Over rotsen en een bedevaart...

Nog 1 dag, dan gaat het eerste team van Amerikanen weg, jammer wat het zijn erg leuke mensen! Volgende week zijn we hier met drie vrijwilligers en de weken daarna zal het huis weer vol zijn met allerlei verschillende teams.

Vorige keer dat ik in Kenia was vertelde iemand mij over een plaats, niet ver van Kisumu, waar enorme stenen op een dusdanig vreemde manier op elkaar gestapeld liggen dat het lijkt alsof een paar reuzenkinderen hun blokkendoos overhoop gegooid hebben.
Erg veel kon ik me er niet bij voorstellen maar vandaag is daar verandering in gekomen. Het team ging met Sarah (een Amerikaanse die een weeshuis heeft opgericht) en haar 30 kinderen naar Kit Mikaye en ik ging mee. Het was een adembenemende ervaring. Kit Mikaye is een vreemde opeenstapeling van stenen in een landschap van rotsen, gras, bomen en traditionele huisjes. ‘Afrika zoals je het je voorstelt’, zei een van de leden van het team.

Kit Mikaye is erg belangrijk voor de Luo, de stam die woont in en rond Kisumu. Ze geloven dat hun voorvaderen duizenden jaren gelden daar zijn aangekomen vanuit Sudan. De leider van de groep had 5 vrouwen en de eerste vrouw heette Mikaye, ze is geworden tot een godin van de Luo en woont in de stenen.
Om deze reden is het een belangrijk bedevaartsoort voor de Luo. Dagelijks komen er mensen bidden om hulp. Sommigen blijven wekenlang kamperen bovenop de stenen, om de genegenheid van Mikaye voor zich te winnen.
Vroeger moesten alle luo-paren die in het echt verbonden werden eerst naar Kit Mikaye gaan om het huwelijk te laten inzegen door een priesteres van Mikaye, die op de berg woonde. Ze moesten dan een traditionele dans uitvoeren die Mikaye gunstig zou stemmen en er voor zou zorgen dat het huwelijk gezegend zou worden. Deze laatste traditie is door de invloed van het christendom vrijwel uitgestorven.

Dat de bedevaartfunctie van Kit Mikaye nog steeds werkt heb ik met eigen ogen kunnen zien. Terwijl we over de rotsen klommen en in de grotten griezelden hoorden we het gezang en soms geschreeuw van een oude vrouw die boven op de rotsen zat om haar God aan te roepen. Het gaf me een ongrijpbaar gevoel, ik had medelijden met de vrouw.
Aan haar outfit was te zien dat ze uit een kerk komt waar ze een zwarte Jezus aanbidden. Over deze kerk ben ik van plan later, als ik er wat meer over weet, meer te schrijven.

Voor nu kan ik beter gaan slapen, morgen is het weer vroeg dag want om 7 uur gaan we de stad in om met de straatkinderen een kerkdienst te hebben.

Heel veel liefs van een genietende Anneke