Hoe illegale meisjes stroopwafels bakken en andere dingen....

Pfff... vrijdag al weer. Een vrijdag van een beetje een rare week. Eentje met weinig slaap en veel gebeurtenissen. Even wat nieuwtjes...

• Ik ben nog altijd illegaal. Nog altijd... Home Affairs heeft me nogmaals meegedeeld dat ik het land niet kan verlaten. Als ik dit wel doe word ik opgeakt. Leuk he, gevangene zijn in een land, niet omdat je zelf iets verkeerds gedaan hebt maar omdat het systeem van dat land zo lekker traag is. Hartmut belde me deze week om te zeggen dat we in de problemen zaten. Mijn aanvraag was afgekeurd aangezien er documenten ontbraken (Ze waren vergeten te zeggen dat we die ook moesten meesturen). Ik ben snel door Kaapstad gereden om de nodige documenten te halen bij Home Affairs (lees, een uur in de rij omdat de beampte lunchpauze heeft) en we hebben alles gefaxt. Na nog een telefoontje vertelden ze ons weer dat ze een urgentie van mijn zaak maken. De vorige keer dat ze ons dat beloofden was een maand geleden en sindsdien was er nog niet veel veranderd. Blijkbaar beloven ze iedereen dat ze een urgentie zijn. Gisteren belde Hartmut weer en ineens was mijn aanvraag wel goedgekeurd. ons vermoeden is nu dat ze de eerste documenten die we 4 maand geleden ingediend hadden teruggevonden hebben en dat het nu de gewone niet-urgente weg gegaan is. Het enige wat nu nog moet gebeuren is dat de sticker voor in mijn paspoort van Pretoria naar Kaapstad moet komen. Op zich moet dat niet lang duren maar we zijn nog altijd in Zuid Afrika dus we blijven bidden....
• Ons huis was woensdag tijdelijk een kraamkliniek. Een van de meiden van Mater Domini had weeen en moest bevallen. Het liefst wilde ze een thuisbevalling uit angst voor schreeuwende vroedvrouwen en slechte behandelingen. Dit wilde ik niet doen maar als compromis hadden we afgesproken dat ik bij haar zou blijven tijdens de weeen en op het laatste moment zouden we naar het ziekenhuis komen. De weeen begonnen op maandag op dinsdag nacht. Het was het eerste kindje dus het kon een tijdje duren. 's Nachts vielen de weeen weg maar ook dat is heel normaal en toen ze me de volgende ochtend weer belde dat ze weer begonnen waren begon ik te rekenen. "s Avonds zouden Hartmut en ik namelijk bijbelstudie hebben en de groep zou bij ons thuis komen en ik zou voor ze koken. Als alles volgens plan zou gaan moest het lukken en zou ze rond de middag bevallen, ik kon dan naar huis gaan en koken. Maar de middag kwam, en er was nog weinig ontsluiting. Toen en om 5 uur nog steeds geen ontsluiting was besloot ik dat ik iets moest doen. Elmmah wilde wel weg maar niet naar het ziekenhuis, ze wilde liever naar mijn huis. Dus we propten alles in de auto en reden naar mijn huis, terwijl ik ondertussen heel hard hoopte dat haar vruchtwater niet zou breken bij mij in de auto. Bij mij thuis maakte ik snel een gezellige ontspannen sfeer met kaarsjes en zachte muziek en ondertussen ging ik aan het koken. Bij iedere wee haastte ik me naar Elmmah om haar te helpen en zo kwam het dat zij een aantal centimeters meer ontsluiting had en ik een hele maaltijd kon koken. Uiteindelijk zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar ik leerde waarom Ellmah daar eigenlijk niet heen wilde. Ik heb nog niet vaak zulke onbeschofte verpleegsters en dokters gezien. Gelukkig verstonden ze hun vak wel want de weeen stopten weer en na een paar uur in het ziekenhuis liet de baby zien dat hij het moeilijk had. Om 8 na twaalf is 'Omari' uiteindelijk met een keizersnede ter wereld gekomen. Ik was blij toen ik om 2 uur eindelijk ik bed lag. Op de foto zie je hoe Elmmah haar weeen probeerde op te vangen bij mij op de bank. Volgende week zal ik een foto plaatsen van haar in een een iets gelukkiger plek, met haar zoontje in haar armen.
• Ik wil even bewijzen dat ik nog altijd Nederlander ben.... Een foto van mijn zelfgemaakte stroopwafels en een pan vol zelfgemaakte snert... hmmm :)

Geniet van jullie weekend! Liefs Anneke