Passport please...

‘Passport please’. Het is me al vaak gevraagd, op vliegvelden, bij inschrijvingen en bij groezelige Afrikaanse grensovergangen, maar nog nooit hebben die twee woorden me zo mooi in de oren geklonken als deze week. ‘Passport please’ betekend namelijk dat je papieren in orde zijn, dat er een einde is gekomen aan het lange wachten op een visum en dat ze je paspoort nodig hebben om er een sticker in te plakken. En daar was ik wel aan toe, na acht bezoeken aan home affairs, na uren afwachten en na het bedenken van vele ‘naar welk land reis ik als ik het land uit moet’-avonturen. Want ik was het behoorlijk zat om steeds weer naar dat grote, chaotische kantoor te gaan. En nog veel belangrijker, ik wil het land helemaal niet uit. Ik ben veel te blij om in een land, in een stad te zijn waar ik me thuis voel, waar ik het werk kan doen waar ik altijd van gedroomd heb, waar ik al mijn talenten kan gebruiken en waar werk, hoewel moeilijk en uitdagend, als een hobby voelt.

Ik ben hier nu twee weken en heb nu een behoorlijk idee van de verschillende projecten die Youth for Christ hier heeft en ik ben ook al lekker aan het werk. YfC doet veel in scholen, ze doen jeugdwerk in verschillende communities en  bij bijvoorbeeld SOS kinderdorp.

Ik werk in een sub-departement ‘ Options’. Tot nu toe waren dat allemaal min of meer losse projecten die soms wel en soms niet, afhangend van de voorkeur van de vrijwilligers die op dat moment in Kaapstad werkzaam waren draaiden. Wat de projecten met elkaar verbind was dat ze allemaal om jonge vrouwen en baby’s draaien . Nu zijn al die projecten bij elkaar gekomen en proberen we de netwerken tussen de verschillende projecten steviger te maken. Options werkt bijvoorbeeld samen met een baby-huis waar baby’s wachten op hun adoptie, ze werken in een huis waar zwangere tienermeisjes worden opgevangen, ze verzorgen counseling in een ziekenhuisafdeling waar abortussen puitgevoerd worden en ze werken op en afdeling voor premature baby’s waar ze vooral letten op het welzijn van de moeders, die hier samen met de baby’s opgenomen zijn.

Ik ben tot nu toe vooral actief in de abortuskliniek. Het bijzondere is dat we daar voor dat de vrouwen een definitieve keuze maken met de vrouwen kunnen en mogen praten. Het werk wat we daar doen is een beetje vergelijkbaar met het werk van de VBOK in Nederland. We lichten zwangere meiden en vrouwen voor over hun verschillende keuzemogelijkheden zodat ze een doordachte keuze kunnen maken over hun leven en over het leven van hun ongeboren kind. Als ze er voor kiezen om de baby te houden helpen we ze waar mogelijk, als ze de baby willen laten adopteren helpen we hen daar ook bij. Als ze kiezen voor een abortus is dat betreurenswaardig en ik vind het moeilijk om te accepteren maar ook dan helpen we ze door ze bij te staan voor en na de operatie, en ook voor begeleiding achteraf.
De verhalen die je hoort zijn soms hartverscheurend, en ik snap volledig dat sommige vrouwen het niet aan kunnen om een zwangerschap uit te dragen. Voor sommige  vrouwen is abortus een manier van anticonceptie, je hoopt dat je niet zwanger wordt, en als het toch gebeurd ga je voor een abortus. En dan zijn er vrouwen die er gewoon niets van snappen, die niet snappen wanneer je zwanger kan worden en die niet snappen hoe je je anticonceptiemethode precies gebruikt.  Het is een enorme uitdaging om al die vrouwen op een gepaste manier te begeleiden, maar ik vind het een mooie uitdaging. Gelukkig leer ik veel van mijn fantastische collega’s die enorm veel ervaring hebben.

De komende blogs zal ik proberen om meer inhoudelijk op het werk in te gaan en als iemand vragen , tips of opmerkingen heeft zijn e-mails meer dan welkom!

Liefs Anneke