maandag 30 juli 2012

7 quick takes


  1.  We hebben een heerlijk Kaapstad weekend gehad waar de activiteiten en het weer er hard aan meegeholpen hebben om Annelies te overtuigen dat ze maar beter naar Kaapstad kan verhuizen. Ondanks de winter scheen de zon en liepen we rond zonder jas. We zijn naar marktjes geweest, hebben wijn en port geproefd op mooie, oude wijnboerderijen en hebben (zoals een echte Zuid Afrikaan doet) rugby gekeken en geweldig genoten! 
  2. Gisteren zijn we met Annelies naar Khayelitsha geweest. Khayelistha is een van de grootste en snelst groeiende townships in Zuid Afrika. We kwamen er om Dorothy te bezoeken, zij was de huishoudster van mijn baas en het gaat niet zo goed met haar nu mijn baas verhuisd is en zij geen werk meer heeft. Dorothy nam ons mee om een eindje te wandelen en het was een bijzondere ervaring. Het was wel duidelijk dat er niet zo heel vaak blanke mensen komen want de mensen reageerden erg enthousiast en veel kwamen naar ons toe om ons te begroeten. Wat ik heel erg vond om te zien was dat de meeste mensen duidelijk onder de invloed van alcohol waren. Dorothy vertelde dat maar ongeveer de helft van de mensen een baan heeft terwijl de rest kinderen krijgt om van de kinderbijslag te leven, (ongeveer 25 euro per maand per kind) onmogelijk natuurlijk, vooral als het grootste gedeelte van dat geld naar alcohol gaat.. 
  3. Afgelopen week bij het lees project waren de kinderen erg onrustig en baldadig. Ze waren aggresief naar elkaar toe en wilden totaal niet mee werken. Ik vroeg aan de juf of er iets speciaals aan de hand was en zij vertelde me dat er de nacht ervoor een schietpartij met dodelijke afloop had plaatsgevonden bij de flats waar de meeste kinderen van de school wonen. Veel van de kinderen hadden het zien gebeuren. Afschuwelijk dat zulke jonge kinderen opgroeien met zo veel geweld om hen heen. 
  4. De politie is je beste vriend, en een voorbeeld in het verkeer.. toch? Zo zou het in ieder geval moeten zijn. Hier in Zuid Afrika is een nieuwe wet waardoor betrapt worden op bellen of smsen tijdens het autorijden beboet wordt met een flinke bekeuring van 400 euro, bovendien pakken ze je telefoon voor een dag af. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik vanochtend ineens zag dat de agent die naast me reed vrolijk aan het bellen was, en zijn harde lachen liet me zien dat het echt geen werk telefoontje was..
  5. Vorige week stond mijn keukenmachine nog glanzend, nieuw en vooral heel erg ongebruikt in mijn keuken. Daar is dit weekend gelukkig verandering in gekomen. Ik heb Hartmut en Annelies (en mezelf ook wel natuurlijk) blij gemaakt met pizza, pavlova, bagels, roggebrood en brioche-rozijnen rolletjes. Wat een feest is het om met deze mixer te koken, ik denk dat ik nu nog meer in de keuken te vinden zal zijn om te experimenteren met ingredienten en recepten 
  6. Vanavond halen we Imke (Hartmuts zus) van het vliegveld. Ze komt een weekje bij ons logeren, gezellig dus, twee gasten!
  7. Ik koop mijn groente en fruit vaak op de markt en Annelies haar verbaasde gezicht toen ik moest betalen herinnerde me er weer aan hoe belachelijk goedkoop groente en fruit hier is in vergelijking met Nederland. We moesten 11,50  euro betalen voor: een grote bak aardbeien, 4 preien, een paar rabarberstengels, peultjes, een zak guavas, een zak sinaasappels, een zak citroenen, een zak passievruchten, een ananas, tomaten, een paar grapefruits, een heleboel rucola en nog wat krieltjes.... Hoera voor vitamientjes...

vrijdag 27 juli 2012

Sing!

Soms maken belachelijke dingen me aan het huilen. Niet het 'tranen-met-tuiten' soort van huilen maar gewoon opwellende tranen die niet te onderdrukken zijn. Meestal heeft het te maken met iets was ik ontzettend mooi vind of wat heel indrukwekkend is. De eerste keer dat ik de grote markt van Leuven opliep en het imposante gemeentehuis zag was zo'n moment. Of het moment dat ik een kinderkoortje hoorde zingen in Madagscar, gekleed in vodden, maar wat zongen ze zuiver en puur. De eerste keer dat ik door het prachtige Keniaanse landschap reed (en vele keren daarna) biggelden de tranen me ook over de wangen. Een moment dat ik het nooit droog kan houden is als bij belangrijke sportevenementen het volkslied gezongen wordt (dat wordt dus nog wat, met de olympische spelen en de vele medailleceremonies waar altijd drie volksliederen klinken). Het hoeft trouwens niet eens het Nederlandse volkslied te zijn. Een volkslied heeft iets was andere muziek meestal niet heeft, trots, een gevoel van samen zijn en eenheid.Het brengt mensen samen, poetst de verschillen weg. Toen we in Madagascar waren voerden de lokale mensen een show op met zang, muziek en dans. We hadden als team allemaal het gevoel iets terug te moeten doen en het enige lied dat we allemaal kenden was het Zuid Afrikaase volkslied. Samen 'Nkosi Sikelel' Iafrika' samen zingen heeft het team zeker dichter bij elkaar gebracht.  Waarom ik dit allemaal schrijf? Voor het concert voor koningin Elizabeths Jubileum heeft Gary Barlow een heel bijzonder lied geschreven met bijdragen van muziekanten uit het hele Gemenebest van Naties, waar Zuid Afrika ook deel van is. Een van de hoofdrollen is weggelegd voor een kinderkoor uit Kenia en Uganda. Het lied klinkt als een volkslied voor de gemenebest en de clip, met beelden van mensen van zo veel verschillende kleuren, culturen en achtergronden is indrukwekkend. Ik heb de clip nu een paar keer gezien en elke keer voel ik de tranen branden. Muziek brengt mensen samen, en daar is dit lied een mooi voorbeeld van!

woensdag 25 juli 2012

Mutsen....

Dit is wat er gebeurd als mannen een zak vol babymutsjes vinden tijdens een 15 uur lange busrit.....   Ik had wollen 500 mutsjes (waar ik al eerder over schreef) meegenomen naar Madagscar om daar weg te geven. De mustjes zijn handgemaakt, en dat is aan sommigen wel te zien. Sommigen zijn zo groot dat je er niet alleen een baby-hoofdje maar beter een hele baby in kan verpakken. Of het hoofd van een volwassen man...
Alle geschikte mutsjes zijn goed verdeeld tussen het ziekenhuis waar we werkten, en een Duitse verloskundige die in Antananarivo onder de dakloze mensen werkt. Het was inspirerend om haar verhaal te horen en ze was erg blij met alle materiaal die we haar konden geven.

maandag 23 juli 2012

7 quick takes...

  1. Afrikaans is een heerlijke taal en er zijn een heel aantal woorden die me altijd doen glimlachen. Ik heb dit weekend een nieuw favoriet Afrikaans woord geleerd. Pinguins heten in het Afrikaans 'Pikkewyntjies', op de een of andere manier klinkt het als de perfekte manier om deze koddige beestjes te omschrijven. Ik heb er dit weekend overigens heel wat gezien, we waren namelijk in Betty's Bay voor een opbouwweekend met de leiders van onze kerk en het huis waar we sliepen stond op een schiereiland midden in een pinguin kolonie. Ik heb ook geleerd dat die kleine, schattige beestjes een soort lawaai maken dat helemaal niet zo schattig is. Het klonk alsof er een zangkoor van ezels om ons huis aan het repeteren was.
  2. Gisteren zijn we met Annelies naar Kalkbay gegaan (zie foto), een heerlijk ouderwets plaatsje aan de kust. Het is walvissenseizoen en we hadden geluk, een walvis was zo vriendelijk om zijn staart, vinnen en kenmerkende nevel spuiten te laten zien...
  3. Mijn keuken machine staat glimmend en ongebruikt in de keuken, en dat had ik graag anders gezien. Ik heb al honderduizend recepten opgezocht van lekkere broodjes die ik wil bakken, maar ze passen allemaal niet in ons budget voor de komende 3 dagen, een euro per dag. In ieder geval heb ik alle tijd om het perfecte recept te vinden om de ingebruikneming te vieren. Ik twijfel tussen Chocolade Brioche Broodjes en Volkoren Bagels.
  4. Dit weekend zijn Hartmut, Annelies en ik gewapend met 90 rand naar de supermarkt gegaan om eten voor de komende drie dagen te kopen. Nu klinkt 90 rand (9 euro) best wel veel maar het bleek dat het niet zo eenvoudig is om daar gezond en gevarieerd van te eten. Vooral om 3 verschillende maaltijden per dag binnen te krijgen bleek nogal onmogelijk.We zullen zien hoe het deze week gaat. Een grote kool en een kilo maismeel om Ugali (maispap) van te maken zullen ons een heel eind op weg helpen om onze magen te vullen.
  5. Mijn baas is ondertussen verhuisd en wij zitten in ons nieuwe kantoor. We hebben nog niet genoeg meubels dus we delen met drie mensen een bureau en zitten tussen de dozen. Niet ideaal maar wel gezellig.
  6. Het gaat goed met Annelies, het is erg gezellig dat ze hier is. Vandaag begint ze haar vrijwilligerswerk bij het Shine Project. Het is hetzelfde project waarvoor ik elke Dinsdag met kinderen lees en schrijf. Ze zal er zelf binnenkort een blogje over schrijven.
  7. Annelies had naast heel veel chocolade, wafels en andere belgische lekkernijen een heel leuk cadeautje voor ons meegenomen. Hartmut en ik zijn gek op spelletjes dus ze had Carcasonne meegebracht. Tijdens het spelen gisteravond kwamen Annelies en ik er weer achter waarom onze huisgenoten toen we vroeger samen in Belgie woonden niet wilden dat we tegen elkaar speelden (we beschuldigden elkaar van valsspelen) maar ook niet met elkaar speelden (dan wonnen we alles). We zijn allebei veel te fanatiek en willen veel te graag winnen....

vrijdag 20 juli 2012

Koken met een pollepel een pan vs een spiksplinternieuwe keukenmachine

Deze week heb ik weer een bijdrage gedaan voor de blog van Common Good. Net als vorig jaar  hebben we volgende week de 'live under the line challenge'. Een challenge waarbij we uitgedaagd worden om  drie dagen lang slechts een euro per dag aan eten uit te geven om ons beter te kunnen identificeren met de mensen die het een stuk minder hebben. Ik ben benieuwd hoe het dit jaar gaat. Vorig jaar maakte ik er haast een sport van om lekker eten met weinig geld te maken. Acheraf zei Hartmut dat hij niet veel van de uitdaging gemerkt had. In de blog voor Common Good schreef ik dus dat ik het dit jaar anders wil doen, dat we echt het eten gaan eten dat de arme bevolkingsgroepen ook eten. Ik schreef ook dat mijn uitgebreide keuken met veel kookgerei de uitdaging een stuk gemakkelijker maakte en dat ik dit jaar de ervaring echter wilde maken door alleen een mes, een pan en een lepel te gebruiken tijdens de uitdaging. Daar heb ik nu een beetje spijt van, dat schreef ik namelijk voor ik mijn verjaardagscadeau uitpakte. Een heuse keukenmachine die mij vanaf nu gaat helpen bij het bakken en koken van brood, taarten, koekjes en allerlei andere lekkernijen.  Dus... van Maandag tot Woensdag zal ik koken met een pollepel, een mes en een pan maar ondertussen mijn fantasie loslaten op alle mogelijke nieuwe bakideeen.  Zodat na de uitdaging... oeioeioei, ik hoop dat we veel bezoek gaan krijgen want alleen kunnen we nooit alle koekjes en taartjes eten die ik ga maken!

woensdag 18 juli 2012

Happy Birthday!

Mijn Facebook herinnerde mij er aan dat er vandaag heel wat mensen jarig zijn, 5 vrienden om precies te zijn. Twee van deze mensen, waarvan een eigenlijk niet een Facebook-vriend is, wil ik in het speciaal vermelden. Ten eerste Hester, mijn lieve zus die vandaag en morgen net zo oud is als ik. Vrijdag ben ik jarig, dan schelen we weer een jaar. Gefeliciteerd lieve Hester, bedankt dat je zo'n fantastsiche zus bent!
De tweede jarige ken ik niet persoonlijk maar heeft toch zeker een grote invloed gehad in een belangrijk deel van mijn leven. Namelijk in het land waar ik woon. Het is vandaag nelson Mandela's 94e verjaardag en dat mag niet ongenoemd en ongevierd voorbij gaan. Madiba, Imini emandi kuwe! (Gefeliciteerd in Xhosa)

maandag 16 juli 2012

The girl effect...

Een collega stuurde me deze goede infogram met afschuwelijke cijfers. Soms is het helemaal niet leuk om bevestigd te zien waar je zelf over schrijft

7 quick takes...

Dag lieve mensen, we zijn weer terug in Zuid Afrika na een fantastische tijd in Madagaskar. Hier zeven takes met dingen waar ik dankbaar voor ben.
  1. Het fantastische team. Ondanks de grote verschillen in leeftijd (de oudste was 69, de jongste 21) de verschillende achtergronden, beroepen en culturen smolten we snel samen tot een hechte groep die goed kon samenwerken maar samen ook ontzettend veel plezier hadden.
  2. Dr Heuric, de directeur van het ziekenhuis waar we werkten. Hij is werkelijk een van de meest inspirerende mensen die ik ooit ontmoet heb. 
  3. De lange busreis. Hoewel ik me op sommige momenten van onze 15-uur durende busreis niet zo dankbaar voelde was 15 uur lang over hobbelige, bochtige wegen genoeg om ons een goed idee van de prachtige rijke natuur in Mdagaskar te geven en gaf het ons een kans om elkaar beter te leren kennen, en dat lukt heel erg goed in 15 uur. 
  4. Mensen die aan iets beginnen zonder zeker te weten of het allemaal wel gaat lukken. Vorige week Zondag gingen we naar een 4 uur durende kerkdienst in een kerkgebouw dat nog in aanbouw was. Het dak was nog niet af en mensen zaten met paraplus in de kerk om zich te beschermen tegen de brandende zon. Halverwege de dienst was er tot grote hilariteit van het team een veiling van eten in de kerk om de kas van het bouwfonds wat te spekken. Zo kunnen er iedere week een paar nieuwe platen voor het dak gekocht worden en hopen ze klaar te zijn voor het regenseizoen begint.
  5. De lessen die ik in Madagskar geleerd heb van het team, de mensen om me heen, de observaties die ik deed. Het was een leerzame tijd.
  6. Even weg zijn van de Kaapse winter. Het was heerlijk warm in Madagskar terwijl het in Kaapstad onafgebroken geregend heeft en erg koud terwijl we weg waren. Ik las vanochtend in de krant dat een grote sneeuwstorm zelfs een paar mensen het leven gekost heeft.
  7. Het feit dat Hartmut en ik samen naar Madagskar konden gaan om dit allemaal samen te beleven.

vrijdag 13 juli 2012

1 van de 122...

Afgelopen Woensdag had ik het voorrecht om te mogen spreken voor een groep verloskundigen, dokters en verpleegkundigen in Madagscar. De titel van mijn voordracht was ' Hoe kunnen gezondheidswerkers Madagascar helpen bij het halen van de millenium doelen?'. Mijn focus daarbij was natuurlijk vooral op het 4e en 5e doel die gaan over het terugbrengen van kindersterfte en de vrouwengezondheid. Ik deed een beetje onderzoek vooraf en werd haast moedeloos van de cijfers die ik vond. In Madagascar sterven iedere dag 8 moeders aan complicaties van de zwangerschap of bevalling, 60 pasgeboren kindjes overlijden en 54 kinderen zijn doodgeboren. Iedere dag 122 doden, waarvan velen te voorkomen zijn als er genoeg voorlichting en betere prenatale zorg zou zijn. 15 procent van alle zwangerschappen zijn tienerzwangerschappen, dit is een probleem omdat je bij tienerzwangerschapschappen significant meer problemen kan verwachten. Een andere factro die de zorg moeilijk maakt is het feit dat veel mensen ver weg van klinieken wonen en 66% van alle bevallingen thuis plaats vindt, meestal zonder een getrainde verloskundige. In geval van nood worden symptomen niet snel genoeg herkend en mensen komen vaak pas in het ziekenhuis als het al te laat is.
Gisteren werd ik geconfronteerd met de harde werkelijkheid van de cijfers die ik gepresenteerd had. Ik liep door het ziekenhuis toen de veloskundige mij riep om te zeggen dat er een bevalling was. In een van de bedden op de kraamafdeling trof ik een jong meisje van een jaar of 17 aan. Ze werd bijgestaan door haar moeder en zus. Toen de bevalling dichterbij kwam werden de gordijntjes rond haar bed dicht getrokken om haar een beetje privacy te even maar de sfeer in het kleine kamertje dat gedeeld werd met 9 pasbevallen vrouwen was bedrukt, iedereen wist wat er gaande was. Het meisje was de dag ervoor doorverwezen vanuit een klein dorpskliniekje vanwege zwangerschapsvergiftiging met stuipen. Toen ze in die kliniek was aangekomen, ver van haar huis, was haar kindje al overleden. De bevalling van gistermorgen ingeleid en toen de moeder gebon te persenwerd binnen 5 minuten een prachtig maar levensloos jongetje geboren. Doordat het maar 33 weken in de baarmoeder geweest was was het klein, maar het was zeker sterk genoeg geweest om een vroeggeboorte te overleven. Het jongetje werd in een doek gewikkeld en zonder veel woorden aan de familie overhandigd. Het is hier normaal dat babies sterven, daar moet je geen woorden of tranen aan verspillen, er komt wel weer een nieuwe kans. Het was vreemd voor me om te realiseren dat de enige bevalling die ik in Madagascar gezien heb geen blijde was maar een bevestiging van de cijfers die ik presenteerde. Een tienermeisje met een doodgeboorte die bij beter bereikbare zorg waarschijnlijk voorkomen had kunnen worden. Het motiveert me om nog harder te werken aan moeder en kind zorg in ontwikkelingslanden. De 122 doden van Madagascar hebben een gezicht gekregen.....

donderdag 12 juli 2012

Een voor een, steen voor steen...

Elke keer als ik de bouwers in ons team zie moet ik denken aan een liedje uit mijn kindertijd.... Een liedje waarin een metselaar die een huis bouwt vergeleken wordt met God, die Zijn huis bouwt. De bouwers in ons team zijn bezig met een huis en een muur. En doordat ze dat doen bouwen ze aan Gods huis. Samen stenen sjouwen en muren bouwen schept een band. Met elkaar, maar ook met de lokale mannen die gekomen zijn om te helpen. Ze spreken verschillende talen, maar met handen en voeten kom je heel ver. En de universele taal van samen voetballen wordt denk ik in elke cultuur gesproken....

maandag 9 juli 2012

Een teken van leven uit Madagscar...

Het is ondertussen bijna een week geleden dat we vertrokken richtig Madagascar, en wat is er in die tijd veel gebeurd. We hebben vele kilometers gevlogen en lange uren in de bus gezeten. Ons team is van een groep die elkaar haast niet kende veranderd in een hechte groep. We hebben samen veel gelachen, maar ook gehuild vanwege de diepe armoede die we gezien hebben. Waar vorige week alleen nog maar fundamenten gegraven waren staat nu een half-af huis voor de familie van patienten. Het medische team heeft samen al honderden zieke kinderen gezien. Gezien, want veel kinderen kunnen we niet helpen omdat ze te ziek of te zwak zijn. Een bemoedigend woord  voor de ouders en gebed is het enige wat we ze mee kunnen geven als ze weer naar huis gaan. Maar gelukkig zijn er ook veel kinderen waar we wel wat voor kunnen betekenen, en gelukkig werken we samen met Heuric, een fantastische dokter en directeur van het ziekenhuis die inspirerend veel tijd en energie in zijn patienten steekt. Als we een behandeling voorschrijven, en de familie te arm is om voor de medicijnen te betalen herinnerd hij ons er altijd aan dat we de apotheek moeten laten weten dat het gratis is. 'Het bestuur zal niet blij met me zijn, maar het gaat om de patienten' zegt hij dan. We zijn allemaal onder de indruk van zijn ruimhartigheid en inzet. Als we 's ochtends  (om 6 uur) bij ons ontbijt zitten heeft hij meestal zijn eerste operatie al gedaan, en 's avonds is hij de laatste die gaat slapen. Fantastisch om samen te mogen werken met zulke mensen! 

dinsdag 3 juli 2012

Bijna op weg...

Ik kan me haast niet voorstellen dat we morgen om deze tijd al een heel eind op weg zijn naar Madagscar, het schitterende, niet in woorden te omschrijven land.... De koffers zijn haast klaar, de eerste malariatabletten genomen en ik kan me maar moeilijk concentreren op het werk vandaag.... gek he?

maandag 2 juli 2012

7 quick takes....


  1. Overmorgen gaat de wekker vroeg, heel vroeg. In deze koude wintermaanden is helemaal niet fijn om in het donker, als het nog koud is, op te moeten staan maar ik denk dat het Woensdag geen probleem zal zijn. We vliegen dan namelijk naar Madagaskar. Onwerkelijk dat het bijna zo ver is.. Maar ook zóóó leuk!
  2. Ik hoop dat ze op het vliegveld lief voor me zullen zijn. Ik ga veel te veel bagage hebben aangezien ik allemaal lesmateriaal en boeken mee ga nemen naar Madagaskar. Gelukkig laat ik dat allemaal daar, op de terugweg zal ik dus super veel ruimte hebben voor chocolade, vanillebonen en kaneel zodat ik als we terug zijn kan koken met de smaak van Madagaskar.
  3. Het weekend was leuk, gisteren kwamen Abigail, grote Ashton en kleine Ashton bij ons voor lunch. Deze keer hoefde ik niet zelf te koken maar werden we verwend door Abigail die voor ons een heerlijke Zimbabwaanse maaltijd maakte… Het herinnerde me aan het eten in Kenia, en dat gevoel werd helemaal compleet doordat we met onze handen moesten eten… ‘dan komt het eten namelijk veel beter tot zijn recht’.
  4. Ashton wordt 2 in September en het is echt genieten om met hem te spelen. Ik had een paar kinderboekjes gekocht en hij vond het geweldig om voorgelezen te worden. Steeds kwam hij met nieuwe boekjes aanzetten. De boekjes zijn overigens niet voor mijzelf maar voor een bibliotheek die we gaan opzetten bij ons in de kerk. Voor de meeste mensen in Engels niet hun eerste taal en boekjes voorlezen aan de kinderen kan een goed middel zijn om samen de taal te leren. Helaas hebben de meeste gezinnen het niet al te breed, geld voor boekjes is er zeker niet. Ik hoop dat de bieb echt en succes gaat worden!
  5. Vandaag lever ik een nieuw onderzoeksprotocol in bij de ethische commissie. Mijn tweede zelfstandige onderzoek is een vervolg op de eerste. In de eerste onderzocht ik wat er nu eigenlijk gebeurd qua zorg voor moeder en kind tijdens de bevalling, in dit tweede onderzoek ga in verloskundigen interviewen om hun houding en kennis daarover te onderzoeken. Het zal echt interessant zijn!
  6. Mijn baas gaat bijna verhuizen, morgen zal de laatste keer zijn dat ik bij haar thuiskantoor werk. Gelukkig hebben we een nieuw kantoor gevonden. Het idee achter het kantoor pand waar we gaan werken is om mensen die ontwikkelingswerk doen bij elkaar te brengen. We hebben al kennis gemaakt met de mensen die zich met microfinanciering bezig houden en er is ook een groep mensen bezig met een landbouwproject. Ik denk dat het een uitdagende werkomgeving zal zijn!
  7. De komende weken zullen druk zijn. De week dat we terug komen uit Madagscar arriveert Annelies uit België. Ze zal voor 4 weken blijven. Tijdens die 4 weken komt Imke (hartmuts Zusje) ook nog langs voor een week en de dag dat Annelies vertrekt vertrek ik waarschijnlijk naar Uganda met daarop aansluitend een lang weekend in Kenia om vrienden daar op te zoeken…. Leuk leuk! 

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...