maandag 28 maart 2011

3 maanden getrouwd...

Dit weekend hebben Hartmut en ik onze trouwvideo bekeken. (Bedankt Oom Henk!) Het was super om de dag opnieuw te beleven, om opnieuw te lachen om de grapjes en om het feit dat de video wel erg vaak inzoomde op het feit dat ik mijn schoenen uit getrokken had tijdens de ceremonie. Iets waar ik zelf niet eens bij stil gestaan had. Het was warm en het zand kriebelde tussen mijn tenen, waarom zou ik dan nog schoenen aan hebben.... Het lijkt allemaal nog maar zo kort geleden en ik kan me niet voorstellen dat het vandaag precies 3 maanden geleden is. Hoewel, aan de andere kant is het zo normaal om wakker te worden naast Hartmut, ik ken de weg in mijn nieuwe supermarkt en ik als ik mijn naam opschrijf doe ik het 9 van de 10 keer goed.
Liefs Anneke Sikkema... euhm, Jagau ;)

vrijdag 25 maart 2011

Dansende nonnen en andere nieuwtjes...

Deze keer een blog met een andere set-up dan normaal. Na meer dan een jaar artikelachtige verhalen schrijven heb ik wel eens zin in wat anders. Dus bij dezen, suggesties of ideeën over wat jullie graag op deze blog willen zien zijn altijd welkom! Vandaag kies ik voor allemaal korte puntjes om jullie een inzichtje te geven in mijn leven.

  • Ik ben nog altijd illegaal, maar het voelt al niet meer zo spannend. De politie is nog niet aan de deur gekomen om me te arresteren, het gewone leven gaat gewoon door. Het voelt haast normaal om illegaal te zijn. Iedere keer als we naar home affairs bellen beloven ze dat mijn visum binnenkort klaar zal zijn, maar binnenkort is blijkbaar een heel rekbaar begrip. Ik hoop alleen dat het klaar is voor Pasen want dan willen we graag naar Namibië om Hartmut’s ouders te bezoeken.
  • De afgelopen weken ben ik erg druk geweest met een training. 2 weken geleden werd ik getraind als trainer voor een counseling-cursus. Een supermethode die ik zelf al het hele jaar gebruikt heb en waarvoor ik nu dus trainer ben. Dat betekende dat ik voor het eerst sinds we getrouwd zijn een week bij Hartmut weg was. Dat was niet zo leuk, maar gelukkig was de training ontzettend goed en heb ik veel kunnen leren. Zo veel dat ik de week erna als trainer mocht meedraaien bij een cursus die hier in Kaapstad gegeven werd. Leuk om het geleerde gelijk in praktijk te kunnen brengen.
  • Omdat er ontzettend veel vrijwilligers zijn bij Youth for Christ die het werk kunnen doen heb ik besloten om daar een stapje terug te doen om mijn tijd en energie aan andere projecten te besteden. Ik werk nu als vrijwilliger bij de kerk waar ik heen ga en dit is erg leuk. De kerk heeft namelijk partnerrelaties met een heleboel organisaties binnen Cape Town. Het doel daarmee is dat ze zo veel mogelijk kerkleden aan het werk willen zien in projecten. Het is leuk om te leren hoe andere organisaties werken en ik denk dat het kostbare ervaring is waar ik in de toekomst veel aan zal hebben.
  • Dinsdagochtend draai ik mee in een literacy-project. Slechts 25% van de kinderen hier verlaat school met een diploma. De meesten gaan eerder weg en vaak is een van de grootste redenen dat ze zo’n grote achterstand hebben dat het niet meer op te halen valt in de normale klassensetting. Wat wij doen is een lees-project met de kinderen uit de jongste groepen. We halen ze uit de klas en doen een-op-een spelletjes, we lezen boeken en schrijven woorden. Vaak zijn ze bang om te lezen omdat ze thuis geen engels spreken. Ze weten dus niet hoe ze woorden moeten uitspreken en wat de juiste volgorde van een zin is. Het is geweldig om de kinderen te laten ontdekken hoe leuk letters, woorden en boekjes zijn en om ze op die manier een duwtje in de rug te geven in hun schoolcarrière.
  • Gisteren heb ik een aerobicsles gegeven in een wel heel bijzondere setting. 5 zwangere vrouwen, 3 nonnen(die voor de meiden zorgen) en een peutertje stonden te springen op mijn muziek. Ik gaf een les in het vluchthuis over gezond leven en om het gelijk in de praktijk te brengen had ik mijn sportkleren aangetrokken en de radio meegenomen. Het was een succes want toen we klaar waren met mijn lesje, en iedereen warm en nat was van het zweet werd de radio een beetje harder gezet en verraste een van de nonnen ons, in haar mooie witte nonnenjurk met een schitterende discodans. De rest kon natuurlijk niet achterblijven en een half uur later zat iedereen gierend van het lachen na te praten over wie de mooiste dansmoves had. Een onverwachte geweldige avond. En het is maar weer eens bewezen, nonnen zijn zo saai nog niet….

Dat was het voor vandaag! Geniet van jullie weekend, liefs uit Cape Town!

maandag 7 maart 2011

Wat te doen met een goede cv?

Elektrisch ingenieur, psychologie en accounting. 3 verschillende universitaire studies waarmee het niet al te moeilijk moet zijn om een baan te vinden. Een goede baan waarmee je met gemak een gezin kan onderhouden. Tenminste, dat zou je verwachten. Vandaag ontmoette ik Sam. Hij was nerveus aan het wachten op nieuws over zijn vrouw. Zij was namelijk in de operatiekamer om een keizersnede te krijgen. Hij was zenuwachtig over de toekomst. Opgewonden, maar ook bang om vader te worden. De baby was welkom, maar totaal ongepland. Met hulp van wat geld uit de kerk hadden Sam en zijn vrouw wat spulletjes kunnen kopen die ze nodig zouden hebben voor hun kindje. Sam had nog maar net een baan. Hij was lang werkloos geweest en werkte nu als vrachtwagenchauffeur. Hoe lang hij de baan kon houden wist hij nog niet, hij had een maandcontract gekregen en hoopte dat ze het zouden vernieuwen. Sam en zijn vrouw zijn vluchtelingen uit Congo. Na jaren zwerven door Afrika, op zoek naar een land waar ze welkom zouden zijn, zijn ze 6 jaar geleden geland in Zuid Afrika. Ze leken goede kansen te hebben, zij had recht gestudeerd en hij studeerde in Congo voor elektrisch ingenieur. Toen hij in Zuid Afrika geen baan kon krijgen besloot hij om zijn tijd niet te verspillen en hij studeerde psychologie en accounting. Ze spreken allebei perfect Frans en perfect Engels.Een droom-cv zou je zeggen. Maar toch is het bijna onmogelijk om een baan te vinden. Er zijn in Zuid Afrika duizenden mannen zoals Sam en zijn vrouw. Artsen, ingenieurs, psychologen en accountants. Hoog opgeleide mannen en vrouwen die niet meer veilig waren in hun eigen land. Zuid Afrika werd en wordt nog altijd afgeschilderd als het Afrikaanse land van melk en honing. Het land waar geld en banen voor het oprapen liggen en waar je zomaar welkom bent. Waar dit fabeltje vandaan komt weet ik niet. De Zuid Afrikanen zijn ook helemaal niet blij met al deze mensen. De ‘banenpikkers’ die het land in komen en hopen met hun hoge opleiding zo over een baan te kunnen krijgen. Bazen durven de vluchtelingen ook haast niet aan te nemen omdat het voor veel haat en onderlinge pesterijen gaat zorgen. Een paar jaar geleden is er zelfs een grote golf van geweld geweest tegen al deze buitenlanders. Nu is dat een beetje rustiger maar het leven van de vluchtelingen blijft moeilijk. Ik klaagde in mijn vorige blog over home affairs, maar mijn ervaring met hen is nog goed, vergeleken met de ervaringen die ik hoor van vluchtelingen. Zij moeten op de stoep van home affairs slapen om zeker te zijn dat ze geholpen worden. Aangevraagde documenten komen gewoon niet aan. Elke dag leven ze in angst dat ze het land uit gegooid worden.

De verpleegster kwam binnen met een mooi donker kindje in haar armen. Ze gaf het aan Sam en feliciteerde hem met de geboorte van zijn zoon. Ik vroeg aan Sam hoe hij tegen de toekomst van hem, zijn vrouw en zijn zoon aan keek toen . Hij glimlachte en haalde zijn schouders op en zei, ‘God houdt van ons en ziet dat we ons best doen dus hij zal wel voorzien’.

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...