Permission to dream...

Gisteren was het dinsdag, en dinsdag is leesproject-dag. De school waar ik altijd heen ga is niet zo heel ver weg maar ik heb altijd het gevoel dat ik een compleet andere wereld in ga als ik de wijk binnenrij. Slecht onderhouden huizen, grijze flats met hier en daar een betonnen, vervallen speelplaats voor de kinderen. Ook tijdens schooluren hangen er opvallend veel jongeren in schoolgaande leeftijd gewoon rond op straat. Op de muren zijn de namen van verschillende gangs gespoten om territorium aan te duiden. Zij zijn hier heer en meester, de politie heeft weinig te zeggen. Mijn hart breekt als ik de verhalen van de kinderen hoor. Zij groeien op in een wereld die hen op té jonge leeftijd al té veel ‘streetwise’ maakt.  Het jongentje waar ik altijd mee lees is een lief ventje maar hij vindt het heel moeilijk om zich op de boeken te concentreren. Hij is erg onrustig.  In zijn ogen zie je vaak het verdriet van de dingen die hij meemaakt. Vorige week had hij een armbandje om, trots vertelde hij me dat hij het zelf gemaakt had. Ik vroeg hem hoe hij het gemaakt had en hij zei: ‘Oh, gewoon, van een meisjes-condoom. Die liggen altijd bij onze flat. Die gooien ze daar als ze ‘klaar’ zijn. Ik heb deze gewoon schoongemaakt en het zachte plastic er uit geknipt. Vind je hem mooi?’. Gisteren las ik met hem een boekje over dingen en je huis waarmee je voorzichtig moet zijn. In dat kinderboek ging het niet over drugsnaalden en gebruikte condooms. Op een pagina stond een afbeelding van messen en lucifers. Hij vertelde me dat de schoolleiding eerder die ochtend de klas had doorzocht op gevaarlijke  goederen. Een van de jongens uit zijn klas had een mes en lucifers bij zich. Hij wilde een ander jongentje uit de klas steken en verbranden.  Ik vroeg aan mijn student  of hij dat ook zou doen. Met tranen in zijn ogen zei hij zachtjes dat hij dat nooit zou doen. Onlangs was zijn oom voor zijn ogen vermoord door leden van een vijandige straatgang. Hij is 7 maar heeft al meer geweld meegemaakt dan goed is voor een kind.

Dat is de wereld waar deze kinderen opgroeien. Conflicten worden niet uitgepraat om er een einde aan te maken, een mes of geweer zal een einde maken aan het leven van degene waar je een conflict mee hebt. Meisjes maken hun middelbare school niet af omdat ze zwanger zijn en jongens stoppen met het naar school gaan omdat ze het nut van kennis niet inzien. Je aansluiten bij gang geeft sneller roem, geld en status. Er zijn veel te weinig positieve mannelijke rolmodellen. De meeste vaders, ooms en grote broers zijn vermoord of zitten in de gevangenis. De moeders zijn moe, als ze ooit al hoop op een beter leven voor hun kinderen hadden hebben ze dat meestal opgegeven. Mijn kleine student zegt dat zijn moeder nooit tijd voor hem heeft, hem nooit helpt met of zelfs maar vraagt naar zijn huiswerk. Ze geeft hem eten en als hij om 11 uur nog op straat rondzwerft stuurt ze zijn oom die bij hen in huis woont er op uit om hem een pak slaag te geven en hem in bed te leggen.

Soms heb ik zin om de moed op te geven. Gaat dit jongentje ooit leren lezen en schrijven? Hij zit in groep vier maar kan nog niet eens zijn naam foutloos spellen. Ondanks uren van herhaling kent hij nog steeds niet alle letters van het alfabet. Tijdens ons uurtje samen wil hij het liefst alleen maar voorgelezen worden en spelletjes spelen. Als we letters oefenen en boekjes lezen is hij snel gefrustreerd en boos. Maar toch staat hij de hele pauze al voor de deur van ons lokaal om maar als eerste naar binnen te mogen. Toch kijkt hij de hele week uit naar dat ene uurtje. Ik vroeg hem waarom. Zijn antwoord liet me zien wat de grootste oorzaak van het probleem is. ‘Omdat jullie zo geduldig zijn, en altijd tijd voor me hebben. En omdat jullie me laten geloven dat ik het wel kan’. Deze kinderen kunnen nog niet lezen. Niet omdat ze daar niet het vermogen toe hebben, maar omdat niemand ze verteld dat ze slim genoeg zijn. Dat ze mogen geloven in zichzelf. Dat ze mogen dromen, het liefst grote dromen! Dat ze niet in de gevangenis hoeven te belanden, dat er een andere manier van leven is. Wat deze wijk, en vele andere wijken nodig hebben, is vernieuwde hoop en moed om dromen na te jagen. Die hoop zal niet groeien door meer geld, meer subsidies en meer politieagenten in de wijk. Ook kleurig geschilderde speelplaatsen en schoolbibliotheken zullen weinig doen als er geen mensen zijn die de wijk in gaan om handen en voeten te geven aan de hoop die God geeft!