dinsdag 21 augustus 2007

Leeuwendoders


In kenya is beveiliging geen overbodige luxe en daarom hebben we als er teams zijn extra masai om ons te beschermen. De masai-stam leeft (door gebrek aan onderwijs) nog altijd erg traditioneel. Een man moet, om aan te tonen dat hij moedig genoeg is een leeuw doden met een speer, ze dragen nog altijd de traditionele kleren en spreken nauwelijks engels. David, de masai op de foto, is erg grappig en altijd in voor een stokgevecht. Hij is een stuk behendiger dan ik, maar hij zegt dat het niet lang meer zou duren voor ik een leeuw kan doden... Die heb ik maar weer binnen!

Boda-boda


Opnieuw een verhaal van mijn vaders hand...

De letterlijke betekenis van boda boda is van grens naar grens (border to border). Hier heeft het woord boda boda de betekenis van fietstaxi. Overal waar veel mensen komen staan groepjes bodadrivers klaar om je voor 15 of 25shilling (15 of 25 eurocent) de halve stad door te fietsen. Het is vaak afdingen of de prijs van gisteren voor dezelfde tocht noemen voordat je een redelijke prijs hebt. De prijs kan zomaar 50% zakken. Overigens kunnen Kenianen slecht rekenen en vergeten ze de komma nog wel eens. Zo word een afstand van 2,6 km zomaar 26 km. Gemiddeld is de prijs voor een rit 100 Shilling voor een uur rijden.

De bagagedrager is een in elkaar gelast frame van hoekijzer. Dat frame word gesteund door een paar stukken betonijzer die weer aan de achteras vast zitten. Op het frame ligt een goed of minder goed rechthoekig zitkussen . Dit kussen is bekled met kleurig kunstleer. Onderaan zit meestal franje van kunstleer. Als je pech hebt is het kussen doorgezakt en zit je op het frame. In Kisumu is het belangrijker om een goed zadel te hebben dan in de dorpjes, omdat hier de concurrentie groter is.Achter het zadel van de driver zit meestal wel een handvat waaraan je je vast kunt houden. Is dat niet het geval, dan pak je de zadelpen of het frame beet. Als voetsteun zijn er ter hoogte van de achteras een paar omgebogen stukken betonijzer gelast.
Dit en een keihard opgepomte achterband is het comfort wat de passagier krijgt tijdens de rit.
Zadel en frame
Het zadel van de driver is niet om op te zitten, maar om tegen af te zetten. Het staat dan ook onder 45 graden naar beneden aan de voorkant. Het is meestal wel goed geveerd.
De voorvork is vaak versterkt met extra krullen betonijzer, die naar het stuur lopen. Dat mag ook wel met al die gaten in de weg. Ook al staat er highway op het straatnaam bordje, de gaten zitten er evengoed in, evenals de weg van Nairoby naar Kisumu.
Het frame is degelijk gebouwd met twee stangen boven aan het frame. Gezien de constructie en gebruikte onderedelen moet je denken aan een fiets van 20 jaar geleden. Vaak afkomstig uit China.

Kisumu is heuvelachtig, dus zou je zeker bij een boda boda verwachten dat ze er versnellingen opzetten. Niks daarvan. Gewoon rechtstreeks aangedreven zonder schakelmogelijkheden. Als het erg zwaar gaat gaan ze gewoon op de trappers staan en doorzetten. Zweten dat ze dan doen. Wanneer het erg bergopwaarts gaat moet de passagier gewoon afstappen en gaan passagier en driver gewoon lopen tot je boven bent. Dat is bij een verre rit van twee uur ook best welkom. Bovenaan stap je weer vrolijk op en gaat de tocht weer hobbelend verder.

Wanneer je met een aantal mensen op de boda gaat, dan is het leuk om de drivers aante zetten tot een wedstrijd. Prachtig hoe ze zich inspannen om de eerste te zijn. Balen natuurlijk als je dan een verkeerde afslag neemt of gehinderd wordt door een op de weg lopende geit of koe. Uiteraard helpt complimentjes geven heel goed. Overigens zit er voor hen ook winst in, want zoveel te sneller ze hun klant afleveren, zoveel te sneller kunnen ze een nieuwe opdracht aannemen.
Een goed bodadriver is trots op zijn boda, dus zal hij hem versieren met krullen van ijzer en verchroomde delen. Ook schilderen ze hem soms in mooie kleuren. Ze vragen ook vaak of ze een goede driver zijn. Natuurlijk wordt de boda gewassen als er even geen klant is. Als het net geregend heeft kan dat gewoon bij een plas langs de weg,of anders bij een carwash.

Een carwash is vaak bij een rivier of bij een tankstation, waar een lage plek is, zodat er water beschikbaar is. Heel enkel zie je er één waar een grote tank met water en een hogedrukspuit staat. Meestal is het afgesneden jerrycan met water en oude lap waarmee schoongemaakt wordt.

Lang de weg zijn op diverse plaatsen reparatieplekken voor boda’s. Gewoon door paticulieren gerunde ondernemingen. Hier kan een wiel opnieuw gespaakt worden, een breuk in het frame gelast als het een grote onderneming is. Meestal hangt daar, zoals overal waar wat gebeurd, volk rond. Op de meeste plekken blijft het bij oppompen van de band en het met een zware hamer en een bout opnieuw vastzetten van de kruk op de trapas. Een nieuwe crackspie inzetten zal wel niet gebeuren, want de meeste boda’s hebben gewoon een ingeslagen bout.
Kettingkasten zijn heel zeldzaam op een boda. Trappers hebben ze meestal wel goed voor elkaar. Meestal heeft een bodadriver als schoeisel te grote teenslippers aan. Eén keer heb ik een bodadriver gehad die met z’n teenslippers aan 15km op alleen een stangetje zat te trappen, omdat de rest van de trapper was verdwenen. Berg op berg af.
Overigens is verlichting niet aan de orde op de boda. Zowel straatverlichting, die er vrijwel niet is, als verlichting op voertuigen is lang niet altijd in orde. Daarom moet je vanaf 7 uur s’avonds heel voorzichtig rijden.
Bodarijden is een belevenis!

zondag 19 augustus 2007

Apen en djembe's


Pappa en ik hebben een HEERLIJK weekend gehad.
We zijn naar Kakamega geweest, daar is een van de laatste stukken tropisch regenwoud van Afrika.
Bovenstaande foto is de zonsondergang die we konden zien doordat we om 5 uur vanochtend vertrokken om via allemaal smalle modderige oerwoud-weggetjes een heuvel te beklommen die ons het meest fascinerende uitzicht ooit gehad. Een steeds lichter wordende horizon waar uiteindelijkde zon verscheen, de dampen die opstegen vanuit het oerwoud en in de verte het gerommel van djembe's die mensen naar de kerk riepen.
De banda waaron we sliepen had een niet te beschrijven charme, rondspringende apen, vlinders in alle kleuren en een rust die niet verstoord werd door autogeluiden...


De apen en vlinders waren leuk maar de meest fantastische ervaring was onze tocht in een 50 meter diepe grot van 1,80m hoog en een meter breed. De grot was vol met fladderende vleermuizen. Vandaar de foto...

Liefs!

dinsdag 14 augustus 2007

Avonturen in het ziekenhuis...

Bij gebrek aan tijd van mijn kant is het reuze handig dat mijn vader ook schrijft.. weer een berichtje van hem!

Een bezoek aan het ziekenhuis is een berichtje waard. Niet om wat er aan de hand is,maar om de gang van zaken. Anneke gaat namelijk interviews afnemen bij verpleegsters die voorlichting geven aan zwangere vrouwen. We gaan naar een regionaal ziekenhuis. Wanneer je het terrein opkomt, zie je nergens een receptie of wat dan ook. Alleen een wirwar van gebouwen op een niet zo schoon terrein. (waarom zou het daar anders zijn dan elders in dit land?) In een hoek liggen wat afgedankte bedden op een hoop. Er is zowaar een tuinman bezig om het gras wat ergens groeit te maaien. Her en der staan wat auto’s. Overal lopen mensen, net als op straat.
Van het kastje naar de muur
We gaan het tweede gebouw links binnen. Daar staat één van de zeldzame borden voor, waarop staat wat er in het gebouw gebeurt. Aan een receptioniste vertellen we waar we voor komen. Zij neemt ons mee naar een dokter. Na voorstellen en complimentjes maken, verteld Anneke de boodschap. We zijn wel bij de goede man, zoals later blijkt, maar hij stuurt ons eerst naar een soort directeur in een ander gebouw. We komen daar doordat de receptioniste ons daar brengt.
Bij de juiste persoon aangekomen, is het voorstellen, uitleggen waar we voor komen en de juiste aanbevelingbrief laten lezen. Dat er andere mensen zitten te wachten geeft niks. De man stelt wat vragen en schrijft een briefje, waarna we naar een ondergeschikte worden gebracht. Hier weer hetzelfde verhaal, voorstellen, vertellen waar we voor komen en de papieren laten zien. Ondertussen complimentjes maken over mooie kleren en dat het druk is enz. De mensen op de gang wachten wel. Zelfs zit er een patiënt bij terwijl we praten. Ondertussen gaat onze gesprekspartner nog een keer 5 minuten weg, daarna worden we weer naar een ander gebouw gestuurd, om bij de juiste mensen te komen, bij de MCH moeten we zijn.
De weg vinden zonder bordjes.
Nu moeten we zelf onze weg vinden. Op het terrein komen we nog mzungu’s tegen uit Nieuw Zeeland. Die komen voor een kennis van Anneke. Even mee praten en dan op zoek naar de MCH. Zonder bordjes is dat moeilijk. Gewoon weer binnenlopen waar we denken te moeten zijn. Laten we daar nu net iemand tegenkomen die we de afgelopen week op een school ontmoet hebben. Hij is bij een vriend die in het ziekenhuis werkt. Samen brengen zij ons samen naar een soort poly, waar het vol met mensen zit. Buiten en binnen zitten ze in een lange rij op muurtjes of in de gang van een halve meter breed langs de kant op een bankje. Het zijn zwangere vrouwen, met vaak een kind op schoot. Wil je er langs, dan loop je vlak langs de muur en steunt met je handen aan de overkant om niet boven op de patiënten te belanden.
Nu komen we bij iemand die een baby aan het wegen is. Zij is degene die we moeten hebben om weer een stap verder te komen. We bedanken de kennis en zijn vriend. Na voorstellen, verhaal vertellen, complimentje maken over het werk en de papieren laten zien, gaat er een nurse (spreek uit nas) met ons mee, die zowaar na elk interview weer beschikbaar is om ons naar de volgende te brengen. De interviews worden opgenomen.
Hygiëne
Ik ben als guard mee naar het ziekenhuis, dus heb ik tijd genoeg om eens rond te kijken in de ruimtes waar we zijn. Over de rommel buiten is al geschreven. Binnen zijn de wanden wit gesausd. Ook de deuren zijn daarbij meegenomen. Waar de wand en de deur beetgepakt worden is het niet wit meer maar zwart. Een wasbak is een mooie plek om oud papier neer te leggen of een kast voor te zetten, want die gebruik je toch niet wanneer je zwangere vrouwen behandeld. Een bureau staat half vol met vloeibare medicijnen. Een plank achter de laden kasten is zwart van de stof. In een hoek van de kamer van de dokter staan twee bureaus op elkaar, met daarop allemaal lege dozen. Over de modder, vlak voor de deur, zal ik het maar niet hebben.
Administratie
In het hele ziekenhuis heb ik geen computer gezien. Alles gaat met de pen. De hoogste man die we spreken leent onze pen om een brief te schrijven die we meekrijgen als introductie voor ons bij anderen. Stapel dossiers liggen in een grote ruimte op planken. Aan de wanden hier en daar een poster, maar heel vaak ook hele lijsten volgeschreven met nummers, opgeplakt met afplaktape.
Vrouwen en mannen.
Aan het begin van elk gesprek kijkt men eerst naar mij en zelfs als Anneke haar verhaal begint, kijken vooral de mannen eerst naar mij en dan pas naar Anneke. Dat is een stuk cultuur, waar je hier iedere keer weer tegen aanloopt. Vrouwen en mannen hebben niet dezelfde waarde. Dat geeft weer aan hoe belangrijk het is om bij Choose to wait te beginnen met dat vrouwen en mannen voor God dezelfde waarde hebben.

zaterdag 11 augustus 2007

Met de bus naar kisumu voor dummies

Mijn vader is deze week aangekomen in kiumu en het is geweldig... hier zijn verhaal over de rit naar Kisumu...

Bij bus moet je je iets anders voorstellen dan een reisbus of een interliner. Die zou de helft van de reis nog niet overleven, omdat de weg een heel andere dimensie heeft dan in Europa. De bus is een vrachtautoschassis, met een stevige opbouw. De mitsubishitruck heef een 5-versnellingsbak. De 4e en 5e versnelling worden niet gebruikt. Je kunt in de 3e ook 80km/u rijden en dat is wel het uiterste. Dat de motor dan vreselijk brult doet er niet toe, want zometeen moet je de volgende heuvel op en dan trekt de motor het niet meer. Dus waarom zou je opschakelen? Bovendien kan er zo weer een nog slechter stuk weg komen of een troep ezels de wegoversteken. Dan is er geen tijd voor terugschakelen of iets anders. De derde en de tweede versnelling wordt het meest gebruikt. Als het al te slecht gesteld is met de weg gaat het nog steeds in de 2e. Alleen als de motor het tegen de helling opniet mee trekt gaat hij terug naar de 1e vernelling. Langzaam? Welnee, volgas is het nog steeds bijna 30km/u. Alleen wat veel lawaai.
Recht van de sterkste.
Het is goed als er niet zoveel verkeer is, want dan kun je gebruik maken van de hele wegbreedte en de berm natuurlijk. Soms gebruik je een pad naast de weg als de weg al te erg wordt. Een pad is veel vlakker dan een weg vol gaten. Meestal is de berm niet beschikbaar, omdat daar mensen lopen met vee of zonder vee. Of omdat daar een nog veel groter gat zit, of omdat er iemand, die op de weg fietste, na luid toeteren is uitgeweken. Wanneer er een groot gat in de weg zit, dan zal er geprobeerd worden om een tegen ligger zo te intimideren dat hij aan de kant gaat. Lukt die niet, dan uit alle macht remmen en er het beste van hopen. Het resultaat is meestal een enorme dreun door de hele bus, hopend dat alles meekomt en heel blijft. Uiteraard is het daarna weer planken, zo snel als het verkeer, de weg en het motorvermogen toelaat.
Soms zie je het resultaat van niet tijdig terug gaan naar de eigen weghelft, een paar busjes tegen elkaar geklapt. Met de grotere bussen heb ik het niet gezien. Natuurlijk komen die ook sterker over, waardoor men wel tijdig aan de kant gaat.
Richting aanwijzers.
Soms worden richting aanwijzers gebruikt om aan te geven dat je gaat afslaan. Meestal geven ze aan of je wel of niet kunt inhalen. Even ter informatie, In Kenia wordt links gereden. Richtingaanwijzer naar rechts uit betekend: Niet inhalen, want er komt een tegenligger aan, er is een obstakel, er komt een heel slecht stuk, dus ik ga zelf naar rechts.
Richtingaanwijzer naar links betekend: Ga maar inhalen als je wilt, volgen mij kan het wel. (denk nog wel even om alle fietsers en voetgangers op de weg, maar als je toetert springen die wel aan de kant.)
Wegreparatie
Wanneer de weg gerepareerd wordt, dan staat er gewoon een vrachtauto met grond en stenen stil op de weg en wat mensen er achter, waarvan er meestal één aan het werk is. Gaat het om weg vernieuwing, dan wordt er ergens een strook bush wat vlakgeschoven, wat verhard met steenslag en dat is de noodweg. Deze kan wel over 10km naast de weg liggen. Als het wat al te droog wordt, dan sproeit men de weg wel eens nat. Een sproeiauto rijd veel te langzaam voor de bus, dus inhalen maar. Maar zonder sproeien krijg je een stofwolk waarin je zo’n 15 meter zicht hebt. Ook dit geeft geen verhindering om toch zo snel mogelijk te rijden. Soms wordt een oude band gebruikt om een gat weg te werken. Gewoon ingraven en je bent meteen de band kwijt.
Reparatie
Gaat je truck of bus of auto stuk, dan sta je langs de kant. Het eerste wat je doet is 100 meter terug lopen en takken van bomen rukken en die op de weg leggen, dan weet het overige verkeer; er is daar een obstakel. Gebeurt het dat je midden op de weg staat en de as ligt er onderuit, dan moet het verkeer er maar omheen totdat er weer een as onder zit. Wiellagers eruit gelopen? Wachten op nieuwe onderdelen en ondertussen alle adviezen en gepraat van de mensen om je heen aanhoren en meebeleven. Je vooral niet druk maken om toeterende weggebruikers of wat dan ook maar.
Chauffeur
De chauffeur is een onverstoorbare man, die in staat is 8 uur lang zijn aandacht goed bij de weg te houden. Met een enorme gedrevenheid loodst hij de bus langs alle afgronden, obstakels, wegomleidingen en wat er nog maar meer aan de hand kan zijn. Petje af voor die man.
Gevaarlijk zo’n rit? Nee, gewoon een belevenis van 8uur lang voor een bedrag van €8,00.

donderdag 9 augustus 2007

Weinig tijd en veel te vertellen...

Ik had me nog wel zo voorgenomen om vaak te schrijven maar nu is het al weer donderdagavond en ik heb al weer veel te lang niets geschreven.
Ik heb al bezorgde mails gekregen dus een nieuw bericht zal een geruststelling zijn voor alle mensen die zich zorgen maken. Ik leef nog en maak het goed.

Pappa is gisteravond aangekomen en het is heerlijk om hem alles te kunnen laten zien. Om iedereen aan hem voor te stellen en om te merken hoe enthousiast de mensen zijn om hem te zien.

Ik zou nu graag meer schrijven maar ik heb het een beetje te druk. Er is op het moment een team dat veel tijd vraagt en dat zal ik dus ook moeten geven. Zondag gaan ze weg dus ik zal dan een langer stuk schrijven.

Liefs Anneke

dinsdag 7 augustus 2007

Africa, watch out!

Vandaag komt mijn vader naar Kenia! Hij is vanochtend vertrokken en zal vanavond laat in Nairobi aankomen. Morgen een 8 uur durende rit in een met hobbelende bus en dan is hij hier, Heerlijk!

Liefs Anneke

zondag 5 augustus 2007

Stilte voor de storm...


Een heerlijke zaterdagmorgen, het weer is goed (natuurlijk is het goed, ik ben in Afrika), en ik heb een aangenaam stilte-voor-de-storm-gevoel. Dat gevoel dat je weet dat er iets aan gaat komen maar je weet niet precies wat het is. Het wordt veroorzaakt door het team dat vanavond hier in Kisumu zal arriveren. Zo’n team brengt altijd heel wat opwinding en energie mee dus ik moet nog maar een beetje genieten van de relatieve rust nu.

Gisteren ben ik weer naar de gevangenis geweest. Zoals altijd heb ik er weer enorm van genoten maar ook weer de meest verschrikkelijke verhalen gehoord.

Esther is een meisje van 15, haar vader is 3 maand geleden overleden aan aids en haar moeder zag het niet meer zitten om voor haar en de 5 andere kinderen te zorgen. Ze begon te drinken en haar kinderen slecht te behandelen. De enige oplossing die Esther zag was weglopen van huis en proberen een beter leven te vinden. Een paar weken heeft ze rondgezworven van dorp naar dorp, zichzelf in leven houdend door overal kleine klusjes op te knappen in ruil voor wat geld of door te stelen. Het leven op straat is hard en, vooral voor meisjes, erg gevaarlijk. Na een paar weken zag Esther in dat de straat ook geen oplossing was en daarom besloot ze naar de chief (burgermeester) van een dorpje te gaan. De chief is verplicht iedereen die bij hem aanklopt te helpen. De oplossing die de chief Esther gaf was helaas niet een die ze zelf had gewild. Hij bracht haar naar het politiebureau. De politie besloot dat haar rondzwerven strafbaar was en dat ze daarvoor naar de rechtbank moest. Het was al laat in de avond dus dat zou pas de volgende dag kunnen. De politieman die haar er heen zou brengen bood aan dat ze wel bij hem mocht slapen want ‘zo’n gevangeniscel is niets voor meisjes’.
Esther was blij met dit aanbod want gevangeniscellen in Kenia zijn inderdaad geen fijne plekken, een toilet ontbreekt en de behoefte moet ergens in een hoekje gedaan worden, de ratten lopen overal en als je de pech hebt om de cel te delen met iemand anders, wat meestal het geval is, moet je maar hopen dat die ander geen tuberculose, schurft, of een andere besmettelijke ziekte heeft.
Helaas bleek later dat de politieman geen nobele intenties had met zijn aanbod. Zodra ze in zijn huis kwamen begon hij Esther te betasten en probeerde hij haar te verkrachten.
Ze wist te ontsnappen en ze was ook nog zo slim om wat van zijn geld te stelen.
’s Nachts is ze naar Kisumu gelopen want ze had het gevoel dat ze met dat geld wel een handeltje zou kunnen beginnen om aan geld te komen. Ze ging naar de supermarkt maar toen ze probeerde te betalen bleek het gestolen geld vals te zijn… Ze kon praten wat ze wilde maar betalen met vals geld is ook in Afrika genoeg reden om opgepakt te worden. Nu zit ze al een paar weken in de gevangenis, haar familie weet niet waar ze is en ze weet niet wanneer ze weer vrijgelaten zal worden…

Toen ik gisteren in de gevangenis kwam hingen de kinderen wat rond, de meeste hadden buikpijn want door gebrek aan water hadden ze de hele dag nog niet kunnen eten.
Geen eten is daar, in vergelijking met de andere problemen, maar een klein ongemak. De meisjes vertelden me dat ze altijd op hun hoede moeten zijn. De jongens zijn in de meerderheid en maken daar ernstig misbruik van. Als er niemand kijkt randen ze de meisjes aan.. of erger… Geen plek is echt veilig voor ze, altijd leven ze in angst.
Het erge is dat het meestal gebeurd uit verveling, de kinderen hebben niets te doen, hangen maar wat rond. De jongens hitsen elkaar dan op om de meest vreselijke dingen te doen.
Ik wil vragen of jullie voor deze kinderen willen bidden. Voor de meisje, om ze kracht te geven, voor de jongens om hun hart te veranderen.

Ik ga aan het werk, er moet nog wat voorbereid worden voor het team,
Heel veel liefs, Anneke

donderdag 2 augustus 2007

Stammenstrijd en vriendjespolitiek...


Een combinatie van ‘Kenia’ en ‘politiek’ zorgt altijd voor interessante verhalen.
De grootste hobby van de gemiddelde Keniaanse man is politiek en de dagelijkse krant staat vol met politieke columns, analyses en cartoons. De meeste meningen zijn gefundeerd op de mening van de stam waarvan men deel uitmaakt en dat maakt dat de mening meestal voorspelbaar maar wel heel erg heftig is.
De huidige president is van de Kikuyi-stam en daarom, volgens de Luo’s, een inhalige, luie dikzak die alleen maar aan zichzelf en zijn eigen stam denkt.
In december zijn de volgende verkiezingen, en Raila is in Kisumu de grote favoriet. De meeste mensen hebben geen flauw idee waar hij precies voor staat maar het feit dat hij Luo is is genoeg om stemmen te winnen.
Interessant citaat van een fietstaxi-driver:’ Raila zal de beste president zijn die Kenia ooit gehad heeft. Hij zal een einde maken aan het stammenstrijd. De Luo-stam zal vanaf dan de belangrijkste stam zijn en al het geld voor ontwikkeling zal naar onze provincie gaan. De Kikuyu-mensen zullen niets meer krijgen want die hebben al genoeg gehad de afgelopen maanden’
Hoezo einde van de stammenstrijd? In mijn oren klinkt het als een vernieuwde versie van de verdeling van de machtsposities… maar ik houd wijselijk mijn mond, kritiek geven op Raila is vragen om problemen.

Vandaag was overigens niets te merken van de algemene afkeer van Kibaki. Hij kwam vanochtend naar Kisumu om een show te openen en heel de stad was in rep en roer. Alle straten waren versierd met vlaggen, de straten zagen er zo schoon uit dat het leek of ze met een tandenborstel gepoetst waren en mensen praatten over niets anders dan over de komst van de president. Ik was vanochtend al vroeg in Kisumu-stad en hoewel het nog uren zou duren voor hij zou arriveren stonden er overal al politiemannen. Overal reden dure regeringsauto’s. Ik heb me laten vertellen dat Kibaki meer verdient dan George Bush. Ik weet niet of het waar was maar het staat vast dat Kenia belachelijk veel geld uitgeeft aan haar regering. De grootste huizen, de nieuwste auto's en de duurste restaurants staan gratis klaar voor de uitverkorenen die toevallig goed zijn in het uitbuiten van hun vlotte babbel en de juiste vriendjes hebben..

Ik kan me er maar beter niet te boos om maken want het is niet een situatie die ik kan veranderen. Wat ik wél kan veranderen is de kennis van Keniaanse pubers met betrekking tot seksualiteit, relaties en Gods liefde. Volgende week is er een soort conferentie waar we iedere dag mogen spreken dus dat ga ik nu voorbereiden.
Tot de volgende blog!
Anneke

maandag 30 juli 2007

Vis en een beetje extra vlees...


De vis die we met smaak hebben opgegeten,
ik hoop maar dat de olie waaruin het gebakken word heet genoeg is om alle bacterien te doden...

zondag 29 juli 2007

Sardientjes en andere vis...


Zondagochtend,
Ik ben net terug van de kerk en we gaan zo vis eten… Twee hele normale ervaringen die in Afrika een speciaal tintje krijgen.
Een kerkdienst betekend uren op een houten bankje zitten in een kerk die zo vol is dat er in een blik sardientjes meer ruimte zou zijn. Zitten, staan, zitten, staan en een heleboel mensen die je aanstaren omdat de Afrikaanse zon er maar niet in slaagt om van mij een neger te maken. Het zingen is heerlijk, denk aan ‘Oh happy day’ in sisteract maar dan tien keer zo ‘happy.
Vis eten is ook een belevenis op zich. Aan de oevers van het meer, in een houten hutje met strodak. Een doordringende rookgeur want de keuken bestaat uit een paar houtvuurtjes waarop de olie verhit wordt. Een hele vis op je bord (inderdaad, inclusief ogen, vinnen en hersenen) en geen bestek om je te helpen. Als je hulpeloos om je heen kijkt omdat je niet begrijpt hoe je het dan wel moet eten vragen mensen zich verbaasd af of je nog nooit je ‘natuurlijke vork’ gebruikt hebt…
Ik ga hem zeker gebruiken, de vis is veel te lekker om te laten staan..
Liefs Anneke

dinsdag 24 juli 2007

Kilo's suiker voor de zwarte Jezus


Hoihoi,

Het is al weer een paar dagen geleden dat ik een verhaal geschreven heb en in die tijd is er behoorlijk wat veranderd. Ik ben jarig geweest (en had een erg leuke verjaardag), er is een nieuw team (7 jonge mensen uit California) en ik heb weer een heleboel meegemaakt.

Op mijn verjaardag ben ik naar de kerk/sekte geweest waar ik eerder over schreef, de kerk waar ze een zwarte Jezus aanbidden. Toen ik vorig jaar in Kenia was werd ik er al nieuwsgierig naar maar ik vond nooit de tijd om er meer informatie over te zoeken. Nu had Ruth, een lokale vrijwilliger, voor me geregeld dat we er heen konden om informatie te krijgen. Normaal gesproken zijn ze niet erg happig op blanke bezoekers dus ik was erg blij dat ik mocht komen.
Ons was aangeraden om wel een cadeau mee te nemen om onze dankbaarheid te laten zien. Een cadeau in Kenia is niet iets waar veel aandacht aan besteed moet worden. Hoe nuttiger hoe beter. Onze kilo suiker was een schot in de roos want nadat ik het gegeven had kwamen de verhalen.

Het binnenlopen op het terrein van de kerk voelt als het binnenlopen in een compleet andere wereld. Overal lopen mensen in lange felgekleurde gewaden, ze prevelen dingen, zwaaien met zwaarden en dragen grote kruizen met zich mee.
De gewaden worden gezien als een soort van uniform, waardoor Jezus de mensen van de ware kerk kan herkennen. De verschillende kleuren verwijzen naar verschillende engelen en functies. Een groen gewaad betekend dat je in staat bent zieken te genezen en een rood gewaad laat zien dat je demonen kan verdrijven. De zwaarden zijn omdat ze de wapenrusting waarover de bijbel preekt heel letterlijk nemen.
De sekte is begonnen in 1962, in dat jaar verscheen volgens de overlevering, uit het niets, een man (baba messiah) die wonderen deed en zieken genas. Hij vertelde dat hij de Jezus was waarop heel Afrika aan het wachten was. Volgens hem was de Jezus waarover de bijbel spreekt alleen voor de blanken. Overigens was hij wel dezelfde man, alleen in een zwarte verpakking. Naast de blanke versie was hij ook al een keer in een de vorm van een Aziaat verschenen. De bijbel spreekt hierover in het verhaal waarin Abraham Melchizedek ontmoet, Melchizedek was de Aziatische Jezus.
In 1991 is baba messiah overleden en na drie dagen weer uit de dood opgestaan, de man waarmee ik sprak vertelde mij dat hij hem met eigen ogen heeft gezien en dat baba messiah na die tijd nog vele wonderen heeft gedaan.
De sekte wacht nu op de laatste terugkeer van hun Jezus en brengen hun dagen vooral biddend door.
Op zondagen hebben ze een mis die erg lijkt op een katholieke mis en op zaterdag en woensdag hebben ze speciale bijeenkomsten ter ere van de zwarte Maria.
Deze bijeenkomsten hebben een duistere kant, er mag niets over verteld worden, en niemand mag de zaal binnen waarin de bijeenkomst gehouden word.

Ik vond het een vreemde ervaring om zo in het hart van een sekte te zijn en ik had erg veel medelijden met deze mensen die zo gegrepen waren door hun dwalende geloof. Ze hebben veel tradities uit de bijbel maar dwalen er ook steeds verder van af omdat baba messiah verboden heeft om speciale scholen of bijbellessen te geven. Ik vraag jullie om voor deze mensen met hun vervormde wereldbeeld te bidden, want dat is het enige wat ze kan helpen.

Ik ga me weer bemoeien met het team, ze willen me een neiwu spel leren wat er erg leuk uit ziet.

Heel veel liefs, Anneke

zondag 22 juli 2007

Het leven van een kind op straat...



Kinderen hebben vaak een knuffel om een stukje veiligheid te kunnen vinden, Joshua (8) heeft daarvoor zijn lijmfles nodig...

donderdag 19 juli 2007

Over sterke vrouwen op oudejaarsdag...


Vandaag is het oudejaarsdag voor mij (morgen ben ik jarig) en dat heb ik gevierd. Ik zou geen betere invulling voor een dag kunnen bedenken dan de invulling van vandaag.
Arie, Jisca en ik ( inderdaad, Arie en Jisca ziijn zo Hollands als hun namen doen geloven) zijn zoals ik gisteren al schreef, naar Ombeyi geweest. We hadden snel een goede Mtatu gevonden en het maximale passagiersaantal werd maar met 3 personen overschreden dus dat viel heel erg mee.
In Ombeyi had Solomon (onze belangrijkste contactpersoon daar) een ontmoeting voor me geregeld met de lokale vroedvrouwen. Voor mij was het de bedoeling om uit te vinden aan welke kennis het meeste gebrek was om te kijken of ik daar wat aan zou kunnen doen. Het beroep wordt overgedragen van vrouw op vrouw, en de meeste vroedvrouwen waren, aan het aantal rimpels te zien, de 60 al gepasseerd. Ze hebben stuk voor stuk honderden bevallingen gedaan en zijn daarin erg vaardig. Geen van hen gebruikt ‘moderne’ medicijnen maar allemaal hadden ze pakketjes met traditionele kruiden en drankjes bij zich. Velen hadden ook wat potjes en zakjes met verdachte heksenmiddeltjes bij zich waar ze erg veel waarde aan leken te hechten. Ze hebben mij erg veel verteld over hoe ze bevallingen doen, wat ze doen als dingen misgaan en hoe ze tijdens de zwangerschap alles in de gaten houden. Om dingen duidelijk te maken werden bevalhoudingen, handgrepen en ontspanningsoefeningen voorgedaan. Op de foto kan je zien hoe een vroedvrouw voelt of de baby goed ligt. Ik heb erg veel respect voor de creativiteit van deze vrouwen, met weinig middelen weten ze toch heel wat werk te doen.
Vervolgens mochten ze aan mij vragen stellen, het was schokkend te merken hoe weinig theoretische kennis deze vrouwen hadden. Er waren vragen als ‘hoe komt het dat een vrouw na een bevalling nog steeds buikpijn heeft’ en ‘hoe komt het dat een moeder zo veel plast voor ze gaat bevallen’, na doorvragen kwam ik erachter dat ze daarmee het vruchtwater bedoelden, ze hadden geen flauw idee dat een baby groeit in vruchtwater. Sommigen bleken zelfs nog nooit van een baarmoeder gehoord te hebben en wat nou precies de functie van de menstruatie was wisten ze ook niet.
Aan een goede hygiëne word niet veel waarde gehecht terwijl infecties er voor zorgen dat veel moeders kort na de bevalling doodziek worden en soms zelfs sterven.
Ik heb enorm veel zin om samen met deze vrouwen te werken aan een betere zorg voor moeder en kind. Daarom heb ik afgesproken dat ik volgende week weer terug ga naar Ombeyi om deze vrouwen les te gaan geven over het vrouwelijk lichaam en om ze een kleine cursus hygiëne te geven. Dit is een eerste stap in het verwezenlijken van mijn toekomstdroom; Afrikaanse vrouwen opleiden tot goede vroedvrouwen.

Liefs Anneke

woensdag 18 juli 2007

Doolhoven en regenlaarzen...



De afgelopen drie dagen heb ik les gegeven op een schooltje in Nyalenda, de sloppenwijk tegenover ons huis. Nyalenda is een grote wirwar van straatjes, slootjes, weilandjes en marktjes. Er alleen de weg vinden is nagenoeg onmogelijk. De schaarste aan fatsoenlijke gebouwen is enorm en om deze reden is de school gevestigd in een oud fabriekspand. De vindingrijkheid van de leraressen en kinderen is verbazingwekkend, geld voor posters is er niet en daarom wordt er maar geschilderd op gebruikte rijstzakken. Een voetbal is te duur en daarom wordt er gespeeld met een bal van kapotte plastic zakken. Ik denk niet dat de kwaliteit van het onderwijs daardoor per defenitie onderdoet aan de westerse kwaliteit want er is een enorme passii onder de onderwijzers voor de kinderen en het lesgeven.. mooi om te zien.

Morgen gaan we naar Ombeyi, deze keer is er geen team en moeten we zelf ons vervoer regelen, eerst met de bodaboda (fietstaxi), dan met de mtatu (lees: 14persoonsminibusje waar minstends 20 mensen inzitten) en dan nog weer een eind met de bodaboda... De afgelopen dagen heeft het enorm veel geregend en we werden gewaarschuwd dat het dorp wel eens veranderd kon zijn in een grote modderbende. Om onszelf daartegen te beschermen hebben we preventief mooie zwarte regenlaarzen gekocht. Toen ik ze aanpaste in de winkel en voor de grap vroeg aan de verkoper of ze mooi genoeg waren om aan te trekken naar een feest zei hij heel serieus en met een flirterige blik dat het me prachtig stond.. ik zal morgen een foto posten om na te gaan of jullie daar ook zo over denken.
Liefs Anneke

maandag 16 juli 2007

Straatkinderen en stroomstoring...


Na twee dagen waarin de stroomvoorziening en internetverbinding wisselvalliger zijn dan het Nederlandse zomerweer weer een bericht van mijn kant.
De rust is weergekeerd, de Amerikanen zijn vertrokken. Hoewel, rust is een relatief begrip, beter zou ik het stilte voor de storm noemen, zaterdag zal ons huis weer worden overgenomen door een nieuw team. En met overnemen bedoel ik letterlijk overnemen. Als er een team in huis is zijn niet alleen de mensen Amerikaans, ook het eten, de tijdstippen en manieren van doen worden geacht op de Amerikaanse manier te gaan. Zakken vol koekjes, snoepjes, cornflakes en zelfs servetjes worden verscheept vanuit Amerika want het zal toch niet moeten gebeuren dat je ineens zonder je lievelingskoekjes moet leven.

Genoeg over Amerikanen, jullie zijn als lezers van mijn website vast meer geïnteresseerd in Afrikaanse avonturen. Gisterochtend ben ik met een andere organisatie mee de straat op geweest om een dienst voor de straatkinderen te verzorgen. Hoewel ik al eerder mee was geweest greep het me enorm aan. Het leven van een straatkind heeft voor de meeste Kenianen minder waarde dan een geitenleven en dat is goed te merken aan hoe ze behandeld worden.
Terwijl ik met een paar jongens zat te praten over waar ze sliepen (in een portiek van een winkel), wat ze aten (dat wat het gemakkelijkst te stelen is) en wat ze later willen worden (president, piloot en automonteur) komt er een jongen aangelopen die zichtbaar pijn heeft.
Als hij dichterbij komt zie ik dat zijn kleren gescheurd zijn onder de bloedvlekken zitten. De jongens kruipen nog dichter bij me en fluisteren dat het waarschijnlijk iets te maken heeft met de politie. Het team waarmee ik op straat ben heeft een vaste medische verzorger die zich ontfermt over de jongen en dit is hard nodig. Zijn hele oorlel is afgescheurd en in zijn hals zit een flinke snee. De andere jongens vertellen me dat de politie vaak ’s nachts op zoek gaat naar de straatkinderen om hun macht te laten zien. Ze hebben prikkeldraad en slaan de kinderen ermee, soms gebeurd het zelfs dat kinderen met prikkeldraad gewurgd worden door politiemannen. Ze moeten altijd op hun hoede zijn en kunnen nooit lekker slapen. Veel zien er moe uit en vallen onder de dienst in slaap omdat ze daar eindelijk een veilige plek hebben waar ze niet bang hoeven zijn voor politiemannen, boze winkeliers en leden van andere bendes.
Op zulke plekken voel ik me heel machteloos, ik zou zo graag wat willen doen aan het probleem van de straatkinderen maar het probleem is dat het heel moeilijk is om te zeggen wat de juiste aanpak is. Moet je huizen bouwen om de jongens op te vangen? Moet je ze terug naar hun dorpjes en families brengen? Moet je families sponsoren zodat ze wezen kunnen opvangen?
Ik weet het niet, ik zie nu alleen dat de jongens een leven hebben dat je geen kind toewenst en wat ongelofelijk zwaar is.
Ik zou willen vragen of u voor ze wil bidden, dat ze mogen weten dat God hun vader is.

Heel veel liefs, Anneke

zaterdag 14 juli 2007

Over rotsen en een bedevaart...


Nog 1 dag, dan gaat het eerste team van Amerikanen weg, jammer wat het zijn erg leuke mensen! Volgende week zijn we hier met drie vrijwilligers en de weken daarna zal het huis weer vol zijn met allerlei verschillende teams.

Vorige keer dat ik in Kenia was vertelde iemand mij over een plaats, niet ver van Kisumu, waar enorme stenen op een dusdanig vreemde manier op elkaar gestapeld liggen dat het lijkt alsof een paar reuzenkinderen hun blokkendoos overhoop gegooid hebben.
Erg veel kon ik me er niet bij voorstellen maar vandaag is daar verandering in gekomen. Het team ging met Sarah (een Amerikaanse die een weeshuis heeft opgericht) en haar 30 kinderen naar Kit Mikaye en ik ging mee. Het was een adembenemende ervaring. Kit Mikaye is een vreemde opeenstapeling van stenen in een landschap van rotsen, gras, bomen en traditionele huisjes. ‘Afrika zoals je het je voorstelt’, zei een van de leden van het team.

Kit Mikaye is erg belangrijk voor de Luo, de stam die woont in en rond Kisumu. Ze geloven dat hun voorvaderen duizenden jaren gelden daar zijn aangekomen vanuit Sudan. De leider van de groep had 5 vrouwen en de eerste vrouw heette Mikaye, ze is geworden tot een godin van de Luo en woont in de stenen.
Om deze reden is het een belangrijk bedevaartsoort voor de Luo. Dagelijks komen er mensen bidden om hulp. Sommigen blijven wekenlang kamperen bovenop de stenen, om de genegenheid van Mikaye voor zich te winnen.
Vroeger moesten alle luo-paren die in het echt verbonden werden eerst naar Kit Mikaye gaan om het huwelijk te laten inzegen door een priesteres van Mikaye, die op de berg woonde. Ze moesten dan een traditionele dans uitvoeren die Mikaye gunstig zou stemmen en er voor zou zorgen dat het huwelijk gezegend zou worden. Deze laatste traditie is door de invloed van het christendom vrijwel uitgestorven.

Dat de bedevaartfunctie van Kit Mikaye nog steeds werkt heb ik met eigen ogen kunnen zien. Terwijl we over de rotsen klommen en in de grotten griezelden hoorden we het gezang en soms geschreeuw van een oude vrouw die boven op de rotsen zat om haar God aan te roepen. Het gaf me een ongrijpbaar gevoel, ik had medelijden met de vrouw.
Aan haar outfit was te zien dat ze uit een kerk komt waar ze een zwarte Jezus aanbidden. Over deze kerk ben ik van plan later, als ik er wat meer over weet, meer te schrijven.

Voor nu kan ik beter gaan slapen, morgen is het weer vroeg dag want om 7 uur gaan we de stad in om met de straatkinderen een kerkdienst te hebben.

Heel veel liefs van een genietende Anneke

donderdag 12 juli 2007

Een heleboel ellende en waardevolle schatten...


Al weer een dag voorbij…
Ik hou van vliegen maar ik wordt niet zo gelukkig van de tijd die sneller voorbijvliegt dan ik zou willen.

Vandaag ben ik met het team teruggegaan naar Ombeyi. Het plan was om de hele dag les te geven op de wezenschool maar dat liep anders dan we verwacht hadden. Een meisje van de school was overleden aan AIDS en de hele school ging naar de begrafenis.
Het is vreselijk als jonge kinderen overlijden maar het schrijnendste vond ik om te merken hoe weinig het de mensen deed. Ze leken niet erg verdrietig. Het begraven van een kind hoort net zo veel bij het dagelijks leven als zwangerschap en geboorte.
Het is niet dat ze niet om het meisje gaven maar je te veel hechten aan jonge levens is onverstandig omdat de kans dat je ze verliest te groot is. Het doet me pijn om dat te zien maar maakt me nog gemotiveerder om door te gaan met het werk waar we mee bezig zijn. Afrika heeft meer sterke en gezonde moeders nodig. En goed opgeleide vroedvrouwen kunnen een belangrijke stap zijn in het bereiken daarvan. Als er minder moeders zijn die sterven of ernstig verzwakken tijdens de bevalling zijn er uiteindelijk meer kinderen die opgroeien met een moeder. En onderzoek heeft uitgewezen dat kinderen die dat (voor)recht hebben zowel sociaal, economisch en medische gezien beter af zijn.

Naast alle ellende heeft Kenia ook een heleboel schatten. Een ervan, waar ik vandaag erg van genoten heb is een schitterende zonsondergang in Lake Victoria (zie foto).
Met het hele team hebben we daar gegeten, gezwommen, uitgerust en even de kans gehad om ons terug te trekken van alle dingen die schokkend zijn.

Tot morgen!
Liefs Anneke

woensdag 11 juli 2007

Een kritische visie op 'hulp'.


Goedenavond…
De Amerikanen zijn stilgevallen, ik denk dat de bacteriën in het eten ze slecht valt want het toilet is opvallend veel bezet. Dat betekend dat ik alle aandacht kan geven aan een nieuw verhaal.

Vertellen dat ik weer naar een school ben geweest, dat het weer erg leuk en ontroerend was en dat ik blij ben dat ik hier nog een paar weken zal zijn lijkt me niet leuk voor de lezers.
Dat zal ik namelijk iedere dag dat ik hier en nog kunnen vertellen. Een beetje afwisseling in mijn verhalen lijkt me beter.

Het team en ik gingen vandaag terug naar de school waar we maandag waren. Deze keer niet om les te geven maar voornamelijk om cadeaus uit te delen. Ik vond al dat dit niet een erg constructieve manier van ontwikkelingshulp was maar vandaag is mijn mening daarover nog stelliger geworden. De school is een wezenschool, en veel kinderen zijn op de een of andere manier familie van elkaar. Normaal zitten de klassen door elkaar maar voor deze gelegenheid moest iedereen in de eigen klas zitten. Het team had per leeftijdsgroep verschillende cadeaus en dit had als gevolg dat sommige klassen een rugzak kregen terwijl anderen het moesten doen met een stuiterbal. Natuurlijk gingen de kinderen naderhand vergelijken en de kinderen die aanvankelijk erg blij waren met hun stuiterbal trokken scheve gezichten toen ze zagen wat de anderen gekregen hadden, ze begonnen te mopperen en bij het team te vragen om meer. Aan het eind voelden de kinderen zich dus achtergesteld doordat ze niet allemaal een even groot cadeau hadden gekregen en het team voelde zich slecht omdat zie niet iedereen gelijk konden behandelen.
Het weggeven van kleine individuele cadeautjes is een manier van ‘hulp’ die enorm populair is. Ik vraag me alleen af hoe effectief dit is op de lange termijn. Met een stuiterbal zijn de kinderen tijdelijk blij maar met het geld dat honderd stuiterballen kost kan je net zo goed een paar voetballen kopen waarmee iedereen samen kan spelen. En met het geld van een heleboel voetballen kan je net zo goed schoolboeken kopen, waaraan ook een enorm gebrek is. Op die manier hebben de kinderen niet alleen korte-termijn geluk maar worden ze ook in hun toekomst vooruit geholpen. Het weggeven van kleine dingen heeft ook als gevolg dat de houding van Afrikanen ten opzichte van blanken erg afhankelijk word. Ze verwachten dat de blanken dingen zullen uitdelen en als de blanken dat blijven doen zullen ze nooit hun eigen verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelen en altijd afhankelijk blijven van de welwillendheid van de gevers. Als kinderen een deze houding aanleren zal dit blijven bestaan als ze volwassen zijn en een dit lijkt me enorm slecht voor de ontwikkeling van een land.

Maar het team heeft mooie foto’s van lachende Afrikaanse kindertjes met mooie rugzakken en stuiterballen. Want de sponsor moet je te vriend houden…

Anneke
PS: begrijp me niet verkeerd, het team bestaat uit 15 fantastische mensen die graag het beste doen... ik ben blij dat ze hier zijn en ze zijn een zegen voor de samenleving.

dinsdag 10 juli 2007

Amerika versus Afrika


Beste mensen,
Het is moeilijk om me te concentreren op mijn verhaal. En deze keer komt dat niet door Afrikanen die me afleiden maar door een kamer vol springende, zingende en dansende Amerikanen die erg uitgelaten zijn na een dagje in Ombeyi, een rustig dorpje dat precies zo is als mensen zich Afrika voortellen.

Als ik moet kiezen tussen die lawaaierige Amerikanen die stiekem best gezellig zijn, of de Afrikanen die uren toespraken houden en ontzettend veel waarde hechten aan formaliteiten kies ik toch voor het laatste. Ik heb een heerlijke dag gehad, het was geweldig om terug te zijn in Ombeyi. Opnieuw heb ik me verbaasd over de hartelijkheid, de gastvrijheid en de ongecompliceerdheid die de mensen laten zien. Ze zijn zoals ze zijn, hebben geen verborgen agenda en als ze geld van je willen vragen ze dat gewoon aan je. Al je nee zegt ben je even goede vrienden want ze vinden het toch al geweldig dat je de moeite neemt om hun gast te zijn. Ze weten zelf ook wel dat ze bekend staan als een gatvrij volk en nemen daarom ook uren de tijd om die gastvrijheid te bewijzen met eindeloze begroetingen, toespraken en dankbetuigingen als gevolg.
Dat is erg leuk en soms zelfs lachwekkend maar een nadeel is wel dat er daardoor minder tijd is om door te brengen met de kinderen, terwijl zij juist zo hard de liefde en aandacht nodig hebben.
Vandaag werd ik weer geraakt door de overgave waarmee de kinderen, veelal wezen, op je af rennen, je omhelzen en je hoopvol aankijken met hun grote donkere ogen. Deze kinderen missen zo veel wat vanzelfsprekend zou moeten zijn. Ze hebben geen moederschoot waar ze op kunnen uithuilen als ze gevallen zijn, geen sterke vaderarmen die om in te schuilen als er enge dingen gebeuren, geen veilig huis om écht kind te kunnen zijn. Graag zou ik er een paar meenemen en ze een thuis geven. Maar dat zal geen oplossing brengen voor het grote probleem, voor het feit dat de meeste ouder sterven aan AIDS door immoreel seksueel gedrag. En juist daarom is het belangrijk om voorlichting geven zodat mensen wat de oorzaak van het probleem is en om ze te leren ze een schakel kunnen zijn in de weg naar de oplossing.
s Middags zijn we daarom naar een school gegaan om les te geven over seksualiteit en Gods visie daarop. Het is heerlijk om de kinderen hierover te vertellen, om ze te mogen leren dat seksualiteit een kostbaar geschenk is en géén zonde zoals veel mensen geloven. Ik wil jullie ook vragen om voor deze kinderen te bidden zodat ze sterk genoeg worden om de cirkel van immoreel gedrag te verbreken.

Het verhaal is wel lang en de zingende, springende en dansende Amerikanen beginnen te roepen dat ik ook een dans moet doen dus daar geef ik dan maar gehoor aan…
Tot de volgende keer!
Liefs Anneke

PS: De foto is van gevaarlijke-anneke-met-pijl-en-boog, ik had die vorig jaar gekocht om wat te oefenen op bomen en om mezelf te kunnen verdedigen in noodgevallen...
De boom kon ik nog raken, na 5473 pogingen, niet slecht toch?

vrijdag 6 juli 2007

Stinkende mannen en slapeloze nachten


Amosi Wazungu! (vrije vertaling: dag gekke blanken die ongetwijfeld enorm jaloers zijn op mij omdat ik heerlijk in Afrika zit en geniet van iedere seconde)

De titel zegt genoeg, ik ben in Kisumu en het voelde vanaf de eerste seconde alsof ik nooit weg ben geweest. Alle dingen voelen vertrouwd aan en roepen zo veel herinneringen op. Ineens vind ik een Afrikaan in geen maanden een douche heeft gezien en van zijn leven nog nooit een deo-bus heeft aangeraakt best lekker ruiken. De cd’s met liedjes die allemaal hetzelfde lijken en de hele dag door gedraaid worden klinken als een muzikaal meesterwerk en de stevige omhelzingen van dikke Afrikaanse vrouwen die er voor zorgt dat je tussen hun borsten verdwijnt zijn helemaal niet zo benauwend als ik ze altijd vond.

Hoewel ik het afgelopen weekend nog niet in Kenia was en ook voornamelijk bezig was met aftellen heb ik toch enorm genoten van het weekendje met Ichtus. Kamperen, een zelfgegraven toilet en een halve kilometer moeten lopen voor water was een goede voorbereiding op Afrika. Ik vond het dan ook haast jammer dat ik zondagochtend vroeg weg moest omdat ik anders mijn vliegtuig zou missen. Helemaal omdat we, nadat iedereen was ingestapt nog drie uur moesten wachten voordat we daadwerkelijk opstegen vanwege ‘technische problemen’. In die drie uur wachten is me al wel weer duidelijk geworden hoe veel Europeanen verschillen van Afrikanen. Het vliegtuig was namelijk vooral gevuld met Kenianen en Burundianen die de vertraging namen zoals hij was en er een soort staande receptie van te maken door een beetje door het vliegtuig heen en weer te lopen en met iedereen praatjes te aken. De bemanning maakte dat receptiegevoel helemaal af door rond te gaan met drinken en nootjes. Ik zat bij mezelf te denken hoe anders de sfeer zou zijn als het vliegtuig gevuld zou zijn geweest met 250 haastige, gestresste snel-op-hun-teentjes-getrapte Europeanen die liever gisteren dan vandaag op de plaats van hun bestemming willen zijn.

Door de vertraging kwam ik wel veel te laat aan in Nairobi waardoor ik vannacht een belabberd nachtje slaap heb gehad omdat ik vanochtend al weer om 7 uur op het vliegveld moest zijn om door te vliegen naar Kisumu. Ach, het mocht de pret niet drukken, ik was terug in Kenia en voelde me veel te opgewonden om te slapen.

Eenmaal in Kisumu kon ik gelijk mee met het werk. Er is op het moment een team van 15 mensen uit California en die gingen naar een wezenschool om daar les te gaan geven. Het was heerlijk om weer al die stralende donkere koppies te zien. Hun enthousiaste zingen te horen en samen met ze te dansen…
En nu is het avond, terwijl ik dit type zit ik op de veranda en luister ik naar alle bekende geluiden, ik weet zeker dat ze me vannacht zullen wakker houden maar het maakt niet uit, ik hou van Kenia!

Liefs Anneke

Over koffers en regen...


Dag lieve mensen,
Nog een paar uurtjes…… ik heb net de laatste spulletjes in mijn handbagage gestopt, mijn koffer is al een dag klaar, en ik, ik ben al maanden meer dan klaar om weg te gaan.
Straks stap ik in de trein richting België, daar zal ik nog tot zondag blijven en me waarschijnlijk goed vermaken op een weekendje weg met Ichtus. Zij brengen me zondagochtend naar het vliegveld (Zaventem). Zondagavond zal ik aankomen in Kisumu en de volgende ochtend vlieg ik door naar Kisumu.
In mijn vorige bericht schreef ik over de drukke examens waar ik mee bezig was. Die ben ik veilig doorgekomen, vorige week vrijdag heb ik de uitslag gehad en ik heb alles gehaald. Ik ben dus helemaal over naar het tweede jaar.
De afgelopen week heb ik me weer eens gerealiseerd dat weken veel korter zijn dan ze lijken. Ik zou de hele week in Nederland zijn en had verwacht allemaal mensen te kunnen bezoeken, tijd met mijn familie door te brengen en me eens lekker te ontspannen. Ik ben weliswaar de hele week in Nederland geweest maar allerlei bezoekjes en ‘eens lekker ontspannen’ bleken een niet erg goed werkende combinatie. Ik ben een dagje in Amsterdam geweest, een dagje met mn zusje doorgebracht, mijn verjaardag gevierd en duizend andere kleine dingetjes gedaan. Dat ontspannen zal dus moeten wachten tot in het vliegtuig.

Ik hoop dat ik mijn volgende bericht schrijf vanuit een warm Kisumu, waar ik niet preventief een paraplu mee moet en niet op een buienradar hoef te kijken om te weten of het gaat regenen! Tot dan!
Liefs Anneke

woensdag 27 juni 2007

Voor het laatst examens en voor het eerst lariam-pilletjes


Zag ik daar een koe voorbijvliegen? Waar komt ineens die vreemde kramp in mijn schouder vandaan? Had ik die rode vlekken zonet ook al?

Nee, ik heb geen acute paniekaanval, ik heb gewoon zonet mijn eerste lariampil(=antimalaria-pil) genomen. Een pil die bekend staat om zijn merkwaardige bijwerkingen waaraan bijna niemand ontsnapt. Vorige keer had ik nergens last van, iets wat ik wel spijtig vond want een goede hallucinatie lijkt me best de moeite waard. Helaas is de meest voorkomende bijwekring slapeloosheid.. en dat is iets waar ik nu niet direct op zit te wachten.

De lariampil (met of zonder bijwerkingen) betekent weer een stapje dichter bij Kenia, nog 11 dagen om precies te zijn. Wat mij betreft kan het niet snel genoeg gaan. Ik heb maandag mijn laatste examen gemaakt en ben nu nog in Leuven om wat laatste dingen af te maken en om te wachten op de examenuitslag die ik vrijdag zal krijgen.
Het is raar om te weten dat ik zo lang niet in Leuven zal zijn. Ik ben er blij mee dat ik verwacht dat ik het een beetje zal gaan missen. Als dat nog steed zo is aan het einde van mijn tijd in Kenia zal het misschien ietsje gemakkelijker zijn om daar weg te gaan. In ieder geval gemakkelijker dan vorig jaar, toen ik absoluut niet wist waar ik terecht zou komen en of ik het wel leuk zou vinden. Ik heb nu helemaal mijn plekje gevonden in Leuven en ben er ontzettend blij mee.

Nu ga ik slapen.. dan zullen de 11 nachtjes voor ik het weet er nog maar 10 zijn. (tenzij de lariam me gaat plagen)

maandag 28 mei 2007

Over aftellen en examens...

Al verschillende keren heb ik de eerste regels van dit bericht getyped, en al die keren heb ik ze weer verwijderd. Ik ken mezelf en weet dat ik nooit de motivatie zal kunnen opbrengen om dagelijks, of zelfs maar wekelijks een stukje te schrijven om deze blog aantrekkelijk en leeswaardig te houden. Waarom het dan nu toch aandurf om te beginnen?
Wat is er veranderd waardoor ik plotseling verwacht genoeg schrijfmotivatie te hebben?
Over 6 weken vertrek ik naar Kenia, en ik heb deze blog geopend met het oog hierop. Het leven daar is 100 % ander dan alles waar westerse mensen aan gewend zijn en geeft iedere dag genoeg inspiratie om hele boeken vol te schrijven. Als ik dat zou doen heb ik geen tijd meer om mensen te helpen en nieuwe ervaring op te doen dus hele boeken zal ik u besparen. Ik hoop een paar keer in de week een foto of een klein verhaaltje te plaatsen zodat iedereen die daarin geinteresseerd is kan volgen wat ik doe.
Het is de tweede keer dat ik naar Kenia ga, in 2005/2006 ben ik er
bijna een jaar geweest. Ik heb destijds gewerkt voor de organisatie Christ's Hope en ga dat nu ook weer doen. Christ's Hope is een organisatie die zich in zet voor een AIDS-vrije wereld. Kracht voor deze idealistische doelstelling putten we uit de wetenschap dat God een trouwe vader is die zorgt voor al zijn kinderen, wereldwijd.
Voor meer informatie hierover verwijs ik u naar
de website van Christ's Hope.
Hoewel de verleiding groot is zal ik nu niet meer gaan typen, voor ik in het vliegtuig naar Kenia vertrek zullen er nog heel wat examens gemaakt worden. Omdat ik niet van nature gezegend ben met kennis over het Vlaamse gezondheidsrecht of de microbiologie zal ik nu eerst hard moeten gaan studeren...
En proberen om mijn gedachten bij mijn boeken te houden...

Anneke

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...