Plaatjes...

Deze keer wat foto's om een beeld te krijgen van mijn werk.

• Dit ben ik met Nadia en haar man. In Januari kwam Nadia naar de abortuskliniek voor een abortus. Ze was al te lang zwanger om nog nog een abortus te kunnen hebben, zoals de dikke buik op de foto laat zien. 'Gelukkig', zegt ze nu, want 'er zat op dat moment een steekje los in mijn hoofd, de zwangerschap overviel me zo dat ik er niet blij mee kon zijn en abortus leek de enige oplossing'.Nu is het kindje meer dan welkom en ze kijken er allebei enorm naar uit. Dat wil niet zeggen dat het allemaal gemakkelijk zal zijn. Ze hebben geen geld voor de baby, alleen een enorm vertrouwen dat God hen zal helpen. Gisteren heb ik hun een grote zak met babykleertjes cadeau kunnen geven om hun vertrouwen te sterken.

• Op deze foto zie je mij met D. Een twaalf jarig meisje dat op dit moment in mater Domini woont in verband met haar zwangerschap. Het is moeilijk om haar op de juiste manier te begeleiden. Ze is nog een kind, bang voor de zwangerschap, en probeert het uit alle macht te ontkennen. Liever wil ze spelen. Ze mist thuis omdat er in Mater Domini niemand is die verstoppertje met haar wil doen. Deze week heb ik haar meegenomen op een uitje naar het aquarium, samen leuke dingen doen om haar te laten merken dat ik om haar geef. En daar kwam ze los, ze praatte honderduit en durfde open te zijn. Ik zal binnenort een beetje meer over haar schrijven.

• En dan nog de beloofde foto's van Ellmah en Omari, wat een mooi jochie...

• En als laatste wilde ik jullie dit niet onthouden. Het ziekenhuis waar Hartmut en ik de zondagsschool geven is christelijk en de verpleegsters willen erg graag christelijke waarden aan de kinderen aanleren. Over het algemeen erg goed natuurlijk maar een van de dingen maakt het altijd erg moeilijk voor me om niet heel hard te beginnen met lachen. De verpleegster willen namelijk dat de kinderen bidden voor het eten. Op zich niet smis mee.Voor het eten binnenkomt telt een van de verpleegsters af , '1,2,3...' en alle kinderen beginnen het gebedje op te dreuenen. Maar ze zijn zo goed getrained dat het heel gevaarlijk is om op een ander tijdstip dan voor het eten '1,2,3...' te zeggen want het is me al een paar keer overkomen dat de kinderen dan spontaan beginnen te bidden....