vrijdag 28 juni 2013

I believe...

Na een paar dagen van regen en storm was het gisteren ineens prachtig weer. Ik had een beetje tijd over en kon het niet laten om naar de Tafelberg te gaan om een eindje te wandelen en foto's te maken. De begroeijing op de Tafelberg is het grootste gedeelte van het jaar erg droog. Als de zomer op zijn heetst is hebben we zelfs regelmatig grote veldbranden. Dat is op zich niet erg, fynbos, de typische vegetatie in het Kaapse landschap heeft het nodig om eens in de paar jaar te branden, veel zaden ontkiemen namelijk pas na de intense hitte van de branden.  Maar na de regen van de afgelopen weken is heeft de ‘tafel’ en prachtig groen tafellaken van gras gekregen. Schitterend. Ik ben dankbaar voor de schepper die het allemaal in zijn hand heeft. 

woensdag 26 juni 2013

A sweet treat.... Most Chocolaty Dulce de Leche Rice Krispies


 Het ‘onbewoonde-eiland-vraagstuk’. Je kent hem wel.  Op die vraag (een hele irritante) zijn een paar gewenste antwoorden die je hoort te geven. Van een christen wordt verwacht dat hij z’n bijbel meeneemt, als je een relatie heb moet je zeggen dat je uiteraard je lief mee zou nemen. (Mag een christen in een relatie dan een bijbel en een lief meenemen?) Als ik naar dat onbewoond eiland gestuurd wordt neem ik mijn favoriete kookboek mee. Op voorwaarde dat het eiland uitgerust is met een keuken en een voortdurende toevoer van verse ingrediënten. Met dat kookboek zal ik me niet snel vervelen en de gerechten zijn zo lekker dat de geur eerst Hartmut (die dan de bijbel mee moet nemen) dan wilde piraten en vervolgens hele volksstammen zal aantrekken. Ik zal niet lang alleen zijn.



Mijn favoriete kookboek is geboren uit een van de beste kook-blogs die het internet kent. Ieder nieuw gerecht dat er op komt lijkt een stemmetje te hebben dat mij commandeert gelijk te stoppen met waar ik mee bezig ben zodat ik mijn kookschort voor kan binden en de keuken in kan duiken om er een uur laten met een schitterende taart/ovenschotel/salade/soep weer uit tevoorschijn te komen. Ik kan het  motto van de Deb Perelman, de schrijfster van de blog, volmondig beamen. Je hoeft geen goede kok te zijn om met dure ingrediënten een mooie maaltijd in elkaar te zetten. Je bent pas echt een goede kok als je met eenvoudige bouwstenen die niet veel kosten een waar feestmenu klaar kan maken. Ze is wars van ingewikkelde technieken en ingrediënten die je alleen in dure delicatessenzaakjes kan kopen. Haar gerechten zijn eerlijk, gezond en allemaal even lekker. Toen in oktober 2012 haar kookboek uitkwam (natuurlijk eerst alleen in Noord-Amerika) heeft mijn schoonzusje het gelijk voor me gekocht en sindsdien heb ik bijna geen ander kookboek meer aangeraakt. Toen mijn ouders trouwden zei mijn oom, die de dominee was, bij het overhandigen van de trouwbijbel dat het een ‘jam-en-pindakaas-bijbel’ moest worden. Vies en plakkerig vanwege het veelvuldig gebruik. Mijn Smitten Kitchen kookboek is ondertussen een Jam-en-pindakaas-boek geworden. Mijn favoriete gerechten zijn gemakkelijk te vinden, het zijn de bladzijden die het meest aan elkaar plakken. Onderstaand recept is een bewerking van het recept voor ‘Salted Brown Butter Crispy Treats’. Ik heb dit al vaak gemaakt omdat het gemakkelijk is maar ook omdat het gluten en ei vrij is, ideaal voor mensen met allergieën.

Ingredienten

  • 90 gram boter
  • 2 eetlepels dulce de leche (bebogeen werkt ook heel goed)
  • Een theelepel met grof zeezout
  • 180 gram gepofte rijst (naturel, niet ‘mannah’ dan wordt het veel te zoet, je kunt de gepofte rijst vinden bij de ontbijtgranen)
  • 285 gram witte marshmallows (ik kon alleen een zak met roze en witte vinden en zit nu dus met een heleboel overgebleven roze marshmallows. Op zich had ik die ook best kunnen gebruiken, dan wordt de kleur van het eindproduct een beetje vreemd)
  • 250 gram pure chocolade 
Aanwijzingen

  1. Smelt de boter, de zout en de dulce de leche samen in een zware pan over een laag vuurtje. Blijf roeren want het wordt snel té donker.
  2. Voeg de marshmallows toe als het botermengsel goed gesmolten en lekker warm is. De marsjmallows zullen langzaam smelten. Blijf roeren tot er geen stukjes meer zijn. (de pan is nog steeds op een laag vuurtje)
  3. Voeg de gepofte rijst toe als alles gesmolten is. Goed roeren!
  4. Vet een grote bakplaat (20X30cm)  in met boter en schep het rijstmengsel in de bakplaat. Druk het nu allemaal goed aan tot het allemaal aan elkaar plakt en de bovenkant glad is. Ik vind het zelf het gemakkelijkst om dit te doen met een stuk bakpapier of bijvoorbeeld een wikkel van de boter.
  5. Als het is afgekoeld kun je de chocolade au bain-marie smelten en uitgieten over de krispies. Laat het geheel opstijven in de koelkast.
  6. Na minimaal twee uur kun je de hele plaat uit de koelkast halen en in stukjes snijden
Ik zei het toch, het is zo lekker dat we niet lang alleen op dat onbewoonde eiland zullen blijven!


maandag 24 juni 2013

7 quick takes....

  1. In onze oude flat hadden we wel eens een dag waar we niet wisten wat we moesten gaan doen. Dat overkomt ons nu nooit meer. Er zijn altijd wel klusjes in en rond het huis te doen. Dit weekend moest de boom nodig bijgesneden worden. Hartmut staat dan lekker bovenaan de ladder te wiebelen en ik sta hem bij… door te zeggen dat hij moet lachen voor de foto ;-)
  2. Dit weekend was mijn vader jarig. Ik vond het uiteraard jammer dat ik er niet bij kon zijn om het met hem te vieren, maar nog 4 weekjes, dan vliegen ze deze kant op en zal ik een taart voor hem bakken. Wat voor taart wilt u pap? Ik kan niet wachten en betrap mezelf er wel honderd keer per dag op dat ik denk ‘dit moet ik ook met ze doen…’. Ze krijgen een vol programma.
  3. Vlak bij ons huis is een mooi park met in het midden een hele grote vijver. Een waar paradijs voor allerlei watervogels. Gisteren liepen we er langs en waren er een heleboel ganzenkuikentjes. Ik weet niet of die dieren nu in de war zijn want de echte winter moet nog komen, ik heb er eerlijk gezegd nog nooit op gelet wanneer vogels hier jongen krijgen
  4.  In hetzelfde park is onlangs ook een openbare ‘fitness’ aangelegd waar je allerlei spieroefeningen kan doen. Ik was helemaal verbaasd om te zien hoe veel mensen daar gebruikt van maken. Het is wel erg goed want een groot deel van de Zuid Afrikaanse bevolking heeft last van overgewicht, en een beetje beweging kan helemaal geen kwaad. Vooral de politie staat er om bekend om bekend dat ze heel dik zijn. Niet echt een goed imago voor de mensen die je redders zouden moeten zijn als er gevaar is. De meesten zien eruit alsof een schildpad ze nog in zou halen. Om die reden heeft de politie een nieuwe regel, men mag niet meer ieder jaar een nieuw uniform met een grotere maat bestellen, en als je er wel een nodig hebt moet je een boete betalen.
  5. Afgelopen zaterdag was ik eindelijk weer een zaterdag in Kaapstad en kon ik weer lekker meefietsen met mijn fietsgroepje. We fietsten om ‘de Kaap’ heen en het was grappig hoe de twee verschillende kanten van het schiereiland totaal verschillend weer hadden. Aan de ene kant was het heerlijk windstil, met spiegelglad water en een lekker zonnetje, aan de kant waar de Atlantische Oceaan op de kust beukt was het mistig en stormachtig.
  6. Toen ik in Nederland was heb ik bij het rijksmuseum een heel mooi memorie spel gekocht met allemaal afbeeldingen van bekende Nederlandse schilderijen. Gisteravond speelden we dat en ik denk dat Hartmut helemaal knettergek werd van mij want bij ieder schilderij had ik wel iets te vertellen. In plaats van een spelletje werd het voor hem een onvrijwillig bijgewoonde kunstles. Gelukkig deed hij net alsof hij het heel leuk vond…
  7. Er is een website waar ik vaak op keek om inspiratie te krijgen toen we net ons huis gekocht hadden. Ze hebben prachtige interieur foto’s en vooral veel plaatjes van dingen die mensen zelf gemaakt hebben. Het doel van de website (volgens de makers) is dan ook om mensen aan te sporen tot creativiteit en niet tot gewoon maar dom dingen kopen omdat anderen het ook hebben. Ik had een foto van onze boekenkast ingestuurd, ook een beetje als bedankje omdat ik van hun website zo veel inspiratie kreeg en ze hebben de foto geplaatst! Ik ben stiekem best wel een beetje trots op Hartmut die zulke mooie dingen kan maken dat het goed genoeg is om op zo’n website te komen!


vrijdag 21 juni 2013

Beggars can't be choosers...

‘Beggars can’t be choosers ‘’(bedelaars mogen niet kieskeurig zijn)… Dat is waar, toch? Als iemand je geeft waar je om gevraagd hebt mag je niet klagen over wat je krijgt, of over de kwaliteit of bruikbaarheid ervan. Ooit gaf ik een bedelaar een appel, hij uitte zijn ongenoegen, gaf de appel terug  en zei dat hij liever een boterham had. Ik was verontwaardigd, ook een beetje boos. Als iemand liever zijn hand op houdt dan gaat werken mag hij ook niet kieskeurig zijn, vond ik.
Een vriendin van mij is vluchtelinge en heeft het niet breed. Ze vindt het vreselijk dat ze vaak in de ‘bedelaarscategorie’  valt. Wij hadden haar geholpen om een beurs te krijgen  om met haar man naar een weekendcursus te gaan. Het was veel werk geweest om het voor elkaar te krijgen en we waren blij dat het gelukt was. Toen het weekend van de cursus voorbij was  hoorde ik dat ze helemaal niet waren gegaan. Ondankbaar vond ik het, we hadden er zo veel tijd in gestoken en nu kwamen ze gewoon niet opdagen. Ik mopperde tegen Hartmut over het verlies van vertrouwen en geloofwaardigheid. Mijn motivatie om in de toekomst weer te helpen was weg.

Tot ik het hele verhaal hoorde en ik beschaamd moest opmerken dat ik te snel geoordeeld had. Niet naar de cursus komen was helemaal geen gevolg van gemakzucht en onwil. Vervoer van de cursuslocatie terug naar huis bleek onmogelijk, Hartmut had daarom aangeboden dat ze wel bij ons mochten slapen. Maar toen de cursusleider gevraagd werd of er misschien iemand was die in de richting van ons huis reed zodat ze mee konden rijden botste mijn vriendin tegen een muur van onbegrip. Daar kon de cursusleider haar niet mee helpen, dat moesten ze zelf maar regelen. Terwijl haar vraag om een lift juist haar beste  poging daartoe was. Mijn vriendin kreeg het gevoel dat ze tot last was, ze kregen de hele cursus al vergoed maar moest nog altijd moest bedelen om een lift. Het gevoel dat ze altijd maar haar hand moest ophouden, en het feit dat vervoersprobleem nog steeds niet opgelost was deed haar en haar man besluiten niet te komen.

Mijn vriendin liet me zien dat het niet gemakkelijk is om een ‘bedelaar’ te zijn. Om altijd afhankelijk te zijn van wat anderen je willen geven. En als je datgene wat gegeven wordt (een cursus in dit geval) niet aan kan nemen zien mensen je als ondankbaar. Als je hulp nodig hebt ben je afhankelijk van de grillen van anderen. En hoor je je te gedragen naar de verwachtingen van anderen. Je wordt al snel een marionet in het grote poppenspel dat gespeeld wordt om de gevers een beter gevoel over zichzelf te geven.  

Femke Halsema uitte deze week stevige kritiek op hulporganisaties. Ze verweet hen dat ze zich vaak richten op hulp die gemakkelijk uit te leggen en goed fotografeerbaar is.  Hulp die goed is voor een imago. En soms denk ik dat we, misschien in het klein, precies hetzelfde doen. We willen best helpen, best goed doen. Maar het is wel fijn als dat dan ook zichtbaar is voor anderen. Een klimrek bouwen bij een weeshuis, leuk! Vooral vanwege de foto’s en bijbehorende ‘likes’ en positieve reacties op je facebook pagina. Fietsen voor de kankerbestrijding, geweldig! Helemaal als je dan ook een interviewtje krijgt in de lokale krant.


Ben ik bereid om écht te helpen, om écht naast de dakloze, de AIDS patiënt, de vluchteling en de verschoppeling te zitten. En vooral ook als niet mijn voorwaarden, maar de voorwaarden van de ontvanger bovenaan staan? Als ik eerst moeten luisteren naar wat er eigenlijk nodig is voor ik mijn perfect afgelijnde pakketje met hulp, bruikbaar of niet, geef? Of ga ik dan liever  alleen maar baby’s en dieren helpen, die staan mooi op de foto en zeggen toch niets terug. Dan kan ik de regisseur van mijn hulp-poppenspel blijven… 

woensdag 19 juni 2013

Binnenkijken in onze cottage...

You can find this blog and much more HERE.......
Een nieuwe camera en een opgeruimd huis (nee, het is niet altijd zo netjes als op de foto) nodigen uit tot het maken van foto's. Mag ik trouwens even opscheppen over mijn man? Op de bovenstaande foto heeft hij alle meubels (behalve de bank) zelf gemaakt. Van de  boekenkast had ik al wel wat laten zien maar nu is hij helemaal klaar. De koffietafel schreef ik al eerder over. Ik wilde hem wit verven maar Hartmut zag hem liever onbehandeld. Ik ben blij dat hij gelijk gekregen heeft. Hij is trouwens gemaakt van een oude kabelspoel die Hartmut van zijn werk meegenomen heeft. De lamp heeft Hartmut ook gemaakt. We hadden in de winkel een hele mooie, maar veel te dure, hanglamp voor boven de eettafel gezien. Hartmut heeft hem met veel succes nagemaakt en omdat hij toch bezig was heeft hij er ook een voor de zitkamer gemaakt in dezelfde stijl.

 In onze oude flat hadden we veel te weinig ruimte om al onze boeken een goed plekje te kunnen geven. Ze lagen twee rijen dik op wankele plankjes of zelfs (hoe erg) gewoon in een doos. In deze boekenkast is genoeg plaats om alles netjes, op volgorde en thema op te bergen. De bibliothecaresse in mij wordt langzaam wakker! De ladder is mijn grote favoriet. Ik sta of zit er geregeld op terwijl ik weer eens een boek doorblader dat ik opnieuw wil lezen of omdat de afbeeldingen zo mooi zijn.

Dan neem ik jullie ook nog graag even mee naar de logeerkamer. Het bed is weer een recycle project, gemaakt van oude pallets. We zijn nog op zoek naar een mooi bureautje (zodat wij het ook als werkkamer kunnen gebruiken) en een klerenkast (zodat jij je kleren fatsoenlijk kan opbergen als je komt logeren). Laat je weten wanneer je komt?



Als afsluiter een quote die ik gisteren op onze krijtmuur schreef. 'Soms zijn de dromen die uitkomen dromen waarvan je niet eens wist dat je ze had.' Ik droomde nooit over het hebben van een eigen huis, maar nu we het hebben blijkt dat ik het maken van een 'thuis' ontzettend leuk vind. Ik had nooit wilde dromen over het wonen in Kaapstad, maar vind het helemaal niet erg dat het leven gelopen is zoals het is, Kaapstad blijkt een geweldige stad om te wonen. Ik droomde niet echt van trouwen, maar ben ondertussen veel blijer met mijn man dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Al was het alleen maar om het feit dat hij zo handig is. Het blijkt dat mijn hemelse Vader veel beter dan ik weet welke dromen uit moeten komen, en welke dromen ik eigenlijk had moeten dromen...

dinsdag 18 juni 2013

7 quick takes....


  1. De blog is een dagje later als anders omdat we gisteren een dag vrij waren. Het was zondag ‘Youth day’, een nationale feestdag en als een nationale feestdag op een zondag valt zijn we automatisch de maandag erna vrij. Het was een perfecte dag om vrij te zijn, heerlijk warm weer en we zijn ’s ochtends dan ook lekker degelijk naar de bouwmarkt en het tuincentrum gegaan om ’s middags rond het huis allerlei klusjes te kunnen doen.
  2. Zondag was het ook al zo lekker weer, en waren Hartmut en ik ook al in een degelijke bui die ons ertoe zette om de ‘Alphen Trail’  te gaan wandelen. Het Alphen Trail is een prachtig pad langs vele watervalletjes en met schitterende uitzichten op de Tafelberg. Toen ik in Nederland was heb ik een nieuwe camera gekocht en die moest natuurlijk uitgeprobeerd worden. Hierboven een paar foto’s van het Kaapse bos in de winter en hieronder een paar foto’s van Hartmut waarvoor hij met veel tegenzin poseerde.
  3. Zaterdag ben ik teruggekomen uit Oeganda. Het was weer een goede reis waarin veel werk verzet is.  En nu heb ik een hele lijst met dingen die ik moet afwerken voor ik er in September DV weer heen ga.  Het plan is dat Hartmut dan op het einde bij me komt en dat we daarna met z’n tweeën wat plekken en mensen in Oeganda en Kenia gaan bezoeken.
  4. Hartmut werkt op dit moment in Langebaan op een windfarm in aanbouw. Een ontzettend leuk en leerzaam project voor hem. Het nadeel is dat hij heel ver moet rijden waardoor hij meestal om 6 uur ’s ochtends vertrekt om pas na 7 uur ’s avond weer thuis te komen. Niet echt ideaal natuurlijk. Zijn bedrijf is daarom bezig met het huren van een huisje in Langebaan waar Hartmut dan door de week kan wonen samen met twee collega’s. Omdat mijn werk nogal flexibel is, zolang ik mijn laptop heb kan ik werken, ga ik dan met hem mee. We zijn nu aan het uitzoeken hoe dat logistiek allemaal moet gaan. Ik vind het wel leuk om tijdelijk in een klein kustdorpje te wonen.  Ons huis in Kaapstad blijft natuurlijk gewoon van ons en we zullen de meeste weekenden ook gewoon in Kaapstad zijn.
  5. Het zal maar weinig mensen ontgaan zijn dat Nelson Mandela al weer in het ziekenhuis ligt, het is de vierde keer in korte tijd vanwege een longontsteking die maar niet op medicijnen lijkt te reageren. Het hele land is in rep en roer, en hoewel het nu wel weer wat beter lijkt te gaan hebben mensen het er veel over.  De grote vraag is, ‘wat gaat er met Zuid Afrika gebeuren als Mandela er niet meer is?’.  Heeft het land Mandela nodig als samenbindende factor, of zijn idealen over een vreedzame, verenigde maatschappij ondertussen deel aan het worden van de Zuid Afrikaanse identiteit, ongeacht iemands kleur of achtergrond?! Sommigen verwachten een burgeroorlog als hij komt te overlijden, anderen verwachten wat rellen en stakingen maar denken dat het verder rustig zal blijven en een derde groep mensen is ervan overtuigd dat ‘Madiba’ zichzelf overbodig gemaakt heeft en dat zijn persoonlijke  aanwezigheid niet meer nodig is om Zuid Afrika een geheel te laten zijn. Uiteraard hoop ik op het laatste, hoewel de stakingen die elke dag door het hele land plaatsvinden me laten vermoeden dat het niet helemaal in rust zal gaan. Er is teveel onrust en ongenoegen, de verdeeldheid is nog te groot. Tot een burgeroorlog zal het denk ik niet komen, maar er zijn altijd opportunisten die de te verwachten tragische gebeurtenis zullen gebruiken als een podium of gewoon om zichzelf te verrijken.
  6. Vandaag over 5 weken vertrekken mijn ouders om bij ons te komen!
  7. Vandaag is Annelies jarig. We hebben dit weekend vaak aan haar gedacht omdat ze, toen ze vorig jaar bij ons kwam het spel ‘Carcassonne’ voor ons meenam wat we dit weekend twee avonden na elkaar gespeeld hebben. Allemaal voor jou Annelies! Maar het was nog leuker als je mee had kunnen spelen… ;-)


vrijdag 14 juni 2013

Oh, je bent getrouwd.... Nouja, doei dan!

De jongen aan het tafeltje schuin tegenover mij zit me aan te kijken. Ik weet dat want iedere keer als ik op kijk kijkt hij snel weg. Het voelt een beetje middelbare school-achtig. Als ik 15 was geweest, en er vriendinnen bij me gezeten hadden was er nu een hele welles-nietes  discussie ontstaan over of hij me leuk vond. Nu had ik die vriendinnen niet nodig, zijn gemaakt verlegen glimlach maakt het overduidelijk dat hij probeert te flirten. Hij heeft een Zuid Europees uiterlijk en ziet er professioneel uit in zijn zacht glanzende pak met bijpassende stropdas. Zijn haar is met veel zorg achterover gekamd en de manier waarop hij uit zijn bierflesje drinkt ziet er haast een beetje geregisseerd uit. In mijn hoofd plak ik een ‘player’ stickertje op zijn voorhoofd. Daarna draai ik mijn stoel een beetje bij zodat hij me niet meer zo goed kan zien.

Mensen  analyseren en ze in je hoofd een labeltje geven. Iedereen doet het stiekem, denk ik. Ik hoop het, want dan hoef ik me er minder schuldig over te voelen. Ik zeg altijd wel heel ruimdenkend te zijn en mensen te willen leren kennen voordat ik ze beoordeel, maar iedereen weet natuurlijk wel dat dat helemaal niet waar is. Onwillekeurig schieten er allerlei oordelen door je heen bij het zien van iemands uiterlijk, het ruiken van een parfum of shampoo (of soms juist het duidelijke bewijs van een langdurig gebrek daar aan) en het horen van iemand accent en manier van praten. Een stickertje maakt het gewoon gemakkelijker om mensen in je hoofd een plekje te geven, daar wordt de wereld een beetje minder vermoeiend van. Ik zal nu natuurlijk wel even heel politiek correct vermelden dat dat eerste oordeel heel gemakkelijk bij te stellen is als blijkt dat ik mensen het verkeerde stickertje gegeven heb. En dat ik uiteraard probeer om mijn gedrag zo weinig mogelijk te laten beïnvloeden door het labeltje dat ik bewust of onbewust gemaakt heb.

Uit mijn ooghoeken zie ik dat de jongen opstaat en richting mijn tafeltje loopt. Hij steekt zijn hand naar me uit en fatsoen dwingt me er toe om mezelf voor te stellen. Hij pakt een leeg stoeltje dat aan mijn tafel staat en zegt dat ik er vast geen bezwaar tegen heb als hij daar gaat zitten. Ik zit toch maar in mijn eentje te eten. Dat laatste heeft hij goed gezien. Ik ben alleen in dit hotel in Kampala en mijn boek is mijn enige gezelschap tijdens mijn maaltijd (Een jonge vrouw die in haar eentje in een restaurant aan het eten is, wat zielig! Hallo stickertje…). Na het uitwisselen van de nodige beleefdheden over het weer, de kwaliteit van het eten en ons beider doel in deze stad vraagt hij waarom ik in Kaapstad woon. Ik antwoord dat ik daar woon omdat mijn man daar vandaan komt. Dit is niet helemaal waar, maar wel mijn beste kans om vroeg in het gesprek duidelijk te maken dat ik getrouwd ben. En dat is belangrijk want dan weet je direct wat de intenties zijn van een man die je aanspreekt. Als ze het gewoon leuk vinden om mensen te leren kennen veranderd die opmerking niets aan de loop van het gesprek en is iedereen blij. Als ze vrouwen willen leren kennen is het gesprek na deze opmerking meestal snel afgelopen. Zo ook nu. ‘Oh, je bent getrouwd? Zo jong en dan al zo serieus. Nouja, ik heb nog werk te doen. Doei!’


Ha, had ik lekker toch gelijk met mijn stickertje!

donderdag 13 juni 2013

De eendebek van de gynaecoloog in het zonnetje…


Vandaag liep ik door een ziekenhuis in Kampala toen ik ineens iets zag  dat mijn aandacht trok. Een hele bank vol specula, blinkend in het middagzonnetje.  Alsof ze na gedane arbeid even de kans kregen om bij te kletsen nu de afdeling wat minder druk was.

Wat ze er echt deden? Geen flauw idee, de verpleegkundige die ik het vroeg zei dat het operatiekwartier ze op zou komen halen. Ik hoop dat ze daar gesteriliseerd worden en dat er niet slechts gehoopt wordt dat het zonlicht de dingen wel schoon zal branden zodat ze in het OK gebruikt kunnen worden.
Het maakte me wel aan het lachen. Als je mensen die in de zorg bij elkaar zet kun je er zeker van zijn dat de verhalen binnen een paar minuten over etterende wonden, bloederige operaties en enge ziekten gaat. Dingen die voor de buitenstaanders gruwelijk klinken worden, als je er maar vaak genoeg mee in aanraking komt, heel acceptabele gespreksonderwerpen. Als je aan de gemiddelde vrouw vraagt waar ze het meest tegenop ziet bij haar bezoek aan de gynaecoloog is het het moment dat het speculum tevoorschijn gehaald wordt. 'Het zal echt geen pijn doen', maar het is toch niet iets waar de gemiddelde vrouw (en elke man met een beetje inlevingsvermogen) in het dagelijks leven mee geconfronteerd wil worden. Ik denk dat de verpleegkundige, die de specula daar op dat bankje waar alle mensen die het ziekenhuis verlaten langs lopen, dat even was vergeten... 

woensdag 12 juni 2013

Onder een bananenboom wachten tot het later wordt...

Gisteren was ik weer even echt in Afrika, dat wil zeggen, in het Afrika waar Afrika om bekend staat. We moesten een presentatie geven voor de ethische commissie van de universiteit om goedkeuring te krijgen voor een onderzoek dat we hier doen. De vergadering zou om twee uur beginnen. Er waren onderzoekers uit het hele land die speciaal naar Kampala waren gekomen om hun presentatie te geven en het beloofde dan ook een interessante middag te worden. Om kwart over twee was er van de commissie nog niets te zien. Geen paniek, we zijn tenslotte in Oeganda, ze zullen wel komen. Om half 3 was de commissietafel nog steeds erg leeg en begonnen mensen wantrouwend op hun stoel heen en weer te wiebelen. Om kwart voor drie kwamen er twee commissieleden die plaats namen aan de tafel en de mensen werden weer wat geruster, het zou zo wel beginnen. Totdat om kwart over drie de commissieleden ineens weer opstapten met de mededeling dat ze er geen zin meer in hadden als de rest van de commissie niet kwam, als het aan hen lag werd de vergadering afgelast. De paniek sloeg toe in de zaal, hadden we dan echt allemaal een hele middag verspild en waren al die mensen voor niets naar Kampala gereden? Telefoontjes werden gepleegd en commissieleden werden gesmeekt om toch nog te komen.  We werden lang in het ongewisse gelaten maar toen we bijna onze spullen bij elkaar zochten om te vertrekken begon de vergadering toch nog, 2 uur later dan gepland.

Een opmerking die bij dergelijke verhalen vaak gemaakt wordt is ‘Europeanen hebben een klok, maar Afrikanen hebben de tijd’. Dat klinkt misschien heel idyllisch maar gisteren zorgde het voor een ware botsing van culturen.  Het was niet zo dat we gisteren in de tijd dat we aan het wachten waren gezellig onder een boom lagen en bananen aan het eten waren, om het maar even heel stereotiep te zeggen. In plaats daarvan zat iedereen op zijn smartphone/laptop gefrustreerd te zijn vanwege de verloren tijd en het ontbreken van draadloos internet. Oeganda, en ik denk eigenlijk heel Afrika gaat momenteel door een identiteitscrisis. Aan de ene kant is er de ‘leef met de dag’–mentaliteit waar tijd geen rol speelt en zorgen voor morgen zijn terwijl er aan de andere kant een steeds groter groeiende groep mensen is die vanwege hun baan voor internationale bedrijven of ontwikkelingshulp organisaties hun leven moeten leven met de klok van de westerse wereld. Deadlines moeten gehaald worden en online vergaderingen moeten op tijd bijgewoond worden. Het continent ligt in een spagaat. Het wil, en moet meedoen met de rest van de wereld maar het heeft ook een heel eigen cultuur die haaks staat op wat de snelle kapitalistische wereld voorschrijft. Je eigenheid niet verliezen in de eeuwigdurende race tegen de klok blijkt een moeilijke opgave die vooral veel frustratie met zich meebrengt.

Als ik in Oeganda uit het vliegtuig stapt is de ontspannen sfeer altijd een van de eerste dingen die me opvalt. Het is heerlijk om in een land te zijn waar niemand zich druk maakt. Totdat je in dat land moet werken en dingen gedaan moet krijgen, dan blijkt taakgerichtheid en een sterk tijdsbesef ineens veel ontspannender te werken….   

maandag 10 juni 2013

7 quick takes from the airport...

  1. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat het al een week geleden is dat ik afscheid nam van mijn ouders op Schiphol. Tijd is zo’n ongrijpbaar begrip. Soms wil je het vasthouden, de herinnering koesteren, andere momenten wil je dat het snel gaat omdat je uitkijkt naar iets of iemand. In theorie weet ik wel dat elke seconde, elke minuut en ieder uur even lang duurt, maar in de praktijk lijkt het soms te vliegen en soms te kruipen. Ik wil niet dat de twee weken die ik in Nederland doorbracht zo snel bij me vandaan snellen. Ik wil de herinnering vasthouden en de emoties kunnen oproepen alsof ze gisteren gecreëerd zijn. 
  2. En nu sta ik al weer op een vliegveld. Ik heb net ingecheckt op een vlucht naar Johannesburg en vanavond hoop ik in Entebbe (Oeganda) aan te komen. Ik ga hier voor mijn werk heen en het zal een hele drukke week worden. Gelukkig maar want, daar heb je het weer, dan gaat de tijd lekker snel en duurt het gevoelsmatig niet al te lang voor ik weer bij Hartmut ben. Elke keer bij elkaar weg zijn is helemaal niet leuk.
  3. Al mijn bagage uit Nederland is veilig aangekomen en verschillende kamers zijn van gordijnen voorzien, onze logeerkamer kan zo in een Ikea-catalogus ;-) Nu is het aftellen voor de volgende gasten, over iets meer dan 6 weken komen mijn ouders, ik kan niet wachten!
  4. Afgelopen week werd Hartmut een beetje ziek, dus erg veel hebben we niet kunnen doen dit weekend. Daarom hebben we maar films gekeken. Alle  films die we gekeken hebben waren echte aanraders om verschillende redenen.’ The intouchables’, vanwege een prachtig verhaal over een intieme en onwaarschijnlijke vriendschap tussen heel verschillende werelden. ‘The great Gatsby’, vanwege het prachtige filmwerk en de schitterende ‘roaring twenties’ kostuums en ‘Extremely loud & incredibly close’ vanwege het doorzettingsvermogen van een klein jongentje bij een zoektocht met als doel het willen vasthouden van de herinnering aan zijn overleden vader.
  5. Dit weekend was het overdag heerlijk warm maar ‘s avonds echt heel koud. Gisteravond hebben we daarom maar lekker aan de winter toegegeven met vleespasteitjes en glühwein voor de open haard. Laat de winter maar komen, wij gaan hem vieren!
  6. Zaterdag heb ik heel wat vergaderingen voor Madagaskar gehad. Over een maand ga ik daar weer heen met een medisch team van onze kerk. Het team is fantastisch en ik ben echt benieuwd wat ons deze keer te wachten staat! We gaan ons deze keer vooral focussen op mensen preventieve voorlichting geven en ik ga waarschijnlijk ook nog les geven aan verloskundigen. Dat zijn in ieder geval de plannen. maar het is nog altijd Madagskar, dus niets is zeker...  En dat maakt het ook wel weer heel erg leuk!
  7. Het is geen straf om hier op het vliegveld te zitten. Ik moet lang wachten omdat Hartmut me al vroeg, voor hij naar zijn werk ging, bracht maar dat is helemaal niet zo erg. Ik zit voor een heel groot raam en kan alle vliegtuigen zien landen en opstijgen. Er is een grote drukte en ik vraag me af waar al die mensen op de maandagmorgen toch heen moeten. Als ik in de terminal kijk en de mensen op hun uiterlijk beoordeel zijn het vooral mensen zoals ik, mensen die vanwege hun werk ergens naar toe moeten vliegen. Ik zie veel mensen in (mantel)pak ijverig op hun laptop of ipad typen. Misschien moet ik ook maar aan het werk gaan in plaats van blogs schrijven ;-)                                                     


vrijdag 7 juni 2013

Snowy mountains..

Nee, ik heb deze foto niet gemaakt op een vakantie in de Alpen en ik heb hem ook niet ergens van Internet geplukt. Ik heb hem gisteren zelf gemaakt, in Zuid Afrika. In het laatste weekend dat ik in Nederland was heeft het in Kaapstad heel erg gehageld en in de bergen heel erg gesneeuwd. Dat is op zich niets unieks, elk jaar zien we dit fenomeen, maar het is wel een heel duidelijk teken dat de winter in aantocht is. Gelukkig dat de sneeuw ons er aan herinnerde, want de 20 graden en het lekkere zonnetje van gisteren deden dat in ieder geval niet! 

woensdag 5 juni 2013

Over hoe je zo onelegant mogelijk reist...

Ik ben veilig in Kaapstad aangekomen. Naast het feit dat ik een heerlijke tijd gehad heb, heb ik ook een belangrijke les geleerd. Ooit, als ik ouder, wijzer en meer damesachtig ben zal ik, heel elegant, reizen met mooie lichte koffers in een perfect reisoutfit dat zowel comfortabel als modieus is en ik zal in mijn handbagage alleen de dingen hebben die ik nodig heb op mijn vlucht zodat ik me nooit zorgen hoef te maken over of mijn bagage wel allemaal mee zal komen. Maar ik ben blijkbaar nog niet oud, wijs en damesachtig genoeg om dat nu te doen. In ieder geval afgelopen maandag niet. Ik had al mijn kleren gewogen en de zwaarste kledingstukken mochten niet in mijn koffer maar moest ik aantrekken. Dit resulteerde in een belachelijk outfit  waardoor ik niet alleen 10 kilo zwaarder leek maar ook veel te warm was! Mijn koffer was uiteraard nog altijd te zwaar en bij het inchecken moest ik er dingen uit halen. Daar had ik al op gerekend dus mijn stroopwafels lagen vooraan zodat ik de koffer snel op het maximaal toegestane gewicht kon brengen (23,9 kg, toch nog 900 gram meer als mijn ticket mij vertelde, winst!). Toen kwam de volgende hindernis. In het vliegtuig stappen met al mijn handbagage. 4 stuks om precies te zijn. Bij het inchecken aan de balie had ik helft wijselijk uit het zicht bij mijn moeder laten staan maar in het vliegtuig kon ik er niet aan ontkomen. Ik deed net alsof mijn rugzak bijna niets woog hoewel hij duidelijk op ontploffen stond en mijn andere twee tassen probeerde ik met een jas te bedekken zodat men het niet zou zien. De koker met een poster van de conferentie was zo groot dat ik die onmogelijk verborgen kon houden maar ik gooide mijn allervriendelijkste glimlachje in de strijd. In ruil daarvoor deed de stewardess net of ze niets zag.  Vanwege mijn enorme omvang leek mijn poging om bij mijn stoel, die helemaal achterin het vliegtuig was, te komen in niets op de elegantie die ik voor ogen had. Het was meer een struikelend ‘Oei, ik kan er niet langs, kunt u misschien even aan de kant gaan. Pardon mevrouw, het spijt me dat mijn koker u liet struikelen. O sorry, kwam mijn tas in uw oog meneer?’.
Maar ik ben veilig aangekomen en heb mijn lesje geleerd. Ik zal nooit weer met zo veel bagage reizen! Tot de volgende keer dat ik in Nederland ben, dan lijken alle boeken van vroeger, gordijnen van de Ikea en handdoeken van de Hema weer veel te aantrekkelijk en zal ik weer met veel te veel bagage het land verlaten. Maar we maken ons geen zorgen voor de dag van morgen…

maandag 3 juni 2013

7 Dutch takes...

Als dit online komt zit ik al weer in het vliegtuig richting Zuid Afrika. Mijn tijd in Nederland was heerlijk maar ik ben ook blij dat ik weernaar huis ga. Lekker weer bij Hartmut in ons leuke nieuwe huisje. Mijn koffer is ingepakt en het past allemaal maar net. Ik wil ook elke keer zo veel meenemen! Ik hoop dat ze op Schiphol niet moeilijk gaan doen over alles wat ik meezeul, ik moet nog maar even goed op mijn allerliefste glimlachje oefenen terwijl ik deze supersnelle takes schrijf over de dingen waarvan ik de afgelopen dagen het meest genoten heb.
  1. Zo veel mooie en lieve mensen na zo’n lange tijd weer terug zien. Familie, vrienden, buren… Het was heerlijk om gewoon lekker bij te kunnen kletsen en om elkaar gewoon weer te zien. Al die mensen die speciaal naar Hattem reden, het was echt bijzonder! Eigenlijk zou ik hier al een blog op zich over kunnen schrijven.
  2. Extra speciaal was uiteraard de zondag met mijn hele familie (-Hartmut) wat heb ik daar van genoten! Mijn broers en zus zijn geweldig, en de nieuwe ‘aanwinsten’ maken het allemaal nóg gezelliger!
  3. Dingetjes kunnen kopen bij de vertrouwde winkels. Ik zal me straks na het douchen toch echt beter kunnen afdrogen nu ik Hema-handdoeken heb en de gordijnen zullen hun werk heel goed doen, alleen al vanwege het feit dat ze van de Ikea komen…
  4. Gewoon op de fiets kunnen springen en overal naar toe gaan… Heerlijk! Dat mis ik echt in Kaapstad.
  5. Hetzelfde geldt voor de trein en al het andere openbaar vervoer. Het is allemaal zo goed geregeld en het loopt zo goed!
  6. Dat het uiteindelijk toch nog best heel lekker weer was, frisse groene weilanden, een lekker zonnetje en een straf windje. Typisch Nederlands toch?!
  7. Zuivelproducten! Vla, yoghurt, karnemelk.. Ik geef toe, ik blijf en echte Nederlander en ik heb mijn dagelijkse portie zuivel wel nodig. Ik kan wel gewoon melk en yoghurt in Kaapstad kopen maar de grote verscheidenheid in smaakjes die ik hier in Nederland kan vinden maakt me helemaal gelukkig!


En dan nu weer terug naar Kaapstad, om daar weer lyrische blogs over te schrijven… -)

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...