Ik heb de zon zien opgaan uit een vliegtuigraam
Ik heb de zon zien opgaan over Afrika,
En over zijn kinderen...
Dit liedje van Rikkert Zuiderveld zwierf gisterochtend door mijn hoofd terwijl ik vanuit mijn vliegtuigraampje de zon zag opgaan over Ethiopië. De contouren van het land werden steeds duidelijker, imposante heuvels, zandvlakten en in het ochtendlicht af en toe de weerkaatsing van de zon op een tinnen dak. Om emotioneel van te worden, ik was terug in Afrika... Dit werd helemaal duidelijk toen ik uit het vliegtuig stapte. Ondanks het vroege uur was de zon al warm, op het vliegveldgebouw wapperden de vlaggen van de Afrikaanse staten en de mensen waren zwart. Na een paar uur wachten, waarin ik me zoals je op de foto kan zien zeer goed 'vermaakte', konden we verder vliegen naar Entebbe. Daar werd het pas echt een feest van herkenning. De geuren, de kleuren, de mensen... De enige dingen die me er aan herinneren dat ik in Uganda ben zijn de vlag en het feit dat niet de foto van Kibaki, de Keniaanse president, maar Museveni me overal aangrijnst.
Ik ben zo blij dat ik hier ben! We werden van het vliegveld opgehaald door mensen van het ziekenhuis die ons naar ons hostel brachten. Een hostel waar Ugandese, maar ook veel internationale studenten samen wonen. De sfeer is ontzettend leuk, ik heb al veel mensen leren kennen en zie er naar uit om hier de komende maanden te wonen. We hoeven alleen een kleine sloppenwijk door te lopen om in het ziekenhuis te komen en in de omgeving zijn genoeg winkeltjes, kleine restaurantjes en barretjes om in onze dagelijkse behoeften te voorzien. We zijn al even rondgelopen om ons wat te oriënteren en om ons eerste eten te kopen. Het is grappig om te zien hoe anders Renée, mijn reisgenootje die voor het eerst in Afrika is, alles ervaart. Ik hoor het niet eens meer als ze ons mzungu (blanke) noemen en ik zie de starende blikken niet.. Het eten ken ik al en aan het lawaai en het accent van het Engels hoef ik niet meer te wennen. Maar doordat Renée me overal op wijst zie ik het met nieuwe ogen, en vind ik het dubbel zo leuk...
Vandaag gaan we naar het ziekenhuis om daar kennis te maken en te praten over wat we de komende maanden gaan doen. Ik heb zo'n zin om hier te gaan werken!
Ik schrijf snel meer, nu ga ik eerst verder met genieten...
Heel veel liefs, Anneke
PS:Mijn ugandese telefoonnummer is 00256779387529
5 opmerkingen:
Zo te lezen voelt het als: back home...
Iig blij om te lezen dat je goed bent aangekomen en je eerste indrukken positief zijn.
groeten vanuit het koude kikkerlandje van Renate
Hmm, het maakt me blij om te lezen hoe je het daar in Afrika hebt! Geniet ervan, en hou ons op de hoogte he, ik zal heel vaak komen kijken of je iets nieuws geschreven hebt!
Dikke knuffel,
Evelien
Je bent er!!!! Joepie! ik zit hier al met kriebels terwijl ik het lees. Susan Blijkt jullie ook super te vinden, dus dat valt allemaal goed mee! Hopelijk is de eerste dag in het ziekenhuis meegevallen. oh, Ben zo benieuwd naar jullie ervaringen! Is George nog in de hostel? Geniet maar, ook al stel ik keiii veel vragen!
Evelien De Vuyst
Hee Dani!
Ik zit hier met mn dikke buik op de bank je verhaaltjes te lezen...Ik wilde dat ik er met je was:-)
Doe een paar goeie bevallingen, nu je die van mij niet kan doen en geniet!
Liefs,Simone
Lieve Anneke, wat fijn om weer een verhaal van jou te lezen, het is weer helemaal vertrouwd, ook fijn dat de reis allemaal goed is gegaan, geniet van alles om je heen, sterkte , met alles wat je doet en denkt, ga met God, liefs van oom henk en tante annie.
p.s Inge is geboren heb je de mail nog gezien, alles goed.mooi meissie
Een reactie posten