vrijdag 30 november 2012

De Kaapse dokter….


Het was vanochtend niet mijn wekker die mij wakker maakte, ook Hartmut of zijn wekker waren niet schuldig. Ik werd wakker gemaakt door ‘de Kaapse Dokter’. Hij gierde om ons huis en ik maakte Hartmut wakker omdat ik bang was dat hij al onze ruiten in zou slaan. Ik hoorde op de radio dat hij vannacht weer flink huisgehouden had. Meer dan 40 omgewaaide bomen en heel wat afgewaaide daken. De Kaapse Dokter is de lokale naam voor de sterke, droge wind die in het voorjaar en de zomer haast onophoudelijk lijkt te waaien vanuit het zuidoosten. Hij wordt de dokter genoemd omdat hij alle smog en andere vervuiling rechtstreeks de zee in blaast. Hij zorgt er ook voor dat je op het strand een gratis scrub-beurt krijgt doordat het haast onmogelijk is jezelf te beschermen tegen het rondwaaiende zand. Bij Kaap de Goede Hoop is hij het meest in zijn element. Daar kun je, leunend tegen de wind genieten van de vechtpartij die hij lijkt aan te gaan met de golven en de rotsen. En als je niet uitkijkt neemt hij zo nog even je zonnebril mee…. Ik heb respect voor deze dokter!

PS: Op de foto staan Astrid, de Kaapse Dokter en ik. Het is helaas een oude foto, op dit moment zijn alleen de Kaapse Dokter en ik in Kaapstad. Maar zo kan ik net doen alsof Astrid hier wel is, en dat zou heel leuk zijn!

woensdag 28 november 2012

7 super quick takes...


  1. De ingreep is heel erg goed gegaan.
  2. Ik ben vandaag weer voor het eerst aan het werk maar realiseer me dat een filmpje kijken en boeken lezen een ander soort inspanning van mijn hersenen vraagt dan werken. Waarom duurt het zo lang voor je niets meer van de narcose voelt?
  3. Hartmut en ik hadden een filmpje gehuurd en hebben hard gelachen om de omslag die duidelijk uit andere tijden kwam. 
  4. Hartmut heeft bewezen dat hij een uitstekende ziekenverzorger/kok/huisman is. Misschien moet ik toch maar wat vaker ziek zijn zodat hij zichzelf kan blijven trainen.
  5. Ik heb een nieuw paspoort (hoera!). Nu moet ik naar Home Affairs gaan om er ook de juiste stickers en stempels in te krijgen (ietsje minder hoera).
  6. Het is ineens bijna December. Dus we gaan bijna naar Namibie. Ik heb ontzettend veel zin in tijd met familie en vrienden, de kerstkoekjes van mijn schoonmoeder en de lange hete zomerdagen op 'the farm' met als hoogtepunt de dagelijkse siesta.
  7. Ik ben begonnen met borduren.. Dat klinkt truttiger dan het resultaat er uit ziet, en  bovendien, truttig is hip. Als het af is zal ik een blogje plaatsen, maar dat kan nog wel een tijdje duren. 

woensdag 21 november 2012

Geopereerd in een schuur?

Vandaag ga ik geopereerd worden. In een Afrikaans ziekenhuis. En nee, ik maak me daar geen zorgen over. Door eenzijdige berichtgeving in het internationale nieuws lijkt het er soms op dat alle ziekenhuizen in Afrika geen electriciteit, stromend water en schone toiletten hebben. En helaas is dat in veel gevallen ook zo. Maar voor de mensen die genoeg geld hebben heb je, vooral in Zuid Afrika, prima prive ziekenhuizen. Ik ben altijd onder de indruk van de kwaliteit van zorg, de aandacht voor de patienten en de mooie gebouwen. Het ziekenhuis waar ik nu opgenomen zal worden is verbonden aan de universiteit en zorgt er dus ook voor dat ik de, in mijn ogen, beste arts kon uitkiezen. En dat maakt het soms een beetje lastig. 10% van alle mensen in Zuid Afrika gebruiken de priveziekenhuizen terwijl daar bijna de helft van het geld zit dat in Zuid Afrika wordt uitgegeven aan gezondheidszorg. Het is niet erg niet dat de zorg in de priveziekenhuizen zo goed is, integendeel, ik ben er blij mee. Het is ook niet zo dat de zorg in de openbare ziekenhuizen verschrikkelijk slecht is. Het is niet ideaal maar ik heb in andere Afrikaanse landen veel ergere situaties gezien. Het probleem is dat het verschil zo verschrikkelijk groot is. Ik zou het helemaal niet erg vinden als ik mijn kamer met veel meer mensen zou moeten delen, als ik minder luxe eten zou krijgen of als de schilderijen in de ziekenhuisgangen van minder bekende kunstenaars zouden zijn als ik zou weten dat de mensen in de openbare ziekenhuizen minder lang zouden hoeven wachten of als er meer verpleegsters per patient zouden zijn. Maar daar kan ik me nu denk ik beter even geen zorgen over maken. Eerst maar weer beter worden.

Alleen de naam van het ziekenhuis waarin ik opgenomen zal worden geeft te denken. 'Grote Schuur Ziekenhuis' klinkt mij nou niet echt geruststellend in de oren. Het ziekenhuis dankt zijn ongewone naam aan het feit dat er in de tijd van de VOC een pakhuis was op de plek waar het ziekenhuis nu staat. Het ziekenhuis is geopend in 1938. De allereerste patient van het ziekenhuis was een 13 jarige jongen die door een auto was aangereden (ja, toen ook al). Het zieknhuis is erg beroemd omdat het de plek was waar in 1967 voor het eerst ooit een harttransplantatie werd uitgevoerd. Dus, met vooruitstrevende zorg zit het wel goed....

maandag 19 november 2012

7 quick takes...


  1. Hoera.. vorige week is de training waaraan ik maanden gewerkt heb uitgekomen.  Het moet nog geprint worden maar zelfs om het zo op het scherm te zien staan is bijzonder. Ik  hoop dat het veel vroedvrouwen  wereldwijd zal helpen om er voor te zorgen dat zoveel mogelijk baby’s de bevalling overleven.
  2. Het is November, een maand waarin internationaal aandacht gevraagd wordt voor kanker die alleen mannen treft. Om deze reden is het omgedoopt to ‘Movember’ en laten heel wat mannen hun ‘Mo’ (snor) staan. Ik weet niet of het ook populair is in Nederland maar hier zie je meer en meer behaarde bovenlippen, de een al wat mooier dan de andere. Hartmut doet ook mee en tot mijn grote hilariteit vertonen zelfs zijn snorharen een krulneiging…
  3. Afgelopen Vrijdag hadden Hartmut en ik een datenight. We gingen uit eten in ons favoriete pizza restaurant. Ze hadden een nieuwe pizza op het menu. Een heel slimme moet ik zeggen. De pizza heeft in het midden namelijk een groot gat, waar een hele berg salade is. Een heel stuk gezonder, en meestal kan ik toch geen hele pizza op. Deze pizza rand met salade was een heerlijke aanpassing aan de traditionele pizza.
  4. Afgelopen vrijdag kon ik een pakketje uit Nederland uit de brievenbus halen. Heerlijk om zo een beetje Nederland in handen te hebben met tijdschriften, boeken en heerlijke delfts blauwe dingen die normaal gesproken alleen toeristen kopen. Superleuk! Ik heb de tijdschriften nog lekker laten liggen voor deze week (zie puntje 7) de stroopwafels waren voor Hartmut niet veilig. Die hebben zijn thuiskomst niet langer dan een uur overleefd.
  5. Een vriendin van ons is deze week afgestudeerd als architect. We zijn zo trots op haar. Dit weekend had zij met haar hele klas een tentoonstelling van hun eindprojecten. Dit is het enige gebouw dat ze ooit zullen ontwerpen waar geen ruimtelijke ordening, budgetten en andere creativiteitsonderdrukkende  factors komen kijken. De modellen en presentaties waren dan ook fantastisch om te zien. Als alle voorgestelde projecten uitgevoerd zouden worden zou Kaapstad een Architectonische hoofdstad worden!
  6. Afgelopen zaterdag had ik wat tijd vrij en dat moest gevierd worden in de keuken. Ik heb de ultieme winterkoekjes uit Duitsland en Nederland gemaakt. Lebkuchen en pepernoten… dat gecombineerd met de kerstmuziek die ik aan had staan deed me even helemaal wegdromen in de winter. Tot ik de deur uitstapte waar een stralende zon mij er weer aan herinnerde dat ‘a white Christmas’ deze keer waarschijnlijk over het wit van het zand op het strand zal gaan…
  7. Komende Woensdag  moet ik naar het ziekenhuis voor een kleine operatie. Als het goed is hoef ik maar een nachtje te blijven maar je weet het nooit. 

vrijdag 16 november 2012

Zuid Afrika, een tikkende tijdbom?


Toen ik vroeger klein was namen mijn ouders me vaak mee naar musea. Een van de favorieten was het openlucht museum in Arnhem. Daar was een ijzersmid die de mooiste dingen uit een,  in mijn ogen, vies blokje metaal wist te maken. Hij maakte het ijzer zacht bij hoge temperaturen,  sloeg er een heel aantal keren flink op met verschillende hamers in verschillende vormen, plaatste het terug in het vuur, sloeg nog een beetje meer om dan uiteindelijk, als hij tevreden was het gemaakte product in een bak koud water te leggen om het goed af te laten koelen. In zijn werkplaats was een heleboel lawaai, een gevaarlijk warm vuur en veel rook en stoom van het afkoelen. In mijn ogen was het chaos, maar de smid leek goed zijn weg te weten en wist precies wat hij deed.

Gisteren stuurde mijn moeder me een artikel uit het Nederlands Dagblad over Zuid Afrika. De schrijver begreep de situatie in Zuid Afrika goed, in zijn relaas was het duidelijk dat hij veel geluisterd had en op veel punten gaf ik hem ook gelijk. Maar toch veroorzaakte het artikel een gevoel van plaatsvervangende belediging voor ‘mijn’ Zuid Afrika. Misschien is het raar om te zeggen over een artikel dat de situatie in post-apartheid Zuid Afrika analyseert maar ik vond dat de schrijver op een zwart-witte manier mensen in hokjes stopte. Alle blanken zijn rijk en bang (niet waar, lees deze blog maar) en alle zwarten zijn incompetent en oneerlijk rijk geworden of superarm en zonder hoop. De conclusie was dat het niet lang meer zal duren voor de situatie in Zuid Afrika onhoudbaar wordt.

In de tijd van apartheid was Zuid Afrika was als een vies blokje ijzer. De schoonheid was haast niet te ontdekken, de wereld wilde het liefst niets met het land en haar politieke regime te maken te hebben. En dat kan ik me voorstellen, apartheid was afschuwelijk. Maar ondertussen zijn we een heel aantal jaren verder en heb ik het gevoel dat Zuid Afrika in de handen van een smit is. Het land ligt af en toe in een vuur, verkeerde opvatten en denkbeelden moeten weggebrand worden, er wordt geslagen, van buitenaf, maar vooral ook van binnenuit. Oude en nieuwe machten moeten een balans vinden en leren samenwerken. Af en toe wordt er heel wat stoom afgeblazen, ik denk dan aan de protestacties, de stakingen en de vurige politieke partijcongressen.

Het ligt niet in de Zuid Afrikaanse aard om ergens gematigd over te zijn. Als mensen blij zijn wordt er  gedanst en gezongen tot de voeten moe en de kelen schor zijn. Maar als mensen boos of teleurgesteld zijn wordt dat ook luidkeels meegedeeld. Ik zeg niet dat de manier waarop dat gaat altijd goed is. Als ik ’s ochtends in de auto naar het nieuws luister en over weer een protestactie, weer een moord of weer een gang-oorlog hoor wordt ik verdrietig. Maar ik voel verandering. Zuma, de president, heeft onlangs een motie van wantrouwen gekregen. En ik denk dat dat goed is. Ik denk dat het geweldig is dat mensen kijken naar de kwaliteit van een leider en hem niet zonder meer verafgoden omdat hij van de juiste stam of kleur is. Ja, politieke onrust is niet goed, maar ik kan niet zeggen dat veel ‘ontwikkelde’ landen het er de laatste jaren veel beter vanaf brengen.

Een van de problemen in de beeldvorming over Zuid Afrika zijn de vele Zuid Afrikaanse emigranten die overal ter wereld wonen. Ze hebben Zuid Afrika vaak al jaren geleden verlaten omdat in hun ogen de situatie onhoudbaar was. Zij blijven negatieve verhalen rondbazuinen over een jonge democratie die ze gelukkig zijn ontvlucht, net voordat de bom  zou ontploffen. De jaren zijn voorbij gegaan en het land is nog steeds werkende. Misschien niet naar de maatstaven van de wel geoliede democratische machine in Europa, waar de democratie al enkele honderden jaren ervaring heeft, maar in vergelijking met de rest van het Afrikaanse continent brengt dit jonge land het er  helemaal niet slecht van af. In de rest van Afrika wordt Zuid Afrika gezien als het bolwerk van economische welvaart, politieke stabiliteit en geluk. De vele vluchtelingen zijn daarvan de getuigen.

De smid zijn werkkamer was in mijn ogen chaotisch, maar voor de smid was het georganiseerde chaos. Zuid Afrika is een chaotisch land, maar hoe langer ik er woon, hoe meer ik begrijp. Binnen een minuut kan het me overweldigend gelukkig maken en tegelijkertijd ontzettend verdrietig. Het land en haar mensen dwingen je om een mening te vormen over dingen waar je tevoren nog nooit over nagedacht had. Het eist van je dat je weet wie je bent en waar je staat, je kan hier geen muurbloempje zijn dat slechts toekijkt, dan zal het land je opslokken en zijn dramatische politiek en problemen. Van alleen maar toekijken zal zal je depressief raken over de staat en haar toekomst. Als je het spel van Zuid Afrika niet meespeelt sta je binnen de kortste keren op het vliegtuig richting schijnbaar welvarender delen van de wereld. Maar als je de dans meedanst, als je je ogen open doet en bereidt bent om grenzen te verleggen en om te luisteren naar verhalen kun je een van de bruggenbouwers zijn die Zuid Afrika nodig heeft. En meer en meer mensen voelen dat. Meer en meer mensen zien in dat Zuid Afrika niet geregeerd en bestuurd kan worden door één bevolkingsgroep maar dat de toekomst van dit land ligt in het bij elkaar brengen van culturen en ervaring. Dat samenwerken, hoe cliché het ook mag klinken, de sleutel is tot succes.

Onlangs zijn de conclusies van een grootschalig bevolkingsonderzoek bekend gemaakt. Meer mensen dan ooit tevoren hebben toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. Meer mensen dan ooit tevoren hebben schone toiletten en een dak boven hun hoofd. Iets wat niet in de census te lezen is maar wat ik wel steeds vaker om me heen hoor en zie is dat meer mensen dan ooit tevoren de grens tussen kleuren over durven steken, steeds meer mensen gaan vriendschappen aan die in de apartheidsjaren ondenkbaar waren. Internationale ontwikkelingshulp voor Zuid Afrika lijkt langzaamaan te stoppen. Zuid Afrika kan het zelf wel. De internationale kraan gaat dicht maar de lokale kraan staat open. Meer en meer kerken, organisaties en individuen zetten zich in voor hun buurman, ongeacht kleur of cultuur. Is dat geen reden om, ondanks alles, hoop te hebben? Mensen vragen me soms waarom ik ervoor gekozen heb om in Zuid Afrika te wonen terwijl er zo veel negatieve berichtgeving is. Maar is  hoop geen goede reden om hier te blijven wonen, om mijn handen uit de mouwen te steken om mijn steentje bij te dragen aan het verbeteren van deze gewonde samenleving? 

woensdag 14 november 2012

7 quick takes...


Deze keer zijn de quick takes een paar dagen te laat. We hebben de laatste paar weken ontzettend veel problemen met internet. Slechte, langzame verbindingen en af en toe helemaal geen verbinding. Dit was afgelopen maandag ook het probleem. Vandaar dat ik de takes nu pas kan plaatsen.
  1.   Dit weekend was het weer tijd voor de Izandla Zethemba Funday, Izandla Zethemba is een organisatie die kinderen die te maken hebben met HIV in hun familie, of die zelf besmet zijn een plek geeft waar ze gewoon kind mogen zijn. Meestal doen ze activiteiten in een kerkgebouw maar een paar keer per jaar worden de kinderen meegenomen om iets echt leuks te doen. Afgelopen zaterdag was er een stranddag gepland en gelukkig hielp het weer mee om het tot een groot succes te maken. 88 kinderen, golven, een heleboel zand, ballen en zon zijn een goede combinatie om heel veel lol te hebben.
  2. Ik heb een appeltje te schillen met de zon. Ik snap dat je verbrand als je in de zon bent voor een lange tijd. Ik smeer me suf om dat te voorkomen. Maar wat ik niet snap is hoe de zon hier allerlei rare patronen op mijn huid brand. Je zou verwachten dat twee stukken huid die allebei even lang in de zon geweest zijn op dezelfde manier zouden verbranden, of beter nog, bruin zouden worden. Niet op mijn huid, afgelopen weekend leek het alsof ik vuurrode vlamvormige tatoeage op mijn been had laten zetten terwijl de huid eromheen nog gewoon wit was. Niet echt charmant.
  3.  Maandag hadden we zomerregen. Zomerregen is zo veel beter dan winterregen. Winterregen maakt alles nat en koud. Zomerregen maakt alles fris en schoon en duurt bovendien niet zo lang. Hoera voor zomerregen!
  4. Gisteren had Hartmut een verassing voor me en kreeg ik geld van hem. Nu ben ik uiteraard een heel zelfstandig meisje en kan ik ook best zelf naar de bank gaan, maar dit briefje was toch wel bijzonder. Zuid Afrika is namelijk bezig om nieuw briefgeld in te voeren, en dat gaat niet zonder controversie. We hadden de ‘big five’ op ons geld staan, nu staan de dieren nog altijd op de achterkant maar Mandela staat op de voorkant. Mensen vinden dat er veel te veel geld aan verspild wordt, dat de uniekheid van de rand verloren gaat nu er een gezicht op staat, zoals op de meeste bankbiljetten wereldwijd. Ach, mensen kunnen zeggen wat ze willen, ik vind het nieuwe geld wel mooi.
  5. Afgelopen weekend hadden we de ouders van eens peetkindje op bezoek. We hadden al wel flarden van hun levensverhalen gehoord maar om zo alles te horen is echt verschrikkelijk.  Hoe veel afwijzing en verdriet sommige mensen meemaken in hun leven. Het maakt me echt dankbaar voor de fijne jeugd die Hartmut en ik gehad hebben, maar het geeft me ook een gevoel van verantwoordelijkheid om hen die niet zo bevoorrecht hadden een veilig plekje te geven waar ze voelen dat ze welkom zijn.
  6. Het loopt hier echt tegen het einde van het jaar. Het is bijna zomervakantie en heel veel dingen zijn voor het laatst. Overal zijn er afscheidsetentjes, bedankjes en de scholieren schrijven hun eindexamen. In mijn hoofd is dat alles nog altijd een beetje raar. Niet dat alles ten einde loopt met het langer en warmer worden van de dagen, maar het feit dat het dan ook nog eens kerst is. Kerst in de zomer blijft een beetje vreemd.
  7. Nog 9 weken, dan verhuizen we naar ons nieuwe huis als alles goed gaat! 

woensdag 7 november 2012

Permission to dream...


Gisteren was het dinsdag, en dinsdag is leesproject-dag. De school waar ik altijd heen ga is niet zo heel ver weg maar ik heb altijd het gevoel dat ik een compleet andere wereld in ga als ik de wijk binnenrij. Slecht onderhouden huizen, grijze flats met hier en daar een betonnen, vervallen speelplaats voor de kinderen. Ook tijdens schooluren hangen er opvallend veel jongeren in schoolgaande leeftijd gewoon rond op straat. Op de muren zijn de namen van verschillende gangs gespoten om territorium aan te duiden. Zij zijn hier heer en meester, de politie heeft weinig te zeggen. Mijn hart breekt als ik de verhalen van de kinderen hoor. Zij groeien op in een wereld die hen op té jonge leeftijd al té veel ‘streetwise’ maakt.  Het jongentje waar ik altijd mee lees is een lief ventje maar hij vindt het heel moeilijk om zich op de boeken te concentreren. Hij is erg onrustig.  In zijn ogen zie je vaak het verdriet van de dingen die hij meemaakt. Vorige week had hij een armbandje om, trots vertelde hij me dat hij het zelf gemaakt had. Ik vroeg hem hoe hij het gemaakt had en hij zei: ‘Oh, gewoon, van een meisjes-condoom. Die liggen altijd bij onze flat. Die gooien ze daar als ze ‘klaar’ zijn. Ik heb deze gewoon schoongemaakt en het zachte plastic er uit geknipt. Vind je hem mooi?’. Gisteren las ik met hem een boekje over dingen en je huis waarmee je voorzichtig moet zijn. In dat kinderboek ging het niet over drugsnaalden en gebruikte condooms. Op een pagina stond een afbeelding van messen en lucifers. Hij vertelde me dat de schoolleiding eerder die ochtend de klas had doorzocht op gevaarlijke  goederen. Een van de jongens uit zijn klas had een mes en lucifers bij zich. Hij wilde een ander jongentje uit de klas steken en verbranden.  Ik vroeg aan mijn student  of hij dat ook zou doen. Met tranen in zijn ogen zei hij zachtjes dat hij dat nooit zou doen. Onlangs was zijn oom voor zijn ogen vermoord door leden van een vijandige straatgang. Hij is 7 maar heeft al meer geweld meegemaakt dan goed is voor een kind.
Dat is de wereld waar deze kinderen opgroeien. Conflicten worden niet uitgepraat om er een einde aan te maken, een mes of geweer zal een einde maken aan het leven van degene waar je een conflict mee hebt. Meisjes maken hun middelbare school niet af omdat ze zwanger zijn en jongens stoppen met het naar school gaan omdat ze het nut van kennis niet inzien. Je aansluiten bij gang geeft sneller roem, geld en status. Er zijn veel te weinig positieve mannelijke rolmodellen. De meeste vaders, ooms en grote broers zijn vermoord of zitten in de gevangenis. De moeders zijn moe, als ze ooit al hoop op een beter leven voor hun kinderen hadden hebben ze dat meestal opgegeven. Mijn kleine student zegt dat zijn moeder nooit tijd voor hem heeft, hem nooit helpt met of zelfs maar vraagt naar zijn huiswerk. Ze geeft hem eten en als hij om 11 uur nog op straat rondzwerft stuurt ze zijn oom die bij hen in huis woont er op uit om hem een pak slaag te geven en hem in bed te leggen.
Soms heb ik zin om de moed op te geven. Gaat dit jongentje ooit leren lezen en schrijven? Hij zit in groep vier maar kan nog niet eens zijn naam foutloos spellen. Ondanks uren van herhaling kent hij nog steeds niet alle letters van het alfabet. Tijdens ons uurtje samen wil hij het liefst alleen maar voorgelezen worden en spelletjes spelen. Als we letters oefenen en boekjes lezen is hij snel gefrustreerd en boos. Maar toch staat hij de hele pauze al voor de deur van ons lokaal om maar als eerste naar binnen te mogen. Toch kijkt hij de hele week uit naar dat ene uurtje. Ik vroeg hem waarom. Zijn antwoord liet me zien wat de grootste oorzaak van het probleem is. ‘Omdat jullie zo geduldig zijn, en altijd tijd voor me hebben. En omdat jullie me laten geloven dat ik het wel kan’. Deze kinderen kunnen nog niet lezen. Niet omdat ze daar niet het vermogen toe hebben, maar omdat niemand ze verteld dat ze slim genoeg zijn. Dat ze mogen geloven in zichzelf. Dat ze mogen dromen, het liefst grote dromen! Dat ze niet in de gevangenis hoeven te belanden, dat er een andere manier van leven is. Wat deze wijk, en vele andere wijken nodig hebben, is vernieuwde hoop en moed om dromen na te jagen. Die hoop zal niet groeien door meer geld, meer subsidies en meer politieagenten in de wijk. Ook kleurig geschilderde speelplaatsen en schoolbibliotheken zullen weinig doen als er geen mensen zijn die de wijk in gaan om handen en voeten te geven aan de hoop die God geeft!

maandag 5 november 2012

7 quick takes...


  1. Zaterdag ochtend stonden Hartmut en ik al vroeg op om mee te helpen op een sport en gezondheidsdag. Een locale school had onze kerk gevraagd om mee te helpen aangezien wij heel veel mensen hebben die in de gezondheidszorg werken. Terwijl de kinderen druk aan het sporten waren konden ouders hun bloeddruk, BMI, bloedsuikers en cholesterol laten meten. Ook konden ze ogen laten testen en met een psycholoog praten over mentale problemen.  Het was een groot succes, en de ouders maakten goed gebruik van de gelegenheid zoals je op de foto kan zien. Wel schokkend om te zien hoe weinig sommigen wisten over een gezonde levensstijl. 7 dagen per week gefrituurd eten en vettige snacks tussendoor werden niet als slecht gezien. We hopen dat deze dag mee zal helpen om meer bewustwording te creëren zodat de ouders en kinderen nog een lang en gezond leven zullen hebben.
  2. De Duitse School in Kaapstad had afgelopen Zaterdag een bazar. Nu hebben wij geen kinderen, neefjes of nichtjes, of kinderen van vrienden die op die school zitten maar toch gingen wij er heen, samen met duizenden anderen. Het is een geweldig Duits feest met Bratwurst, Beierse vlaggen, mensen in lederhosen en Duitse muziek. En een paar van onze Duits Namibische vrienden.  Dat Duitse heb ik leren waarderen sinds ik met Hartmut getrouwd ben. Elke dag hoeft het niet van mij, maar af en toe een pretzel  en mijn man gelukkig zien met een pul bier is best te doen.
  3. Afgelopen vrijdag ging ik met een vriendin naar de bioscoop. We keken ‘Searching for Sugar Man’, een documentaire over  Roderigues, een artiest die het, op z’n zachtst gezegd, niet echt gemaakt heeft in de VS. Zonder het te weten was hij echter een superster in Zuid Afrika, wat destijds vanwege apartheid compleet was afgesloten van de rest van de wereld.  De documentaire bracht op een mooie manier in beeld hoe het leven in Zuid Afrika tijdens die jaren was voor mensen die wel wilden rebelleren maar niet durfden of simpelweg niet konden.  De muziek van Roderigues liet mensen zien dat je best anders kan en mag denken dan wat de regering je voorschrijft. Een openbaring voor heel veel mensen, en daarom werd de meeste van zijn muziek illegaal verklaard. Dit hielp natuurlijk alleen maar mee in zijn populariteit en de meest merkwaardige verhalen over hem gingen rond. Over een ding was iedereen het echter eens; hij had zelfmoord gepleegd. Het beste deel van de film komt als twee Zuid Afrikanen, in een zoektocht naar de identiteit van deze ‘Roderigues’ ontdekken dat hij helemaal niet dood is. Na zijn ‘mislukte’ carrière in de muziek besloot Roderigues zijn gitaar aan de wilgen te hangen en is hij sloper geworden. Hij werkt hard en heeft het niet breed. De Zuid Afrikanen halen hem over om naar Zuid Afrika te komen voor een concert tour in 1998. Tot zijn eigen ongeloof staat de sloper, die thuis een ‘niemand’ is daar voor zalen, gevuld met duizenden mensen, die eindelijk een gezicht zien bij de stem die hen opzweepte om tegen de apartheidsregering in te gaan. Indrukwekkend.
  4. Oei, mijn takes worden een beetje lang. Nog 3 snelle dan maar.
  5. Een Zaterdag/Zondagmiddag wandeling in een park bij ons in de buurt is altijd een leuk uitje. Dit park is superpopulair bij bruidsparen om foto’s te maken. Ook gisteren was het weer raak en hebben we kunnen genieten van verschillende bruidsparen en hun stoet bruidsmeisjes en bruidsjonkers. Altijd leuk.
  6. Het project waar ik momenteel druk mee ben, een traningsboek voor verloskundigen is bij de illustrator. Zo leuk om elke keer mails te krijgen met nieuwe afbeeldingen. Het gaat heel mooi worden!
  7. Onze meubel teller staat op 9, we hebben dit weekend namelijk een super mooie bank gekocht.Hoera voor luie avonden met een boek op de bank voor de open haard... 

vrijdag 2 november 2012

Something to celebrate...

Weet je nog dat ik een hele tijd geleden schreef dat we ons droomhuis gevonden hadden maar dat we het nooit zouden kunnen betalen? (hier) We liepen er binnen en werden allebei op slag verliefd. De hoge plafonds, de houten vloeren, de mooie tuin en de ruimte om voor heel veel mensen eten te kunnen koken.
We probeerden het huis te vergeten maar elke keer als we naar andere huizen keken dachten we 'best leuk, maar niet zo leuk als.....'. 
Een aantal weken geleden reden we weer langs het huis en tot onze stomme verbazing stond het nog steeds te koop, en was de prijs genoeg gezakt om het voor ons aantrekkelijk te maken. Heel veel contracten, kopietjes van identiteitsdocumenten en telefootjes later hebben we vanochtend de laatste handtekening gezet zodat alles in onze naam gezet kan worden. Nu is het een paar weken afwachten en hopen dat er geen fouten zijn gemaakt waardoor we dingen overnieuw moeten doen. Als alles goed gaat krijgen we 15 Januari de sleutel. Ik kan niet wachten om het huis ons thuis te maken. Om grote maaltijden te koken en heel veel mensen uit te nodigen, om tomaten en courgettes uit eigen tuin te eten, om een logeerkamer te hebben die het liefst altijd bezet is. Om tijdens lange zomeravonden buiten te kunnen zitten in onze tuin en om tijdens koude winterdagen het huis warm te kunnen maken met het vuur van de open haard. 
God heeft ons rijkelijk gezegend en wij gaan er alles aan doen om het huis tot Zijn eer te gebruiken.  

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...