niet zwanger zijn, ze wilde terug naar huis en spelen met de andere kinderen, ze wilde dat het weer gewoon zo als vroeger was.

Ze had gedacht dat alles beter zou zijn in de Kaap. Ze was opgewonden geweest toen ze hier kwam. De rit was lang en de zon was heet geweest. Ze had heel vroeg moeten opstaan en ze waren vertokken toen het nog donker was. Het busje zat vol met nonnen en heel veel bagage. Ze waren vaak gestopt in verschillende dorpjes waar nonnen werden afgeladen en anderen in het busje kwamen. Ze had bergen gezien, begroeit met bomen en struiken met mooie bloemen. Eindeloze velden met sinaasappelbomen. Ze kwamen door kleine dorpjes, niet veel meer dan een kerktoren met een paar huizen er om heen, die haar deden denken aan thuis. Ze mistte het, door de straat lopen en iedereen bij naam kennen. Maar ze zou vast snel vrienden maken in de Kaap.

De Kaap was mooi. De Tafelberg had haar hart sneller laten kloppen. Ze had de zee voor het eerst gezien en de chauffeur had gezegd dat ze vast snel een keer zou gaan zwemmen. Ze had nog nooit zo veel auto’s en zo veel mensen bij elkaar gezien. Ze vroeg zich af waar al die mensen woonden en wat ze allemaal deden. Haar vraag werd snel beantwoordt toen ze de stad binnen reden, eindeloze rijen met kantoren en winkels werden afgewisseld door blokken met appartementen en grote vrijstaande huizen. De chauffeur stopte bij een mooi groot huis met een schommel in de tuin. Dat was goed nieuws, dat betekende vast dat er meer kinderen waren. Toen de chauffeur toeterde kwamen er drie nonnen naar buiten gerend om haar te begroeten, ze hadden Afrikaans gepraat en ze was blij geweest, dat kon ze tenminste verstaan.

Maar vanaf dat moment was alles alleen maar bergafwaarts gegaan. De nonnen hadden haar voorgesteld aan de andere meisjes, die allemaal geen Afrikaans konden en bovendien een heel stuk ouder waren. Overdag waren ze aan het werk en ’s avonds zaten ze op de bank te praten. Ze kon ze niet verstaan en in het begin kon het haar niet zo veel schelen, wat had ze nou gemeen met die meisjes? De eerste dagen had ze het nog leuk gevonden om voor het kindje van een van de meiden te zorgen als de moeder aan het werk was. Maar nadat ze zich realiseerde dat ze zelf zwanger was en over een paar maand net zo’n baby zou hebben kreeg ze steeds meer een afkeer van het jochie. Vooral als hij huilde werd ze bang. Ze voelde zich dan driftig worden en rende snel naar haar kamer om het gekrijs maar niet te horen. Steeds vaker trok ze zich terug, dacht ze aan thuis. Steeds vaker brandden de tranen achter haar ogen. Ze wilde niet meer eten. Zat soms hele dagen op de schommel, een beetje voor zich uit te kijken. De zusters probeerden haar op te vrolijken en betrokken haar in alles wat ze deden. Ze probeerden activiteiten voor haar te organiseren, iemand kwam om haar engelse les te geven, een van de zusters leerde haar haken en de andere wilde koekjes met haar bakken. Maar het kon haar allemaal niets schelen. Het enige dat ze wilde was terug naar huis gaan….

vrijdag 20 mei 2011

Creatief campagne voeren...

Ik had geschreven dat dit geen politieke blog zou zijn, maar er moeten toch enkele dingen vermeld worden aangezien Afrikaanse democratie een beetje anders werkt als wat ik gewend ben, en ik me afvraag of het altijd wel echt een democratie is. En omdat sommige dingen die hier gebeuren gewoon een beetje lachwekkend zijn, als het niet echt waar was.
De ANC is de grootste partij hier in het land. Het is de partij van president Zuma, maar ook de partij van Nelson Mandela. En daar maken ze nu gruwelijk misbruik van. Voor de gemeenteraadsverkiezingen heeft Zuma de mensen op het hart gedrukt dat Mandela zou komen te overlijden als ze niet voor de ANC zouden stemmen, en uiteraard wil niemand schuldig zijn aan de dood van Mandela. Veel mensen zeggen ook dat ze nu nog op de ANC stemmen, uit eerbetoon voor hem, maar dat ze, zodra hij overleden is dat niet meer zullen doen want eigenlijk maakt de ANC er een potje van. Verder heeft Zuma de mensen meegedeeld dat de voorvaderen, die hier enorm belangrijk zijn, niet alleen teleurgesteld zullen zijn als de mensen niet voor ANC zouden stemmen maar dat ze zelfs met straffen zouden komen. En als dat de mensen nog niet genoeg zou overtuigen voegde hij er als laatste aan toe dat je sowieso naar de hemel gaat als je op hen stemt. Dat is nog eens een creatieve manier van campagne voeren.

Ik wens jullie allemaal een heel fijn weekend.
En als afsluiter, een van de meest trouwe lezers van mijn blog is jarig, gefeliciteerd Cleo!

woensdag 18 mei 2011

De vrijheid die democratie brengt...

Vaak hoor je voorstanders van een democratie zeggen dat democratie een van de weinige staatsvormen is die echte vrijheid voor het volk geeft. Nu is deze blog geen politieke blog en ik zal er dan verder ook geen uitspraken over doen, behalve dat ze het in Zuid Afrika wel heel letterlijk nemen. Omdat er vandaag gemeenteraadsverkiezingen zijn is het een nationale vrije dag, zijn de winkels dicht en draaien ziekenhuizen zondagsuren. De Zuid Afrikaanse democratie geeft de mensen vrijheid.... Maar of dat nou zo goed is?
Ik probeerde een filmpje van de zondagsschool te uploaden maar internet heeft er vandaag geen zin in. Dan maar even een foto van mij met een van mijn favoriete peuters... Het zoontje van een van de meiden in Mater Domini.

maandag 16 mei 2011

In het klooster...

Mijn excuses voor het feit dat jullie lang moesten wachten op deze blog. Blogspot had technische problemen die nu gelukkig opgelost zijn. Dus hier is deel 5 van het verhaal over D.

Nana had al gezien dat ze wakker was. ‘Je gaat naar het klooster,’ zei ze. ‘Ik heb de priester gebeld en hij heeft een plekje voor je geregeld. De nonnen zullen voor je zorgen…
De gangen waren lang en hoog. In elke hoek stond een beeldje, vaak in gezelschap van een kaars en een tegeltje met een Bijbelspreuk. Hoewel de zon buiten de aarde deed verdorren was het binnen koel. Toen ze binnen stapte hadden haar ogen moeten wennen aan het schemerige licht, haar lichaam had onwillekeurig gerild van de kou. Ze hadden haar naar een kamer gebracht waar behalve een bed, een kast en een bureau met een stoel niets stond. Boven haar bed hing een kruis. Op het bureau lag een oude bijbel. Ze had hem doorgebladerd maar hij was in het Engels. Dat kon ze niet lezen. De nonnen hadden haar gezegd dat ze maar wat moest rusten. Als de bel ging was het lunchtijd, dan moest ze de andere nonnen volgen naar de eetzaal. Ze wilde eigenlijk niet rusten, maar ze durfde ook nier zo goed haar kamer uit te gaan want ze was bang dat ze de bel niet zou horen dus ze ging maar op haar bed zitten. Aan de muur tegenover haar bed hing een vergeeld schilderij van Jezus. Hij had een mooie gouden krans om zijn hoofd. Het leek alsof hij haar aan keek met zijn grote ogen. Ze wilde met hem praten maar ze wist niet wat ze moest zeggen. Hoewel ze er op zat te wachten maakte het snerpende geluid van de bel haar aan het schrikken. Ze had niet verwacht dat het zo luid zou zijn. Ze opende haar deur en zag twee nonnen voorbij komen die druk aan het praten waren en haar niet leken op te merken. Overal kwamen nonnen vandaan, gekleed in smetteloos wit. Een beetje verlegen volgde ze ze. De eetzaal was een grote, hoge zaal. Lichter dan de rest van het klooster. De zon scheen door de glas in lood ramen en wierp prachtig gekleurde schaduwen op de muren. Het gonsde en zoemde door het gelach en gepraat van vele tientallen vrouwen. In de hoek stonden grote pannen en de geur van stampmielies en vlees drong haar neus binnen. Opnieuw werd ze overspoeld door een golf van misselijkheid. Ze zag de non die haar naar haar kamer gebracht had, ze zat aan de lange tafel samen met een paar andere nonnen. Iemand had blijkbaar een grap verteld want de wangen waren rood aangelopen van het lachen en een oudere gezette non depte met haar servet tranen van haar wangen terwijl ze het uitschaterde. Plotseling merkte de non haar op. Ze zwaaide en wenkte dat ze moest komen. De nonnen schoven uit elkaar en maakten een plekje op de bank vrij. Er stond al een groot bord met eten voor haar klaar. Opnieuw kwam de misselijkheid naar boven en deze keer kon ze het niet stoppen, ze probeerde nog om weg te komen maar ze zat klem tussen de gezette heupen aan beide kanten. Haar ontbijt landde op de grond en in het spierwitte schort van de vriendelijke non en ze voelde hoe haar wangen rood werden. Ze durfde niet op te kijken. Ze voelde hoe iemand haar optilde, een koude vochtige doek werd langs haar lippen en voorhoofd gehaald en iemand gooide een emmer water over de vloer om alles schoon te maken. Zachte stemmen leken uit de verte te klinken en toen ze haar op grond legden en ze haar ogen opende zag ze boven haar de hoofden van vijf bezorgd glimlachende nonnen. Ze sloot haar ogen weer, en hoorde hoe ze over haar praatten. ‘Ze kan hier niet blijven, hoe moeten we voor haar zorgen.’ ‘ Nu is het nog de misselijkheid, maar wat doen we als ze een kind krijgt?’ ‘Het is zelf nog een kind, hier is helemaal niemand voor haar om mee te spelen.’

Ze bleef nog een week. De dagen waren lang en het ononderbroken ritme maakte haar moe. Meestal lag ze op haar bed of zat ze buiten op de stoep te kijken naar de bedrijvigheid. Iedereen had zijn eigen taak. De nonnen leken gelukkig, ze zongen, glimlachten, sloegen hun kruisjes en zeiden trouw hun dankgebeden op. Ze zorgden goed voor haar. Haar bed was stug maar comfortabel. Het eten was simpel maar lekker. Na die eerste keer hoefde ze niet meer over te geven maar ze bleef zich schamen en vond de tijden dat ze moest eten de vreselijkste momenten van de dag. Er waren geen andere kinderen en ze mistte het spelen met de kinderen uit haar buurt. Na een week werd haar meegedeeld dat ze haar tas moest inpakken want de volgende morgen zou ze samen met een paar andere nonnen met de bus naar Kaapstad gaan. Daar was een huis voor meisjes zoals haar. Meisjes die zwanger waren en dat liever niet wilden. Er zou goed voor haar gezorgd worden. Ze voelde een lichte opwinding in haar buik. Meisjes zoals haar, meisjes waarmee ze zou kunnen spelen. En dan in Kaapstad nog wel. De kinderen in haar school zouden het niet geloven als ze dat zou vertellen. Niemand van hem was in de Kaap geweest. Je moest de hele dag rijden. De meester had foto’s laten zien van de Tafelberg en de vele hoge gebouwen. Dat zou ze nu allemaal in het echt zien!

dinsdag 10 mei 2011

Stank voor dank...

Deel 4 van het verhaal over D. Klik hier voor deel 1, hier voor deel 2 en hier voor deel 3.

Ze lag in bed. Uiteindelijk had Nana het verteld. Oom had geschreeuwd. Eerst tegen Nana. Dat ze beter op haar had moeten passen en dat zij maar voor een oplossing moest zorgen want het was niet zijn probleem. Daarna tegen haar. Volgens hem was ze voor niets goed. Hoe durfde ze zo thuis te komen. Oom en Nana hadden haar opgenomen in hun huis nadat haar eigen ouders spoorloos verdwenen waren. ‘Stank voor dank’, had oom gezegd. ‘Na al het geld dat je ons gekost hebt is het enige wat je kan doen zwanger worden?’ Ze was de kamer uit gegaan omdat ze niet wilde dat oom haar zou zien huilen. Dat zou het allemaal nog erger maken. Haar hand gleed onder haar shirtje en aaide zachtjes haar buik. Ze dacht aan de plaatjes die de vrouwen in de bijbelklas hadden laten zien. Baby’s, nog in de buik van hun moeder, alles was er al, maar ze waren nog te klein om geboren te worden. Dat groeide nu in haar buik. Ze dacht aan het kindje van haar nicht en glimlachte. Baby’s waren lief. Ze rilde toen ze dacht aan wat de vrouw van de garagehouder gezegd had. Ze moest van haar zwangerschap afgeholpen worden zodat niemand het zou weten. Misschien wilde ze dat helemaal niet. Ze kon zich ook niet zo goed voorstellen dat ze een baby zou hebben, maar het zou toch nog heel erg lang duren voor de baby geboren zou worden. Ze wilde niet dat iemand de baby uit haar buik zou halen. Ze herinnerde zich dat de vrouwen in de bijbelklas hen hadden gewaarschuwd, ‘abortus veranderd je in een moordenaar!'Ze wilde geen moordenaar zijn.

Uiteindelijk viel ze in slaap. Ze droomde dat ze het kindje van haar nicht vermoorde, er was veel bloed. En misvormde baby’s renden furieus achter haar aan. Ze werd wakker van een schreeuw en realiseerde zich dat zij het zelf was geweest die schreeuwde, alles voelde klam. Ze voelde dat iemand naar haar keek. Nana zat naast haar matras dat op de grond lag en huilde. ‘Meisje, meisje’, zei ze. ‘Wat moeten we doen. ‘ Haar lip bloedde. Ze vermoedde dat oom zijn handen weer eens niet thuis had kunnen houden en ze voelde zich schuldig. Hij had Nana geslagen om haar. Ze ging rechtop zitten en Nana sloeg haar armen om haar heen. Ze zocht naar woorden, het was moeilijk om te praten. ‘Meisje’, zei ze uiteindelijk,’ Je bent nog zo jong, en ik weet niet of we er goed aan doen maar ik denk niet dat we je een abortus moeten laten doen. We hebben er sowieso het geld niet voor. Oom zei dat ik je maar een schop in de buik moest geven, of iets moest doen met naalden, zijn zus had ooit hetzelfde probleem en zijn moeder had haar landbouwgif gegeven, het hielp maar daarna is ze nooit meer dezelfde geweest. Ik wil je dat niet aandoen, je bent nog zo jong.’ Nana streelde haar haar, kuste haar op het voorhoofd en wiegde haar zachtjes heen en weer. ‘We vinden wel een oplossing.’

Ze werd wakker van het felle zonlicht dat door de open deur kwam. De zon kwam net op. In het licht zag ze het silhouet van Nana, ze was bezig met het inpakken van een koffer. Haar hoofd voelde zwaar van het huilen en haar kussen was nog nat. Ze wilde doen alsof ze nog sliep, alsof gisteren een droom was en ze vandaag weer gewoon naar school ging. Nana had al gezien dat ze wakker was. ‘Je gaat naar het klooster,’ zei ze. ‘Ik heb de priester gebeld en hij heeft een plekje voor je geregeld. De nonnen zullen voor je zorgen…

vrijdag 6 mei 2011

Pasen in Namibie...

We zijn afgelopen maandag terug gekomen van Namibie waar we een geweldige tijd gehad hebben, zoals je op de foto's kan zien. En waar we ook een lesje vertrouwen geleerd hebben. Zuid Afrika verlaten zonder visum was iets dat me niet helemaal koud liet maar de dame bij de grens stelde ons zo gerust dat we er de hele week eigenlijk vrij weinig aan gedacht hebben. En het mooiste was nog dat op de terugweg nergens naar gevraagd werd en ik een nieuw toeristenvisum voor 3 maanden gekregen heb. God antwoordt gebed op zijn manier! Nu zijn we terug in Kaapstad waar het toch echt winter aan het worden is. Regenbuien, harde wind, dikke truien en een winterdeken in ons dekbed. En ook, lekker warme soep, onder een dekentje op de bank zitten met een boek en een kop hete thee en 's ochtends iets langer in bed blijven liggen omdat het toch nog donker is buiten... winter is best leuk :)
Liefs Anneke

donderdag 5 mei 2011

Haar vriend.... een held?!

Ik ben veilig en wel terug uit Namibie. morgen zal ik daar meer over schrijven. Vandaag deel 3 van het verhaal over D. Klik hier voor deel 1 en hier voor deel 2.

Ze grinnikte. ‘Zwanger zeker..’ zei ze tegen Nana. ‘ Zo weet ik het altijd bij mijn dochters. Maak je geen zorgen, mijn zus weet hier wel een oplossing voor. De priester heeft je zeker gestuurd…. ‘
Ze knikte. Hoewel ze het niet wilde ging het wel over haar en ze had het gevoel dat ze recht had om gehoord te worden. De vrouw van de garagehouder keek niet naar haar. ‘Ja’ zei Nana, ‘De priester zei dat jij wel een oplossing wist.’ De vrouw van de garagehouder pakte een notitieboekje uit haar groezelige schort en viste een potloodje van achter haar oor vandaan. Ze schreef een telefoonnummer op. ‘Dit is het nummer van mijn zus, zij helpt van de zwangerschap af op een snelle manier. Zorg er voor dat je het kind 1800 Rand mee geeft. Geen haan die er daarna naar kraait. Ik houd mijn mondje dicht en zal ook tegen niemand zeggen dat jullie hier geweest zijn. Plotseling keek ze haar toch aan. ‘Ja meidje, dat komt er van, een beetje met de jongens spelen… dat heeft gevolgen. Ik hoop dat het goed pijn gaat doen zodat je je lesje leert.’
Nana bedankte de vrouw van de garagehouder en liep het hek uit. Ze maakte met een knik duidelijk dat ze maar beter kon volgen. Onderweg naar huis begon Nana eindelijk tegen haar te praten. Zachtjes, zodat de andere mensen het niet konden horen. Maar de woorden kwamen hard aan. Nana noemde haar een hoer, en vroeg of ze nagedacht had waar het geld vandaan moest komen. Ze zei dat ze haar lichaam maar moest verkopen om aan genoeg geld te komen, met mannen slapen was blijkbaar niet zo moeilijk voor haar. Ze kwamen langs het huis van haar vriend, ze zag hem bezig in de tuin. Hij was aan het knutselen aan een oude motor, dat deed hij graag in zijn vrije tijd. Ze aarzelde even en liep toen bij Nana vandaan in de richting van hem. Ze wilde met hem praten. Na twee stappen had Nana door wat er gaande was en ze draaide zich om. Ze pakte haar wreed bij haar schouders. ‘Wat denk je nu, dat je zo maar naar hem toe kan gaan? De schurk die 12 jarige meisjes zwanger maakt? We zullen er voor zorgen dat de politie ervan hoort, die jongen hoort in de cel!’ Andre hoorde het lawaai en rende naar de straat. Ze zag hem en schreeuwde ‘ ik hou van je, ik ben zwanger’. Het voelde raar om dat te zeggen. Het was alsof ze een actrice was die dat ene zinnetje met zoveel mogelijk drama voor het publiek ten gehore moest brengen. Ze verwachtte dat hij nu zou veranderen in de held die hij beloofd had voor haar te zijn. Altijd zou hij voor haar vechten, samen zouden ze alle moeilijkheden aankunnen. Zij was zijn prinsesje en zij hield van hem, haar prins. Maar ze zag hoe hij versteende, lijkbleek werd, hij draaide zich om en liep weg. ‘Zie je, dat is hoeveel je voor hem betekent. Hoeveel heeft hij je betaald om je zwanger te maken?’ Andres gedrag wakkerde Nana’s boosheid weer aan en ze begon van voren af aan. Plotseling kon ze zich niet meer goed houden. Ze begon hard te huilen en beschaamd trok Nana haar mee naar een rustiger straatje. ‘Ben je niet goed bij je hoofd’ siste ze tussen haar lippen door.’Eerst schreeuwen dat je zwanger bent en daarna zo hard huilen, de mensen gaan praten, nu kun je het net zo goed gelijk in de krant zetten. Wat wil je dat de mensen van ons denken, je bent een schande voor de familie!’ Het leek of Nana nog meer wilde zeggen maar ze bedacht zich en liep door. Toen ze bijna thuis waren zag ze dat het bakkie van oom voor de deur stond. Hij was thuisgekomen uit zijn werk. Ze hoopte dat hij nog niet te lang thuis was want meestal nam hij na het werk een paar glazen brandewijn die zijn humeur nogal onvoorspelbaar maakten.
Het was nog erger dan ze gedacht had. Hij was al lang thuis en de hele kamer stonk naar rook en drank. Nana gaf haar een por in de rug. ‘Zeg het zelf maar, ik ga het niet weer tegen iemand zeggen. En sta daar niet zo te huilen als een klein kind. Je kan toch zo goed ‘volwassen’ dingen doen? Laat me nu maar eens zien hoe volwassen je bent.’ Ze deed haar mond open maar de woorden kwamen niet. Ze kon het niet. Ze was bang voor wat er zou gebeuren als ze het zou zeggen. Het voelde alsof het alles meer ‘echt’ zou maken. Alsof het niet waar was zolang ze het niet zou zeggen.

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...