7 quick takes...

1. Ik ben al weer bijna een week in Uganda, vrijdag hoop ik terug te vliegen. En dan moeten Hartmut en ik maar heel hard van ons weekend genieten want Dinsdag vlieg ik al weer weg voor een midweek op een conferentie. Gelukkig ben ik daarna een tijdje thuis...
2. Vandaag zijn de verkiezingen in Kenia, de afgelopen verkiezingen, met al hun geweld lijken nog maar zo kort geleden, en de verschrikkelijke gevolgen zijn ook nog duidelijk zichtbaar in het land. Ik hoop en bid dat het dit jaar anders gaat, dat Kenia kan bewijzen dat het ook rustige verkiezingen kan hebben en dat er geen geweld tussen de verschillende stammen plaats zal vinden.
3. Gisteren ben ik weer naar mijn favoriete kerk in Kampala geweest. Ik ga er elke keer heen als ik hier ben en iedere keer raken ze weer een snaar. Vooral de muziek is geweldig, een groot koor dat zo vol enthousiasme zingt maakt me altijd aan het huilen... gelukkig is de kerk in een oud theater en is de zaal vrij donker, dan hoef ik niet zo veel uit te leggen...
4. Als je in je eentje in een hotel zit, zoals ik nu, moet je ook altijd in je eentje ergens gaan eten Vroeger had ik altijd medelijden met mensen die alleen in een resteurant zaten en dacht ik dat ze helemaal geen vrienden hebben. Nu ben ik zelf zo'n persoon. Ik neem elke keer maar een boek mee zodat ik wat te doen heb terwijl ik op mijn eten wacht.
5. Soms heb je geluk en zijn er andere mensen die ook alleen zitten. Zoals zaterdag. Ik raakte aan de praat met een Marokkaanse man die grappig genoeg werkte als lobbyist om moeder en kind zorg op de agenda van ontwikkelingslanden te krijgen. Erg interessant om over de politieke kant van mijn werk te horen. 
6. Vorige week was ik op een 'site visit' naar een klein dorpsziekenhuis. Iedere keer als ik er ben raakt het me weer hoe positief de verloskundigen zijn terwijl de omstandigheden waarin ze werken werkelijk verschrikkelijk zijn. Ik was getuige van de bevalling van een tweeling en het tweede kindje lag in stuit. De bevalling ging moeizaam en toen het ventje er eindelijk uit was was hij helemaal slap en gaf hij weinig teken van leven. Ik dacht dat hij het niet zou redden. De verloskundigen begonnen met reanimeren en waren 45 minuten onvermoeibaar tot het jongentje wat bloed overgaf en zachtjes begon te huilen. Zijn leven was gered dankzij deze heldhaftige verloskundigen die durfden geloven dat hij zou leven!
7. Toen ik vorige week in dat dorpje was kwamen er op een gegeven moment heel veel kinderen om me heen staan, een blanke is natuurlijk een echte attractie. Ik vroeg ze wat dingetjes en iedere keer kreeg ik als antwoord een heel enthousiast 'yes', ik had al snel door dat ze geen woord engels verstonden en elke keer maar braaf 'yes' zeiden. Toen ben ik maar over gegaan op Nederlands en weer riepen ze een vrolijk 'yes' op alles wat ik zei. Ik had eigenlijk misbruik van de situatie moeten maken, ik had ze heel wat dingen kunnen laten beloven...