maandag 29 april 2013

7 quick takes...


  1. Een foto van mijn knappe zus die voor een dag even koningin mocht zijn. Ze is al jarenlang een groot fan van het Nederlandse koningshuis (en kan de koningshuizen van andere landen ook erg waarderen) en op Koninginnedag zorgt ze ervoor dat ze vooraan staat op de mooiste foto’s te kunnen schieten. Erg leuk! Nu mocht ze zelf even in de schijnwerpers staan met een interview in de Flair over haar grote hobby.
  2. Dit weekend leidde Hartmut een onderhouds-project in een daklozen opvang. Ik hielp uiteraard ook mee en het was pijnlijk om te zien en wat voor omstandigheden die mensen wonen. We knapten onder andere de vrouwenbadkamers op en als je er binnen liep wilde je het liefst zo snel mogelijk weer naar buiten gaan. Ik geloof niet dat je er veel schoner zou worden. Je kon de oorspronkelijke kleur van de muur niet eens meer zien door de grote hoeveelheid schimmel die het blijkbaar een aangenaam plekje vonden. Flessen vol bleekmiddel en heel wat sponsjes waren nodig om de muur schoon te maken. Daarna hebben we een ventilator geïnstalleerd en de muren opnieuw geverfd. De dames waren er erg blij mee en ik hoop dat de dakloze schimmel een ander onderdak vindt.
  3. Af en toe ga ik met een taxibusje naar het werk. Zo’n typisch volgepropt busje waar Afrika om bekend staat. En dat gaat niet altijd zoals gepland, helemaal nu ze extra vol zijn doordat de busdiensten al meer dan een week staken. Voor ik in het busje stapte vroeg ik of Observatory,  de wijk waar ik werk, een van hun bestemmingen was en dat was inderdaad het geval. Ik werd ergens achterin het busje gepropt tussen een gezette Afrikaanse mamma en haar handelswaar een moeder met twee peuters. Toen we voor een rood stoplicht stonden werd me ineens verteld dat ze toch niet naar Observatory gingen en dat ik maar snel in het busje dat voor ons stond moest klimmen. Ik moest snel over heel veel mensen heen klauteren om uit het busje te komen en terwijl het stoplicht al op groen sprong en het verkeer al langs me heen raasde rende ik naar het nieuwe taxibusje toe om er snel ingetrokken te worden terwijl ze al begonnen met rijden om teveel toeteren te voorkomen.. Avonturen op de vroege morgen…
  4. Zaterdag had ik een ander avontuur op de vroege morgen. We gingen wielrennen langs de kust en terwijl we genoten van de opkomende zon zagen we ineens het water woest bewegen. Er kwam een hele school dolfijnen aanzwemmen. Het was moeilijk om te zien hoe veel het waren omdat ze de hele tijd sprongen en weer onder water verdwenen maar het waren er zeker meer dan 100, wat een schitterend gezicht!
  5. Deze week hoop ik eindelijk mijn ticket voor Nederland te boeken… ik kan niet wachten! Over een maand ben ik er zeker…
  6. En morgen kan ik alvast in de Nederland stemming komen op de Kaapse versie van Koninginnedag. Ik wordt al blij als ik aan mijn kroketlunch denk en ik ben mijn keel al aan het smeren om de Nederlandse klassiekers mee te kunnen zingen.
  7. En dan nu nog mijn weerbericht. We hebben in Kaapstad een heerlijke nazomer de afgelopen weken. Het is ’s ochtends behoorlijk koud maar overdag zo’n 24 graden en ontzettend aangenaam, de wijngaarden en bomen hebben prachtige herfstkleuren en we hebben al een tijdje geen regen gezien. De herfst is mijn favoriete seizoen in Kaapstad! Ik hoop dat het bog tot volgende week zo blijft want we krijgen Nederlandse vrienden op bezoek en ik zou ze graag Kaapstad op z’n best laten zien….

vrijdag 26 april 2013

Oranje viert feest!

Ik denk dat het niet uitmaakt hoe lang ik al niet in mijn vaderland woon. In mijn hart blijf ik een echte Nederlander die trots voelt voor alles wat Nederlands is, een traantje weg moet pinken als het Wilhelmus speelt en graag wakker wordt met stampot (;-)).

De komende week is, naast de sinterklaasweek, dan ook een van de weken dat ik ieder jaar Nederland het meeste mis. De vrijmarkten, optochten, uitdossen in rood-wit-blauw-oranje, 's ochtends vroeg bij de aubade het Wilhelmus meezingen. Dat kan alleen in Nederland. En dit jaar wordt er uiteraard overal nog een schepje bovenop gedaan! Lieve Nederlanders, geniet van het feit dat je in Nederland bent, zelfs het weer lijkt nogal Nederlands te zijn, vier dit historische moment! Ik moet het doen met een TV-scherm in een sportcafe waarvan de eigenaar Nederlander is... gelukkig serveert hij wel bitterballen en kroketten. Dat dan weer wel. 

De foto komt van Studio Sjoesjoe

woensdag 24 april 2013

Sneak peek...


Van onze boekenkast!

Eindelijk de lang geleden beloofde foto. Hij is bijna klaar, we moeten alleen nog houten boxen maken voor onder het bankje. Ze zullen in dezelfde stijl zijn als de deurtjes. Ik ben zo trots op Hartmut, ik kon echt niet wachten met het plaatsen van een foto. Ik kom er nu wel achter hoe handig het is om met een man getrouwd te zijn die weet hoe je dingen kan maken van hout. Hij weet als geen ander hoe je afvalhout (de deurtjes) een tweede leven kan geven en hij heeft heel veel slimme oplossingen voor kleine en grote problemen. Ik heb ontzettend geluk met mijn man. Ik heb iets in mijn hoofd, teken een snel design en voor ik het weet heeft hij het gemaakt. We hebben nog veel meer ideeen dus het is maar goed dat het huis nog lang niet vol is. Voorlopig kan Hartmut nog wel even bouwen...

maandag 22 april 2013

7 quick takes...


  1. Ik ben weer veilig terug in Kaapstad. Deze keer gelukkig voor een paar weken. Hoewel wat mij betreft de volgende trip morgen wel mag zijn! De volgende keer dat ik in het vliegtuig stap zal dat namelijk het vliegtuig richting Nederland zijn. Ik kan niet wachten!
  2. De foto is van een heel speciaal moment.Het is een screenshot van mijn moeders computer waarop ik te zien ben.  Zoals ik vorige week schreef waren delen van de conferentie live te volgen op internet. Mijn moeder deed dat dan ook en af en toe kreeg ik een berichtje dat ze aan het meekijken was. Na de sluitingsceremonie liep de camera nog door zonder dat het echt op iets gericht was en mijn moeder vroeg me of ik eens voor de camera langs kon lopen. Zo bijzonder om op die manier op duizenden kilometers afstand contact te kunnen hebben, bedankt mam!
  3. Ik heb het hele weekend niet kunnen werken op mijn laptop. Warrige Anneke had haar kabel namelijk in Johannesburg laten liggen. Domdomdom, gelukkig vloog mijn collega een dag later terug en heb ik hem zonet weer gekregen zodat ik weer heerlijk kan werken.
  4. Desondanks heb ik het weekend niet stil gezeten. Zaterdagochtend was ik de spreker op een vrouwenontbijt van onze kerk. Het was een heel speciale morgen waar vrouwen uit allerlei verschillende culturen en van heel veel verschillende leeftijden samen kwamen om samen te leren, te lachen en lekker verwend te worden. Ik moest spreken over spreuken 31:30. ‘Uiterlijke schoonheid is bedrieglijk en verdwijnt maar een vrouw die ontzag heeft voor de HERE verdient bewondering en lof’. Een uitdagende tekst in de wereld waarin we leven en waarin alles lijkt te draaien om uiterlijk. Het is niet verkeerd om leuke kleren te hebben, je haar mooi te doen of zelfs om een mooi huis te hebben, maar dat is niet waar het om draait. 
  5. Aan het eind van de vrouwenochtend hadden we een typisch Afrika-moment. De meeste Afrikanen zijn gek op zingen, en meestal kunnen ze het ook wel aardig. Dit zorgt er voor dat in veel Afrikaanse kerken er een bepaald onderdeel in een kerkdienst is waar mensen een stukje kunnen zingen voor de microfoon, meestal zeggen ze dan zoiets als ‘I want to bless you with a song’. Aan het eind van de ochtend was er ook iemand die normaal niet bij ons in de kerk komt die voor we het wisten de microfoon in handen had om ons met een liedje te zegenen. Het was een van de zeldzame Afrikanen die absoluut niet kon zingen maar dat leek haar niet te deren, couplet na couplet werd vol overgave de zaal ingezongen en diverse pogingen om de vrouw te stoppen (Bijvoorbeeld: Laten we allemaal applaudisseren zodat ze begrijpt dat we er genoeg van hebben) waren zonder het gewenste resultaat. Toen ze uiteindelijk klaar was verklaarde ze met een stralende glimlach dat ze snel terug zou komen om ons nog meer te zegenen… hoera!
  6. Het lijkt af en toe alsof half Kaapstad in het weekend niets anders doet dan surfen.  Het was dan ook hoog tijd dat ik het eens ging proberen en dit weekend was het zo ver. Een vriendin zou het me leren. De golven waren niet geweldig maar omdat ik niet al te zwaar ben verzekerde ze me dat het wel zou lukken. Ik moetz eggen dat het me nogal meeviel. Na de geduldige uitleg van mijn vriendin lukte het me naar een paar keer zelfs om rechtop te staan, iets was ik niet verwacht had. Nu hoop ik dat onze nazomer nog heel lang duurt zodat ik nog een paar kansen krijg om te oefenen!
  7. Nog een typische Kaapstad observatie. Het lijkt af en toe alsof iedereen hier geobsedeerd is door alles wat uit Europa en Amerika komt. Als ik leuke kleren aan heb ‘zal ik het wel in Europa gekocht hebben’, mooie boeken, leuke meubels, echte avonturen… Volgens de Zuid Afrikanen, ongeacht hun achtergrond, is alles beter ‘overseas’. Nu opent er volgende week een Burger King in Kaapstad en op de radio gaat het over niets anders dan de Burger King, want dat is toch zulk geweldig eten! Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ze erachter komen dat het ook maar een gewone fastfood keten is… 

woensdag 17 april 2013

No baby is born to die....

Dit is waar het allemaal op draait op Newborn2013, de conferentie waar ik nu ben. Ieder jaar sterven er meer dan 2 miljoen pasgeboren baby's aan makkelijk te voorkomen ziekten of aan oorzaken waar behandelingen voor zijn. We weten wat we moeten doen, we weten alleen niet hoe we het daar krijgen waar het het hardste nodig is. En daar denken we nu over na.  Hoe krijgen 's werelds allerarmsten toegang tot goede zorg, gezondsheidsvoorlichting en simpele oplossingen voor grote problemen. Het is nog 1000 dagen voor de deadline van de milleniumdoelen, in veel landen zullen doel 4 en 5, die gaan over moeder en kind zorg, niet gehaald worden. Maar er zijn al wel grote stappen voorwaarts genomen. En de wereld gaat door na 2015 (DV). Er zullen meer vrouwen zwanger worden, meer kinderen geboren worden, en ook zij verdienen toegang tot goede zorg. Het is  opwindend en tegelijkertijd ontnuchterend om hier aanwezig te zijn. Zo veel hoopgevende oplossingen, maar ook zo veel barrieres. De enige weg vooruit is door samenwerking. Regeringen, ngo's, en universiteiten moeten zich samen sterk maken. En van al die groepen zijn hier op de conferentie mensen aanwezig. We moeten uitkijken dat alles wat we hier bespreken niet op een grote stapel beleidsdocumenten terecht komt om vervolgens te verstoffen. Verandering moet vandaag beginnen. Ik hoop dat deze conferentie iedere deelnemer zo beinvloedt dat die 2 miljoen babies en hun families die nu tevergeefs op hulp wachten niet teleurgesteld zullen worden en dat de simpele oplossingen ook daadwerkelijk daar terecht komen waar ze het hardste nodig zijn!

Als je meer wilt weten, zoek op twitter naar #newborn2013 of kijk op deze website waar je zelfs alle presentaties live mee kan volgen!

dinsdag 16 april 2013

7 quick takes...


  1. Even een snelle blog voor dag 2 van de Global Newborn Health Conference begint. Dat het ‘global’ is is wel duidelijk, er zijn meer dan 50 landen vertegenwoordigd en veel mensen lopen trots in de traditionele kleren van hun land rond, het is een bonte verzameling van prachtige mensen met mooie verhalen.
  2.  Het hotel waar de conferentie is eigenlijk een soort van hele grote campus met meer dan duizend appartementen. Omdat het terrein zo groot is kun je het personeel opbellen om je met een golfkarretje op te halen als je het te ver lopen vind. De bestuurders hebben duidelijk wel plezier in hun baan want ze racen zoveel ze kunnen. Gelukkig zit ik vlak bij de zalen waar alle activiteiten plaats vinden, wel zo veilig ;-)
  3. Ik ben nog nooit in Johannesburg geweest. Ik denk dat ik deze keer ook niet echt mee kan tellen want ik zit op 5 minuten afstand van het vliegveld en iedere drie minuten komt er een luidruchtig vliegtuig overvliegen. Er zijn vast wel betere plekken te bedenken in deze stad.
  4. Gisteren aan het begin van de conferentie kregen we een uitgebreide veiligheidsbriefing van een UN-vertegenwoordiger. Manmanman, Zuid Afrika is een heel gevaarlijk land als ik de beste mevrouw moest geloven en ik kan maar beter gelijk mijn koffer pakken en op zoek gaan naar veiliger oorden. 
  5. Zondag ben ik met mijn twee collega’s (die officieel nog met zwangerschapsverlof zijn)naar de conferentie gevlogen. De man aan de balie vond het feit dat we met twee kleine babies reisden een hele goeie reden om ons tickets in businessclass te geven… Altijd leuk!
  6. Vrijdag kwamen de geprinte exemplaren van de training waar ik aan meegewerkt heb binnen op ons kantoor. Super om de boekjes en flip charts uit te pakken en verliefd te worden op de kleuren en de prachtige tekeningen.
  7. Gisteren heb ik de eerste presentatiegegeven. Er was een soort marktplaats georganiseerd waar allemaal verschillende vernieuwende ideeën om de zorg voor moeder en kind te verbeteren gepresenteerd werden. De mensen waren erg enthousiast over onze producten en ik verwacht de komende weken veel e-mails van over de hele wereld.

woensdag 10 april 2013

Koppen snellen....


Een van mijn kleine geneugten in het Kaapse ochtendverkeer is dat ik snel de headlines uit het nieuws kan lezen. Niet omdat ik een krantje meeneem in de auto, dat zou natuurlijk heel onverantwoord zijn en zoiets zou ik nooit doen... maar omdat aan alle lantarenpalen affiches hangen met de belangrijkste nieuwsberichten. Ik denk dat het de bedoeling is dat het je aanzet tot het kopen van de betreffende kranten, mij zet het vooraan aan het nieuws waarover ik gelezen heb te googlen. Verliesvoor de krant, maar een win voor mij! 

maandag 8 april 2013

7 quick takes...


  1. Dit weekend waren we uitgenodigd op een bruiloft. Normaal gesproken vind ik bruiloften al bijzonder maar deze was extra speciaal. Vorig jaar in Januari had hij haar ten huwelijk gevraagd en een week daarna werd ze heel erg ziek, het was de vraag of ze ooit weer beter zou worden of zelfs in leven zou blijven. Nu, meer dan een jaar later is ze weer helemaal beter en gelukkig getrouwd. De trouwbelofte ‘in gezondheid en ziekte’ maakte de halve kerk aan het huilen. We hopen op heel veel jaren gezondheid voor het gelukkige paar.
  2. Het lijkt er op dat de winter nu echt hier is. In Kaapstad betekend dat niet dat het erg koud is, maar wel dat het heel regent. En Kaapstad regen lijkt nooit alleen van boven te komen, maar vanuit alle verschillende richtingen. Arme Hartmut, elke ochtend pakt hij zich helemaal in om op zijn motor naar het werk te gaan zodat ik de auto kan gebruiken.
  3. Zaterdagochtend ging ik met een vriendin wielrennen en daarna heel oude-dames-achtig thee drinken in een rozentuin. Het was een prachtig plekje en ik ben blij dat ze me heeft laten zien waar het was, op nog geen 5 minuten rijden van ons huis zat ik in een prachtige pluk tuin, die uitkeek over de Constantia Vallei met al haar wijngaarden… Kaapstad heeft veel verassingen.
  4. Ik ben blij dat we in ons nieuwe huis veel plek hebben om mensen uit te nodigen en vooral Hartmut maakt daar dankbaar gebruik van. Gisteren hadden we plotseling 5 jongens over de vloer die pannenkoeken kwamen eten. Erg gezellig. Onze conclusie is wel dat jongens makkelijker te porren zijn voor een spontane lunch dan meisjes. Zou dat komen omdat jongens hun eten minder van tevoren plannen en een gratis lunch dus altijd goed uitkomt? Of misschien heb ik gewoon niet zo veel vriendinnen en heeft Hartmut heel veel vrienden.
  5. Vanmiddag komt de printer met proefdrukken voor de lessenserie voor verloskundigen waar ik aan meegeschreven heb. Zo spannend om het straks in het echt te zien!
  6. Afgelopen Donderdag waren we weer in de gevangenis voor een gebedswandeling. De organisatie die dat organiseert krijgt steeds meer respect van het bestuur van de gevangenis en waar we voorheen om de cellenblokken heen liepen mogen we nu naar binnen. Dit maakt het nog indringender. Je kan horen wat de gevangenen zeggen, oogcontact hebben, je ziet nu elke gevangene als een individu die hulp en gebed nodig heeft. Het is hartverscheurend om de kilte in de ogen van sommigen te zien, alsof er geen licht meer is. Afgestompt door een levenslang gebrek aan liefde en menselijke warmte. Anderen zijn wanhopig om een glimlach op te vangen, of een klein persoonlijk woord ter bemoediging te krijgen. Het meest tragische vind ik dat iedere oudere man die met ons mee is als ‘pa’ aangesproken wordt. 95% van alle gevangenen in Kaapstad heeft nooit een positief mannelijk rolmodel gehad, een man die voor 5 minuten hun leven binnen komt wandelen met een glimlach en een gebed is voor sommigen het beste wat ze ooit gehad hebben.
  7. Ik ga dit jaar weer naar Madagaskar in July met onze kerk. Dit keer als teamleider van een fantastisch team, de meesten ken ik al en ik kijk er echt naar uit! Het is mooi om weer terug te kunnen gaan naar hetzelfde ziekenhuis, deze keer met een heel goed idee van wat er wel en niet mogelijk is. We gaan ons vooral richten op volksgezondheid en gaan veel voorlichting geven om mensen te helpen zo lang mogelijk zo gezond mogelijk te leven.  Wat een mooie kans om Gods liefde voor de mooie mensen van Madagskar handen en voeten te geven..

vrijdag 5 april 2013

Kleren maken de man...


Ik zag een jonge vrouw. Ik had haar nog nooit eerder gezien. Ze zag er professioneel en daadkrachtig uit in haar nette pantalon, haar kraakheldere witte blouse en haar nette colbertje. Ze zag er uit  alsof ze wist waar ze het over had, als ze iets zou zeggen had ik het zo voor waar aangenomen. Haar uiterlijk deed vermoeden dat ze haar zaakjes op orde had, met haar in een team zou werk op tijd af zijn zonder last-minute stress en een race tegen de klok om de deadline te halen. Toen ik me realiseerde dat ik in de spiegel keek klopte het plaatje ineens niet meer. Ineens was er van de daadkrachtige jonge vrouw niets over maar zag ik een meisje in verkleedkleren. Een meisje dat doet alsof.

Laatst  vroeg ik aan mijn collega of de kleren die ik op dat moment aanhad netjes genoeg waren voor de conferentie waar we over twee weken heen gaan. Ze begon te lachen en vertelde me dat een witte blouse en pantalon toch wel het minimum waren. Ik trok mijn klerenkast eens open haalde er welgeteld één heel kledingstuk uit dat aan de standaard voldeed. Een blouse, geen rok of broek, voor een conferentie van 5 dagen, en een heleboel conferenties en toespraken daarna. De blouse mocht dan netjes zijn, alleen in een blouse rondlopen is iets minder ideaal. En zo kwam het dat ik gisteren moest gaan winkelen om ‘verkleedkleren’ te kopen en dat ik ’s avonds aan Hartmut mijn nieuwe ‘uniform’ kon laten zien.

Ik denk dat dat het is, mijn nieuwe nette kleren zijn een uniform waaruit ik een bepaalde status en professionaliteit kan halen. Een politie of militair straalt gezag uit vanwege zijn of haar nette uniform met bijbehorende medailles en epauletten. Een dokter in witte doktersjas laat je geloven dat je op de juiste plaats bent als je hulp nodig hebt en een sporttrainer op naaldhakken en in een mini-jurkje komt niet erg geloofwaardig over. Kleren vertellen wie je bent en waar je staat in de maatschappij. Maar dat niet alleen, kleren maken de man, letterlijk. Een Amerikaanse studie heeft aangetoond dat mensen in professionele kleren er niet alleen professioneel uit zien maar zich ook zo voelen en zich er zelfs naar gaan gedragen. Proefpersonen moesten een witte jas aantrekken. Sommigen werd verteld dat die jas van een dokter was, en ze waren gelijk een heel stuk meer gefocust op de taken die ze te doen kregen. Anderen werd verteld dat de witte jas een schildersjas was en bij hen was dat verschil niet op te merken. Kleren veranderen dus niet alleen hoe anderen je zien maar ook hoe je jezelf ziet. Ik ben benieuwd of ik dat bij mezelf ook opmerk als ik straks op dat podium sta te presenteren. 

Mensen zijn toch interessante wezens…
Omdat ik toch geld aan het uitgeven was heb ik ook nog een zwierige rok met een uitbundig bloemenpatroon gekocht, ik moet toch een beetje trouw blijven aan wie ik geloof dat ik ben…

woensdag 3 april 2013

7 quick takes....


  1. Ten eerste, excuses voor mijn mediastilte. Heb ik ongewild toch een (blog)stille week gehouden. Ik hoop vanaf nu weer wat actiever te zijn!
  2. Zaterdag had ik een dipje en mistte ik mijn familie en vrienden heel erg. Het leek alsof iedereen om ons heen leuke dingen ging doen met de familie. Gelukkig werd ik eraan herinnerd dat het met Pasen niet draait om het lekkere eten en het samenzijn met de familie, hoewel dat heel erg leuk is, maar dat het gaat om het grote geschenk dat we van God gekregen hebben! En met dat in het achterhoofd had ik weinig reden om nog verdrietig te zijn. (Nu klinkt het wel erg zwart wit, dat besef kwam erg geleidelijk.)
  3. We hebben uiteindelijk een heerlijk paasfeest gevierd. We hadden een groep mensen uit de kerk uitgenodigd voor een paasbrunch die uitliep in een lunch, een theedrinken en een heel gezellige spelletjesmiddag zoals je op de foto kan zien….
  4. Paasmaandag werden we ineens overvallen door de winter. Rond  de middag begon het te regenen en het hield niet meer op tot de volgende ochtend. Erg nat buiten, maar gelukkig erg knus in huis. We hebben voor het eerst de open haard aangestoken en het was heerlijk om met een boek en een glaasje port op mijn kleedje voor de haard te liggen. Zo overleef ik de winter wel!
  5. Hartmut heeft niet stil gezeten in huis. We hadden een hele mooie lamp in een lampenwinkel gezien maar omdat hij veel te duur was heeft Hij hem nagemaakt voor boven de eettafel. Hij gaat er ook nog twee maken voor in de gang en in de woonkamer. Beter goed gestolen dan slecht bedacht…
  6. Mijn familie stuurde foto’s van hun paasfeest en er waren ineens allemaal ‘vreemde meisjes’ in de foto omdat bijna al mijn broers nu een vriendin hebben. Gezellige boel!
  7. Over twee weken moet ik spreken op een grote internationale conferentie in Johannesburg. Alle hoofdrolspelers in moeder en kind zorg wereldwijd zullen er hun zegje komen doen… Leuk maar toch ook wel erg spannend! 

Dit vind je misschien ook wel leuk...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...