Onverwacht bezoek..

Kenia blijft verbazen, mijn dagen in Ombeyi waren overweldigend. Zo veel ervaringen in zo weinig tijd. Ik weet niet eens goed waar ik moet beginnen en als ik alles zou opschrijven wat ik heb meegemaakt dan zou ik volgende week nog aan het schrijven zijn en zouden alle lezers afhaken omdat de tegenstelling van intens geluk en hartverscheurend verdriet die ik tegen ben gekomen te groot lijkt om waar te zijn.
Ik ga daarom niet eens beginnen met alles vertellen, er is echter een verhaal dat ik jullie niet wil onthouden.

Na drie jaar kennen de meeste mensen in Ombeyi me wel van gezicht en dat ik terug was ging dan ook als een lopend vuurtje door het dorp. Veel mensen kwamen even bij me langs om me te begroeten met een stevige Afrikaanse knuffel. Een van hen was Mary. Mary is HIV positief en zwanger van haar 9e kindje. Haar echtgenoot is drie jaar geleden overleden en vanwege de luo-traditie moest Mary trouwen met de broer van haar overleden echtgenoot. Hij was echter HIV-positief en op die manier is Mary ook besmet geraakt. Mary begroette me uitbundig en kon niet stoppen met vertellen hoe blij ze was dat ik er was. Ik moest haar namelijk helpen met de bevalling. Ze zei dat ze het zwanger zijn beu was en omdat ik in Europa studeerde zou ik wel weten hoe ik haar kindje er zo snel mogelijk uit moest halen. Ik moest er een beetje om lachen en legde uit dat ik daar niet zomaar voor kan zorgen. Het begin van de bevalling is in de meeste gevallen, en zeker in Kenia, iets dat door de natuur in gang gezet wordt en ik zal de laatste zijn die daarin gaat ingrijpen. Bovendien werd de baby pas halverwege augustus verwacht. Ik zei daarom tegen Mary dat ze die avond maar even langs moest komen in het huis waar ik sliep en dan zou ik controleren hoe de baby lag en haar wat uitleg geven. Dit vond ze helemaal geweldig en terwijl ze weg liep verzekerde ze me dat ze de hele dag zou blijven bidden dat het kindje vandaag zou komen.

's Avonds kwam Mary inderdaad naar mijn huisje, ik zat buiten van de laatste zonnestralen te genieten en al van grote afstand riep ze dat haar kindje snel zou komen, ze voelde dat het was begonnen. Iedereen moest er hard om lachen want Mary staat in het dorp een beetje bekend als praatjesmaker.
Terwijl ik haar onderzocht merkte ik op dat de buik toch wel erg groot was voor een 8 maand oude zwangerschap en dat er bovendien voordurend regelmatige contracties waren, iets dat meestal betekend dat de bevalling begonnen is. Ik vroeg Mary nog eens hoe zeker ze was van de verwachte bevalinsdatum en toen bleek dat ze bij de consultatie van de dokter maar wat gezegd had en dat er dus helemaal niets van klopte. Ze kreeg ondertussen steeds meer pijn en ik durfde al niet meer zo hard te roepen dathaar kindje vandaag niet zou komen. Terug naar haar hutje gaan was al geen optie meer en ik liet een lokale vroedvrouw roepen omdat ik graag wilde zien hoe zij de bevalling zou doen zodat ik nog beter in staat zou zijn goed les te geven omdat ik de werkwijzen dan zou leren kennen.

Een stuk of drie vroedvrouwen kwamen en ik keek mijn ogen uit, er werd gebeden, tegen de buik geduwd, Mary werd door elkaar geschud en ze moest op de wortels van planten kauwen omdat dat de bevalling sneller zou laten gaan. Ik denk dat het zijn effect had want een kwartier nadat ze binnen waren braken de vliezen en een half uur later was Ombeyi een inwoner rijker. Direct nadat de moeder hoorde dat het een jongentje was keek ze mij aan met een grote glimlach en vroeg ze hoe mijn vader heet. Er is nu dus een klein Jan Tiesje met kroeshaar en negerlipjes.

Mary bleef de rest van de tijd dat ik in Ombeyi was bij mij in huis en ik heb me verbaasd over hoe sterk Afrikaanse vrouwen zijn. Op mijn stages kom ik moeders tegen die het vijf dagen na de bevalling nog presteren om me te bellen of ik een glaasjke water wil brengen, Mary daarentegen begon zelf de rommel van de bevalling op te ruimen en ik ben er vrij zeker van dat ze de vloer daarna nog gedweild zou hebben als ik haar niet tegengehouden had.

Min eerste bevalling in Afrika, eentje zonder electriciteit, stromend water en automatisch op-en-neer-gaande verlostafel, maar een in het licht van een olielamp gewoon op de betonnen grond.
Het was een geweldige ervaring, ik kan nog veel meer schrijven over hoe schattig de kleine Jan Ties is, over de gebruiken rond de geboorte, en over de vroedvrouwen die ik les gegeven heb maar ik val zowat om van de slaap.
Ik schrijf snel weer,
liefs van een genietende Anneke