Gisteravond bezocht ik ‘Heartfelt’,
het jaarlijkse vrouwenevenement in onze kerk. Ieder jaar weer gaat de
organisatie tot het uiterste om vrouwen een bijzondere avond te geven. Er zijn
mannen die je opwachten bij je auto om je veilig naar het gebouw te begeleiden,
goodie-bags met leuke cadeautjes, mooie decoraties en heerlijke hapjes. Vrouwen
met een bijzonder verhaal krijgen de kans om dat te vertellen in een
talkshow-achtige opzet, er wordt een hoop gelachen en af en toe komen de
tissues tevoorschijn. Dit jaar ging het over identiteit, ‘wie ben ik?’ en ‘Wie
zeggen anderen dat ik ben?’. Soms heel confronterend. Als ik eerlijk naar mezelf
kijk merk ik dat ik heel erg geneigd ben mezelf en anderen te laten bepalen wie
ik ben en hoe ik naar mezelf kijk in plaats van stil te zijn en te accepteren
wat God over mij zegt. In mijn eigen ogen moet ik een heleboel doen om ‘genoeg’
te zijn, faal ik elke keer weer en ben ik zeker niet zo goed als de anderen om
mij heen. Iedereen lijkt mooier, slimmer, creatiever, populairder en grappiger
dan ik. Gisteren werd ik eraan herinnerd om mezelf door Gods ogen te bekijken.
In zijn ogen ben ik geliefd, uniek, en vrij! Het maakt niet uit wat anderen
denken of zelfs wat ik zelf denk. De vraag waar het om draait is ‘Wie zegt God
dat ik ben’?
2 opmerkingen:
Een onvoorwaardelijke Supporter bij de wedloop die ons leven is.
Geweldig om je blogs te lezen, dat is toch ook een gave, om zo te kunnen en mogen schrijven en anderen erin laten delen, een heel fijn weekend, als je dit nog leest, en nu zeggen d.v tot ziens oom henk en tante annie
Een reactie posten