Een
gegeven paard moet je niet in de bek kijken… toch? Ik heb vaak het gevoel dat
de Westerse wereld dat maar al te graag duidelijk wil maken aan
ontwikkelingslanden. Door de jaren heen heb ik vaak containers met gedoneerde
spullen uitgepakt en vaak bekruipt de plaatsvervangende schaamte me. Dee
ontvangende mensen zijn arm, maar dat wil nog niet zeggen dat zij wel willen
rond lopen in de vieze vodden die u niet meer wil?! En een couveuse die in de
westerse wereld niet meer in staat is
prematuurtjes warm te houden gaat echt niet ineens werken nadat het maanden in
een container gezeten te hebben. Meestal is het niet zo erg, vaak is het
grootste probleem gewoon dat de donateurs niet hebben nagedacht over anders het
leven in een ontwikkelend land is.
Dit
is denk ik een van de belangrijkste redenen waarom 40% van al het medisch
equipment dat de westerse wereld schenkt aan de ontwikkelingslanden niet
gebruikt wordt. (The Lancet heeft hier onlangs aandacht aan geschonken) Het
geschonken materiaal is eenvoudigweg niet ontworpen om te kunnen werken in de
omgeving die ze toegestuurd krijgt. Ten eerste is er vaak geen (stabiele) elektriciteit
die vaak zo broodnodig is, de kennis om de materialen te goed te gebruiken is
niet aanwezig en als er onderhoud nodig is, is er vaak niemand in het land die
weet hoe dat moet. Reserveonderdelen zijn niet te krijgen dus als een product
al gebruikt wordt is het vaak een kort leven beschoren omdat bij de eerste storing
het ding aan de kant geschoven wordt terwijl de gezondheidswerkers terugvallen
op de ouderwetse methoden. Niet omdat ze lui zijn maar omdat repareren teveel
geld en tijd kost.
Verreweg
de meeste medische technologieën worden ontworpen met het oog op de westerse
wereld. Ik ben dan ook erg blij dat ik werk voor een bedrijf dat inziet dat de
westerse gezondheidszorg maar voor een klein percentage van de wereldbevolking
toegankelijk is. PET, waar ik voor werk houdt zich bezig met het ontwikkelen
van technologie speciaal ontworpen voor de moeilijke omstandigheden van de
ontwikkelingslanden. Op de foto kan je zien hoe een verloskundige in Oeganda luisterd naar het hartje van een baby, met een apparaat dat geen elekriciteit nodig heeft maar eenvoudigweg opgeladen wordt door het 30 seconden op te winden. Ik ben bezig met het schrijven van een lesmethode om verloskundigen te helpen om het hartritme van de baby te interpreteren zodat de juiste beslissingen snel gemaakt kunnen worden en levens van moeders en kinderen gespaard kunnen blijven.
1 opmerking:
Ai Anneke, ik herken de plaatsvervangende schaamte! Ik hoorde iemand eens zeggen dat ze de knopen en risten van de kleding afhaalde voor ze in de zak gingen! Tegenwoordig word de kleding, geloof ik, eerst nagekeken voor het verstuurd wordt.
Is het ook niet zo met medicijnen, dat die lang niet altijd geschikt zijn voor mensen in warmere landen, of valt dat mee? Ik kan me voorstellen dat een medicijn met als bijwerking overmatig transpireren daar veel meer problemen geeft dan hier. Succes met de lesmethode!
Groet,
Ina
Een reactie posten