Avonturen in het ziekenhuis...

Bij gebrek aan tijd van mijn kant is het reuze handig dat mijn vader ook schrijft.. weer een berichtje van hem!

Een bezoek aan het ziekenhuis is een berichtje waard. Niet om wat er aan de hand is,maar om de gang van zaken. Anneke gaat namelijk interviews afnemen bij verpleegsters die voorlichting geven aan zwangere vrouwen. We gaan naar een regionaal ziekenhuis. Wanneer je het terrein opkomt, zie je nergens een receptie of wat dan ook. Alleen een wirwar van gebouwen op een niet zo schoon terrein. (waarom zou het daar anders zijn dan elders in dit land?) In een hoek liggen wat afgedankte bedden op een hoop. Er is zowaar een tuinman bezig om het gras wat ergens groeit te maaien. Her en der staan wat auto’s. Overal lopen mensen, net als op straat.
Van het kastje naar de muur
We gaan het tweede gebouw links binnen. Daar staat één van de zeldzame borden voor, waarop staat wat er in het gebouw gebeurt. Aan een receptioniste vertellen we waar we voor komen. Zij neemt ons mee naar een dokter. Na voorstellen en complimentjes maken, verteld Anneke de boodschap. We zijn wel bij de goede man, zoals later blijkt, maar hij stuurt ons eerst naar een soort directeur in een ander gebouw. We komen daar doordat de receptioniste ons daar brengt.
Bij de juiste persoon aangekomen, is het voorstellen, uitleggen waar we voor komen en de juiste aanbevelingbrief laten lezen. Dat er andere mensen zitten te wachten geeft niks. De man stelt wat vragen en schrijft een briefje, waarna we naar een ondergeschikte worden gebracht. Hier weer hetzelfde verhaal, voorstellen, vertellen waar we voor komen en de papieren laten zien. Ondertussen complimentjes maken over mooie kleren en dat het druk is enz. De mensen op de gang wachten wel. Zelfs zit er een patiënt bij terwijl we praten. Ondertussen gaat onze gesprekspartner nog een keer 5 minuten weg, daarna worden we weer naar een ander gebouw gestuurd, om bij de juiste mensen te komen, bij de MCH moeten we zijn.
De weg vinden zonder bordjes.
Nu moeten we zelf onze weg vinden. Op het terrein komen we nog mzungu’s tegen uit Nieuw Zeeland. Die komen voor een kennis van Anneke. Even mee praten en dan op zoek naar de MCH. Zonder bordjes is dat moeilijk. Gewoon weer binnenlopen waar we denken te moeten zijn. Laten we daar nu net iemand tegenkomen die we de afgelopen week op een school ontmoet hebben. Hij is bij een vriend die in het ziekenhuis werkt. Samen brengen zij ons samen naar een soort poly, waar het vol met mensen zit. Buiten en binnen zitten ze in een lange rij op muurtjes of in de gang van een halve meter breed langs de kant op een bankje. Het zijn zwangere vrouwen, met vaak een kind op schoot. Wil je er langs, dan loop je vlak langs de muur en steunt met je handen aan de overkant om niet boven op de patiënten te belanden.
Nu komen we bij iemand die een baby aan het wegen is. Zij is degene die we moeten hebben om weer een stap verder te komen. We bedanken de kennis en zijn vriend. Na voorstellen, verhaal vertellen, complimentje maken over het werk en de papieren laten zien, gaat er een nurse (spreek uit nas) met ons mee, die zowaar na elk interview weer beschikbaar is om ons naar de volgende te brengen. De interviews worden opgenomen.
Hygiëne
Ik ben als guard mee naar het ziekenhuis, dus heb ik tijd genoeg om eens rond te kijken in de ruimtes waar we zijn. Over de rommel buiten is al geschreven. Binnen zijn de wanden wit gesausd. Ook de deuren zijn daarbij meegenomen. Waar de wand en de deur beetgepakt worden is het niet wit meer maar zwart. Een wasbak is een mooie plek om oud papier neer te leggen of een kast voor te zetten, want die gebruik je toch niet wanneer je zwangere vrouwen behandeld. Een bureau staat half vol met vloeibare medicijnen. Een plank achter de laden kasten is zwart van de stof. In een hoek van de kamer van de dokter staan twee bureaus op elkaar, met daarop allemaal lege dozen. Over de modder, vlak voor de deur, zal ik het maar niet hebben.
Administratie
In het hele ziekenhuis heb ik geen computer gezien. Alles gaat met de pen. De hoogste man die we spreken leent onze pen om een brief te schrijven die we meekrijgen als introductie voor ons bij anderen. Stapel dossiers liggen in een grote ruimte op planken. Aan de wanden hier en daar een poster, maar heel vaak ook hele lijsten volgeschreven met nummers, opgeplakt met afplaktape.
Vrouwen en mannen.
Aan het begin van elk gesprek kijkt men eerst naar mij en zelfs als Anneke haar verhaal begint, kijken vooral de mannen eerst naar mij en dan pas naar Anneke. Dat is een stuk cultuur, waar je hier iedere keer weer tegen aanloopt. Vrouwen en mannen hebben niet dezelfde waarde. Dat geeft weer aan hoe belangrijk het is om bij Choose to wait te beginnen met dat vrouwen en mannen voor God dezelfde waarde hebben.