‘Mind the gap’ en hoe ik kennis maakte met de Japanse cultuur.

Inderdaad… de Japanse cultuur. Twee keer zelfs. Ik had een lange overstap Londen en moest ondertussen van het ene vliegveld naar het andere reizen en dat vond ik een mooie gelegenheid om de stad eens te bekijken. Ik heb dus, op zijn Japans, in 5 uur Londen ‘gedaan’. Een dagkaart voor de metro gekocht, van de ene attracties naar de andere geracet, er een blik op geworpen en weer door naar de volgende hotspot. Ik snap niet wat de Japanners er aan vinden want op die manier kan je net zo goed thuis blijven en een reisgids lezen, dan zie je meer van de gebouwen.
Na St. Pauls en de Tower Bridge besloot ik dan ook dat ik misschien niet álles kan zien in een dag maar dat dat niet erg is omdat ik veel liever geniet van een beetje. Ik heb rustig langs de Thames gelopen en genoten van alle bijzondere bruggen, de metro genomen, gewoon omdat het zo leuk is om de metro te nemen en iedere keer weer in de lach te schieten van het ‘mind the gap’ en me verbaasd over de enorme hoeveelheid starbucks en starbucks-look-alikes die er in Londen zijn.
Harrods was een verhaal apart. Het rustig winkelen in een elitair aandoende omgeving, zoals een reisgids schreef heb ik niet mee kunnen maken. Het was de eerste dag van de opruiming en dat doet de ware aard van de vrouw naar boven komen. Vrouwen die er uitzien alsof ze er alles voor over hebben om als gemanierde, smaakvolle vrouw aangezien te worden storten zich met een achterbaks geweld op de tafels met ‘goedkope’ gucci en prada-tassen. Het maakt blijkbaar niet uit hoe veel geld je te besteden hebt, als er koopjes te halen zijn ontpoppen vrouwen zich tot ware jagers.
Mijn tweede Japanse ervaring bood zich aan in de vorm van een niet zo stabiele oudere dame. Ze stond voor mij op de roltrap in het vliegveld toen ze opeens van iets schrok en zich niet meer staande kon houden. Ze viel achterover tegen mij aan en ik probeerde haar en mezelf staande te houden door heel hard aan mijn koffer vast te houden. Voor mij werkte het want ik bleef staan maar mevrouw tuimelde over mijn koffer achterover op de nog steeds draaiende roltrap waardoor ook de mensen die achter haar stonden omvielen of spullen lieten vallen. Chaos alom dus. Ik kan me nu iets van de Babylonische spraakverwarring voorstellen, in alle talen werd geroepen dat de roltrap gestopt moest worden maar niemand deed wat omdat men ofwel druk bezig was met uitlachen, ofwel met de eigen spullen bij elkaar zoeken. Uiteindelijk stond iedereen weer, met koffers en al op de benen en maakten meneer en mevrouw de Japanner na een ‘solly, solly’ en een Japanse glimlach dat ze weg waren.
Heel slim van ze…. Want ik heel wat verwendingen aan hun adres gehoord achteraf.
Alsof het arme mensje er wat aan kon doen…

Nu ben ik, tegen mijn verwachting in nog steeds in Londen waardoor ik tijd heb om dit verhaal te schrijven. Mijn vliegtuig heeft twee uur vertraging en ik heb geen zin om de tax-free shops leeg te kopen. Ik heb toch al teveel bagage. Virgin Atlantic deed moeilijk, alleen de combinatie van mijn allerliefste glimlach, het argument dat de spullen die in mijn koffer zitten naar de arme kindertjes in Afrika gaat én het feit dat ik zelf niet de allerzwaarste ben maakte dat ik mijn bagage zonder bijbetalen mee mocht.. terwijl ik maar een kilo teveel had.

Nog even en mijn vliegtuig vertrekt, ik heb er zin aan!
Tot de volgende blog. Ik ga geen uitspraken doen over schrijffrequenties want ik weet dat ik dat toch niet waar ga maken.
Liefs Anneke

PS: voor de mensen die het graag willen weten, ik heb een heerlijk weekend in Karlsruhe gehad. Het was heel leuk om Hartmuts vrienden te leren kennen en we hebben genoten van elkaar. Misschien was het beter geweest als het niet zo leuk was geweest want dan was het afscheid waarschijnlijk iets gemakkelijker. Nu is het wel een heel zure appel waar ik met gemengde gevoelens doorheen bijt. De andere keren dat ik naar Kenia ging had ik er alleen maar heel veel zin aan en kon ik niet wachten om weg te gaan maar nu ligt dat een beetje anders. Ik heb er zin aan maar weet ook dat ik met mijn gedachten meer ergens anders zal zijn. Ik hoop dat dat niet teveel gaat afleiden van mijn werk en dat ik me deze keer, net als de andere keren voor de volle 100% kan geven aan de mensen die het zo nodig hebben.
PS2: Op de foto zie je Anneke-met-Buckingham-Palace... het bewijs dat ik er echt geweest ben