De eendebek van de gynaecoloog in het zonnetje…

Vandaag liep ik door een ziekenhuis in Kampala toen ik ineens iets zag  dat mijn aandacht trok. Een hele bank vol specula, blinkend in het middagzonnetje.  Alsof ze na gedane arbeid even de kans kregen om bij te kletsen nu de afdeling wat minder druk was.

Wat ze er echt deden? Geen flauw idee, de verpleegkundige die ik het vroeg zei dat het operatiekwartier ze op zou komen halen. Ik hoop dat ze daar gesteriliseerd worden en dat er niet slechts gehoopt wordt dat het zonlicht de dingen wel schoon zal branden zodat ze in het OK gebruikt kunnen worden.

Het maakte me wel aan het lachen. Als je mensen die in de zorg bij elkaar zet kun je er zeker van zijn dat de verhalen binnen een paar minuten over etterende wonden, bloederige operaties en enge ziekten gaat. Dingen die voor de buitenstaanders gruwelijk klinken worden, als je er maar vaak genoeg mee in aanraking komt, heel acceptabele gespreksonderwerpen. Als je aan de gemiddelde vrouw vraagt waar ze het meest tegenop ziet bij haar bezoek aan de gynaecoloog is het het moment dat het speculum tevoorschijn gehaald wordt. 'Het zal echt geen pijn doen', maar het is toch niet iets waar de gemiddelde vrouw (en elke man met een beetje inlevingsvermogen) in het dagelijks leven mee geconfronteerd wil worden. Ik denk dat de verpleegkundige, die de specula daar op dat bankje waar alle mensen die het ziekenhuis verlaten langs lopen, dat even was vergeten...