Waarom?

Deze week heb ik een behoorlijk zware week gehad met moeilijke ethische vraagstukken en frustratie met de gezondheidszorg hier. Kennen jullie Mary nog? Het meisje uit de nieuwsbrief dat de abortuspillen had uitgespuugd omdat ze voelde dat dit niet was wat God wilde? Ze woont nu al een aantal weken in het vluchthuis en ik heb haar leren kennen als een zacht en lief meisje met een grote passie voor mensen en kinderen. Langzaam maar zeker accepteerde ze het feit dat ze zwanger was en begon ze meer en meer uit te kijken naar de komst van haar baby. Ze is nu 22 weken zwanger en vertelde me twee weken geleden vol enthousiasme dat ze haar kindje voelde bewegen. Afgelopen Woensdag belde ze me om te vragen of het normaal was dat ze vocht voelde lekken tussen haar benen. Ze wist zeker dat het geen urine was. De schrik sloeg me om het hart toen ik me realiseerde dat haar vliezen gebroken waren en dat het vruchtwater was. De nonnen hebben niet zo veel ervaring met zwangerschap en zagen de ernst van de situatie niet in. Een half uur laten belde ze me weer om te zeggen dat niemand haar naar het ziekenhuis kon brengen. Gelukkig zaten wij nog in de auto en 5 minuten later raceten we met haar in de auto naar het ziekenhuis. Daar ging alles op zijn Afrikaans.... Tenenkrommend traag dus. Terwijl het water langs haar benen lekte moest ze op een stoeltje zitten wachten, tot de verpleegster uitgekletst waren. Toen ik ze vroeg of ze alsjeblieft wilden helpen werd ik afgesnauwd omdat ze het 'druk hadden'. Na drie kwartier mocht ze binnen komen, maar ik mocht niet mee. Pas na een half uur mocht ik, bij grote uitzondering binnen komen, om Mary te helpen met het maken van een beslissing. Aan het gezicht van de verpleegster was duidelijk te zien dat ze het een beetje overbodig vond. De te maken keuze was of ze de bevalling gelijk moesten inleiden zodat het kindje geboren zou worden, te kwetsbaar om te leven. Of om antibiotica te nemen om te proberen de de zwangerschap infectieloos te rekken tot 28 weken zodat het kindje als prematuur geboren kan worden. Zodra er symptomen van infectie zijn metd e bevalling echter ingeleidt worden. De dokters zeggen dat er 10% kans is dat de baby het haalt maar Mary is dapper en heeft er voor gekozen om voor het leven te vechten. Ze is erg verdrietig, maakt zichzelf allerlei verwijten en is in de war. Waarom laat God dit toe? Eerst stopt Hij haar zodat ze geen abortus doet en nu dit....

Gisteren heb ik haar weer opgezocht in het ziekenhuis. Alleen in de bezoekuren mogen er mensen komen, de rest van de dag ligt ze alleen in bed, geen hulp of psychologische begeleiding. Alleen met haar gedachten en gepieker. Elke verandering in haar lichaam geeft haar angst. Iedere keer als er een dokter de zaal binnen komt denkt ze dat hij haar slecht nieuws komt brengen. Vanmiddag ga ik weer naar haar toe met een grote stapel boeken en tijdschriften zodat ze haar gedachten wat kan verzetten....

Willen jullie voor haar bidden?