vrijdag 28 september 2012

Onbetaalbare bruid...


Sommige dingen in de Afrikaanse cultuur zal ik nooit begrijpen. Ik heb mijn best gedaan en moet toegeven dat sommige dingen gewoon altijd onbegrijpbaar zullen blijven voor mijn Europese brein. Een van die dingen is de bruidsprijs. Ik snap het symbolische idee erachter. Een familie heeft jarenlang geïnvesteerd in de opvoeding en scholing van een jonge vrouw en dat heeft veel geld gekost. De vrouw wordt na het huwelijk in de meeste Afrikaanse culturen deel van de familie van de man en dan gaat dat geld dat in de dochter geïnvesteerd is als het ware verloren. Daarom betaalt de familie van de man een bruidsprijs om de verloren kosten te kunnen compenseren. Dat eeuwenoude gebruik wordt overal in Afrika nog gepraktiseerd maar waarom is me een raadsel. Het veroorzaakt bijna altijd voor ruzie en heel veel spanning en zorgt ervoor dat de familie van bruid en bruidegom nooit vriendschappelijk met elkaar om kunnen gaan omdat er altijd wantrouwen, hebzucht en ontevredenheid in het spel zijn. De bruid en bruidegom leven maanden in angst en weten vaak pas op het laatste moment wanneer ze kunnen trouwen. Als de families niet overeen komen over de juiste prijs gaat het hele feest niet door, en als je trouwt zonder dat er een prijs betaald is, is dat een schande voor de familie en is je huwelijk in de ogen van de traditie niets waard.
Een bruidsprijs is meestal geen symbolisch bedrag maar vaak een hele investering. Afhankelijk van de financiële situatie van de toekomstige man kan het gaan over een paar geiten of koeien, een auto of soms zelfs een huis. Het maakt niet uit hoe arm of rijk de man is, de afbetaling van de bruidsprijs duurt vaak zijn halve leven en zorgt er meestal voor dat het jonge stel al in financiële problemen is voor ze zelfs maar een cent in de bruiloft of hun leven samen gestoken hebben.
Waarom ik daar zo over in zit? Abigail, waar ik wel vaker over schrijf,  en Ashton Sr., de vader van haar zoontje,  willen graag trouwen en dat moedigen we van harte aan. Ze lijken een goed stel samen en het zou geweldig zijn als Ashton jr. opgroeit in met zijn vader en een moeder. Het enige probleem is dat Abigails familie ruzie maakt over de bruidsprijs. De familie van haar vaders kant vinden dat ze recht hebben op een deel en hebben een bepaalde prijs in hun hoofd terwijl de familie van haar moeders kant daar heel anders over denkt. Wat ik het ergste vindt is dat Abigail een wees is en dat de meeste van haar ooms en tantes geen cent geïnvesteerd hebben in haar opvoeding of scholing maar nu gedreven door hebzucht hun slaatje proberen te slaan uit Abigails leven. En daarover kan soms maanden of zelfs jaren gestreden worden. Niemand komt op voor Abigails rechten, of het feit dat ze gewoon graag legaal wil trouwen. Het maakt hen niet echt uit of hun nichtje, die ze toch nooit zien omdat ze in een ander land woont, gelukkig is. Als ze maar hun deel van de opbrengst krijgen.
Wat ik niet snap is hoe dit van generatie op generatie door kan gaan. Als je zelf, toen je jong was, ervaren hebt hoe moeilijk het kan zijn, waarom doe je dan hetzelfde tegenover je jongere familieleden? Ik kan, mag en ga me er niet mee bemoeien, dat is niet mijn rol. Wij kunnen alleen maar bidden dat dit het onderlinge vertrouwen tussen Abigail en Ashton niet zal schaden en dat de familie snel tot een redelijke overeenkomst zal komen.   

dinsdag 25 september 2012

7 Quick takes...


De takes zijn een dagje te laat omdat ik gisteren nog lekker een dagje vrij had en dus geen internet had om de blog te plaatsen...
  1. We hebben een heerlijk en lekker lang weekend gehad. Lekker genoten van vrienden en tijd met elkaar. Nu ik terugkijk ben ik zo dankbaar voor alles wat ik in mijn leven gekregen heb.  Een geweldige man, leuke vrienden, wonen in een superstad, een fijne kerk, soms ben ik haast bang dat ik té gelukkig ben.
  2. Vrijdag hadden we een geweldige bruiloft. De locatie was dat mooie witte huis in het groen op de foto. De ontroerende ceremonie zorgde ervoor dat ik de hele tijd met tranen in mijn ogen zat te kijken en luisteren. Zane hield het ook niet droog toen hij zijn Sanette de kerk in zag lopen, wat natuurlijk weer zorgde voor heel wat weggepinkte traantjes onder de vrouwelijke gasten.  Het was mooi, het was echt, het was puur…
  3. Zaterdag had Hartmut een leuk uitje voor ons georganiseerd. Hij had via zijn werk kaartjes voor de rugby gekregen. Het rugbystadion is op loopafstand van ons huis maar we hadden er nog nooit een wedstrijd gekeken.  Nu kregen we daar dus een kans voor en we hebben genoten. We zaten in een box met gratis lekker eten en drinken, hadden als we naar beneden keken een schitterend uitzicht over het veld en als we recht vooruit keken zagen we de Tafelberg… Dat ‘ons’ team ook nog won maakte het helemaal af.
  4. De rest van de zaterdag heb ik doorgebracht ik de keuken. Het bakken nog veel leuker geworden met mijn nieuwe mixer. Alles lukt! (tot nu toe dan….) Op de foto zie je een paar van de dingen die ik gebakken heb. Ooit… als ik heel veel tijd heb, zal ik ook recepten op de blog zetten.
  5. Al dat koken en bakken was voor Hartmuts verjaardag, op Zondag. Het ontbijt is zijn lievelingsmaaltijd dus dat moest uitgebreid en lekker zijn. Gelukkig was de verjaardag op een Zondag zodat we ook echt lekker tijd hadden om samen te genieten!
  6. ’s Middags vierden we Hartmuts verjaardag met vrienden. We hadden geregeld dat het in het huis van een vriend zou zijn omdat hij een tuin heeft en we wilden braaien maar het regende de hele dag. Met een beetje creativiteit werd de braai toch aangestoken en de buurman keek over de tuinmuur en mompelde dat alleen namibiers weten hoe je moet braaien in de regen (de vriend is ook een Namibier). We hebben heerlijk genoten van al het vlees maar hebben daarna toch maar besloten dat we beter een echte regenactiviteit konden doen…. Spelletjes! Hoera voor regenwormen en carcasonne..
  7. Gisteren was het, zoals ik al zei, een vrije dag. We hebben heerlijk (ahum) ons huis schoon gemaakt wat ook echt wel nodig was (het resultaat was heerlijk), Hartmut moest nieuwe spijkerbroeken hebben dus we gingen naar een outlet park niet zo ver bij ons vandaan waar we heel goed geslaagd zijn, en ik heb 50 cupcakes voor Hartmuts collega’s gebakken die we daarna samen versierd hebben. En daarna hebben we onszelf toegestaan om toe te geven aan onze verslaving en hebben we twee afleveringen van Downton Abbey gekeken…  Zo, nu weten jullie ook wat voor boeiende dingen wij doen op een vrije dag…


vrijdag 21 september 2012

Lekker lang weekend....

Hoera...een vier dagen durend weekend met allemaal primeurs.
Hartmut en mijn eerste bruiloft samen (behalve onze eigen), we hebben al heel wat uitnodigingen gehad maar er waren altijd logistieke problemen....
Mijn eerste rugby wedstrijd in een stadion, Hartmut heeft via zijn werk kaartjes kunnen kijken en ik ben me vast emotioneel aan het voorbereiden om een goede supporter te zijn; western province, jou lekker ding!
Hartmuts eerste verjaardag die we samen vieren als getrouwd stel. Vorig jaar was hij in de usa dus ik denk dat er dit jaar een hussel verjaardagsontbijt verwacht wordt...
En dan nog een heerlijke vrije Maandag om van alles uit te rusten,wij gaan genieten!

maandag 17 september 2012

7 quick takes...


  1. Het weekend dat ik weg ging uit Kaapstad was het nog volop winter en gingen we zelfs op zoek naar sneeuw. Nu heeft de winter de strijd tegen de zomer het plotseling opgegeven en was het heerlijk weer (30+ graden). Goed voor een heerlijke Zondag middag bergwandeling met vrienden.
  2. Alles lijkt er op te wijzen dat dit een goede week gaat worden.  Ik ben druk op het werk met allemaal leuke dingen, we hebben vrijdag een bruiloft van hele goede vrienden en Zondag is Hartmut jarig. Gelukkig is het Maandag een feestdag zodat we kunnen uitrusten van al dat geluk.
  3. Over die feestdag; het is maandag nationale braai dag (barbecue dag dus) Braaien is zo’n groot deel van de Zuid Afrikaanse cultuur dat daar een speciale dag voor bestaat om het te vieren. De officiële naam is eigenlijk ‘dag van de erfenis/cultuur’ maar er is niet een cultureel ding dat alle verschillende bevolkingsgroepen in Zuid Afrika gemeen hebben behalve braaien… dus dat moet gevierd worden!
  4. Op het werk ben ik druk met de training die ik, samen met een team,  geschreven heb voor verloskundigen in Oeganda. Deze week gaat het naar de grafisch ontwerper die er iets heel moois van gaat maken. Spannend, het voelt haast alsof ik een boek geschreven heb.
  5. Onze gast, ‘C’ kwam gisteravond weer logeren. Vanochtend is ze in alle vroegte vertrokken om een plekje te kunnen krijgen in een vluchthuis. Het tragische was dat de reden dat ze uit het huis gezet was (verdenking van het stelen van een laptop en een strijkijzer) niet waar bleek te zijn, het strijkijzer en de laptop zijn al weer gevonden, maar ‘C’ is wel haar huis kwijt en heeft niet zo veel zin om terug te gaan naar mensen die haar bij de minste verdenking weer op straat zetten.
  6. Mensen vragen me vaak hoe het is om zo ver van mijn familie te wonen. Leuk is anders maar moderne techniek maakt het wel een stuk gemakkelijker. Helemaal nu al mijn broers en zus en smartphone hebben. We kletsen wat af op ‘Whatsapp’, ideaal….
  7. Nog iets anders over moderne techniek. Volgende week heb ik een ‘WebEX’. Dat is een online presentatie waarbij je een powerpoint maakt die bij de toeschouwers op het scherm komt terwijl jij met een webcam presenteert.  Ik weet niet zo goed of ik het nou leuk vind of een beetje spannend. Normaal gesproken vind ik presenteren helemaal niet erg maar dit lijkt me een beetje vreemd. Vooral omdat er nadien een vraag-en-antwoord sessie is.  Wat wel heel leuk is is dat de presentatie voor Worldvision is, en dat ze heel erg geïnteresseerd zijn in onze producten!

vrijdag 14 september 2012

Date night...

Ik denk dat ik niemand hoef te overtuigen van het feit dat een goed huwelijk niet vanzelfsprekend is. Daarvoor zien we om ons heen teveel gebroken dromen en huwelijken die het niet overleven. Toen ik vanochtend het nieuws las schrok ik bij het lezen dat het vandaag 'Dag van de scheiding' is in Nederland. Ik geloof zeker dat goede hulp voor beide partners en vooral voor de kinderen belangrijk is bij het scheiden maar om daar nou een speciale dag van te maken, dat klinkt haast alsof je de scheiding viert! 

Om er voor te zorgen dat ons huwelijk wel goed blijft hebben Hartmut en ik regelmatig een 'Date Night' in onze agenda waar we samen iets leuks doen. Dat kan een avondje weg zijn, maar ook gewoon lekker een avondje ongestoord samen thuis. Gisteren hadden we dat ook gepland. Eerst samen een  de keuken in om een uitgebreid drie gangen diner te koken. Carpaccio, zelfgemaakte gnocchi, en als nagerecht een appel-amandel taart. Lekker wijntje erbij, echt genieten! Tot om half negen de telefoon ging... 'C', en van de vrouwen die ik ken uit het vluchthuis en die ook af en toe onze bijbelstudiegroep bezocht was op straat gezet door haar huisbaas en had geen veilige plek om te slapen. Hoewel we er niet echt op zaten te wachten konden we niets anders doen dan haar ophalen om haar bij ons te laten slapen. Toen we haar ophaalden vroegen we waar haar man was. Hij was bij zijn moeder zei ze, en we hoefden hem niets te laten weten omdat er problemen tussen hen waren en ze wist niet of het nog wel goed zou komen. Ze zag er, ondanks haar flinke postuur, klein en kwetsbaar uit. Eenzaam en gebroken. Vanochtend toen ik wakker werd was ze al klaar om weg te gaan, ze hoopte een plekje in een huis voor daklozen te vinden voor ze naar haar werk zou gaan.

Haar verhaal, en mijn reactie spelen de hele dag door mijn hoofd. Ja, we hebben haar geholpen. Maar het was niet van harte. Ik wilde liever ons romantische coconnetje blijven zitten, samen genieten. Ik heb de afgelopen weken op mijn blog geschreven over insiprerende mensen die hun eigen comfort opzij zetten voor het geluk van anderen. Gisteren heb ik geleerd dat mensen inspirerend vinden en die inspiratie dan ook werkelijk omzetten in daden mijlenver uit elkaar liggen. 



woensdag 12 september 2012

Wereld vol contrasten...

De afgelopen dagen waren een wervelwind van ervaringen en ontmoetingen. Schoonheid, verdriet, echtheid, gebrokenheid en hoop volgden elkaar in sneltreinvaart op. Gisterochtend was ik bij een training die gehouden werd in een kerkje midden in de sloppenwijk Mathare. Het golfplaten gebouwtje zonder ramen en verharde vloer werd verlicht door een paar peertjes, voorzien van elektriciteit door een generator. Buiten had het geregend en de paadjes tussen de huizen waren modderig en moeilijk begaanbaar. Het open riool zorgde voor een doordringende stank.De warmte tussen de mensen was voelbaar, de getoonde interesse echt, de organisatie die de training organiseerde een lichtpuntje in een donkere omgeving. In de melk-thee die voor me ingeschonken werd werd liefdevol en goedbedoeld (maar ongevraagd) nog een extra schep suiker toegevoegd (bleh) om de gastvrijheid te tonen. Het gelach van de kinderen, die in hun gescheurde kleren buiten speelden met een zelfgemaakte plastic-zakken-bal klonk helder. Een uur later zat ik op het vliegveld bij mijn favoriete koffiehuis te wachten op mijn vlucht naar Johannesburg. De cake zag er heerlijk uit, de chai had een mooi hartje in het schuim staan. Mijn ogen gleden over de mooie kunst langs de muur, zagen de vliegtuigen die buiten af en aan kwamen gevlogen. Ik bekeek de mensen, touristen, zakenmensen, vrijwilligermeisjes. Er werd enthousiast gepraat, foto's van safari trips werden vergeleken en mijn neus snoof de heerlijke geuren op van lekker uitziende gerechten die overal om me heen geserveerd werden.

Mijn hart voelde zich verscheurd in deze wereld vol contrasten. Wie ben ik? Waar hoor ik? 
Europese Anneke, die alles eet maar smacht naar iets westers na 3 dagen ugali en sukuma wiki.
Ongeduldige Anneke, wiens hart sneller gaat kloppen als ze samen met de Kenianen in een kerk kan dansen en zingen, maar die niet het Keniaanse uithoudingsvermogen heeft om dat 5 uur lang vol te houden. 
Verwende Anneke, die overdag wel in een sloppenwijk kan rondlopen, maar zich 's avonds wel douchen wil, en liefst met warm water, om daarna in een lekker schoon bed te kruipen. 
Kokende Anneke, die het maar wat spannend vind om op een jiko met een houtskoolvuurtje matoke te maken, maar zich ook erg graag in haar eigen keuken op verfijnde franse patisserie uitleeft.

Ergens moet een tussenweg zijn. Een brug tussen twee werelden. Nu ben ik weer thuis, in een van mijn vele thuizen. Maar bij Hartmut, die het zo veel meer thuis maakt. En ik weet dat God een plan met ons heeft, ik kan mijn verscheurde hart aan hem geven. En Hij zal ons in ruil daarvoor hoop en dromen geven. Hij zal ons leren waar wij bruggen mogen bouwen....

maandag 10 september 2012

7 quick takes...


Ik weet deze keer niet eens waar ik moet beginnen. Ik heb zo veel meegemaakt de afgelopen dagen. En ik heb zo veel te vertellen!

  1.      Ik ben nu in Kenia. Vrijdag heb ik de bus van Kampala naar Kisumu genomen. Heerlijk zo’n busreis, het landschap is zo mooi! Ik had een stoeltje in de voorste rij geboekt en heb de hele reis genoten van het uitzicht. Op een bepaald moment keek ik achterom en ik zag dat al mijn medepassagiers lagen te slapen. Ze hebben de busreis vast al heel vaak gemaakt, anders is het onvergefelijk.
  2.      Een van de dingen waar ik heel erg naar uitkeek was de kip-op-een-stokje die je onderweg van Kampala naar Kisumu kan kopen. Wat ik vergeten was, was dat de plek waar ze de kip verkopen niet zo heel ver van Kampala is. Zo kwam het dus dat ik om 8 uur ’s ochtends een heerlijke gebraaide kip zat te eten.
  3.       Gelijk nadat ik aankwam in Kisumu vertrok het team naar de jeugdgevangenis waar ik ook altijd heen ging toen ik daar woonde. De kans om mee te gaan kon ik natuurlijk niet laten liggen. Het is zo bijzonder om te zien dat dingen die we zeven jaar geleden in de pioniersfase van Christ’s Hope in Kenya opgestart hebben nog steeds draaien. En het was mooi om te zien dat omstandigheden voor de kinderen nogal verbeterd waren onder leiding van een nieuwe manager.
  4.       ’s Avonds ging ik uit eten naar Kiboko Bay, een van mijn favoriete plekjes in Kisumu. Je hebt er een schitterend uitzicht over het Victoriameer en het is een van de beste plekken om vers gevangen Tilapia te eten. Ik was er samen met martin en Edith Chamah, de directeur van Christ’s Hope en zijn vrouw.. Ze hebben 18 kinderen. Drie biologische zoons, de overige 15 kinderen zijn aangenomen kinderen die op hun pad kwamen, verweesd door de HIV-tragedie. Zo inspirerend om te zien hoe ze hun eigen comfort compleet aan de kant gezet hebben om deze kinderen een thuis te kunnen bieden.
  5.       Zaterdag heb ik tijd doorgebracht op het Care Point. Een van de nieuwe projecten die er nog niet was toen ik 3 jaar geleden voor het laatst in Kenia was. Elke Zaterdag komen de kinderen van patiënten die in het thuiszorgprogramma van Christ’s Hope zitten bij elkaar. De kinderen komen uit hartverscheurende omstandigheden maar krijgen daar echt de kans om even zorgeloos kind te zijn. Er zijn spelletjes, bijbelverhalen, voedzame maaltijden, schoolwerk begeleiding maar er is vooral heel veel liefde voor deze kinderen. En dat de kinderen ervan genoten was te zien aan de stralende gezichten. Het mooiste is dat er vooral lokale vrijwilligers zijn die dit project runnen, belangrijk want alleen zo is er continuïteit voor de kinderen.
  6.      Zaterdagavond ben ik naar Nairobi gevlogen, hier zal ik tot Dinsdag blijven. Dan vlieg ik eindelijk terug naar Zuid Afrika. Hoewel de reis goed, nuttig en leuk was kijk ik er ook echt weer naar uit om naar huis te gaan. Gelukkig maar, het zou ook heel slecht zijn als ik Hartmut niet gemist zou hebben.
  7.      Gisteren heb ik een lekker sociaal dagje gehad. Het is zo leuk om allemaal mensen terug te zien die ik al heel lang niet gezien heb. Eerst had ik afgesproken met een groep Keniaanse vrienden die ik ken uit België. Destijds studeerden we daar allemaal en we zaten in dezelfde kerk. Nu zijn zij terug in Kenia en het was super om bij te praten. Daarna heb ik tijd doorgebracht met Ruth, een hele goede vriendin waarmee ik heel veel heb samen gewerkt, we hebben uren gekletst en konden nog veel langer praten maar dat probleem hadden we altijd al, het maakte nooit uit hoe veel tijd we samen hadden. Ik ben zo dankbaar dat ik de kans gekregen heb om op deze manier Kenia voor een paar dagen te bezoeken en om zo veel oude vrienden weer te zien.

donderdag 6 september 2012

Enge dieren...


Over het algemeen ben ik niet echt een bang persoon. Ik zou zelfs wel kunnen zeggen dat ik best wel dapper ben. Maar er zijn twee soorten dieren waar ik echt bang voor ben; vogels en apen. Ik vind vogels gek en onvoorspelbaar. Ze kunnen van alle kanten komen en hun snavel is iets vreemds. Maar apen zijn nog erger. Ze zijn schattig, zien er zacht uit en lijken nogal menselijk. Maar ze zien er altijd boos uit, en ze zien er altijd uit alsof ze bovenop je gaan zitten, of alsof ze alles gaan stelen wat je in je handen hebt. Gisteren en vandaag heb ik vergaderingen in Entebbe en het hotel waar we zijn is omgeven door apen. Vanuit onze vergaderzaal zijn ze nog wel koddig om naar te kijken.  Maar zodra ik naar buiten moet is het een ander verhaal. Ik loop het liefst een omweg om maar geen apen tegen te komen, wat in deze omgeving nogal moeilijk is. Ik heb speciaal voor jullie, de lezers van mijn blog, een dappere stap gezet door heel dicht bij een van de aapjes te komen om een foto te maken zodat je kan zien over wat voor griezelige dieren ik het wel niet heb..

maandag 3 september 2012

7 Quick takes from Uganda...


Een snel blogje vanuit Uganda.
1.   De eerste week in Uganda is al weer voorbij, de tijd vliegt! Vrijdag neem ik de bus naar Kisumu en Zaterdag vlieg ik door naar Nairobi. Dinsdag vlieg ik weer naar huis.
2.  Vorige week was ik ontzettend verkouden. Hoesten, traanogen, loopneus.. het hele plaatje. Helemaal niet handig als je vergaderingen moet leiden en trainingen moet geven. Ik heb mezelf volgestopt met verse vruchten en heel veel sinaasappelsap en het gaat een stuk beter!
3.    Over dat fruit… het is alsof ik elke keer vergeet hoe lekker het is hier, en hoe groot en hoe veel. Kijk maar eens naar de ananassen op de foto, bijna 40 cm lang zoet, sappig vruchtvlees. De bananen, de passievruchten, de papayas… ik geniet ervan!
4.  Vorige week zijn we twee dagen weg geweest om een dorpsziekenhuisje waar we mee samenwerken te helpen. Het is regenseizoen en terwijl wij er waren kwam er een enorme tropische regenbui langs. De triestheid van armoede overviel me toen echt even. De verloskamer stond blank, omdat het water door de gebroken ramen zo naar binnen kon regenen en ook de vrouwen op de kraamafdeling moesten hun spulletjes snel bij elkaar zoeken om droog te blijven aangezien het dak vol gaten zat. De rest van de dag en de dag erna was er door de regen geen elektriciteit meer wat het werk nog lastiger maakten. ’s Nachts had een verloskundige een bevalling gedaan bij het licht van haar mobiele telefoon. En dan komen wij binnen om te zeggen dat ze formulieren moeten invullen en dingen die mis gaan beter moeten bijhouden… ik voelde me er een beetje schuldig over.
5.       Gisteren ben ik samen met mijn collega naar de kerk geweest waar ik altijd heen ging toen ik mijn stage hier deed. Het was mooi en indrukwekkend, kippenvelmomentjes tijdens het zingen… Hetzefde effect als dit….
6.     Vanochtend werd ik wakker en ik kon mijn ogen niet open doen, mijn gezicht voelde drie keer zo dik, ik had overal rode bulten doe ontzettend jeukten… Allergische reactie op iets maar niet echt leuk. Alle apotheken waren nog dicht dus ik ben van pure nood maar gewoon naar het werk gegaan, ik zou toch naar het ziekenhuis gaan. Dat bleek een goede keuze want een van de artsen waarmee ik samenwerk heeft me een prikje (prik… 100 ml vloeistof in mijn aders) gegeven en een uur later zag ik er weer normaal uit…. Toch eens even kijken waar ik zo op reageerde.
7.   Vandaag was de eerste schooldag voor de meeste kinderen in Oeganda. Vorige week was het relatief rustig op de wegen maar vandaag ondervond ik weer wat er gebeurt als een stad sneller groeit dan de infrastructuur aankan. Uren vast in de auto terwijl iedereen steeds ongeduldiger wordt en steeds minder mensen zich aan regels houden…

zaterdag 1 september 2012

Polygamie, want dat moet van God...


Deze week had ik een uiterst merkwaardig gesprek dat ik jullie niet wil onthouden.
 ‘Ik zie dat je alleen zit, mag ik bij je aan tafel komen zitten?’ Voor ik kan protesteren, wat ik overigens toch niet gedaan zou hebben, staat hij op om me te vergezellen. We stellen ons aan elkaar voor, wisselen beleefdheden uit en ik kom erachter dat hij uit Zuid Sudan komt, hij verteld dat hij jarenlang opgesloten zat in zijn huis omdat het voor hem als activist te gevaarlijk was om naar buiten te komen. Ik vind dat interessant en wil er graag meer over horen maar daar is hij niet in geïnteresseerd. Hij ziet de ring aan mijn hand en vraagt of dat betekend dat  ik getrouwd ben. Ik bevestig en bij zijn volgende vraag moet ik heel hard mijn best doen om niet heel hard te gaan lachen. ‘Hebben jullie al geproduceerd?’. ‘Nee, we hebben nog geen kinderen, en jij?’ Meneer verteld me dat hij dat niet de belangrijkste vraag vindt. Het gaat niet om het aantal kinderen, maar om het aantal vrouwen dat hij heeft. Op dit moment heeft hij er drie maar hij wil er nog graag een aantal toevoegen. Een rijke man uit Zuid Sudan die hij kent  heeft er meer dan 30, hij heeft  122 kinderen ‘geproduceerd’. Die rijke man was zijn grote voorbeeld. Hij vraagt wat ik van polygamie vond en of ik gelukkig zou zijn in zo’n huwelijk.  Ik zeg dat ik blij was dat mijn man ervoor gekozen heeft om zijn leven met een echtgenote te delen en dat ik het moeilijk zou vinden om mijn positie als echtgenoot te delen met andere vrouwen. Ik vertel hem ook dat ik als christen geloof dat het tegen de wil van God is om meerdere vrouwen te hebben. Hij verklaart ook een christen te zijn en verwijst me, zoals ik al verwacht had omdat het niet de eerste keer was dat ik een dergelijke discussie heb, naar de verhalen van Abraham, Jacob, David en Salomo. Ik zeg dat dat inderdaad in de bijbel staat maar dat niet alle verhalen als positief voorbeeld gelden, sommige verhalen zijn juist waarschuwingen van hoe het niet moet. Bovendien komen in al die verhalen situaties naar voren waar je kan zien dat het soms wel werkt maar dat het niet Gods bedoeling is dat een man meerdere vrouwen heeft. Er is jaloezie tussen de vrouwen en kinderen en de families vormen geen eenheid. Ik verteld hem dat het in Genesis 2 vers 24 en 25 duidelijk over één man en één vrouw gaat, dat ze samen één worden. En dat dat niet gaat in een polygamisten-huwelijk.  Volgens hem gaat dat vers niet over een specifiek echtpaar maar over mannen en vrouwen in het algemeen. Dat mannen en vrouwen samen één mensheid vormen.
Dan komt hij met de een van de meest merkwaardige Bijbeluitleggingen die ik ooit gehoord heb. Hij verwijst me naar Genesis 1 vers 28 waar staat: ‘Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en breng haar onder je gezag: heers over de vissen van de zee, over de vogels van de hemel en over alle dieren die op de aarde rondkruipen.’
Volgens hem zei God dit tegen de mens (lees: de man) en is de vrouw een onderdeel van de aarde die onder de man zijn gezag gebracht moet worden. Hoe meer vrouwen je hebt, hoe beter je dus geluisterd hebt naar Gods gebod. Het laatste argument dat hij gebruikt om mij te overtuigen komt uit 1 Korintiërs 7 (Weiger elkaar de gemeenschap niet). Hij zegt dat ik een egoïstische vrouw ben omdat ik me nu ik een paar weken bij mijn man weg ben niet aan dat gebod houd. Als mijn man meerdere vrouwen gehad had was het geen probleem geweest…

Ik vraag me af of een gesprek over meneer zijn activistenleven in Zuid Sudan interessanter geweest zou zijn…

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...