Haar vriend.... een held?!

Ik ben veilig en wel terug uit Namibie. morgen zal ik daar meer over schrijven. Vandaag deel 3 van het verhaal over D. Klik hier voor deel 1 en hier voor deel 2.

Ze grinnikte. ‘Zwanger zeker..’ zei ze tegen Nana. ‘ Zo weet ik het altijd bij mijn dochters. Maak je geen zorgen, mijn zus weet hier wel een oplossing voor. De priester heeft je zeker gestuurd…. ‘

Ze knikte. Hoewel ze het niet wilde ging het wel over haar en ze had het gevoel dat ze recht had om gehoord te worden. De vrouw van de garagehouder keek niet naar haar. ‘Ja’ zei Nana, ‘De priester zei dat jij wel een oplossing wist.’ De vrouw van de garagehouder pakte een notitieboekje uit haar groezelige schort en viste een potloodje van achter haar oor vandaan. Ze schreef een telefoonnummer op. ‘Dit is het nummer van mijn zus, zij helpt van de zwangerschap af op een snelle manier. Zorg er voor dat je het kind 1800 Rand mee geeft. Geen haan die er daarna naar kraait. Ik houd mijn mondje dicht en zal ook tegen niemand zeggen dat jullie hier geweest zijn. Plotseling keek ze haar toch aan. ‘Ja meidje, dat komt er van, een beetje met de jongens spelen… dat heeft gevolgen. Ik hoop dat het goed pijn gaat doen zodat je je lesje leert.’

Nana bedankte de vrouw van de garagehouder en liep het hek uit. Ze maakte met een knik duidelijk dat ze maar beter kon volgen. Onderweg naar huis begon Nana eindelijk tegen haar te praten. Zachtjes, zodat de andere mensen het niet konden horen. Maar de woorden kwamen hard aan. Nana noemde haar een hoer, en vroeg of ze nagedacht had waar het geld vandaan moest komen. Ze zei dat ze haar lichaam maar moest verkopen om aan genoeg geld te komen, met mannen slapen was blijkbaar niet zo moeilijk voor haar. Ze kwamen langs het huis van haar vriend, ze zag hem bezig in de tuin. Hij was aan het knutselen aan een oude motor, dat deed hij graag in zijn vrije tijd. Ze aarzelde even en liep toen bij Nana vandaan in de richting van hem. Ze wilde met hem praten. Na twee stappen had Nana door wat er gaande was en ze draaide zich om. Ze pakte haar wreed bij haar schouders. ‘Wat denk je nu, dat je zo maar naar hem toe kan gaan? De schurk die 12 jarige meisjes zwanger maakt? We zullen er voor zorgen dat de politie ervan hoort, die jongen hoort in de cel!’ Andre hoorde het lawaai en rende naar de straat. Ze zag hem en schreeuwde ‘ ik hou van je, ik ben zwanger’. Het voelde raar om dat te zeggen. Het was alsof ze een actrice was die dat ene zinnetje met zoveel mogelijk drama voor het publiek ten gehore moest brengen. Ze verwachtte dat hij nu zou veranderen in de held die hij beloofd had voor haar te zijn. Altijd zou hij voor haar vechten, samen zouden ze alle moeilijkheden aankunnen. Zij was zijn prinsesje en zij hield van hem, haar prins. Maar ze zag hoe hij versteende, lijkbleek werd, hij draaide zich om en liep weg. ‘Zie je, dat is hoeveel je voor hem betekent. Hoeveel heeft hij je betaald om je zwanger te maken?’ Andres gedrag wakkerde Nana’s boosheid weer aan en ze begon van voren af aan. Plotseling kon ze zich niet meer goed houden. Ze begon hard te huilen en beschaamd trok Nana haar mee naar een rustiger straatje. ‘Ben je niet goed bij je hoofd’ siste ze tussen haar lippen door.’Eerst schreeuwen dat je zwanger bent en daarna zo hard huilen, de mensen gaan praten, nu kun je het net zo goed gelijk in de krant zetten. Wat wil je dat de mensen van ons denken, je bent een schande voor de familie!’ Het leek of Nana nog meer wilde zeggen maar ze bedacht zich en liep door. Toen ze bijna thuis waren zag ze dat het bakkie van oom voor de deur stond. Hij was thuisgekomen uit zijn werk. Ze hoopte dat hij nog niet te lang thuis was want meestal nam hij na het werk een paar glazen brandewijn die zijn humeur nogal onvoorspelbaar maakten.

Het was nog erger dan ze gedacht had. Hij was al lang thuis en de hele kamer stonk naar rook en drank. Nana gaf haar een por in de rug. ‘Zeg het zelf maar, ik ga het niet weer tegen iemand zeggen. En sta daar niet zo te huilen als een klein kind. Je kan toch zo goed ‘volwassen’ dingen doen? Laat me nu maar eens zien hoe volwassen je bent.’ Ze deed haar mond open maar de woorden kwamen niet. Ze kon het niet. Ze was bang voor wat er zou gebeuren als ze het zou zeggen. Het voelde alsof het alles meer ‘echt’ zou maken. Alsof het niet waar was zolang ze het niet zou zeggen.