Deze week had ik een
uiterst merkwaardig gesprek dat ik jullie niet wil onthouden.
‘Ik zie dat je alleen zit, mag ik bij je aan
tafel komen zitten?’ Voor ik kan protesteren, wat ik overigens toch niet gedaan
zou hebben, staat hij op om me te vergezellen. We stellen ons aan elkaar voor,
wisselen beleefdheden uit en ik kom erachter dat hij uit Zuid Sudan komt, hij
verteld dat hij jarenlang opgesloten zat in zijn huis omdat het voor hem als
activist te gevaarlijk was om naar buiten te komen. Ik vind dat interessant en
wil er graag meer over horen maar daar is hij niet in geïnteresseerd. Hij ziet
de ring aan mijn hand en vraagt of dat betekend dat ik getrouwd ben. Ik bevestig en bij zijn
volgende vraag moet ik heel hard mijn best doen om niet heel hard te gaan
lachen. ‘Hebben jullie al geproduceerd?’. ‘Nee, we hebben nog geen kinderen, en
jij?’ Meneer verteld me dat hij dat niet de belangrijkste vraag vindt. Het gaat
niet om het aantal kinderen, maar om het aantal vrouwen dat hij heeft. Op dit
moment heeft hij er drie maar hij wil er nog graag een aantal toevoegen. Een
rijke man uit Zuid Sudan die hij kent heeft er meer dan 30, hij heeft 122 kinderen ‘geproduceerd’. Die rijke man was
zijn grote voorbeeld. Hij vraagt wat ik van polygamie vond en of ik gelukkig
zou zijn in zo’n huwelijk. Ik zeg dat ik
blij was dat mijn man ervoor gekozen heeft om zijn leven met een echtgenote te
delen en dat ik het moeilijk zou vinden om mijn positie als echtgenoot te delen
met andere vrouwen. Ik vertel hem ook dat ik als christen geloof dat het tegen
de wil van God is om meerdere vrouwen te hebben. Hij verklaart ook een christen
te zijn en verwijst me, zoals ik al verwacht had omdat het niet de eerste keer
was dat ik een dergelijke discussie heb, naar de verhalen van Abraham, Jacob,
David en Salomo. Ik zeg dat dat inderdaad in de bijbel staat maar dat niet alle
verhalen als positief voorbeeld gelden, sommige verhalen zijn juist
waarschuwingen van hoe het niet moet. Bovendien komen in al die verhalen
situaties naar voren waar je kan zien dat het soms wel werkt maar dat het niet
Gods bedoeling is dat een man meerdere vrouwen heeft. Er is jaloezie tussen de
vrouwen en kinderen en de families vormen geen eenheid. Ik verteld hem dat het
in Genesis 2 vers 24 en 25 duidelijk over één man en één vrouw gaat, dat ze
samen één worden. En dat dat niet gaat in een polygamisten-huwelijk. Volgens hem gaat dat vers niet over een
specifiek echtpaar maar over mannen en vrouwen in het algemeen. Dat mannen en
vrouwen samen één mensheid vormen.
Dan komt hij met de een
van de meest merkwaardige Bijbeluitleggingen die ik ooit gehoord heb. Hij
verwijst me naar Genesis 1 vers 28 waar staat: ‘Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de
aarde en breng haar onder je gezag: heers over de vissen van de zee, over de vogels
van de hemel en over alle dieren die op de aarde rondkruipen.’
Volgens hem zei God
dit tegen de mens (lees: de man) en is de vrouw een onderdeel van de aarde die
onder de man zijn gezag gebracht moet worden. Hoe meer vrouwen je hebt, hoe
beter je dus geluisterd hebt naar Gods gebod. Het laatste argument dat hij
gebruikt om mij te overtuigen komt uit 1 Korintiërs 7 (Weiger elkaar de gemeenschap niet). Hij zegt dat ik een egoïstische
vrouw ben omdat ik me nu ik een paar weken bij mijn man weg ben niet aan dat
gebod houd. Als mijn man meerdere vrouwen gehad had was het geen probleem
geweest…
Ik vraag me af of een
gesprek over meneer zijn activistenleven in Zuid Sudan interessanter geweest
zou zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten