Vis en een beetje extra vlees...

De vis die we met smaak hebben opgegeten,
ik hoop maar dat de olie waaruin het gebakken word heet genoeg is om alle bacterien te doden...

Sardientjes en andere vis...

Zondagochtend,
Ik ben net terug van de kerk en we gaan zo vis eten… Twee hele normale ervaringen die in Afrika een speciaal tintje krijgen.
Een kerkdienst betekend uren op een houten bankje zitten in een kerk die zo vol is dat er in een blik sardientjes meer ruimte zou zijn. Zitten, staan, zitten, staan en een heleboel mensen die je aanstaren omdat de Afrikaanse zon er maar niet in slaagt om van mij een neger te maken. Het zingen is heerlijk, denk aan ‘Oh happy day’ in sisteract maar dan tien keer zo ‘happy.
Vis eten is ook een belevenis op zich. Aan de oevers van het meer, in een houten hutje met strodak. Een doordringende rookgeur want de keuken bestaat uit een paar houtvuurtjes waarop de olie verhit wordt. Een hele vis op je bord (inderdaad, inclusief ogen, vinnen en hersenen) en geen bestek om je te helpen. Als je hulpeloos om je heen kijkt omdat je niet begrijpt hoe je het dan wel moet eten vragen mensen zich verbaasd af of je nog nooit je ‘natuurlijke vork’ gebruikt hebt…
Ik ga hem zeker gebruiken, de vis is veel te lekker om te laten staan..
Liefs Anneke

Kilo's suiker voor de zwarte Jezus

Hoihoi,

Het is al weer een paar dagen geleden dat ik een verhaal geschreven heb en in die tijd is er behoorlijk wat veranderd. Ik ben jarig geweest (en had een erg leuke verjaardag), er is een nieuw team (7 jonge mensen uit California) en ik heb weer een heleboel meegemaakt.

Op mijn verjaardag ben ik naar de kerk/sekte geweest waar ik eerder over schreef, de kerk waar ze een zwarte Jezus aanbidden. Toen ik vorig jaar in Kenia was werd ik er al nieuwsgierig naar maar ik vond nooit de tijd om er meer informatie over te zoeken. Nu had Ruth, een lokale vrijwilliger, voor me geregeld dat we er heen konden om informatie te krijgen. Normaal gesproken zijn ze niet erg happig op blanke bezoekers dus ik was erg blij dat ik mocht komen.
Ons was aangeraden om wel een cadeau mee te nemen om onze dankbaarheid te laten zien. Een cadeau in Kenia is niet iets waar veel aandacht aan besteed moet worden. Hoe nuttiger hoe beter. Onze kilo suiker was een schot in de roos want nadat ik het gegeven had kwamen de verhalen.

Het binnenlopen op het terrein van de kerk voelt als het binnenlopen in een compleet andere wereld. Overal lopen mensen in lange felgekleurde gewaden, ze prevelen dingen, zwaaien met zwaarden en dragen grote kruizen met zich mee.
De gewaden worden gezien als een soort van uniform, waardoor Jezus de mensen van de ware kerk kan herkennen. De verschillende kleuren verwijzen naar verschillende engelen en functies. Een groen gewaad betekend dat je in staat bent zieken te genezen en een rood gewaad laat zien dat je demonen kan verdrijven. De zwaarden zijn omdat ze de wapenrusting waarover de bijbel preekt heel letterlijk nemen.
De sekte is begonnen in 1962, in dat jaar verscheen volgens de overlevering, uit het niets, een man (baba messiah) die wonderen deed en zieken genas. Hij vertelde dat hij de Jezus was waarop heel Afrika aan het wachten was. Volgens hem was de Jezus waarover de bijbel spreekt alleen voor de blanken. Overigens was hij wel dezelfde man, alleen in een zwarte verpakking. Naast de blanke versie was hij ook al een keer in een de vorm van een Aziaat verschenen. De bijbel spreekt hierover in het verhaal waarin Abraham Melchizedek ontmoet, Melchizedek was de Aziatische Jezus.
In 1991 is baba messiah overleden en na drie dagen weer uit de dood opgestaan, de man waarmee ik sprak vertelde mij dat hij hem met eigen ogen heeft gezien en dat baba messiah na die tijd nog vele wonderen heeft gedaan.
De sekte wacht nu op de laatste terugkeer van hun Jezus en brengen hun dagen vooral biddend door.
Op zondagen hebben ze een mis die erg lijkt op een katholieke mis en op zaterdag en woensdag hebben ze speciale bijeenkomsten ter ere van de zwarte Maria.
Deze bijeenkomsten hebben een duistere kant, er mag niets over verteld worden, en niemand mag de zaal binnen waarin de bijeenkomst gehouden word.

Ik vond het een vreemde ervaring om zo in het hart van een sekte te zijn en ik had erg veel medelijden met deze mensen die zo gegrepen waren door hun dwalende geloof. Ze hebben veel tradities uit de bijbel maar dwalen er ook steeds verder van af omdat baba messiah verboden heeft om speciale scholen of bijbellessen te geven. Ik vraag jullie om voor deze mensen met hun vervormde wereldbeeld te bidden, want dat is het enige wat ze kan helpen.

Ik ga me weer bemoeien met het team, ze willen me een neiwu spel leren wat er erg leuk uit ziet.

Heel veel liefs, Anneke

Het leven van een kind op straat...

Kinderen hebben vaak een knuffel om een stukje veiligheid te kunnen vinden, Joshua (8) heeft daarvoor zijn lijmfles nodig...

Over sterke vrouwen op oudejaarsdag...

Vandaag is het oudejaarsdag voor mij (morgen ben ik jarig) en dat heb ik gevierd. Ik zou geen betere invulling voor een dag kunnen bedenken dan de invulling van vandaag.
Arie, Jisca en ik ( inderdaad, Arie en Jisca ziijn zo Hollands als hun namen doen geloven) zijn zoals ik gisteren al schreef, naar Ombeyi geweest. We hadden snel een goede Mtatu gevonden en het maximale passagiersaantal werd maar met 3 personen overschreden dus dat viel heel erg mee.
In Ombeyi had Solomon (onze belangrijkste contactpersoon daar) een ontmoeting voor me geregeld met de lokale vroedvrouwen. Voor mij was het de bedoeling om uit te vinden aan welke kennis het meeste gebrek was om te kijken of ik daar wat aan zou kunnen doen. Het beroep wordt overgedragen van vrouw op vrouw, en de meeste vroedvrouwen waren, aan het aantal rimpels te zien, de 60 al gepasseerd. Ze hebben stuk voor stuk honderden bevallingen gedaan en zijn daarin erg vaardig. Geen van hen gebruikt ‘moderne’ medicijnen maar allemaal hadden ze pakketjes met traditionele kruiden en drankjes bij zich. Velen hadden ook wat potjes en zakjes met verdachte heksenmiddeltjes bij zich waar ze erg veel waarde aan leken te hechten. Ze hebben mij erg veel verteld over hoe ze bevallingen doen, wat ze doen als dingen misgaan en hoe ze tijdens de zwangerschap alles in de gaten houden. Om dingen duidelijk te maken werden bevalhoudingen, handgrepen en ontspanningsoefeningen voorgedaan. Op de foto kan je zien hoe een vroedvrouw voelt of de baby goed ligt. Ik heb erg veel respect voor de creativiteit van deze vrouwen, met weinig middelen weten ze toch heel wat werk te doen.
Vervolgens mochten ze aan mij vragen stellen, het was schokkend te merken hoe weinig theoretische kennis deze vrouwen hadden. Er waren vragen als ‘hoe komt het dat een vrouw na een bevalling nog steeds buikpijn heeft’ en ‘hoe komt het dat een moeder zo veel plast voor ze gaat bevallen’, na doorvragen kwam ik erachter dat ze daarmee het vruchtwater bedoelden, ze hadden geen flauw idee dat een baby groeit in vruchtwater. Sommigen bleken zelfs nog nooit van een baarmoeder gehoord te hebben en wat nou precies de functie van de menstruatie was wisten ze ook niet.
Aan een goede hygiëne word niet veel waarde gehecht terwijl infecties er voor zorgen dat veel moeders kort na de bevalling doodziek worden en soms zelfs sterven.
Ik heb enorm veel zin om samen met deze vrouwen te werken aan een betere zorg voor moeder en kind. Daarom heb ik afgesproken dat ik volgende week weer terug ga naar Ombeyi om deze vrouwen les te gaan geven over het vrouwelijk lichaam en om ze een kleine cursus hygiëne te geven. Dit is een eerste stap in het verwezenlijken van mijn toekomstdroom; Afrikaanse vrouwen opleiden tot goede vroedvrouwen.

Liefs Anneke

Doolhoven en regenlaarzen...

De afgelopen drie dagen heb ik les gegeven op een schooltje in Nyalenda, de sloppenwijk tegenover ons huis. Nyalenda is een grote wirwar van straatjes, slootjes, weilandjes en marktjes. Er alleen de weg vinden is nagenoeg onmogelijk. De schaarste aan fatsoenlijke gebouwen is enorm en om deze reden is de school gevestigd in een oud fabriekspand. De vindingrijkheid van de leraressen en kinderen is verbazingwekkend, geld voor posters is er niet en daarom wordt er maar geschilderd op gebruikte rijstzakken. Een voetbal is te duur en daarom wordt er gespeeld met een bal van kapotte plastic zakken. Ik denk niet dat de kwaliteit van het onderwijs daardoor per defenitie onderdoet aan de westerse kwaliteit want er is een enorme passii onder de onderwijzers voor de kinderen en het lesgeven.. mooi om te zien.

Morgen gaan we naar Ombeyi, deze keer is er geen team en moeten we zelf ons vervoer regelen, eerst met de bodaboda (fietstaxi), dan met de mtatu (lees: 14persoonsminibusje waar minstends 20 mensen inzitten) en dan nog weer een eind met de bodaboda... De afgelopen dagen heeft het enorm veel geregend en we werden gewaarschuwd dat het dorp wel eens veranderd kon zijn in een grote modderbende. Om onszelf daartegen te beschermen hebben we preventief mooie zwarte regenlaarzen gekocht. Toen ik ze aanpaste in de winkel en voor de grap vroeg aan de verkoper of ze mooi genoeg waren om aan te trekken naar een feest zei hij heel serieus en met een flirterige blik dat het me prachtig stond.. ik zal morgen een foto posten om na te gaan of jullie daar ook zo over denken.
Liefs Anneke

Straatkinderen en stroomstoring...

Na twee dagen waarin de stroomvoorziening en internetverbinding wisselvalliger zijn dan het Nederlandse zomerweer weer een bericht van mijn kant.
De rust is weergekeerd, de Amerikanen zijn vertrokken. Hoewel, rust is een relatief begrip, beter zou ik het stilte voor de storm noemen, zaterdag zal ons huis weer worden overgenomen door een nieuw team. En met overnemen bedoel ik letterlijk overnemen. Als er een team in huis is zijn niet alleen de mensen Amerikaans, ook het eten, de tijdstippen en manieren van doen worden geacht op de Amerikaanse manier te gaan. Zakken vol koekjes, snoepjes, cornflakes en zelfs servetjes worden verscheept vanuit Amerika want het zal toch niet moeten gebeuren dat je ineens zonder je lievelingskoekjes moet leven.

Genoeg over Amerikanen, jullie zijn als lezers van mijn website vast meer geïnteresseerd in Afrikaanse avonturen. Gisterochtend ben ik met een andere organisatie mee de straat op geweest om een dienst voor de straatkinderen te verzorgen. Hoewel ik al eerder mee was geweest greep het me enorm aan. Het leven van een straatkind heeft voor de meeste Kenianen minder waarde dan een geitenleven en dat is goed te merken aan hoe ze behandeld worden.
Terwijl ik met een paar jongens zat te praten over waar ze sliepen (in een portiek van een winkel), wat ze aten (dat wat het gemakkelijkst te stelen is) en wat ze later willen worden (president, piloot en automonteur) komt er een jongen aangelopen die zichtbaar pijn heeft.
Als hij dichterbij komt zie ik dat zijn kleren gescheurd zijn onder de bloedvlekken zitten. De jongens kruipen nog dichter bij me en fluisteren dat het waarschijnlijk iets te maken heeft met de politie. Het team waarmee ik op straat ben heeft een vaste medische verzorger die zich ontfermt over de jongen en dit is hard nodig. Zijn hele oorlel is afgescheurd en in zijn hals zit een flinke snee. De andere jongens vertellen me dat de politie vaak ’s nachts op zoek gaat naar de straatkinderen om hun macht te laten zien. Ze hebben prikkeldraad en slaan de kinderen ermee, soms gebeurd het zelfs dat kinderen met prikkeldraad gewurgd worden door politiemannen. Ze moeten altijd op hun hoede zijn en kunnen nooit lekker slapen. Veel zien er moe uit en vallen onder de dienst in slaap omdat ze daar eindelijk een veilige plek hebben waar ze niet bang hoeven zijn voor politiemannen, boze winkeliers en leden van andere bendes.
Op zulke plekken voel ik me heel machteloos, ik zou zo graag wat willen doen aan het probleem van de straatkinderen maar het probleem is dat het heel moeilijk is om te zeggen wat de juiste aanpak is. Moet je huizen bouwen om de jongens op te vangen? Moet je ze terug naar hun dorpjes en families brengen? Moet je families sponsoren zodat ze wezen kunnen opvangen?
Ik weet het niet, ik zie nu alleen dat de jongens een leven hebben dat je geen kind toewenst en wat ongelofelijk zwaar is.
Ik zou willen vragen of u voor ze wil bidden, dat ze mogen weten dat God hun vader is.

Heel veel liefs, Anneke

Over rotsen en een bedevaart...

Nog 1 dag, dan gaat het eerste team van Amerikanen weg, jammer wat het zijn erg leuke mensen! Volgende week zijn we hier met drie vrijwilligers en de weken daarna zal het huis weer vol zijn met allerlei verschillende teams.

Vorige keer dat ik in Kenia was vertelde iemand mij over een plaats, niet ver van Kisumu, waar enorme stenen op een dusdanig vreemde manier op elkaar gestapeld liggen dat het lijkt alsof een paar reuzenkinderen hun blokkendoos overhoop gegooid hebben.
Erg veel kon ik me er niet bij voorstellen maar vandaag is daar verandering in gekomen. Het team ging met Sarah (een Amerikaanse die een weeshuis heeft opgericht) en haar 30 kinderen naar Kit Mikaye en ik ging mee. Het was een adembenemende ervaring. Kit Mikaye is een vreemde opeenstapeling van stenen in een landschap van rotsen, gras, bomen en traditionele huisjes. ‘Afrika zoals je het je voorstelt’, zei een van de leden van het team.

Kit Mikaye is erg belangrijk voor de Luo, de stam die woont in en rond Kisumu. Ze geloven dat hun voorvaderen duizenden jaren gelden daar zijn aangekomen vanuit Sudan. De leider van de groep had 5 vrouwen en de eerste vrouw heette Mikaye, ze is geworden tot een godin van de Luo en woont in de stenen.
Om deze reden is het een belangrijk bedevaartsoort voor de Luo. Dagelijks komen er mensen bidden om hulp. Sommigen blijven wekenlang kamperen bovenop de stenen, om de genegenheid van Mikaye voor zich te winnen.
Vroeger moesten alle luo-paren die in het echt verbonden werden eerst naar Kit Mikaye gaan om het huwelijk te laten inzegen door een priesteres van Mikaye, die op de berg woonde. Ze moesten dan een traditionele dans uitvoeren die Mikaye gunstig zou stemmen en er voor zou zorgen dat het huwelijk gezegend zou worden. Deze laatste traditie is door de invloed van het christendom vrijwel uitgestorven.

Dat de bedevaartfunctie van Kit Mikaye nog steeds werkt heb ik met eigen ogen kunnen zien. Terwijl we over de rotsen klommen en in de grotten griezelden hoorden we het gezang en soms geschreeuw van een oude vrouw die boven op de rotsen zat om haar God aan te roepen. Het gaf me een ongrijpbaar gevoel, ik had medelijden met de vrouw.
Aan haar outfit was te zien dat ze uit een kerk komt waar ze een zwarte Jezus aanbidden. Over deze kerk ben ik van plan later, als ik er wat meer over weet, meer te schrijven.

Voor nu kan ik beter gaan slapen, morgen is het weer vroeg dag want om 7 uur gaan we de stad in om met de straatkinderen een kerkdienst te hebben.

Heel veel liefs van een genietende Anneke

Mijn ideale vakantiebestemming...

Een heleboel ellende en waardevolle schatten...

Al weer een dag voorbij…
Ik hou van vliegen maar ik wordt niet zo gelukkig van de tijd die sneller voorbijvliegt dan ik zou willen.

Vandaag ben ik met het team teruggegaan naar Ombeyi. Het plan was om de hele dag les te geven op de wezenschool maar dat liep anders dan we verwacht hadden. Een meisje van de school was overleden aan AIDS en de hele school ging naar de begrafenis.
Het is vreselijk als jonge kinderen overlijden maar het schrijnendste vond ik om te merken hoe weinig het de mensen deed. Ze leken niet erg verdrietig. Het begraven van een kind hoort net zo veel bij het dagelijks leven als zwangerschap en geboorte.
Het is niet dat ze niet om het meisje gaven maar je te veel hechten aan jonge levens is onverstandig omdat de kans dat je ze verliest te groot is. Het doet me pijn om dat te zien maar maakt me nog gemotiveerder om door te gaan met het werk waar we mee bezig zijn. Afrika heeft meer sterke en gezonde moeders nodig. En goed opgeleide vroedvrouwen kunnen een belangrijke stap zijn in het bereiken daarvan. Als er minder moeders zijn die sterven of ernstig verzwakken tijdens de bevalling zijn er uiteindelijk meer kinderen die opgroeien met een moeder. En onderzoek heeft uitgewezen dat kinderen die dat (voor)recht hebben zowel sociaal, economisch en medische gezien beter af zijn.

Naast alle ellende heeft Kenia ook een heleboel schatten. Een ervan, waar ik vandaag erg van genoten heb is een schitterende zonsondergang in Lake Victoria (zie foto).
Met het hele team hebben we daar gegeten, gezwommen, uitgerust en even de kans gehad om ons terug te trekken van alle dingen die schokkend zijn.

Tot morgen!
Liefs Anneke

Een kritische visie op 'hulp'.

Goedenavond…
De Amerikanen zijn stilgevallen, ik denk dat de bacteriën in het eten ze slecht valt want het toilet is opvallend veel bezet. Dat betekend dat ik alle aandacht kan geven aan een nieuw verhaal.

Vertellen dat ik weer naar een school ben geweest, dat het weer erg leuk en ontroerend was en dat ik blij ben dat ik hier nog een paar weken zal zijn lijkt me niet leuk voor de lezers.
Dat zal ik namelijk iedere dag dat ik hier en nog kunnen vertellen. Een beetje afwisseling in mijn verhalen lijkt me beter.

Het team en ik gingen vandaag terug naar de school waar we maandag waren. Deze keer niet om les te geven maar voornamelijk om cadeaus uit te delen. Ik vond al dat dit niet een erg constructieve manier van ontwikkelingshulp was maar vandaag is mijn mening daarover nog stelliger geworden. De school is een wezenschool, en veel kinderen zijn op de een of andere manier familie van elkaar. Normaal zitten de klassen door elkaar maar voor deze gelegenheid moest iedereen in de eigen klas zitten. Het team had per leeftijdsgroep verschillende cadeaus en dit had als gevolg dat sommige klassen een rugzak kregen terwijl anderen het moesten doen met een stuiterbal. Natuurlijk gingen de kinderen naderhand vergelijken en de kinderen die aanvankelijk erg blij waren met hun stuiterbal trokken scheve gezichten toen ze zagen wat de anderen gekregen hadden, ze begonnen te mopperen en bij het team te vragen om meer. Aan het eind voelden de kinderen zich dus achtergesteld doordat ze niet allemaal een even groot cadeau hadden gekregen en het team voelde zich slecht omdat zie niet iedereen gelijk konden behandelen.
Het weggeven van kleine individuele cadeautjes is een manier van ‘hulp’ die enorm populair is. Ik vraag me alleen af hoe effectief dit is op de lange termijn. Met een stuiterbal zijn de kinderen tijdelijk blij maar met het geld dat honderd stuiterballen kost kan je net zo goed een paar voetballen kopen waarmee iedereen samen kan spelen. En met het geld van een heleboel voetballen kan je net zo goed schoolboeken kopen, waaraan ook een enorm gebrek is. Op die manier hebben de kinderen niet alleen korte-termijn geluk maar worden ze ook in hun toekomst vooruit geholpen. Het weggeven van kleine dingen heeft ook als gevolg dat de houding van Afrikanen ten opzichte van blanken erg afhankelijk word. Ze verwachten dat de blanken dingen zullen uitdelen en als de blanken dat blijven doen zullen ze nooit hun eigen verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelen en altijd afhankelijk blijven van de welwillendheid van de gevers. Als kinderen een deze houding aanleren zal dit blijven bestaan als ze volwassen zijn en een dit lijkt me enorm slecht voor de ontwikkeling van een land.

Maar het team heeft mooie foto’s van lachende Afrikaanse kindertjes met mooie rugzakken en stuiterballen. Want de sponsor moet je te vriend houden…

Anneke
PS: begrijp me niet verkeerd, het team bestaat uit 15 fantastische mensen die graag het beste doen... ik ben blij dat ze hier zijn en ze zijn een zegen voor de samenleving.

Amerika versus Afrika

Beste mensen,
Het is moeilijk om me te concentreren op mijn verhaal. En deze keer komt dat niet door Afrikanen die me afleiden maar door een kamer vol springende, zingende en dansende Amerikanen die erg uitgelaten zijn na een dagje in Ombeyi, een rustig dorpje dat precies zo is als mensen zich Afrika voortellen.

Als ik moet kiezen tussen die lawaaierige Amerikanen die stiekem best gezellig zijn, of de Afrikanen die uren toespraken houden en ontzettend veel waarde hechten aan formaliteiten kies ik toch voor het laatste. Ik heb een heerlijke dag gehad, het was geweldig om terug te zijn in Ombeyi. Opnieuw heb ik me verbaasd over de hartelijkheid, de gastvrijheid en de ongecompliceerdheid die de mensen laten zien. Ze zijn zoals ze zijn, hebben geen verborgen agenda en als ze geld van je willen vragen ze dat gewoon aan je. Al je nee zegt ben je even goede vrienden want ze vinden het toch al geweldig dat je de moeite neemt om hun gast te zijn. Ze weten zelf ook wel dat ze bekend staan als een gatvrij volk en nemen daarom ook uren de tijd om die gastvrijheid te bewijzen met eindeloze begroetingen, toespraken en dankbetuigingen als gevolg.
Dat is erg leuk en soms zelfs lachwekkend maar een nadeel is wel dat er daardoor minder tijd is om door te brengen met de kinderen, terwijl zij juist zo hard de liefde en aandacht nodig hebben.
Vandaag werd ik weer geraakt door de overgave waarmee de kinderen, veelal wezen, op je af rennen, je omhelzen en je hoopvol aankijken met hun grote donkere ogen. Deze kinderen missen zo veel wat vanzelfsprekend zou moeten zijn. Ze hebben geen moederschoot waar ze op kunnen uithuilen als ze gevallen zijn, geen sterke vaderarmen die om in te schuilen als er enge dingen gebeuren, geen veilig huis om écht kind te kunnen zijn. Graag zou ik er een paar meenemen en ze een thuis geven. Maar dat zal geen oplossing brengen voor het grote probleem, voor het feit dat de meeste ouder sterven aan AIDS door immoreel seksueel gedrag. En juist daarom is het belangrijk om voorlichting geven zodat mensen wat de oorzaak van het probleem is en om ze te leren ze een schakel kunnen zijn in de weg naar de oplossing.
s Middags zijn we daarom naar een school gegaan om les te geven over seksualiteit en Gods visie daarop. Het is heerlijk om de kinderen hierover te vertellen, om ze te mogen leren dat seksualiteit een kostbaar geschenk is en géén zonde zoals veel mensen geloven. Ik wil jullie ook vragen om voor deze kinderen te bidden zodat ze sterk genoeg worden om de cirkel van immoreel gedrag te verbreken.

Het verhaal is wel lang en de zingende, springende en dansende Amerikanen beginnen te roepen dat ik ook een dans moet doen dus daar geef ik dan maar gehoor aan…
Tot de volgende keer!
Liefs Anneke

PS: De foto is van gevaarlijke-anneke-met-pijl-en-boog, ik had die vorig jaar gekocht om wat te oefenen op bomen en om mezelf te kunnen verdedigen in noodgevallen...
De boom kon ik nog raken, na 5473 pogingen, niet slecht toch?

Stinkende mannen en slapeloze nachten

Amosi Wazungu! (vrije vertaling: dag gekke blanken die ongetwijfeld enorm jaloers zijn op mij omdat ik heerlijk in Afrika zit en geniet van iedere seconde)

De titel zegt genoeg, ik ben in Kisumu en het voelde vanaf de eerste seconde alsof ik nooit weg ben geweest. Alle dingen voelen vertrouwd aan en roepen zo veel herinneringen op. Ineens vind ik een Afrikaan in geen maanden een douche heeft gezien en van zijn leven nog nooit een deo-bus heeft aangeraakt best lekker ruiken. De cd’s met liedjes die allemaal hetzelfde lijken en de hele dag door gedraaid worden klinken als een muzikaal meesterwerk en de stevige omhelzingen van dikke Afrikaanse vrouwen die er voor zorgt dat je tussen hun borsten verdwijnt zijn helemaal niet zo benauwend als ik ze altijd vond.

Hoewel ik het afgelopen weekend nog niet in Kenia was en ook voornamelijk bezig was met aftellen heb ik toch enorm genoten van het weekendje met Ichtus. Kamperen, een zelfgegraven toilet en een halve kilometer moeten lopen voor water was een goede voorbereiding op Afrika. Ik vond het dan ook haast jammer dat ik zondagochtend vroeg weg moest omdat ik anders mijn vliegtuig zou missen. Helemaal omdat we, nadat iedereen was ingestapt nog drie uur moesten wachten voordat we daadwerkelijk opstegen vanwege ‘technische problemen’. In die drie uur wachten is me al wel weer duidelijk geworden hoe veel Europeanen verschillen van Afrikanen. Het vliegtuig was namelijk vooral gevuld met Kenianen en Burundianen die de vertraging namen zoals hij was en er een soort staande receptie van te maken door een beetje door het vliegtuig heen en weer te lopen en met iedereen praatjes te aken. De bemanning maakte dat receptiegevoel helemaal af door rond te gaan met drinken en nootjes. Ik zat bij mezelf te denken hoe anders de sfeer zou zijn als het vliegtuig gevuld zou zijn geweest met 250 haastige, gestresste snel-op-hun-teentjes-getrapte Europeanen die liever gisteren dan vandaag op de plaats van hun bestemming willen zijn.

Door de vertraging kwam ik wel veel te laat aan in Nairobi waardoor ik vannacht een belabberd nachtje slaap heb gehad omdat ik vanochtend al weer om 7 uur op het vliegveld moest zijn om door te vliegen naar Kisumu. Ach, het mocht de pret niet drukken, ik was terug in Kenia en voelde me veel te opgewonden om te slapen.

Eenmaal in Kisumu kon ik gelijk mee met het werk. Er is op het moment een team van 15 mensen uit California en die gingen naar een wezenschool om daar les te gaan geven. Het was heerlijk om weer al die stralende donkere koppies te zien. Hun enthousiaste zingen te horen en samen met ze te dansen…
En nu is het avond, terwijl ik dit type zit ik op de veranda en luister ik naar alle bekende geluiden, ik weet zeker dat ze me vannacht zullen wakker houden maar het maakt niet uit, ik hou van Kenia!

Liefs Anneke

Over koffers en regen...

Dag lieve mensen,
Nog een paar uurtjes…… ik heb net de laatste spulletjes in mijn handbagage gestopt, mijn koffer is al een dag klaar, en ik, ik ben al maanden meer dan klaar om weg te gaan.
Straks stap ik in de trein richting België, daar zal ik nog tot zondag blijven en me waarschijnlijk goed vermaken op een weekendje weg met Ichtus. Zij brengen me zondagochtend naar het vliegveld (Zaventem). Zondagavond zal ik aankomen in Kisumu en de volgende ochtend vlieg ik door naar Kisumu.
In mijn vorige bericht schreef ik over de drukke examens waar ik mee bezig was. Die ben ik veilig doorgekomen, vorige week vrijdag heb ik de uitslag gehad en ik heb alles gehaald. Ik ben dus helemaal over naar het tweede jaar.
De afgelopen week heb ik me weer eens gerealiseerd dat weken veel korter zijn dan ze lijken. Ik zou de hele week in Nederland zijn en had verwacht allemaal mensen te kunnen bezoeken, tijd met mijn familie door te brengen en me eens lekker te ontspannen. Ik ben weliswaar de hele week in Nederland geweest maar allerlei bezoekjes en ‘eens lekker ontspannen’ bleken een niet erg goed werkende combinatie. Ik ben een dagje in Amsterdam geweest, een dagje met mn zusje doorgebracht, mijn verjaardag gevierd en duizend andere kleine dingetjes gedaan. Dat ontspannen zal dus moeten wachten tot in het vliegtuig.

Ik hoop dat ik mijn volgende bericht schrijf vanuit een warm Kisumu, waar ik niet preventief een paraplu mee moet en niet op een buienradar hoef te kijken om te weten of het gaat regenen! Tot dan!
Liefs Anneke