Miljoenen op het spel...

Ik heb een heerlijk weekend gehad. Hartmut, twee van zijn collega’s en ik zijn naar Port Elizabeth geweest om Duitsland in het stadion aan te moedigen in haar strijd tegen Servië. Hoewel Duitsland jammer genoeg verloor hebben we enorm genoten. Een WK-voetbalwedstrijd bijwonen in een stadion is een fantastische ervaring. Spectaculair, indrukwekkend, maar tegelijk ook heel ontnuchterend. De spelers, miljonairs die je alleen kent van televisie en grote krantenkoppen, blijken gewone jongens te zijn. Jongens die moe zijn en stoppen met rennen als de bal niet in de buurt is. Jongens die verwoed zwaaien om de aandacht van de scheids te krijgen als ze het slachtoffer zijn geworden van een overtreding, maar als ze die aandacht niet krijgen gewoon doorrennen alsof er niet gebeurd is. Het was niet de eerste wedstrijd die ik live bijwoonde die week. Eerder in de week was ik getuige van een felle voetbalstrijd tussen Belhar-boys en de jongens van Du Noon. Twee teams die speelden in het voetbaltoernooi dat we georganiseerd hadden. Voor de internationale spelers in het WK is alles perfect georganiseerd, de spelers hebben mooie shirts met hun naam er op, meer voetbalschoenen dan ze nodig hebben en een mooi pak voor na de wedstrijd. Dat was wel even anders bij ons toernooi. Sommige jongens waren de gelukkige eigenaren van een paar voetbalschoenen, anderen speelden gewoon op hun sokken maar de meesten speelden ‘kaalvoet’ zoals ze hier zeggen. En toch was er weinig verschil met de internationale spelers. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, voetbaljongens zijn allemaal even fanatiek, het grootste verschil is dat de ‘gewone’ jongens spelen alsof er miljoenen op het spel staan, en de nationale teams omdat er miljoenen om het spel staan…