Een trotse moeder!

Op mijn blog schrijf ik veel verhalen over ellende en onrecht, maar soms mag het nieuws ook wel eens gewoon leuk en goed zijn. Op de foto sta ik samen met Nansley en haar dochtertje Chantelle. Een paar maanden geleden kwam een onzekere Nansley mijn spreekkamer binnen gelopen. Ze was zwanger, en haar vriend had haar verteld dat hij bij haar weg zou gaan als ze het kindje zou houden. Ze was gek op haar vriend en had bovendien niemand anders om financieel op terug te vallen. Daarom leek een abortus haar de beste oplossing. Na een tijdje praten begon ze ontroostbaar te huilen en snikkend vertelde ze me dat ze eigenlijk helemaal geen abortus wilde maar dat haar vriend haar er min of meer toe dwong. Ik vertelde haar over hoe we haar konden helpen en wat eventueel andere opties voor haar zouden kunnen zijn. De foto laat het resultaat zien van het lange gesprek en de vele ontmoetingen die we erna hadden. Een trotse moeder met een mooi klein meisje. Tijdens haar zwangerschap kwam ze vaak bij me langs om gewoon even te kletsen. Het was mooi om te zien hoe tijdens haar zwangerschap dat onzekere meisje dat ik had leren kennen veranderde in een zelfbewuste jongedame die precies weet wat ze wil. Haar vriend is bij haar terug, en werkt hard om het kleine gezinnetje te onderhouden. Ze heeft het niet gemakkelijk maar is wel gelukkig. En samen willen ze er alles aan doen om hun kleine meisje alles te geven wat ze nodig heeft!

Echte mannen...

Terug op de werkvloer, terug naar de schokkende verhalen. Zuid Afrika is het land met de meest gerapporteerde verkrachtingen ter wereld. Niet bepaald een statistisch feitje om trots op te zijn. Gisteren praatte ik met een van de verpleegkundigen in het ziekenhuis die leiding geeft aan het ‘rape centre’(hulpverleningscentrum bij verkrachtingen) in het ziekenhuis, een van de 4 centra in Kaapstad. Ze vertelde me dat het er zo ontzettend druk was en dat ze het eigenlijk niet meer aan kunnen. 240 vrouwen per maand, terwijl ze daar eigenlijk maar het topje van de ijsberg te zien krijgen. Naar schatting wordt slechts 10 % van de verkrachtingen bij de politie aangegeven, de rest van de vrouwen (en soms mannen) schamen zich te erg, willen het niet aangeven omdat het om een familielid gaat of denken dat ze niet geloofd gaan worden omdat veel mensen nog altijd zeggen dat ‘het slachtoffer het er met flirterig gedrag wel naar gemaakt zal hebben’. Niet aangeven betekend ook dat er geen medische nazorg is en dat er geen HIV en zwangerschapstest gedaan wordt. En dat zie ik vaak terug in de praktijk. Meiden die hun verkrachting psychologisch ontkenden tot een dikke buik dat voor hen onmogelijk maakt. En dan is de verkrachting vaak al zo lang geleden dat het meisje geen andere keus heeft dan te bevallen van een kind van de man die ze het meeste haat.

Onderzoek heeft alarmerende cijfers naar voren gebracht. In Zuid Afrika geeft 1 op de 3 vrouwen aan te zijn verkracht en 1 op de 4 mannen zegt wel eens iemand te hebben verkracht. Wat voor hulp moet daar gegeven worden? Zwaardere straffen? Meer politieagenten om de daders op te sporen? Minder vrijheid voor meiden? De overheid is op dit moment bezig met een campagne tegen huishoudelijk geweld en geweld tegen vrouwen en kinderen. Het is moeilijk om te weten wat de juiste aanpak is. Mbuyiselo Botha, van het Zuid Afrikaanse Mannen Forum zegt ‘Ik denk dat het niet per se een cultureel probleem is. Ik denk dat het veel te maken heeft met hoe we als mannen grootgebracht zijn. ‘ En daar ligt het probleem. Veel jongens groeien op zonder vaders, zonder ooms, zonder volwassen mannen in hun leven. Het ontbreekt ze aan goede rolmodellen en bij gebrek aan beter spiegelen de jongens zich aan de gangsters en R&B sterren die het meest mannelijk lijken. En in dat wereldje lijkt het haast vanzelfsprekend dat geweld en seks een belangrijke plaats hebben in het leven van een echte man.

Dus, bij dezen een uitnodiging aan het adres van alle mannen die willen werken aan een beter Zuid Afrika; wees een rol model in het leven van een Zuid Afrikaanse jongen. Laat hem zien hoe je stoer kunt zijn zonder te vloeken en geweld te gebruiken, leer hem dat meisjes nee bedoelen als ze nee zeggen en laat hem weten, laat hem voelen dat hij veel te waardevol is om met zijn leven en dat van anderen te spelen!

Anneke

Terug thuis....

Ik was van plan om terwijl ik in Nederland was een blog te plaatsen. Ik had daar immers overal de beschikking over draadloos internet (In bed, in bad en in de trein…) en het leek me dus niet zo’n moeilijke taak. Niets bleek minder waar, ik had het zo druk met mensen ontmoeten, presentaties geven, genieten van het Nederlandse weer en dingen voorbereiden voor de bruiloft dat ik er helemaal niet aan toe gekomen ben. En nu ben ik terug in Zuid Afrika waar ik alleen internet heb als ik op kantoor ben (vandaag dus voor de eerste keer) Dinsdag ben ik, na een paar interessante vluchten aangekomen op het vliegveld in Kaapstad. Daar werd ik door Hartmut verstopt achter een mooi boeket met rozen opgewacht. Het was heerlijk om hem weer te zien. Woensdag hebben we gelijk maar weer de dag doorgebracht op Home Affairs, om een visum aan te vragen. Deze keer geen vrijwilligersvisum maar een ‘echtegenoten vergunning’, dat klinkt toch wel leuk! Gisteren weer aan het werk in het ziekenhuis en vandaag kantoorwerk en staffmeeting.

Ik wil iedereen bedanken voor de geweldige tijd die ik heb gehad in Nederland/België, ik heb er ontzettend van genoten en ben nu vol energie en motivatie voor een nieuw seizoen hier, het seizoen van het getrouwde leven. Dus, maak uw borst maar nat voor nieuwe blogs over mijn werk en leven hier in Zuid Afrika, ik heb er zin aan!

Liefs Anneke

Een weekendje aan zee...

Dit weekend waren Astrid en ik een weekendje weg met de meiden van de meidenclub die ik hou op de farm waar we werken. Als je de eerste keer op de farm komt lijkt het een vriendelijke plaats. Kippen scharrelen in het rond, mensen zitten buiten in het zonnetje en overal speen kinderen. Maar schijn bedriegt. Als je naar de mensen luistert hoor je verhalen over alcoholmisbruik, fysiek geweld en vechtpartijen. De moeders liggen vaak buiten hun kater uit te slapen terwijl de kinderen het werk doen en op hun jongere broertjes en zusjes passen. De kinderen hebben een chronische leerachterstand. Als ze geen zin hebben om naar school te gaan, gaan ze gewoon niet en toen ze vorige week hun rapporten kregen en die vol trots aan me laten zien was het moeilijk om er iets positiefs over te zeggen. De meesten hadden een keurig rijtje onvoldoendes en alleen een enkele slimmerik had een of twee voldoendes weten te halen. Hygiëne staat ook niet erg hoog op het lijstje van prioriteiten en vaak zijn de kinderen ziek vanwege dingen die prima voorkomen hadden kunnen worden als er een betere hygiëne zou zijn.

Mijn idee bij het organiseren van dit weekend was om de meiden een beetje rust te geven, ze even uit de negatieve dagelijkse sleur te halen en om ze te helpen met het nadenken over dromen. Om ze een weekendje vol verwennerij, leuke activiteiten en welverdiende ontspanning te geven. We hadden 5 tienermeiden, 2 peuters en een baby mee. Ik had gezegd dat ze hun kinderen mee mochten nemen als ze nog borstvoeding kregen en aangezien kinderen van een jaar of 4 hier nog rustig even aan de borst komen sabbelen als ze honger hebben, of gewoon als ze even dicht bij mamma willen zijn, hadden we 3 kinderen mee. Alleen de twee jongste meiden hebben zelf nog geen kind.

Het was een heerlijk weekend. Ons huisje was 200 meter van de zee af en we hebben heel wat uurtjes op het strand doorgebracht, ochtendgymnastiek gedaan, lekker gegeten, voor onszelf gezorgd met gezichtsmaskertjes, een filmavond gehouden, Bijbelstudie gedaan en, het hoogtepunt voor de meeste meiden, was een workshop cupcake-versieren, gegeven door een vriendin van mij. We hadden veel aandacht voor positief zijn, positief over jezelf en over elkaar. Een van de dingen die mij het eerste opviel toen ik op de farm was, was de grove taal en het vele schelden. Dat was dit weekend verboden en in plaats daarvan hadden alle meiden een blad waar ze complimenten voor elkaar moesten opschrijven. Dit bleek niet gemakkelijk maar achteraf was het natuurlijk wel heel leuk om een blad vol complimenten over jezelf te krijgen.

Toen het weekendje afgelopen was vroeg ik waar de meiden het meest van genoten hadden, en wat me trof was dat het niet het materiële was, niet de verwennerij… maar de rust. De rust om een eindje te kunnen lopen zonder altijd kinderen om je heen te hebben die aandacht moeten hebben, de rust om iets te doen zonder dat iemand anders op je begint te schelden, de rust om een klusje af te kunne maken zonder dat je moeder (of je tante, of je buurvrouw, of je….) al begint te drammen omdat het niet snel en goed genoeg is. Hoewel een weekend maar een weekend is hoop ik dat het toch een blijvende positieve impact op de meiden heeft, dat ze weten dat ze waardevol zijn, dat ze dromen mogen hebben, dat ze weten dat ze niet hoeven te schelden om hun zin te krijgen. Dat Astrid en ik goede rolmodellen voor hen hebben kunnen zijn…

Deze week ben ik van alles aan het afronden. Zondagavond vlieg ik terug naar Nederland en ik kan haast niet wachten om eindelijk mijn familie en vrienden weer te zien!

Getrouwd!!!.... nouja, een beetje dan...

Afgelopen woensdag was heel speciaal voor ons. Hartmut en ik zijn op voor de wet getrouwd. Het was een fantastische avond, veel specialer dan we allebei verwacht hadden, met dank aan onze lieve vrienden van onze bijbelstudiegroep. We hadden verwacht gewoon even handtekeningen te zetten, en dan door te gaan met de gewone gang van zaken maar het werd een avond die we niet snel zullen vergeten. Het begon al met de mooie beetle (de huurauto waarmee Astrid door Kaapstad scheurt), daarna heerlijk eten, mooie bloemen, veel kaarsen en lieve, mooie woorden. Vanaf woensdag ben ik dus Anneke Jagau...

Ik heb al veel vragen gekregen dus bij dezen de antwoorden. In Zuid Afrika mag een dominee je voor de wet trouwen als hij daar een vergunning voor heeft, je hoeft dus niet naar het stadhuis toe te gaan. Je mag trouwen op een plek naar keuze, als er maar een dak boven is, dus zelfs een prieeltje in een park is goed. We hebben het nu al gedaan omdat de kantoren in Namibie waar we het eigenlijk hadden willen doen vlak voor de bruiloft, rond kerst anderhalve maand gesloten zijn. Een andere reden waarom het handig was om het eerder te doen is dat ik nu gelijk bezig kan met het aanvragen van een relatives-permit in plaats van een vrijwilligers visum, dit permit is veel gemakkelijker om te krijgen, langer geldig en goedkoper. We wonen nog niet samen, dat doen we pas in December na de echte bruiloft. We hebben al wel een huisje, vanaf 1 januari, waar we heel blij mee zijn.

Het is al weer vrijdag, straks begint het weekend waarin ik van plan ben om Astrid alle mooie kanten van Kaapstad te laten zien, genieten! En natuurlijk moeten we wat dingen voorbereiden voor de echte bruiloft in december, want trouwen doe je maar 1, euhm... 2 keer ;)

Liefs Anneke Jagau

Nieuwtjes....

Ik realiseerde me dat het al 2 weken geleden is dat ik wat geschreven heb en dat het dus hoog tijd was voor een nieuwe blog. Deze keer heb ik geen tijd voor een lang verhaal dus even snel wat puntjes....

• Afgelopen week hebben we staffconferentie gehad. Een heerlijke week met YfC mensen uit heel zuidelijk Afrika. Goeie sprekers, leuke ontmoetingen, samen zingen, samen sporten... Echt genoten!
• Met de foto's hoop ik dat je een beeld krijgt van de zondagsschool die Hartmut en ik geven in een kinderziekenhuis. Deze week was Jona aan de beurt, de kinderen luisterden ademloos naar het verhaal en konden daarna aan de slag om zelf vissen in elkaar te knutselen. Origamiwalvissen waren te moeilijk, gewone vissen zijn al ingewikkeld genoeg voor deze kinderen.
• Over walvissen gesproken, het is het walvissenseizoen hier, en ik heb er al heel wat gespot. Indrukwekkend, zo'n groot beest dat 25 meter van de kust ligt te dobberen...
• Gisteren is Astrid, een Nederlandse vriendin aangekomen. Ik heb dus heerlijk genoten van verse stroopwafels en nog meer van het lekker Nederlands kunnen kletsen. Ze zal hier 3 weken blijven.
• Astrid vertrekt op vrijdag, ik de zondag erna.... Nog 3 weken, en ik ben niet meer afhankelijk van Nederlandse stroopwafelleveranciers, ik kan gewoon zelf naar de AH fietsen. Yay! (Haha, de stroopwafels zijn niet het enige waar ik naar uitkijk hoor :))
• Morgen trouwen Hartmut en ik..... Het zal alleen maar voor de wet zijn, en er zal voor ons niet veel veranderen , de echte bruiloft is 28 december, maar het is toch een raar idee dat ik straks een getrouwde vrouw ben......

Dat was het voor nu, heel veel liefs Anneke Sikkema (nog wel... )

De vis en de hengel....

Zaterdag ben ik met Hartmut en zijn collega’s maar Khayetisha geweest. Kyahelitsha betekend ‘nieuw thuis’. In de tijd van de apartheid werd een groot deel van Kaapstads zwarte bevolking onder dwang naar dit nieuwe thuis verhuist. Tegenwoordig is met 400.000 inwoners een van de grootste townships van Kaapstad. Veel van mijn cliënten komen hier vandaan. Er is een enorm alcoholprobleem en een werkeloosheid van 70%. Veel mensen uit de Eastern Cape trekken naar Kaapstad op zoek naar werk en een beter leven, maar eindigen ergens in Khayelitsha in een shebeen (bar) omdat alcohol veel makkelijker verkrijgbaar is dan een baan.

Betekend dit dat het een uitzichtloze situatie is? Dat het probleem te groot is om mensen te kunnen helpen? Ik denk het niet, maar ik weet wel dat uitvinden wat er precies moet gebeuren en hoe je het moet aanpakken een lastig probleem is. Het chinese gezegde over dat je een arme man geen vis moet geven maar een hengel als je hem echt wilt helpen is misschien oud en al duizend keer verteld, maar dergelijke verhalen zouden niet zo vaak gebruikt worden als ze geen krachtige kern van waarheid hadden. Als je als regering of NGO iets wilt doen waar je mensen echt mee helpt moet je je eerst afvragen wat de nood is en het is enorm belangrijk om de mensen betrokken te maken in je project. In Khayelitsha hebben we zaterdag een schoolvoorbeeld gezien van hoe het niet moet maar ook een uitstekend voorbeeld van wat wel werkt.

Khayelitsha is omgeven door zandduinen en vanaf een van de hoogste duinen heb je een schitterend uitzicht over de omgeving. De gemeente Kaapstad heeft daarom een houten platform en een mooie trap gebouwd om het voor de mensen een beetje gemakkelijker te maken om van dit uitzicht te genieten. Wat we bovenaan de trap aantroffen was inderdaad interessant, niet zozeer vanwege het uitzicht, hoewel dat mooi was, maar meer vanwege het ontbreken van het platform. Alleen de balken van het fundament waren op de meeste plekken nog aanwezig, de rest van het hout was gestolen. Brandhout is veel belangrijker dan een mooi uitzicht als je niet eens weet waar je je maag mee moet voelen en hoe je de school voor je kinderen moet betalen. Dit is duidelijk een project waar de gemeenschap niet op zat te wachten. De gemeente heeft hier veel geld in gestoken maar als ze de mensen van goedkoop brandhout wilden voorzien hadden ze dat beter op een andere manier kunnen doen.

De reden waarom we in Khalelitsha waren was om het Abalimi tuin project te bezoeken. Een schitterend project dat de mensen eten, werk maar vooral waardigheid geeft. Vrouwen die in de buurt van de tuin wonen kunnen zich aansluiten bij de organisatie. Ze krijgen een stukje grond en les over tuinieren en kunnen aan de slag gaan om hun eigen groenten op een organische manier te verbouwen. In ruil voor de grond moeten ze ook in de gemeenschappelijke tuin werken. De oogst van deze tuin wordt verkocht om nieuwe zaden en mest te kunnen kopen. Een van de vrouwen waar ik mee praatte was al 10 jaar in het project. ‘Ik moest altijd naar mijn familie gaan om te bedelen voor eten en een beetje geld, nu heb ik iets om te geven. Mijn familie is gek op de groenten, ik probeer zo veel mogelijk te verbouwen zodat ik iedereen er blij mee kan maken. De andere vrouwen die in de tuin werken zijn allemaal goede vrienden geworden, haast alsof ik een tweede familie heb. We delen alles, niet alleen tips over de tuin maar ook problemen die we in onze familie hebben. In het begin maakte ik veel fouten en had ik niet zo’n grote oogst. De andere vrouwen hebben me veel geleerd en nu gaat het erg goed! Ik wilde altijd naar school gaan maar er was geen geld, nu ben ik een trainer in Abalimi, ik ga naar andere tuin-projecten om de mensen daar te leren hoe ze groenten kunnen verbouwen. Ik ben erg blij met Abalimi, het heeft mijn leven veranderd.’

Hartmut en zijn collega’s zijn deel van de organisatie ‘Engineers without borders’ (ingenieurs zonder grenzen) een organisatie waar ingenieurs proberen om hun kennis in te zetten voor een betere wereld. Terwijl ik met de mensen kletste en verse bessen aan het proeven was waren zij druk bezig met uitzoeken hoe de pomp werkte en hoe ze een zonnepaneel kunnen instaleren om de elektriciteitskosten zo laag mogelijk te houden. En initiatief waar de mensen erg blij mee zijn, hoe minder kosten, hoe meer winst.

Ontwikkelingshulp, ofwel, het verhaal van de hengel en de vis. Ik kan er ondertussen boeken over schrijven. Er zijn veel fouten gemaakt in de geschiedenis, en dagelijks zien we daar de gevolgen van. Maar ik denk dat de wereld langzaam maar zeker begint in te zien hoe het moet. Het is een kwestie van geduld, van niet gelijk resultaten en blije gezichten willen zien, maar van de tijd nemen om de mensen te vragen wat ze nodig hebben, de tijd nemen om mensen te onderwijzen, en de tijd nemen om ze fouten te laten maken, zodat de zelf verkregen inzichten maken dat het project deel van henzelf is…

If you're happy and you know it....

Gisteren ben ik samen met een groepje van mijn kerk naar Pollsmoor Prison geweest. Pollsmoor is de grootste gevangenis in de provincie en huist meer dan 7000 gevangenen, waaronder de grootste criminelen. Een paar maanden geleden schreef ik over de nummer gangs, die in deze gevangenis hun oorsprong vinden. Een organisatie die daar werkt onder de gevangenen organiseerd iedere maand een worship avond en een gebedswandeling. Ik was er al eerder geweest maar om de een of andere reden greep het me deze keer veel meer aan.

We liepen rond over het enorme terrein, zingend en biddend om de gevangenen te bemoedigen. Er was veel reactie vanuit de cellen. Sommige van de cellen zijn zo zwaar beveiligd dat de mannen geen daglicht mogen zien, voor de ramen zijn grote ijzeren panelen geplaatst. Daardoorheen schreeuwden ze naar ons om te laten merken dat ze er waren en dat ze ons hoorden.

Een van de mannen die er werkt moedigde ons aan om zondagsschool liedjes te zingen. De meeste gevangenen hebben al jaren geen kerk vanbinnen gezien maar velen hebben toen ze klein waren een zondagsschool bezocht. De liedjes hebben iets warms, iets vertrouwds. En dat merkten we toen we begonnen te zingen. ‘Jezus houdt van alle kleine kinderen.’ Veel van de mannen barstten in tranen uit, staken hun handen naar buiten, zongen zachtjes mee. Daarna begonnen we ‘If you’re happy and you know it clap your hand…’ en plotseling hadden we een klein feestje. Daar stonden we, wij in de donkerte en kou van de nacht, zij in de kou en donkerte van eenzaamheid en wanhoop. Gescheiden door meters prikkeldraad, maar samengebracht door een liedje. Wij buiten, zij binnen samen dansend en zingend. We klapten in onze handen en stampten met onze voeten op de maat van het liedje. Eindeloos herhaalden we het liedje, niemand wilde stoppen om de magie van het moment te breken. Het was bijzonder maar het maakte me ook zo verdrietig. Natuurlijk zijn deze mannen criminelen en hebben ze vreselijke dingen gedaan. En in deze wereld moeten we gevangenissen hebben om de orde te kunnen handhaven. Maar ik dacht aan alle kinderen, die jaren hun vader niet zien, de vrouwen, die kinderen moeten grootbrengen zonder hun echtgenoot, aan de vaders en moeders, die hun zoons moeten missen. De schaamte, de leegheid, het verdriet. Ik kan niet wachten op de dag dat er en nieuwe aarde is en alle gevangenisdeuren open gaan, om nooit meer gesloten te worden!

Tot die tijd ben ik blij dat er mensen zijn die de gevangenis in gaan om de gevangenen te laten merken dat ze waardevol zijn. Om Zuid Afrika te helpen met het zorgen voor de gevangenen. Nelson Mandela, de beroemdste ex-gevangenne van Pollsmoor zei het volgende“It is said that no one truly knows a nation until one has been inside its jails. A nation should not be judged by how it treats its highest citizens, but its lowest ones.”

Vallende torens....

3000 boorgaten met dynamiet en 5 seconden.... Dat is nodig om te laten gebeuren wat je op deze foto ziet. Ik heb deze foto's gisteren genomen bij een indrukwekkende gebeurtenis. Vlak bij mijn huis stonden tot gisteren 2 enorme koeltorens, erg gemakkelijk als je de weg kwijt was. Maar nu zijn ze weg, en heb ik alleen nog foto's. Gelukkig ken ik de weg ondertussen goed genoeg om ook zonder deze twee grijze reuzen mijn huis terug te kunnen vinden...

Nieuwsbrief!

Dag lieve mensen...

Ik heb geen tijd en inspiratie om een nieuwe blog te schrijven, dus deze blog dient alleen om te vertellen dat er een nieuwe nieuwsbrief online is, klik hier!

Liefs Anneke

Interessant gesprek

Sinds kort heb ik elke week een meidenclub met een groepje tienermeiden op een farm maar YfC werkt. Er zijn 5 meiden tussen de 13 en 18, waarvan drie al een kind hebben. Naar school gaan doen ze haast niet, alleen als ze zin hebben. Het maakt de ouders niet zo veel uit, als ze thuisblijven van school is er mooi een extra paar handen om op de kleine kinderen te letten of om wat huishoudelijk werk te doen. Ze hebben wel dromen en idealen, maar geen idee hoe ze er moeten komen. Het is gemakkelijk om te fantaseren als je een paar glaasjes op hebt maar om ook echt uit de werkelijkheid waarin ze wonen te ontsnappen om een beter bestaan op te bouwen lijkt onmogelijk.

Het is leuk om de meiden uit te dagen, te prikkelen en vragen te stellen. Om te zien hoe ze genieten van de speciale aandacht, van een gezellig kletspraatje, van het samen knutselen. Vorige week gaf een van de meiden haar 1 week oude baby aan mij. Ik moest er maar op passen terwijl zij een collage maakte over haar familie. Dat vond ik natuurlijk niet zo erg, het kleine meisje is lief en schattig. Maar terwijl ik haar vasthield kon ik de sombere gedachten niet weren. Wat voor toekomst heeft een kind van een moeder dat zelf nog een kind is? Een kind dat opgroeit zonder vader, in een gemeenschap waar de kinderen zichzelf opvoeden?

Gisteren was ik er ook, de meiden waren er niet maar de moeders zaten buiten op het gras van het zonnetje te genieten dus ik ging lekker bij ze zitten om een praatje te maken. Ze zijn erg gewend om Engels te praten tegen de blanke mensen die komen en ze vinden het dan ook erg leuk dat ze met mij Afrikaans kunnen praten. Ik vind het ook fijn, want hun Engels is niet goed genoeg om dieper dan de dagelijkse koetjes en kalfjes te gaan, terwijl ik als ik Afrikaans praat echt een kijkje krijg in hun leven, hun zorgen en hun dromen. Het gesprek ging dan ook al snel dieper en we hadden het over de seksuele opvoeding van kinderen. Hoe praat je over relaties, contraceptie en dat soort zaken. Het lijkt erop dat mijn gesprekken altijd die richting op gaan… Een van de dingen die de vrouwen bespraken wil ik jullie niet onthouden, het was grappig, maar als je dieper nadenkt behoorlijk tragisch…

Mary:’ Ik wil nooit meer een uitstrijkje, ik ben daar namelijk zwanger van geworden. Ik had al 8 jaar geen kind meer gehad en dacht dat ik in de overgang was. Toen ben ik voor een uitstrijkje gegaan en dat ding heeft me zwanger gemaakt.’

Sarah antwoordde ‘Nee Mary, een uitstrijkje kan je helemaal niet zwanger maken’. Op dit punt was ik erg blij dat er toch iemand was die het leek te snappen, totdat ze vervolgde…. ‘Met een uitstrijkje maken ze je baarmoeder schoon zodat je gemakkelijker zwanger kan worden. Als je geen kind wil moet je gewoon niet voor een uitstrijkje gaan want dan is je baarmoeder vuil en raak je niet zo snel zwanger’…..

Nederland in de Kaap...

Af en toe kom ik hier in Kaapstad sporen tegen van Nederlanders. En dan heb ik het niet over de voetbalsupporters die hun beessies hier hebben laten liggen, maar over de sporen van Jan van Riebeeck en zijn vrienden. In 1652 landde hij met zijn boot op de Kaap om daar in opdracht van de VOC een kolonie te starten. Dit was voornamelijk bedoelt als bevoorradingspost voor de schepen onderweg naar Aziatische landen. Samen met 90 anderen begon Van Riebeeck groenten en vruchten te verbouwen. Koeien konden ze niet meenemen maar ze hadden verwacht dat ze dat wel konden ruilen met de locale bevolking, de khoisan. De khoisan had immers genoeg. Een groot probleem was echter dat de Khoisan koeien zag als kapitaal, en niet als eten. Ruilen bleek onmogelijk omdat de Nederlanders de Khoisan niets konden bieden dat voor hun gelijke waarde had. Voor een tijdje bleven de twee groepen in vrede naast elkaar leven, maar na verloop van tijd veranderde dat. De plek die de Nederlanders voor zichzelf claimden was een van de meest vruchtbare gebieden en bovendien bleven de nederlanders hun grenzen verleggen door land te stelen van de Khoisan. Uiteraard vonden de oorspronkelijke bewoners dit niet zo'n geweldig plan. Om hun protest te laten merken waren er vaak overvallen waar de Nederlanders bestolen werden van voedsel en gereedschap. Nadat van Riebeeck hierover klaagde gaf de VOC hem de opdracht om, geheel volgens Nederlandse traditie, een kanaal te graven om het Schiereiland dat in handen was van de Nederlanders af te snijden van het a]Afrikaanse vasteland. Dit was een heel goed plan als Kaapstad in Nederland zou liggen, maar het was duidelijk dat de heren van de VOC nooit in de Kaap waren geweest. Een kanaal graven door een kilometer hoge Tafelberg is zelfs met de huidige kennis en technologie onmogelijk.

Om toch een soort van afscheiding te maken besloot van Riebeeck een muur te bouwen om de kleine nederzetting te beschermen. Hiervoor gebruikte hij de snelgroeiende wilde amandelboom. Het planten van deze haag wordt door veel mensen gezien als de eerste stap richting apartheid. De blanke minderheidsgroep scheidt zichzelf af van de rest van Afrika en eist het beste van het land voor zichzelf op. De uitdaging voor hedendaags Zuid Afrika is om al deze historische muren weer neer te halen om in vrede en gelijkheid samen te kunnen leven.

Op de foto's zie je een paar van de Nederlandse sporren. De foto van mij bij het kanon is oud. Dat was in de zomer. Nu is het winter en heb ik 's nachts drie dekens nodig om warm te blijven. Maar ik klaag niet. Anders dan in de Nederlandse winter zijn er nog genoeg warme dagen waarop je heerlijk buiten kan zijn! De foto rechtsonder is daarvan het bewijs. Afgelopen weekend zijn Hartmut en ik naar Kirstenbosch geweest, een geweldig mooie botanische tuin. Op de foto zie je een stukje van Van Riebeecks heg dat daar nog groeit.

Gesloten gordijnen...

Ze is zo verliefd op hem! Zijn mooie bruine ogen, zijn grapjes, zijn zachte handen. Ze is nog nooit zo gelukkig geweest! Als ze later groot zijn gaan ze trouwen. Ze weet het zeker . Ze houden er van om samen te dromen. Ze zullen veel kindjes hebben en een mooi huis. Hun oudste dochter zal Shakira heten, want ze zijn allebei helemaal gek op haar muziek. Ze houden ervan om te knuffelen, lang en veel. Een paar maanden geleden begon het, hij zei dat het normaal was want hij had het op televisie gezien. En zijn vriend had gezegd dat iedereen het deed. En ze geloofde hem, want hij was slim! Hij had haar uitgekleed en zachtjes gestreeld. Er was nog meer gebeurd, ze bloosde als ze er aan dacht. Het had een beetje pijn gedaan maar het was ook heel fijn. En hij zei dat hij nu nog meer van haar hield. Ze vond het fijn dat ze dit aan hem kon geven. Maar nu was alles anders. Ze was zo misselijk de laatste weken, en hoewel ze veel overgaf werd haar buik steeds een beetje dikker…

Hoe kon ze zo dom zijn geweest? Waarom had ze hem niet beter ingelicht? Ze was zo blij geweest dat haar zoon een vriendinnetje had. Hij was verstandelijk gehandicapt en altijd voor hem zorgen was een hele last. Hij was vaak humeurig maar sinds hij met haar samen was ging alles een stuk beter. Het was een lief meisje, hij had haar ontmoet op de werkplaats voor verstandelijk gehandicapten. Een toekomst voor hun samen zat er niet in maar zolang het ging was het fijn. Ze konden elkaar een beetje opvrolijken. Ze brachten veel tijd samen door maar het was nooit in haar opgekomen dat ze dit zouden doen! Natuurlijk, ze lieten elkaars hand geen seconde los als ze bij elkaar waren, dat was juist zo schattig. Zijn slaapkamer was in het tuinhuisje, zo had hij toch een beetje het gevoel dat hij op zichzelf woonde. Ze had wel gezien dat de laatste maanden de gordijnen steeds vaker dicht gingen als ze samen waren maar ze had er nooit wat achter gezocht.

Ik ontmoet ze in de abortuskliniek. Twee verslagen moeders die zichzelf niet kunnen vergeven dat ze zo dom en naïef zijn geweest. Ze zijn er allebei van overtuigd dat er geen plaats is voor een kind in het leven van hun kinderen. En een jong koppeltje, tot over hun oren verliefd op elkaar en op de baby die in haar buik groeit. Baby’s zijn schattig, als het een meisje is zal het Shakira heten. Over een jongensnaam moeten ze nog nadenken. Hoe ze aan geld moeten komen om voor een baby te zorgen weten ze niet. Ze hebben nog nooit nagedacht over ouderschap en de verantwoordelijkheden die daar bij komen kijken. De moeders hebben het koppel met smoesjes het ziekenhuis in gelokt om een abortus uit te laten voeren.

Hier in Zuid Afrika is, als je geen geld hebt, geen goed opvangsysteem voor mensen met een handicap. Als ouders sta je er vaak alleen voor. Deze twee moeders hebben in hun leven al heel wat teleurstellingen te verwerken gekregen, financieel heel wat offers moeten maken die ze eigenlijk niet konden missen. Ze weten dat de zorg voor deze baby op hun schouders terecht zal komen, en dat is een zware last. Ze willen het voor iedereen gemakkelijk maken. Ze vertellen me dat ze in principe allebei tegen abortus zijn, maar ze hebben er lang over gepraat en denken dat dit de beste oplossing is. Zijn deze moeders egoïstisch? Of doen ze juist iets goeds.. Toen ik kennis maakte met deze mensen besefte ik opnieuw hoe gemakkelijk het is om met een vinger te wijzen, om veroordelend te spreken en mensen te kwetsen. Kiezen tussen twee kwaden is niet gemakkelijk…

Vakantie in Nederland...

Zomervakantie! (In Nederland, hier is het winter) Een tijd van reizen, afscheid nemen en mensen na een lange tijd weer zien. Een tijd van nieuwe landen en steden ontdekken en daarna weer thuis komen en dankbaar zijn voor je eigen huis. Een tijd waarin de ‘echte wereld’ even stil staat. Zuid Afrika gaat nu ook door zo’n tijd. Het WK is bijna afgelopen en de afgelopen weken zijn heel bijzonder geweest. Kaapstad loopt over van de toeristen, er is een supersfeer en kleur maakt even niet zo heel veel uit. Of je nu zwart of blank bent, je vuvuzela klinkt hetzelfde en je staat als één man achter Zuid Afrika. Eerst was het bafana bafana (het Zuid Afrikaanse elftal) waar iedereen vol trots over sprak, maar nu is het meer Zuid Afrika in het algemeen. De organisatie, de trots dat het ‘hier’ is, dat gevoel van ‘we laten de wereld hier toch maar mooi even zien wat Afrika kan’. De afgelopen weken stond de normale wereld even stil, alles leek om het voetbal te gaan. Zelfs mijn cliënten, die met een crisiszwangerschap toch wel wat anders aan het hoofd hadden, vragen me welk land ik support en wie ik denk dat gaat winnen. Er is een groot gevoel van eenheid en ik hoop dat dat gevoel blijft als de teams vertrokken zijn en de voetballen weer ingeruild worden voor de, hier veel populairdere, rugbyballen. Ik hoop dat de eenheid niet draaide om de sport maar dat het een dieper gevoel van herkenning en wederzijds respect heeft opgeroepen. Want dat heeft Zuid Afrika nodig als het stammenstrijd en apartheid écht wil overwinnen!

Het project in Belhar, waar ik eerder over schreef was ook een groot succes. Vooral de vrijdagavonden waren populair en ik vond het erg bijzonder dat niet alleen jongeren, maar ook ouders uit de community kwamen. Vaak hadden ze een pak suiker, koffie of een zak chips bij zich als bijdrage voor wat we voor hun jongeren deden. Dit was voor mij een teken dat er toch nog ouders zijn die betrokken zijn bij hun kinderen. We hadden concerten, dans en drama. Lekker eten en veel gezelligheid. Ik wil iedereen bedanken voor jullie gebed, aanmoedigende woorden en financiële bijdrage. God voorziet en dat heeft hij ook nu weer laten merken. Er was een vaste groep jongeren die steeds terug kwam, met hen willen we een Bijbelstudiegroep beginnen. Je merkt dat de behoefte er is maar dat er niemand is die hen daarmee kan helpen. Ik ben erg enthousiast over dit nieuwe project, het is zo gaaf om met samen met deze jongeren Gods weg te bewandelen en zijn wil te leren kennen!

Ik wens jullie allemaal een fijne vakantietijd, of jullie nu weg gaan of thuis blijven…

Liefs Anneke

Hup Holland Hup....!

Miljoenen op het spel...

Ik heb een heerlijk weekend gehad. Hartmut, twee van zijn collega’s en ik zijn naar Port Elizabeth geweest om Duitsland in het stadion aan te moedigen in haar strijd tegen Servië. Hoewel Duitsland jammer genoeg verloor hebben we enorm genoten. Een WK-voetbalwedstrijd bijwonen in een stadion is een fantastische ervaring. Spectaculair, indrukwekkend, maar tegelijk ook heel ontnuchterend. De spelers, miljonairs die je alleen kent van televisie en grote krantenkoppen, blijken gewone jongens te zijn. Jongens die moe zijn en stoppen met rennen als de bal niet in de buurt is. Jongens die verwoed zwaaien om de aandacht van de scheids te krijgen als ze het slachtoffer zijn geworden van een overtreding, maar als ze die aandacht niet krijgen gewoon doorrennen alsof er niet gebeurd is. Het was niet de eerste wedstrijd die ik live bijwoonde die week. Eerder in de week was ik getuige van een felle voetbalstrijd tussen Belhar-boys en de jongens van Du Noon. Twee teams die speelden in het voetbaltoernooi dat we georganiseerd hadden. Voor de internationale spelers in het WK is alles perfect georganiseerd, de spelers hebben mooie shirts met hun naam er op, meer voetbalschoenen dan ze nodig hebben en een mooi pak voor na de wedstrijd. Dat was wel even anders bij ons toernooi. Sommige jongens waren de gelukkige eigenaren van een paar voetbalschoenen, anderen speelden gewoon op hun sokken maar de meesten speelden ‘kaalvoet’ zoals ze hier zeggen. En toch was er weinig verschil met de internationale spelers. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, voetbaljongens zijn allemaal even fanatiek, het grootste verschil is dat de ‘gewone’ jongens spelen alsof er miljoenen op het spel staan, en de nationale teams omdat er miljoenen om het spel staan…

Kilo's vlees en aanstekelijke muziek...

Met de aftrap van het WK is ook ons project in Belhar begonnen... en met succes! Het kwam een beetje traag op gang. In het begin waren er niet zo veel mensen en ik begon me al af te vragen wat we verkeerd gedaan hadden toen de mensen binnen kwamen druppelen voor een superavond! Voetbal, (gelukkig heeft Zuid Afrika niet verloren) een 'braai' (Afrikaans voor barbeque) met KILO's vlees en een superconcert met zulke aanstekelijke muziek dat je wel moest meedansen ! Een mooi begin van een hopelijk mooi project...

Een kleine impressie zie je hierboven...

Liefs Anneke

PS: Hoera voor Nederlands overwinning, op naar de finale!

IFiva? Sinayo!!

Ifiva sinayo, wij hebben de koorts te pakken... Dat is de naam voor de activiteiten die we aan het organiseren zijn. Nog een paar dagen, en dat is overal te zien. Gisteren zag ik in Kaapstad een reuzevuvuzela (ik heb gehoord dat ik dit woord ondertussen kan gebruiken voor Nederlands publiek, in de krant hier stond dat de Nederlanders degenen zijn die het meest enthousiast zijn over deze Zuid Afrikaanse uitvinding) Op deze poster, die in kerken,scholen en winkelcentra hangt kun je zien wat we zoal organiseren...

Ik heb de koorts te pakken, en jullie?

Op een mooie pinksterdag... en andere dingen...

En toen was het al weer Juni…. De tijd vliegt. Het lijkt nog maar net geleden dat het nog een maand duurde voor het WK zou beginnen, als ik nu een maand verder reken is het WK al weer bijna afgelopen. Maar gelukkig is het nog niet zo ver want het WK belooft een supertijd te worden! Uiteraard heb ik er erg veel zin aan om te zien hoe Nederland de wereldbeker gaat veroveren, maar ik heb nog veel meer zin in de activiteiten die we aan het organiseren zijn in Belhar! Het begint nu allemaal vorm te krijgen, een voetbaltoernooi, een talentenjacht, een Game-day met uitdagende spelletjes en een Kunst-dag waarop de jongeren hun creatieve kant kunnen ontdekken. Verder zijn er bands die hun medewerking hebben toegezegd om een paar concerten te geven en zullen we de wedstrijden op een groot scherm laten zien… leuk! Nu hopen dat de jongeren er net zo veel zin in hebben als ik. Naast het organiseren van deze activiteiten ben ik ook druk met mijn gewone werk, de scholen hebben vakantie, dus dat scheelt, maar in het ziekenhuis gaat het gewoon door. Elke week weer vreselijke verhalen, elke week twijfelende vrouwen maar ook elke week een beetje hoop! In de maand mei heb ik samen met Hartmut en een paar collega’s een cursus voor christelijk counselen gedaan en dit heeft me erg geholpen. Het was een erg praktische cursus en het heeft me veel handvaten gegeven om de vrouwen beter te kunnen helpen. De cursus was algemeen maar de meeste casussen gingen over crisiszwangerschappen. Ik heb het gevoel dat ik de problematiek van een crisiszwangerschap veel beter begrijp. Iedereen heeft een beeld van zichzelf en geeft zichzelf aan de hand daarvan een aantal rollen. Je ziet jezelf als sporter, als vriend(in), als collega, als ‘mooi meisje’, als ‘vrouw die altijd net iets teveel weegt’. En aan de hand van die zelfopgelegde rollen gedraag je je. Honderd jaar geleden werden meisjes opgevoed om huisvrouw en moeder te worden, dit waren dan automatisch ook de rollen die ze zichzelf toebedeelden. Tegenwoordig ligt dit anders, bijna overal ter wereld krijgen meiden de kans om naar school te gaan en om zichzelf te ontwikkelen. Er zijn veel kansen om dromen waar te maken en meisjes worden ook aangemoedigd om te dromen. Dit is een van de redenen waarom meisjes vaak enorm schrikken als ze uitvinden dat ze zwanger zijn, ‘moeder’ is niet een van de rollen in hun zelfbeeld en vaak hebben ze het gevoel dat alle andere rollen wegvallen als ze er voor kiezen om moeder te worden. Uiteraard zijn er veel aanpassingen die je moet maken als je een kind hebt maar een moeder kan net zo goed sporten, een goede vriendin zijn of werken. Als ik met de meiden in de abortuskliniek praat merk ik vaak dat ze hier tegenaan lopen. Ze geven vaak toe dat ze het gevoel hebben dat abortus moord is maar ze verwachten dat ze in zekere zin ‘zichzelf vermoorden’ als ze de baby houden omdat ze dan niet meer kunnen doen wat ze altijd deden. Als een vrouw nadenkt over abortus is de vraag die ze zichzelf stelt dus niet ‘één moord of geen moord’ maar ‘wie vermoord ik?’… Om deze reden kan je geen goede abortus counseling geven als je doel is om ‘zo veel mogelijk baby’s te redden’. Mijn doel is om met Gods hulp de moeders te helpen zoals Jezus zou doen. Om de moeders te helpen met het maken van een keuze, om ze een breder perspectief te laten zien, om een situatie te creëren waarin ze zich veilig voelen zodat niet ik, maar zij zelf de keuze maken die voor hen het beste is…

PS: Ik wilde graag een video uploaden om jullie mee te laten genieten van de meiden die ik les geef, maar het werkt niet. Internet is te traag denk ik, als iemand een goede tip heeft is dat zeer welkom! In plaats van de video dan maar een foto van 'op een mooie pinksterdag...' bovenop lioOp een moonshead...

Nieuwsbrief poging 2...

Verschillende mensen vertelden me dat de link naar de nieuwsbrief het niet deed. Ik weet niet waarom niet maar het ik heb een paar dingen veranderd en nu doet hij het wel. Klik dus hier om de nieuwe nieuwsbrief te lezen.

Ik wens jullie allemaal een fijn pinksterweekend!

Groetjes Anneke

Nieuwsbrief en WK-tickets!

Als je woont in het land waar het WK wordt gehouden, en als je daarnaast ook nog eens van voetbal houdt gaat er natuurlijk wel wat kriebelen. Ik ben dan ook erg blij dat we bij de gelukkigen horen die kaartjes in de wacht hebben kunnen slepen. Het leukste is dat we, omdat we hier wonen de lokale prijs (14 euro) betalen, in plaats van de meer-dan-honderd-euro die niet-Zuid-Afrikanen moeten neerleggen voor een kaartje. Op de foto zie je een gelukkige Hartmut met onze tickets voor Duitsland-Servie.

Goed, nu ik mijn WK-vreugde met jullie gedeeld heb wil ik jullie er op attenderen dat mijn nieuwsbrief online staat met meer informatie over de andere kant van het WK waar ik een paar weken geleden al over schreef. Klik hier om de tweede nieuwsbrief te lezen.

Verder is er nog een verandering voor de mensen die mij financieel ondersteunen en dit geld altijd zelf overmaken. Onderstaand bericht kreeg ik van YfC.

Geachte Donateur van Anneke Sikkema,

Bedankt voor uw regelmatige ondersteuning van Anneke Sikkema.

U doet dat altijd via een overboeking op rek 17800 t.n.v. Youth for Christ Nederland.

Youth for Christ heeft deze rekening echter gewijzigd en overbracht naar een rekening nummer van de RABO bank. Als u Youth for Christ gemachtigd heeft om van uw rekening te incasseren hoeft u niets te doen. Steunt u dit project via een automatische overboeking of een handmatige overboeking verzoek ik u het nummer van de begunstigde te wijzigen in :

111444888 t.n.v. Youth for Christ Nederland te Driebergen o.v.v. project Anneke Sikkema.

Bij voorbaat Hartelijk bedankt Youth for Christ Nederland.

Ps. Wij maken nog geruime tijd gebruik van een automatische overstap service, zodat uw gift nog altijd bij ons terecht komt als het per abuis nog op het oude nummer terecht komt.

Glimmend glazuur op een rotte cake...

‘Ze zien alleen het glimmende glazuur, de kers op de taart. Dat de cake die eronder zit vol schimmel is willen ze niet weten. ‘ In armere buurten zijn het vooral de gangsters en de bendeleden die rondrijden in mooie auto’s. Ze hebben een mond vol gouden tanden en een nog grotere hoeveelheid goud om hun nek. Daarnaast hebben ze aan iedere arm een mooi meisje en staan de vrouwen in de rij om met hen gezien te worden. Met een lijf vol tatoeages zijn het ‘echte mannen’. Daarbij vergeleken lijken de mannen die eerlijk proberen te werken maar losers, ze hebben geen geld om een auto te kopen en kunnen amper hun gezin onderhouden.

Toen ik begon te werken in de school waar we les geven, gaf de school aan dat een van de grootste problemen binnen de school het ‘gangsterism’ is. Lid zijn van een bende, een geheim genootschap met zijn eigen taal, gebruiken en ingangsrituelen, een broederschap dat je beschermt tegen de rest.. Het lijkt mooi en het heeft iets aantrekkelijks voor veel jongens. Het boek waarin de jongens hun handtekening zetten als bewijs dat ze in onze klas aanwezig zijn is het bewijs. Bij sommige van de namen staat een 28 en was een gesloten oogje getekend. Een klein symbool voor een van de meest gevreesde bendes in Zuid Afrika. Ergens in de vorige eeuw was een man ‘Po’ die vond dat de zwarte bevolking van Zuid Afrika onrechtvaardig behandeld werd. Hij verzamelde een groep van 15 jongeren om hem heen en samen gingen ze uit om te stelen en te roven. Om het voor de politie moeilijk te maken om ze te vinden waren er 8 mannen die altijd overdag ‘werkten’, en 7 die altijd ’s nachts ‘werkten’. Po gaf ze regels waar ze zich aan moesten houden. De 8 mannen kregen de regels op een ossenhuid, de 7 mannen kregen het op een steen. De groep van 7 mannen liet de steen echter vallen en hij brak in tweeën. De ene helft viel in de rivier en daardoor hadden ze nog maar de helft van de regels over. Op een dag vond de leider van de groep van 7 de leider van de groep van 8 terwijl hij gemeenschap had met een van de jongens van de groep van 7. Volgens de leider van 8 was het geoorloofd volgens de regels terwijl de groep van 7 zei dat de anderen die regel zelf verzonnen hadden. Ze konden echter niets bewijzen aangezien ze de helft van de regels kwijt waren. Een enorm gevecht brak uit en de groep besloot om te splitsen in de 27-gang en de 28-gang. (De 2 kwam waarschijnlijk in gebruik als verwijzing naar de twee leiders.) Na een tijd waren de twee bendes allebei in de gevangenis. Daar was ook een groep van 6 mannen die opgesloten waren vanwege smokkelen en gokken. De 28-gang wild de groep van 6 mannen seksueel misbruiken. De 27-gang kwam hiertegen in opstand omdat ze de 6 mannen wilden beschermen. Na veel onderhandelingen kwamen ze overeen dat de groep van 6 de 26-gang genoemd zou worden. De verschillende groepen begonnen een ingewikkeld rangen en standen stelsel en toen enkele van de gangleden overgeplaatst werden naar andere gevangenissen begonnen ze de daar hetzelfde systeem. Tegenwoordig zijn de bendes in alle gevangenissen, maar ook buiten de gevangenissen actief. Het feit dat ze een eigen taal en manier van communiceren hebben maakt dat ze ontzettend gevaarlijk en moeilijk te onderscheppen zijn. De gangs werken samen tegen de ‘eerlijke wereld’ maar hebben onderling veel gevechten. Over het algemeen is de 28-gang de superieure gang maar soms worden de andere bendes door onderlinge oorlogen plaatselijk de leidende bende. Om lid te kunnen worden van de gang moet je je dapperheid tonen. Soms hoef je ‘alleen maar’ iemand in elkaar te slaan maar vaker moet je iemand vermoorden. Liefst een politieagent of een cipier in de gevangenis. De gangs zijn gekend om hun extreme geweld en seksueel misbruik, onderling en naar onderen toe. Hun doel is rijkdom verwerven en aangezien dit doel de middelen heiligt is er weinig dat niet toegestaan is. Als je eenmaal in de gang zit is het haast onmogelijk om er levend weer uit te komen. Meedoen of vermoord worden is het motto. Als er getwijfeld wordt aan je loyaliteit moet je dit bewijzen door een opdracht uit te voeren. Die opdrachten hebben vaker wel dan niet een moord tot gevolg. Dit zijn de rolmodellen van veel jongens in Zuid Afrika. Jongens zonder hoop. ‘Ze zien alleen het glimmende glazuur, de kers op de taart. Dat de cake die eronder zit vol schimmel is willen ze niet weten. ‘

Gezocht: 100.000 prostituees...

Nog 51 dagen, 8 uur, 30 minuten en 53 seconden voor het WK begint. Je kan er niet echt omheen. In de kranten, in de supermarkt en gewoon langs de kant van de weg, overal zijn aftelkalenders die je tot op de seconde precies vertellen hoe lang het nog duurt voor Zuid Afrika wordt overspoeld door voetballiefhebbende toeristen. Extra hotels worden gebouwd, nieuwe buslijnen worden aangelegd en winkels en restaurants slaan grote voorraden in om in alle behoeften van de toeristen te voorzien. De geschiedenis heeft helaas laten zien dat bij dergelijke grote sport evenementen ook een andere behoefte groeit. Gisteravond zijn Hartmut en ik naar een avond over Human Trafficking geweest. Tijdens het WK verwacht men een extra grote vraag naar prostitutie en andere vormen van seksuele uitbuiting. Prostitutie is illegaal in Zuid Afrika maar wordt, zoals in de meeste andere landen, op grote schaal bedreven. De prostituees zijn dit meestal niet uit vrije wil maar zijn vaak het slachtoffer van human trafficking of, in het Nederlands, mensenhandel. Een van de snelst groeiende criminele activiteiten. Het is namelijk erg lucratief,alleen handelen in drugs of wapens brengt meer geld op. Daar komt nog bij dat je drugs en wapens maar een keer kan verkopen terwijl je mensen dag na dag voor je kan laten werken. Om een zo goed mogelijk kosten/baten plaatje te hebben zijn er tegenwoordig zelfs veel criminele bendes die van drugs smokkelen overgaan op het smokkelen van mensen. Iedere minuur wordt er ergens op de wereld iemand tegen zijn of haar wil over een grens gesmokkeld om in een ander land uitgebuit te worden. Dat is iedere dag 5 jumbojets vol met mensen! Het overgrote deel bestaat uit vrouwen en meer dan de helft is minderjarig. Deze mensen werken als arbeider, als huishoudster en in veel gevallen als prostituee. In Zuid Afrika alleen al zijn naar schatting 30000 minderjarige prostituees aan het werk. Dit zijn vaak jonge meiden, 12, 13 jaar. Soms komen ze via een loverboy in de prostitutie terecht, soms worden ze door hun familie verkocht en in sommige gevallen worden jonge vrouwen gewoon ontvoerd. Dit maakt dat niemand echt veilig is. Men schat dat er 100.000 extra prostituees ‘nodig’ zijn voor het WK. Ouders worden daarom gewaarschuwd om hun kinderen niet alleen in winkelcentra of andere openbare plaatsen rond te laten lopen omdat dit vaak de plekken zijn waar bendes hun slachtoffers uitzoeken. De meiden waar ik les aan geef zijn extreem kwetsbaar. Armoede en afkomstig zijn uit een gebroken familie zijn de twee grootste risicofactoren om slachtoffer te worden, een plaatje waar de meiden precies in passen. De informatieavond heeft me dan ook extra aangemoedigd om deze meiden weerbaar te maken in een samenleving waar het gevaar op de loer ligt. Ik heb gepraat met mensen van de organisatie die hier specifiek mee bezig zijn en het ziet er naar uit dat we met hen gaan samenwerken!

In mijn werk zie ik ook een andere kant van de prostitutie. Ik kan natuurlijk alleen maar vermoeden maar soms kom ik meiden tegen die voor hun 4^de of zelfs 5^de abortus komen. Als je vraagt hoe ze zwanger zijn geworden geven ze een vaag antwoord. Ze kunnen niet echt zeggen of ze een relatie hebben Vaak hebben die meiden een ‘vriendje’ bij zich dat weinig emotie toont, de abortus doet hem niets. En natuurlijk doet het hem niets, hij is alleen maar blij dat zijn werknemer van deze zwangerschap af is, dan kan ze tenminste weer werken. Het enige wat hij wil weten is hoe lang de ziekenhuisopname duurt….

Natuurlijk kan ik alleen maar vermoeden, maar cijfers liegen niet. Ik bid voor wijsheid en bewogenheid in Zuid Afrika. Dat we met iedereen samen kunnen werken aan een veilig WK. Niet alleen voor de toeristen maar juist voor de inwoners van dit mooie land

Ja, natuurlijk!

Het afgelopen weekend zijn Hartmut en ik naar Namibië geweest. Hartmut had me wijs gemaakt dat het was om Pasen met zijn ouders te vieren. Omdat ik het heel erg leuk vind om tijd met zijn familie door te brengen had ik daar geen probleem mee. Wat ik niet wist was dat Hartmut eigenlijk hele andere plannen had. Zaterdagmiddag vertelde hij me dat hij een verassing voor me had en dat ik warme kleren mee moest nemen. Zijn ouders brachten me naar de buurman, hij zou later komen. Daar dronken we een biertje en ineens vroeg de buurman of ik zin had om met hem een vlucht te maken in zijn Microlite (een klein open vliegtuigje). Natuurlijk zei ik daar geen nee op en even later vloog ik over de farm. Ik genoot van het uitzicht, van de zonsondergang, van de dieren die ik zag. Dit was de beste verassing ooit! Tot we over het huis vlogen en de verassing nog veel beter werd. Op de grond zag ik mega letters die schreven ’60 Cows, will u marry me?’ (60 koeien, wil je met me trouwen?). Ik was sprakeloos en hoefde niet over na te denken, natuurlijk wil ik met hem trouwen! Na de landing reden zijn ouders me naar een plek waar Hartmut een mooie tafel had klaargemaakt. Kaarsen, een knapperend vuurtje en de schitterende sterrenhemel maakten het plaatje compleet. Daar vroeg hij me officieel en kon ik eindelijk ja zeggen tegen de man van mijn dromen! De koeien kan hij houden, ik heb voor mijn vader een mooie koe van kraaltjes gekregen…

Nu kan ik naast mijn werk me bezig houden met de voorbereidingen van onze bruiloft die in December in Namibië zal zijn… leuk!

Dagelijks leven...

Ik heb zo veel dat ik graag wil vertellen over mijn werk dat ik vergeet dat mensen ook graag willen weten over hoe het persoonlijk met me gaat. Dus nu een persoonlijke blog zodat iedereen op de hoogte is. Na een paar maand aan het werk te zijn hier in Kaapstad kan ik nog steeds zeggen dat het heel erg goed gaat met mij. Hoewel het werk soms moeilijk is vind ik het enorm uitdagend en geniet ik van iedere dag. Ik heb superleuke collega’s en het is fijn om als een team samen te kunnen werken. Ik woon in Pinelands, een rustige wijk niet al te ver van het centrum van Kaapstad, samen met 3 Zuid Afrikaanse collega’s. De meeste vrijwilligers wonen in een ander huis dicht bij het strand met een fantastisch uitzicht op de Tafelberg. Schitterend om daar te wonen maar omdat het heel ver bij Hartmut vandaan is en omdat het een heel rijke wijk waar ik elke keer het gevoel krijg in een ‘nepwereld’ te zijn heb ik er voor gekozen om in het andere huis van YfC te wonen. En het is er heerlijk, ’s ochtends voor we met de auto naar het werk vertrekken ga ik vaak een rondje hardlopen. Ik kom dan kinderen tegen in hun mooie schooluniform, geniet van het uitzicht op de Tafelberg en kom helemaal tot rust. Naar het kantoor is, afhankelijk van het verkeer 15 minuten tot een uur met de auto. Ik heb daar een bureau en daarvandaan bel ik cliënten, heb ik counselingsessies en werk ik aan administratie-dingen. Ik werk gelukkig lang niet altijd op kantoor, ik ben 2 dagen in de week in het ziekenhuis en 1 dag in de week werk ik op een school.

Hartmut is begonnen met zijn master. Hij heeft het heel erg naar zijn zin, anders dan in Europa heeft hij bij de master geen college’s maar is hij fulltime onderzoeker en lesassistent. Hij heeft ook erg leuke collega’s waar we in de weekenden vaak dingen mee doen. Naast het werk is er ook genoeg te doen in Kaapstad. Alle omliggende bergen nodigen uit tot lange klim en klauterwandelingen met schitterende uitzichten. Aangezien Kaapstad aan twee oceanen ligt zijn er ontzettend veel mooie stranden en ook in de stad zelf is er cultureel gezien genoeg te doen. Concerten, tentoonstellingen en musea… we zijn er nog haast niet aan toe gekomen aangezien het zo lang we hier zijn heerlijk zomerweer geweest is. Ik hoor dat bij jullie de lente aan de deur klopt, bij ons komt de herfst er aan. Mooie gekleurde bladeren aan de bomen, eekhoorntjes en veel rijpe vruchten. Ik heb zonet guave jam gemaakt van guaves uit onze tuin.

De foto’s zijn niet alleen maar mooie plaatjes maar geven een kijkje in mijn leven. Vlnr en van boven naar onder. Het huis waar ik woon, mijn collega’s en ik, uitzicht op het gedeelte van Kaapstad waar ik woon vanaf ‘Devils Peak’, met Hartmut en een paar van zijn collega’s bij Kaap de Goede Hoop, genieten van het uitzicht van een berg in Kylemore, het ziekenhuis waar ik werk, kaap de Goede Hoop, Ik op het strand bij Muizenberg en een mooi plaatje van de Indische Oceaan.

Heel veel liefs van een genietende Anneke!

Baby's redden....

Toen ik Uganda was liep ik onder andere stage op een afdeling voor gynaecologische spoedgevallen. Hier zag ik veel jonge meiden die in levensgevaar waren na het uitvoeren van een illegale abortus en ik schreef na aanleiding daarvan een blog waarin ik mezelf afvroeg of het beter is als abortus legaal gemaakt wordt. Nu, een jaar later werk ik in Zuid Afrika als counselor in een abortuskliniek en word ik weer aan het denken gezet. In Zuid Afrika is abortus sinds 13 jaar legaal en sindsdien zijn er 900.000 zwangerschappen beëindigd. Zwangerschappen zoals die van Rose, een mooi meisje van 23 jaar. In december wilde ze op familiebezoek gaan bij haar oom en tante die ver weg wonen. Ze had geen geld voor de bus en daarom ging ze liften, net zoals veel van haar vriendinnen altijd doen. Helaas hadden de mannen die haar meenamen geen goede bedoelingen. Toen ze bijna bij de plaats van bestemming waren parkeerden ze de auto langs de weg en eisten ze een ‘betaling’ voor de lift in de vorm van een verkrachting. Hoewel ze zeer geschokt was besloot Rose niemand iets te zeggen. Haar menstruatie bleef uit en ze kocht een zwangerschapstest. Ze bleek zwanger te zijn en een abortus leek de enige optie. In het ziekenhuis kwam ik haar tegen, ik vroeg waarom ze een abortus wilde en ineens kon ze het niet meer aan. Ze barstte in huilen uit en was ontroostbaar. Ze vertelde haar vreselijke verhaal. Ik ben de enige die het weet en voorlopig ook de enige die het zal weten. Ze is nog niet klaar om het verder te vertellen. Ze voelt zich schuldig over de abortus maar weet dat er geen weg meer terug is.

Drie procent van alle abortussen in Zuid Afrika hebben een medische reden of zijn na aanleiding van een verkrachting. De overige 97 procent? Socio-economische redenen… In sommige gevallen betekent dit puur gemakzucht en is de abortus gewoon een manier van contraceptie. In andere gevallen is er een vreselijk verhaal en zijn de redenen die opgegeven worden absoluut geen smoesjes. Nog steeds vind ik abortus geen goede oplossing, maar in sommige gevallen is het wel de beste. Ik denk bijvoorbeeld aan Sarah, 24 jaar, en moeder van twee kinderen waar ze maar net genoeg eten voor heeft. Ze heeft een paar weken geleden uitgevonden dat ze HIV positief is. Zij is haar echtgenoot altijd trouw gebleven en ze weet dus zeker dat ze het virus van hem gekregen heeft, hij weigert echter voor een test te gaan en beschuldigd haar van vreemd gaan. Hij zegt dat het kind niet van hem is en dat hij bij haar weg zal gaan als ze het kind houdt. Wat moet ze doen? De baby houden, waardoor haar man weg zal gaan en zij alleen voor de zorg van haar twee kinderen komt te staan? Of de baby laten aborteren. Haar relatie zal hiermee niet gered zijn maar haar man blijft in ieder geval bij haar om zorg te dragen voor de kinderen.

Alle ‘baby’s redden’ is niet mijn hoofddoel. Ik wil abortus niet afschaffen. Een paar jaar geleden besloot Sandida na een counseling door een van mijn collega’s dat ze haar kindje wilde houden. Haar situatie financieel was niet al te best maar YfC ging haar de eerste twee jaar helpen zoals ze altijd doen met moeders die hun kindje houden. Nu is het 3 jaar later, een paar week geleden belde ze op, ze was ten einde raad. Ze had helemaal geen geld meer, haar kindje had al een paar dagen niets anders gegeten dan een beetje olie en een mengsel van water, suiker en zout. Is dat de oplossing? Abortus verbannen en mensen een kindje laten krijgen waar ze niet voor kunnen zorgen?

In een ideale wereld gebruik iedereen die niet zwanger wil worden een manier van anticonceptie die 100% betrouwbaar is. Maar in deze gebroken wereld waar zo veel onwetendheid, leugens en mythen bestaan moet er helaas soms gekozen worden tussen twee kwaden. En daarvoor is wijsheid nodig. Ik nodig degene die dit in pacht heeft uit om mij te emailen om te zeggen wat er hier moet gebeuren…. In de tussentijd doe ik mijn best om mensen zo goed mogelijk voor te lichten over hun mogelijkheden en probeer ik jonge meiden ervan te overtuigen om verstandige keuzes te maken in hun relaties.

Nieuwsbrief online!

De eerste versie van de tussen-onzin-en-idealisme-nieuwsbrief is online!
Klik hier voor meer informatie en een paar foto's...

Fijn weekend, liefs Anneke

Why are boys so stupid...?

Nee, dit is geen vraag van mijn kant, maar een vraag van de meiden waar ik elke week les aan geef. We praten over relaties, seksualiteit, jongens en hoe God naar hun kijkt. Tijdens de les staat er altijd een doos in de klas waar de meiden anoniem hun vragen in kunnen stoppen waar wij dan de volgende week een antwoord op geven. Sommige vragen zijn aandoenlijk (Hoe weet je dat je verliefd bent?), anderen serieus (kan je zwangerw orden als je voor de eerste keer gemeenschap hebt?) en anderen ronduit tragisch (Mag je nee zeggen als iemand dingen met je wil doen die je eigenlijk niet wilt?). Het is leuk om te zien hoe de meiden mij vertrouwen en hoe ze uitkijken naar het 'meidenuurtje'. Ik kijk er zelf ook altijd heel erg naar uit.

Voor de rest gaat het ook goed met mij. Het is druk op het werk maar dat is goed. In de weekenden hebben we alle tijd om te ontspannen. Ik heb al heel wat leuke uitstapjes gemaakt. Afgelopen weekend ben ik naar Kaap de goede Hoop geweest, de week ervoor hebben we een berg beklommen en gekampeerd, we gaan vaak naar het strand en er zijn nog een heleboel andere mooie en leuke dingen die we nog willen zien en doen! Dus wat werk en ontspanning betreft, voorlopig kan ik hier nog niet weg...
Liefs Anneke

100 presidentsvrouwen...

Vanochtend gehoord op de radio;  er zijn veel presidentsvrouwen die goed werk doen in hun land. Zo zet Carla Bruni zich in voor toegankelijkheid van cultuur en educatie in haar land en is Michelle Obama hard bezig met een campagne tegen obesitas bij kinderen. Zuid Afrika heeft zo veel problemen dat het maar goed is dat Zuma, de huidige president, 3 vrouwen heeft dan kunnen ze zich samen sterk maken om ál die problemen op te lossen….

Hier in Zuid Afrika is iedereen druk bezig met de voorbereidingen voor het komende WK. Elke krant en ieder tijdschrift schrijft erover. Er wordt met man en macht gewerkt om de infrastructuur en accommodatie in orde te krijgen. Wegen worden hersteld, hotels krijgen een nieuw likje verf en het land is op zijn mooist. Het land verwacht tijdens het WK 3 miljoen bezoekers die een geweldige ervaring zullen hebben. Mooie hotels, schitterende natuur, goede transportmogelijkheden en vriendelijke mensen, want dat is Zuid Afrika. Wat de meeste van die 3 miljoen mensen niet zullen zien is het Zuid Afrika waar ik werk. Het Zuid Afrika dat aan 100 presidentsvrouwen die ieder aandacht vragen voor een specifiek probleem nog niet genoeg zou hebben.  

Gisteren ben ik begonnen met les geven op een school. En lessenserie over identiteit, seksualiteit en relaties. De school is in Belhar, een arme suburb van Kaapstad waar veel jongeren dagelijks te maken hebben met drugs, alcoholmisbruik en mishandeling. Een zeer veel voorkomend probleem is het zogenaamde ‘gangerism’, jongeren die zich aansluiten bij een gang om samen criminele activiteiten te ondernemen. De levensverwachting van een gangster is hooguit 30 jaar vanwege de vele gevechten, de drugs en de alcohol. De school waar ik werk gaf aan dat dit een van de grootste problemen binnen de school is.  Iedere dinsdag zal ik naar deze school toe gaan, ik  geef dan les aan de meiden, en Rosa, mijn collega zal er voor de jongens zijn. Naast de lessen zullen we ook een soort van vertrouwenspersoon zijn waar de jongeren heen kunnen met hun problemen. En dat zal nodig zijn. Gisteren gaf ik een introductie over de lessen, de klassen waren behoorlijk luidruchtig en het was lastig om ze echt stil te krijgen. Totdat ik begon over seksueel misbruik en de gevolgen die dat kan hebben, ineens werd het muisstil, de leerlingen keken me betrapt aan, alsof ik hun persoonlijke verhaal vertelde. Dit was een probleem dat ze allemaal kenden, waar ze allemaal, direct of indirect mee te maken hebben. Het zal een uitdaging zijn om op deze school te werken, om te weten wat ik moet zeggen en om de jongeren écht te helpen.

Liefs Anneke

Passport please...

‘Passport please’. Het is me al vaak gevraagd, op vliegvelden, bij inschrijvingen en bij groezelige Afrikaanse grensovergangen, maar nog nooit hebben die twee woorden me zo mooi in de oren geklonken als deze week. ‘Passport please’ betekend namelijk dat je papieren in orde zijn, dat er een einde is gekomen aan het lange wachten op een visum en dat ze je paspoort nodig hebben om er een sticker in te plakken. En daar was ik wel aan toe, na acht bezoeken aan home affairs, na uren afwachten en na het bedenken van vele ‘naar welk land reis ik als ik het land uit moet’-avonturen. Want ik was het behoorlijk zat om steeds weer naar dat grote, chaotische kantoor te gaan. En nog veel belangrijker, ik wil het land helemaal niet uit. Ik ben veel te blij om in een land, in een stad te zijn waar ik me thuis voel, waar ik het werk kan doen waar ik altijd van gedroomd heb, waar ik al mijn talenten kan gebruiken en waar werk, hoewel moeilijk en uitdagend, als een hobby voelt.

Ik ben hier nu twee weken en heb nu een behoorlijk idee van de verschillende projecten die Youth for Christ hier heeft en ik ben ook al lekker aan het werk. YfC doet veel in scholen, ze doen jeugdwerk in verschillende communities en  bij bijvoorbeeld SOS kinderdorp.

Ik werk in een sub-departement ‘ Options’. Tot nu toe waren dat allemaal min of meer losse projecten die soms wel en soms niet, afhangend van de voorkeur van de vrijwilligers die op dat moment in Kaapstad werkzaam waren draaiden. Wat de projecten met elkaar verbind was dat ze allemaal om jonge vrouwen en baby’s draaien . Nu zijn al die projecten bij elkaar gekomen en proberen we de netwerken tussen de verschillende projecten steviger te maken. Options werkt bijvoorbeeld samen met een baby-huis waar baby’s wachten op hun adoptie, ze werken in een huis waar zwangere tienermeisjes worden opgevangen, ze verzorgen counseling in een ziekenhuisafdeling waar abortussen puitgevoerd worden en ze werken op en afdeling voor premature baby’s waar ze vooral letten op het welzijn van de moeders, die hier samen met de baby’s opgenomen zijn.

Ik ben tot nu toe vooral actief in de abortuskliniek. Het bijzondere is dat we daar voor dat de vrouwen een definitieve keuze maken met de vrouwen kunnen en mogen praten. Het werk wat we daar doen is een beetje vergelijkbaar met het werk van de VBOK in Nederland. We lichten zwangere meiden en vrouwen voor over hun verschillende keuzemogelijkheden zodat ze een doordachte keuze kunnen maken over hun leven en over het leven van hun ongeboren kind. Als ze er voor kiezen om de baby te houden helpen we ze waar mogelijk, als ze de baby willen laten adopteren helpen we hen daar ook bij. Als ze kiezen voor een abortus is dat betreurenswaardig en ik vind het moeilijk om te accepteren maar ook dan helpen we ze door ze bij te staan voor en na de operatie, en ook voor begeleiding achteraf.
De verhalen die je hoort zijn soms hartverscheurend, en ik snap volledig dat sommige vrouwen het niet aan kunnen om een zwangerschap uit te dragen. Voor sommige  vrouwen is abortus een manier van anticonceptie, je hoopt dat je niet zwanger wordt, en als het toch gebeurd ga je voor een abortus. En dan zijn er vrouwen die er gewoon niets van snappen, die niet snappen wanneer je zwanger kan worden en die niet snappen hoe je je anticonceptiemethode precies gebruikt.  Het is een enorme uitdaging om al die vrouwen op een gepaste manier te begeleiden, maar ik vind het een mooie uitdaging. Gelukkig leer ik veel van mijn fantastische collega’s die enorm veel ervaring hebben.

De komende blogs zal ik proberen om meer inhoudelijk op het werk in te gaan en als iemand vragen , tips of opmerkingen heeft zijn e-mails meer dan welkom!

Liefs Anneke

Wachten op niets...

Dit is een heel bijzonder blog. Dit is namelijk de eerste blog geschreven vanuit het kantoor van YFC, mijn werkplek voor het komende jaar (de komende jaren?). Ik ben ook zeer verheugd jullie eindelijk mijn adres te kunnen meedelen.  (Hint..Hint…;) )

Anneke Sikkema
4 stella road
Montague gardens 7441
Cape town south africa

Vorige week zijn we na een schitterende reis aangekomen maar het lijkt alsof ik hier al weken ben. Er is dan ook veel gebeurd. We zijn voor Hartmut op kamerjacht gegaan en hebben ontdekt dat ‘kamer’ een relatief begrip is. Het kan een donker hol zijn waar vocht langs de muren druipt en waar het enige daglicht door een klein raampje komt, waar, om het allemaal nog een beetje spookachtiger te maken een groezelig gordijntje voor hangt dat als woonplaats dient voor vele spinnen. Maar het kan ook een schone kamer met bed en wastafel in een gezellig huis zijn… of iets er tussenin. Het is niet moeilijk om te raden waar Hartmut voor gekozen heeft.

Verder ben ik twee  keer naar Home Affairs geweest, ik denk dat dit door buitenlanders een van de meest gevreesde en gehate kantoren van de stad is. Hier moet ik mijn visum krijgen. Ik heb de papieren meer dan twee maand geleden ingeleverd en verwachtte dus dat alles klaar zou zijn als ik terug zou komen uit Namibië, ze beloofden 30 dagen en zelfs met het  Afrikaanse werktempo moet 2 maanden dan haalbaar zijn. Mijn eerste poging vorige week was om te huilen, na meer dan 3 uur wachten in een warm, overvol en lawaaierig kantoor mocht ik mijn bonnetje inleveren en gingen ze op zoek naar mijn aanvraag. Na 15 minuten kwamen ze terug om te zeggen dat het nog niet klaar was en dat ik een andere keer terug moest komen omdat het kantoor nu dicht ging. Wanneer het dan wel klaar was, hoe het kwam dat het nog niet klaar was en wanneer ik terug moest komen bleken zeer moeilijke vragen te zijn. De volgende dag ondernam ik vol goede moed mijn tweede poging.  Voor acht uur was ik op het kantoor, dat al behoorlijk vol was. Ik hoefde maar 15 minuten te wachten voor ik mijn bon kon inleveren en ze op zoek gingen naar mijn aanvraag. Ik wachtte, kletste wat met de mensen op me heen, wachtte, maakte een puzzel, wachtte, probeerde systemen uit te vinden om het allemaal een beetje efficiënter te laten gaan en wachtte nog meer…. Geduld is een schone zaak lijkt het motto te zijn van de  mensen die bij Home Affairs werken want alles gaat tergend traag. Heel af en toe loopt er iemand met een gevonden aanvraag nar buiten, een naam wordt afgeroepen, de betreffende persoon moet zijn paspoort inleveren om uiteindelijk de stempel te krijgen en moet dan weer wachten. Ondertussen wordt het kantoor steeds voller en lawaaieriger en is het steeds moeilijker om je eigen naam te horen, mocht je zo gelukkig zijn dat ze die afroepen. Na 4 uur wachten werd mijn naam eindelijk afgeroepen en vertelden ze me dat mijn aanvraag nog niet klaar was… na mijn verontwaardigde protest kreeg ik een telefoonnummer waar ik naar toe kan bellen om de status van mijn aanvraag te checken, maar ik krijg er geen gehoor. En een website… die niet werkt….. Ik zal me in de loop van de week maar weer aansluiten in de rij om een dappere nieuwe poging te ondernemen…  Ik vertrouw dat ik hem krijg, ik moet gewoon een lesje geduld leren.

Jullie hoeven trouwens geen medelijden met me te hebben,  ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. Het werk lijkt fantastisch! De collega’s zijn super en ik heb ook al veel leuke dingen gedaan. Nu hebben we oriëntatie week, we gaan langs bij alle projecten, ze leggen ons dingen uit over cultuur en veiligheid en we worden goed voorbereid om hier straks aan het werk te gaan. Het is goed om hier eindelijk te zijn!