Een heerlijke zaterdagmorgen, het weer is goed (natuurlijk is het goed, ik ben in Afrika), en ik heb een aangenaam stilte-voor-de-storm-gevoel. Dat gevoel dat je weet dat er iets aan gaat komen maar je weet niet precies wat het is. Het wordt veroorzaakt door het team dat vanavond hier in Kisumu zal arriveren. Zo’n team brengt altijd heel wat opwinding en energie mee dus ik moet nog maar een beetje genieten van de relatieve rust nu.
Gisteren ben ik weer naar de gevangenis geweest. Zoals altijd heb ik er weer enorm van genoten maar ook weer de meest verschrikkelijke verhalen gehoord.
Esther is een meisje van 15, haar vader is 3 maand geleden overleden aan aids en haar moeder zag het niet meer zitten om voor haar en de 5 andere kinderen te zorgen. Ze begon te drinken en haar kinderen slecht te behandelen. De enige oplossing die Esther zag was weglopen van huis en proberen een beter leven te vinden. Een paar weken heeft ze rondgezworven van dorp naar dorp, zichzelf in leven houdend door overal kleine klusjes op te knappen in ruil voor wat geld of door te stelen. Het leven op straat is hard en, vooral voor meisjes, erg gevaarlijk. Na een paar weken zag Esther in dat de straat ook geen oplossing was en daarom besloot ze naar de chief (burgermeester) van een dorpje te gaan. De chief is verplicht iedereen die bij hem aanklopt te helpen. De oplossing die de chief Esther gaf was helaas niet een die ze zelf had gewild. Hij bracht haar naar het politiebureau. De politie besloot dat haar rondzwerven strafbaar was en dat ze daarvoor naar de rechtbank moest. Het was al laat in de avond dus dat zou pas de volgende dag kunnen. De politieman die haar er heen zou brengen bood aan dat ze wel bij hem mocht slapen want ‘zo’n gevangeniscel is niets voor meisjes’.
Esther was blij met dit aanbod want gevangeniscellen in Kenia zijn inderdaad geen fijne plekken, een toilet ontbreekt en de behoefte moet ergens in een hoekje gedaan worden, de ratten lopen overal en als je de pech hebt om de cel te delen met iemand anders, wat meestal het geval is, moet je maar hopen dat die ander geen tuberculose, schurft, of een andere besmettelijke ziekte heeft.
Helaas bleek later dat de politieman geen nobele intenties had met zijn aanbod. Zodra ze in zijn huis kwamen begon hij Esther te betasten en probeerde hij haar te verkrachten.
Ze wist te ontsnappen en ze was ook nog zo slim om wat van zijn geld te stelen.
’s Nachts is ze naar Kisumu gelopen want ze had het gevoel dat ze met dat geld wel een handeltje zou kunnen beginnen om aan geld te komen. Ze ging naar de supermarkt maar toen ze probeerde te betalen bleek het gestolen geld vals te zijn… Ze kon praten wat ze wilde maar betalen met vals geld is ook in Afrika genoeg reden om opgepakt te worden. Nu zit ze al een paar weken in de gevangenis, haar familie weet niet waar ze is en ze weet niet wanneer ze weer vrijgelaten zal worden…
Toen ik gisteren in de gevangenis kwam hingen de kinderen wat rond, de meeste hadden buikpijn want door gebrek aan water hadden ze de hele dag nog niet kunnen eten.
Geen eten is daar, in vergelijking met de andere problemen, maar een klein ongemak. De meisjes vertelden me dat ze altijd op hun hoede moeten zijn. De jongens zijn in de meerderheid en maken daar ernstig misbruik van. Als er niemand kijkt randen ze de meisjes aan.. of erger… Geen plek is echt veilig voor ze, altijd leven ze in angst.
Het erge is dat het meestal gebeurd uit verveling, de kinderen hebben niets te doen, hangen maar wat rond. De jongens hitsen elkaar dan op om de meest vreselijke dingen te doen.
Ik wil vragen of jullie voor deze kinderen willen bidden. Voor de meisje, om ze kracht te geven, voor de jongens om hun hart te veranderen.
Ik ga aan het werk, er moet nog wat voorbereid worden voor het team,
Heel veel liefs, Anneke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten