Na twee dagen waarin de stroomvoorziening en internetverbinding wisselvalliger zijn dan het Nederlandse zomerweer weer een bericht van mijn kant.
De rust is weergekeerd, de Amerikanen zijn vertrokken. Hoewel, rust is een relatief begrip, beter zou ik het stilte voor de storm noemen, zaterdag zal ons huis weer worden overgenomen door een nieuw team. En met overnemen bedoel ik letterlijk overnemen. Als er een team in huis is zijn niet alleen de mensen Amerikaans, ook het eten, de tijdstippen en manieren van doen worden geacht op de Amerikaanse manier te gaan. Zakken vol koekjes, snoepjes, cornflakes en zelfs servetjes worden verscheept vanuit Amerika want het zal toch niet moeten gebeuren dat je ineens zonder je lievelingskoekjes moet leven.
Genoeg over Amerikanen, jullie zijn als lezers van mijn website vast meer geïnteresseerd in Afrikaanse avonturen. Gisterochtend ben ik met een andere organisatie mee de straat op geweest om een dienst voor de straatkinderen te verzorgen. Hoewel ik al eerder mee was geweest greep het me enorm aan. Het leven van een straatkind heeft voor de meeste Kenianen minder waarde dan een geitenleven en dat is goed te merken aan hoe ze behandeld worden.
Terwijl ik met een paar jongens zat te praten over waar ze sliepen (in een portiek van een winkel), wat ze aten (dat wat het gemakkelijkst te stelen is) en wat ze later willen worden (president, piloot en automonteur) komt er een jongen aangelopen die zichtbaar pijn heeft.
Als hij dichterbij komt zie ik dat zijn kleren gescheurd zijn onder de bloedvlekken zitten. De jongens kruipen nog dichter bij me en fluisteren dat het waarschijnlijk iets te maken heeft met de politie. Het team waarmee ik op straat ben heeft een vaste medische verzorger die zich ontfermt over de jongen en dit is hard nodig. Zijn hele oorlel is afgescheurd en in zijn hals zit een flinke snee. De andere jongens vertellen me dat de politie vaak ’s nachts op zoek gaat naar de straatkinderen om hun macht te laten zien. Ze hebben prikkeldraad en slaan de kinderen ermee, soms gebeurd het zelfs dat kinderen met prikkeldraad gewurgd worden door politiemannen. Ze moeten altijd op hun hoede zijn en kunnen nooit lekker slapen. Veel zien er moe uit en vallen onder de dienst in slaap omdat ze daar eindelijk een veilige plek hebben waar ze niet bang hoeven zijn voor politiemannen, boze winkeliers en leden van andere bendes.
Op zulke plekken voel ik me heel machteloos, ik zou zo graag wat willen doen aan het probleem van de straatkinderen maar het probleem is dat het heel moeilijk is om te zeggen wat de juiste aanpak is. Moet je huizen bouwen om de jongens op te vangen? Moet je ze terug naar hun dorpjes en families brengen? Moet je families sponsoren zodat ze wezen kunnen opvangen?
Ik weet het niet, ik zie nu alleen dat de jongens een leven hebben dat je geen kind toewenst en wat ongelofelijk zwaar is.
Ik zou willen vragen of u voor ze wil bidden, dat ze mogen weten dat God hun vader is.
Heel veel liefs, Anneke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten