dinsdag 21 augustus 2007

Leeuwendoders


In kenya is beveiliging geen overbodige luxe en daarom hebben we als er teams zijn extra masai om ons te beschermen. De masai-stam leeft (door gebrek aan onderwijs) nog altijd erg traditioneel. Een man moet, om aan te tonen dat hij moedig genoeg is een leeuw doden met een speer, ze dragen nog altijd de traditionele kleren en spreken nauwelijks engels. David, de masai op de foto, is erg grappig en altijd in voor een stokgevecht. Hij is een stuk behendiger dan ik, maar hij zegt dat het niet lang meer zou duren voor ik een leeuw kan doden... Die heb ik maar weer binnen!

Boda-boda


Opnieuw een verhaal van mijn vaders hand...

De letterlijke betekenis van boda boda is van grens naar grens (border to border). Hier heeft het woord boda boda de betekenis van fietstaxi. Overal waar veel mensen komen staan groepjes bodadrivers klaar om je voor 15 of 25shilling (15 of 25 eurocent) de halve stad door te fietsen. Het is vaak afdingen of de prijs van gisteren voor dezelfde tocht noemen voordat je een redelijke prijs hebt. De prijs kan zomaar 50% zakken. Overigens kunnen Kenianen slecht rekenen en vergeten ze de komma nog wel eens. Zo word een afstand van 2,6 km zomaar 26 km. Gemiddeld is de prijs voor een rit 100 Shilling voor een uur rijden.

De bagagedrager is een in elkaar gelast frame van hoekijzer. Dat frame word gesteund door een paar stukken betonijzer die weer aan de achteras vast zitten. Op het frame ligt een goed of minder goed rechthoekig zitkussen . Dit kussen is bekled met kleurig kunstleer. Onderaan zit meestal franje van kunstleer. Als je pech hebt is het kussen doorgezakt en zit je op het frame. In Kisumu is het belangrijker om een goed zadel te hebben dan in de dorpjes, omdat hier de concurrentie groter is.Achter het zadel van de driver zit meestal wel een handvat waaraan je je vast kunt houden. Is dat niet het geval, dan pak je de zadelpen of het frame beet. Als voetsteun zijn er ter hoogte van de achteras een paar omgebogen stukken betonijzer gelast.
Dit en een keihard opgepomte achterband is het comfort wat de passagier krijgt tijdens de rit.
Zadel en frame
Het zadel van de driver is niet om op te zitten, maar om tegen af te zetten. Het staat dan ook onder 45 graden naar beneden aan de voorkant. Het is meestal wel goed geveerd.
De voorvork is vaak versterkt met extra krullen betonijzer, die naar het stuur lopen. Dat mag ook wel met al die gaten in de weg. Ook al staat er highway op het straatnaam bordje, de gaten zitten er evengoed in, evenals de weg van Nairoby naar Kisumu.
Het frame is degelijk gebouwd met twee stangen boven aan het frame. Gezien de constructie en gebruikte onderedelen moet je denken aan een fiets van 20 jaar geleden. Vaak afkomstig uit China.

Kisumu is heuvelachtig, dus zou je zeker bij een boda boda verwachten dat ze er versnellingen opzetten. Niks daarvan. Gewoon rechtstreeks aangedreven zonder schakelmogelijkheden. Als het erg zwaar gaat gaan ze gewoon op de trappers staan en doorzetten. Zweten dat ze dan doen. Wanneer het erg bergopwaarts gaat moet de passagier gewoon afstappen en gaan passagier en driver gewoon lopen tot je boven bent. Dat is bij een verre rit van twee uur ook best welkom. Bovenaan stap je weer vrolijk op en gaat de tocht weer hobbelend verder.

Wanneer je met een aantal mensen op de boda gaat, dan is het leuk om de drivers aante zetten tot een wedstrijd. Prachtig hoe ze zich inspannen om de eerste te zijn. Balen natuurlijk als je dan een verkeerde afslag neemt of gehinderd wordt door een op de weg lopende geit of koe. Uiteraard helpt complimentjes geven heel goed. Overigens zit er voor hen ook winst in, want zoveel te sneller ze hun klant afleveren, zoveel te sneller kunnen ze een nieuwe opdracht aannemen.
Een goed bodadriver is trots op zijn boda, dus zal hij hem versieren met krullen van ijzer en verchroomde delen. Ook schilderen ze hem soms in mooie kleuren. Ze vragen ook vaak of ze een goede driver zijn. Natuurlijk wordt de boda gewassen als er even geen klant is. Als het net geregend heeft kan dat gewoon bij een plas langs de weg,of anders bij een carwash.

Een carwash is vaak bij een rivier of bij een tankstation, waar een lage plek is, zodat er water beschikbaar is. Heel enkel zie je er één waar een grote tank met water en een hogedrukspuit staat. Meestal is het afgesneden jerrycan met water en oude lap waarmee schoongemaakt wordt.

Lang de weg zijn op diverse plaatsen reparatieplekken voor boda’s. Gewoon door paticulieren gerunde ondernemingen. Hier kan een wiel opnieuw gespaakt worden, een breuk in het frame gelast als het een grote onderneming is. Meestal hangt daar, zoals overal waar wat gebeurd, volk rond. Op de meeste plekken blijft het bij oppompen van de band en het met een zware hamer en een bout opnieuw vastzetten van de kruk op de trapas. Een nieuwe crackspie inzetten zal wel niet gebeuren, want de meeste boda’s hebben gewoon een ingeslagen bout.
Kettingkasten zijn heel zeldzaam op een boda. Trappers hebben ze meestal wel goed voor elkaar. Meestal heeft een bodadriver als schoeisel te grote teenslippers aan. Eén keer heb ik een bodadriver gehad die met z’n teenslippers aan 15km op alleen een stangetje zat te trappen, omdat de rest van de trapper was verdwenen. Berg op berg af.
Overigens is verlichting niet aan de orde op de boda. Zowel straatverlichting, die er vrijwel niet is, als verlichting op voertuigen is lang niet altijd in orde. Daarom moet je vanaf 7 uur s’avonds heel voorzichtig rijden.
Bodarijden is een belevenis!

zondag 19 augustus 2007

Apen en djembe's


Pappa en ik hebben een HEERLIJK weekend gehad.
We zijn naar Kakamega geweest, daar is een van de laatste stukken tropisch regenwoud van Afrika.
Bovenstaande foto is de zonsondergang die we konden zien doordat we om 5 uur vanochtend vertrokken om via allemaal smalle modderige oerwoud-weggetjes een heuvel te beklommen die ons het meest fascinerende uitzicht ooit gehad. Een steeds lichter wordende horizon waar uiteindelijkde zon verscheen, de dampen die opstegen vanuit het oerwoud en in de verte het gerommel van djembe's die mensen naar de kerk riepen.
De banda waaron we sliepen had een niet te beschrijven charme, rondspringende apen, vlinders in alle kleuren en een rust die niet verstoord werd door autogeluiden...


De apen en vlinders waren leuk maar de meest fantastische ervaring was onze tocht in een 50 meter diepe grot van 1,80m hoog en een meter breed. De grot was vol met fladderende vleermuizen. Vandaar de foto...

Liefs!

dinsdag 14 augustus 2007

Avonturen in het ziekenhuis...

Bij gebrek aan tijd van mijn kant is het reuze handig dat mijn vader ook schrijft.. weer een berichtje van hem!

Een bezoek aan het ziekenhuis is een berichtje waard. Niet om wat er aan de hand is,maar om de gang van zaken. Anneke gaat namelijk interviews afnemen bij verpleegsters die voorlichting geven aan zwangere vrouwen. We gaan naar een regionaal ziekenhuis. Wanneer je het terrein opkomt, zie je nergens een receptie of wat dan ook. Alleen een wirwar van gebouwen op een niet zo schoon terrein. (waarom zou het daar anders zijn dan elders in dit land?) In een hoek liggen wat afgedankte bedden op een hoop. Er is zowaar een tuinman bezig om het gras wat ergens groeit te maaien. Her en der staan wat auto’s. Overal lopen mensen, net als op straat.
Van het kastje naar de muur
We gaan het tweede gebouw links binnen. Daar staat één van de zeldzame borden voor, waarop staat wat er in het gebouw gebeurt. Aan een receptioniste vertellen we waar we voor komen. Zij neemt ons mee naar een dokter. Na voorstellen en complimentjes maken, verteld Anneke de boodschap. We zijn wel bij de goede man, zoals later blijkt, maar hij stuurt ons eerst naar een soort directeur in een ander gebouw. We komen daar doordat de receptioniste ons daar brengt.
Bij de juiste persoon aangekomen, is het voorstellen, uitleggen waar we voor komen en de juiste aanbevelingbrief laten lezen. Dat er andere mensen zitten te wachten geeft niks. De man stelt wat vragen en schrijft een briefje, waarna we naar een ondergeschikte worden gebracht. Hier weer hetzelfde verhaal, voorstellen, vertellen waar we voor komen en de papieren laten zien. Ondertussen complimentjes maken over mooie kleren en dat het druk is enz. De mensen op de gang wachten wel. Zelfs zit er een patiënt bij terwijl we praten. Ondertussen gaat onze gesprekspartner nog een keer 5 minuten weg, daarna worden we weer naar een ander gebouw gestuurd, om bij de juiste mensen te komen, bij de MCH moeten we zijn.
De weg vinden zonder bordjes.
Nu moeten we zelf onze weg vinden. Op het terrein komen we nog mzungu’s tegen uit Nieuw Zeeland. Die komen voor een kennis van Anneke. Even mee praten en dan op zoek naar de MCH. Zonder bordjes is dat moeilijk. Gewoon weer binnenlopen waar we denken te moeten zijn. Laten we daar nu net iemand tegenkomen die we de afgelopen week op een school ontmoet hebben. Hij is bij een vriend die in het ziekenhuis werkt. Samen brengen zij ons samen naar een soort poly, waar het vol met mensen zit. Buiten en binnen zitten ze in een lange rij op muurtjes of in de gang van een halve meter breed langs de kant op een bankje. Het zijn zwangere vrouwen, met vaak een kind op schoot. Wil je er langs, dan loop je vlak langs de muur en steunt met je handen aan de overkant om niet boven op de patiënten te belanden.
Nu komen we bij iemand die een baby aan het wegen is. Zij is degene die we moeten hebben om weer een stap verder te komen. We bedanken de kennis en zijn vriend. Na voorstellen, verhaal vertellen, complimentje maken over het werk en de papieren laten zien, gaat er een nurse (spreek uit nas) met ons mee, die zowaar na elk interview weer beschikbaar is om ons naar de volgende te brengen. De interviews worden opgenomen.
Hygiëne
Ik ben als guard mee naar het ziekenhuis, dus heb ik tijd genoeg om eens rond te kijken in de ruimtes waar we zijn. Over de rommel buiten is al geschreven. Binnen zijn de wanden wit gesausd. Ook de deuren zijn daarbij meegenomen. Waar de wand en de deur beetgepakt worden is het niet wit meer maar zwart. Een wasbak is een mooie plek om oud papier neer te leggen of een kast voor te zetten, want die gebruik je toch niet wanneer je zwangere vrouwen behandeld. Een bureau staat half vol met vloeibare medicijnen. Een plank achter de laden kasten is zwart van de stof. In een hoek van de kamer van de dokter staan twee bureaus op elkaar, met daarop allemaal lege dozen. Over de modder, vlak voor de deur, zal ik het maar niet hebben.
Administratie
In het hele ziekenhuis heb ik geen computer gezien. Alles gaat met de pen. De hoogste man die we spreken leent onze pen om een brief te schrijven die we meekrijgen als introductie voor ons bij anderen. Stapel dossiers liggen in een grote ruimte op planken. Aan de wanden hier en daar een poster, maar heel vaak ook hele lijsten volgeschreven met nummers, opgeplakt met afplaktape.
Vrouwen en mannen.
Aan het begin van elk gesprek kijkt men eerst naar mij en zelfs als Anneke haar verhaal begint, kijken vooral de mannen eerst naar mij en dan pas naar Anneke. Dat is een stuk cultuur, waar je hier iedere keer weer tegen aanloopt. Vrouwen en mannen hebben niet dezelfde waarde. Dat geeft weer aan hoe belangrijk het is om bij Choose to wait te beginnen met dat vrouwen en mannen voor God dezelfde waarde hebben.

zaterdag 11 augustus 2007

Met de bus naar kisumu voor dummies

Mijn vader is deze week aangekomen in kiumu en het is geweldig... hier zijn verhaal over de rit naar Kisumu...

Bij bus moet je je iets anders voorstellen dan een reisbus of een interliner. Die zou de helft van de reis nog niet overleven, omdat de weg een heel andere dimensie heeft dan in Europa. De bus is een vrachtautoschassis, met een stevige opbouw. De mitsubishitruck heef een 5-versnellingsbak. De 4e en 5e versnelling worden niet gebruikt. Je kunt in de 3e ook 80km/u rijden en dat is wel het uiterste. Dat de motor dan vreselijk brult doet er niet toe, want zometeen moet je de volgende heuvel op en dan trekt de motor het niet meer. Dus waarom zou je opschakelen? Bovendien kan er zo weer een nog slechter stuk weg komen of een troep ezels de wegoversteken. Dan is er geen tijd voor terugschakelen of iets anders. De derde en de tweede versnelling wordt het meest gebruikt. Als het al te slecht gesteld is met de weg gaat het nog steeds in de 2e. Alleen als de motor het tegen de helling opniet mee trekt gaat hij terug naar de 1e vernelling. Langzaam? Welnee, volgas is het nog steeds bijna 30km/u. Alleen wat veel lawaai.
Recht van de sterkste.
Het is goed als er niet zoveel verkeer is, want dan kun je gebruik maken van de hele wegbreedte en de berm natuurlijk. Soms gebruik je een pad naast de weg als de weg al te erg wordt. Een pad is veel vlakker dan een weg vol gaten. Meestal is de berm niet beschikbaar, omdat daar mensen lopen met vee of zonder vee. Of omdat daar een nog veel groter gat zit, of omdat er iemand, die op de weg fietste, na luid toeteren is uitgeweken. Wanneer er een groot gat in de weg zit, dan zal er geprobeerd worden om een tegen ligger zo te intimideren dat hij aan de kant gaat. Lukt die niet, dan uit alle macht remmen en er het beste van hopen. Het resultaat is meestal een enorme dreun door de hele bus, hopend dat alles meekomt en heel blijft. Uiteraard is het daarna weer planken, zo snel als het verkeer, de weg en het motorvermogen toelaat.
Soms zie je het resultaat van niet tijdig terug gaan naar de eigen weghelft, een paar busjes tegen elkaar geklapt. Met de grotere bussen heb ik het niet gezien. Natuurlijk komen die ook sterker over, waardoor men wel tijdig aan de kant gaat.
Richting aanwijzers.
Soms worden richting aanwijzers gebruikt om aan te geven dat je gaat afslaan. Meestal geven ze aan of je wel of niet kunt inhalen. Even ter informatie, In Kenia wordt links gereden. Richtingaanwijzer naar rechts uit betekend: Niet inhalen, want er komt een tegenligger aan, er is een obstakel, er komt een heel slecht stuk, dus ik ga zelf naar rechts.
Richtingaanwijzer naar links betekend: Ga maar inhalen als je wilt, volgen mij kan het wel. (denk nog wel even om alle fietsers en voetgangers op de weg, maar als je toetert springen die wel aan de kant.)
Wegreparatie
Wanneer de weg gerepareerd wordt, dan staat er gewoon een vrachtauto met grond en stenen stil op de weg en wat mensen er achter, waarvan er meestal één aan het werk is. Gaat het om weg vernieuwing, dan wordt er ergens een strook bush wat vlakgeschoven, wat verhard met steenslag en dat is de noodweg. Deze kan wel over 10km naast de weg liggen. Als het wat al te droog wordt, dan sproeit men de weg wel eens nat. Een sproeiauto rijd veel te langzaam voor de bus, dus inhalen maar. Maar zonder sproeien krijg je een stofwolk waarin je zo’n 15 meter zicht hebt. Ook dit geeft geen verhindering om toch zo snel mogelijk te rijden. Soms wordt een oude band gebruikt om een gat weg te werken. Gewoon ingraven en je bent meteen de band kwijt.
Reparatie
Gaat je truck of bus of auto stuk, dan sta je langs de kant. Het eerste wat je doet is 100 meter terug lopen en takken van bomen rukken en die op de weg leggen, dan weet het overige verkeer; er is daar een obstakel. Gebeurt het dat je midden op de weg staat en de as ligt er onderuit, dan moet het verkeer er maar omheen totdat er weer een as onder zit. Wiellagers eruit gelopen? Wachten op nieuwe onderdelen en ondertussen alle adviezen en gepraat van de mensen om je heen aanhoren en meebeleven. Je vooral niet druk maken om toeterende weggebruikers of wat dan ook maar.
Chauffeur
De chauffeur is een onverstoorbare man, die in staat is 8 uur lang zijn aandacht goed bij de weg te houden. Met een enorme gedrevenheid loodst hij de bus langs alle afgronden, obstakels, wegomleidingen en wat er nog maar meer aan de hand kan zijn. Petje af voor die man.
Gevaarlijk zo’n rit? Nee, gewoon een belevenis van 8uur lang voor een bedrag van €8,00.

donderdag 9 augustus 2007

Weinig tijd en veel te vertellen...

Ik had me nog wel zo voorgenomen om vaak te schrijven maar nu is het al weer donderdagavond en ik heb al weer veel te lang niets geschreven.
Ik heb al bezorgde mails gekregen dus een nieuw bericht zal een geruststelling zijn voor alle mensen die zich zorgen maken. Ik leef nog en maak het goed.

Pappa is gisteravond aangekomen en het is heerlijk om hem alles te kunnen laten zien. Om iedereen aan hem voor te stellen en om te merken hoe enthousiast de mensen zijn om hem te zien.

Ik zou nu graag meer schrijven maar ik heb het een beetje te druk. Er is op het moment een team dat veel tijd vraagt en dat zal ik dus ook moeten geven. Zondag gaan ze weg dus ik zal dan een langer stuk schrijven.

Liefs Anneke

dinsdag 7 augustus 2007

Africa, watch out!

Vandaag komt mijn vader naar Kenia! Hij is vanochtend vertrokken en zal vanavond laat in Nairobi aankomen. Morgen een 8 uur durende rit in een met hobbelende bus en dan is hij hier, Heerlijk!

Liefs Anneke

zondag 5 augustus 2007

Stilte voor de storm...


Een heerlijke zaterdagmorgen, het weer is goed (natuurlijk is het goed, ik ben in Afrika), en ik heb een aangenaam stilte-voor-de-storm-gevoel. Dat gevoel dat je weet dat er iets aan gaat komen maar je weet niet precies wat het is. Het wordt veroorzaakt door het team dat vanavond hier in Kisumu zal arriveren. Zo’n team brengt altijd heel wat opwinding en energie mee dus ik moet nog maar een beetje genieten van de relatieve rust nu.

Gisteren ben ik weer naar de gevangenis geweest. Zoals altijd heb ik er weer enorm van genoten maar ook weer de meest verschrikkelijke verhalen gehoord.

Esther is een meisje van 15, haar vader is 3 maand geleden overleden aan aids en haar moeder zag het niet meer zitten om voor haar en de 5 andere kinderen te zorgen. Ze begon te drinken en haar kinderen slecht te behandelen. De enige oplossing die Esther zag was weglopen van huis en proberen een beter leven te vinden. Een paar weken heeft ze rondgezworven van dorp naar dorp, zichzelf in leven houdend door overal kleine klusjes op te knappen in ruil voor wat geld of door te stelen. Het leven op straat is hard en, vooral voor meisjes, erg gevaarlijk. Na een paar weken zag Esther in dat de straat ook geen oplossing was en daarom besloot ze naar de chief (burgermeester) van een dorpje te gaan. De chief is verplicht iedereen die bij hem aanklopt te helpen. De oplossing die de chief Esther gaf was helaas niet een die ze zelf had gewild. Hij bracht haar naar het politiebureau. De politie besloot dat haar rondzwerven strafbaar was en dat ze daarvoor naar de rechtbank moest. Het was al laat in de avond dus dat zou pas de volgende dag kunnen. De politieman die haar er heen zou brengen bood aan dat ze wel bij hem mocht slapen want ‘zo’n gevangeniscel is niets voor meisjes’.
Esther was blij met dit aanbod want gevangeniscellen in Kenia zijn inderdaad geen fijne plekken, een toilet ontbreekt en de behoefte moet ergens in een hoekje gedaan worden, de ratten lopen overal en als je de pech hebt om de cel te delen met iemand anders, wat meestal het geval is, moet je maar hopen dat die ander geen tuberculose, schurft, of een andere besmettelijke ziekte heeft.
Helaas bleek later dat de politieman geen nobele intenties had met zijn aanbod. Zodra ze in zijn huis kwamen begon hij Esther te betasten en probeerde hij haar te verkrachten.
Ze wist te ontsnappen en ze was ook nog zo slim om wat van zijn geld te stelen.
’s Nachts is ze naar Kisumu gelopen want ze had het gevoel dat ze met dat geld wel een handeltje zou kunnen beginnen om aan geld te komen. Ze ging naar de supermarkt maar toen ze probeerde te betalen bleek het gestolen geld vals te zijn… Ze kon praten wat ze wilde maar betalen met vals geld is ook in Afrika genoeg reden om opgepakt te worden. Nu zit ze al een paar weken in de gevangenis, haar familie weet niet waar ze is en ze weet niet wanneer ze weer vrijgelaten zal worden…

Toen ik gisteren in de gevangenis kwam hingen de kinderen wat rond, de meeste hadden buikpijn want door gebrek aan water hadden ze de hele dag nog niet kunnen eten.
Geen eten is daar, in vergelijking met de andere problemen, maar een klein ongemak. De meisjes vertelden me dat ze altijd op hun hoede moeten zijn. De jongens zijn in de meerderheid en maken daar ernstig misbruik van. Als er niemand kijkt randen ze de meisjes aan.. of erger… Geen plek is echt veilig voor ze, altijd leven ze in angst.
Het erge is dat het meestal gebeurd uit verveling, de kinderen hebben niets te doen, hangen maar wat rond. De jongens hitsen elkaar dan op om de meest vreselijke dingen te doen.
Ik wil vragen of jullie voor deze kinderen willen bidden. Voor de meisje, om ze kracht te geven, voor de jongens om hun hart te veranderen.

Ik ga aan het werk, er moet nog wat voorbereid worden voor het team,
Heel veel liefs, Anneke

donderdag 2 augustus 2007

Stammenstrijd en vriendjespolitiek...


Een combinatie van ‘Kenia’ en ‘politiek’ zorgt altijd voor interessante verhalen.
De grootste hobby van de gemiddelde Keniaanse man is politiek en de dagelijkse krant staat vol met politieke columns, analyses en cartoons. De meeste meningen zijn gefundeerd op de mening van de stam waarvan men deel uitmaakt en dat maakt dat de mening meestal voorspelbaar maar wel heel erg heftig is.
De huidige president is van de Kikuyi-stam en daarom, volgens de Luo’s, een inhalige, luie dikzak die alleen maar aan zichzelf en zijn eigen stam denkt.
In december zijn de volgende verkiezingen, en Raila is in Kisumu de grote favoriet. De meeste mensen hebben geen flauw idee waar hij precies voor staat maar het feit dat hij Luo is is genoeg om stemmen te winnen.
Interessant citaat van een fietstaxi-driver:’ Raila zal de beste president zijn die Kenia ooit gehad heeft. Hij zal een einde maken aan het stammenstrijd. De Luo-stam zal vanaf dan de belangrijkste stam zijn en al het geld voor ontwikkeling zal naar onze provincie gaan. De Kikuyu-mensen zullen niets meer krijgen want die hebben al genoeg gehad de afgelopen maanden’
Hoezo einde van de stammenstrijd? In mijn oren klinkt het als een vernieuwde versie van de verdeling van de machtsposities… maar ik houd wijselijk mijn mond, kritiek geven op Raila is vragen om problemen.

Vandaag was overigens niets te merken van de algemene afkeer van Kibaki. Hij kwam vanochtend naar Kisumu om een show te openen en heel de stad was in rep en roer. Alle straten waren versierd met vlaggen, de straten zagen er zo schoon uit dat het leek of ze met een tandenborstel gepoetst waren en mensen praatten over niets anders dan over de komst van de president. Ik was vanochtend al vroeg in Kisumu-stad en hoewel het nog uren zou duren voor hij zou arriveren stonden er overal al politiemannen. Overal reden dure regeringsauto’s. Ik heb me laten vertellen dat Kibaki meer verdient dan George Bush. Ik weet niet of het waar was maar het staat vast dat Kenia belachelijk veel geld uitgeeft aan haar regering. De grootste huizen, de nieuwste auto's en de duurste restaurants staan gratis klaar voor de uitverkorenen die toevallig goed zijn in het uitbuiten van hun vlotte babbel en de juiste vriendjes hebben..

Ik kan me er maar beter niet te boos om maken want het is niet een situatie die ik kan veranderen. Wat ik wél kan veranderen is de kennis van Keniaanse pubers met betrekking tot seksualiteit, relaties en Gods liefde. Volgende week is er een soort conferentie waar we iedere dag mogen spreken dus dat ga ik nu voorbereiden.
Tot de volgende blog!
Anneke

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...