Geruststelling...

Het is lang geleden dat ik geschreven heb. Ik had weinig tijd en weinig internet, en op de momenten dat ik wel tijd had geen inspiratie om te schrijven. Na zes weken hier zijn ben ik overal weer zo aan gewend dat het overbodig lijkt om mee te delen wat ik meemaak omdat het zo gewoon en alledaags lijkt en absoluut niet de moeite waard om te lezen. Maar ik weet dat mensen zich zorgen maken over mij dus deze blog is ter geruststelling. Niet dat ik het saai vind hier, integendeel, ik geniet enorm van het leven en vind het jammer dat ik ‘nog maar’ vier weken in Kenya zal zijn. Iedere dag is anders, ik ontmoet interessante mensen, hoor indringende verhalen en leer stukje bij beetje deze andere wereld te begrijpen. Deze week is mijn laatste week in Nairobi, volgende week maandag ga ik terug naar Kisumu om daar weer te gaan werken. Mijn verblijf en werk in Nairobi is fantastisch. Ik logeer bij de familie Simiyu. Edward Simiyu is een pastor met een enorm groot hart voor alle beschadigde mensen hier. De aids-patiënten in de sloppenwijken die iedere dag maar moeten hopen dat ze genoeg eten hebben, de meisjes die geen andere optie lijken te hebben dan de prostitutie in te gaan, de boeren die niet genoeg water hebben om hun gewassen te laten groeien…
Ik leer veel van hem. Ik heb genoeg praatjesmakers ontmoet die mij exact weten uit te leggen hoe je de problemen in een ontwikkelingsland aanpakt, maar weinig mensen hebben de daadkracht die Edward heeft.
De aids-patiënten in hun zoektocht naar eten helpt hij door ze een microkrediet te geven waarmee ze een klein winkeltje kunnen beginnen, de meisjes die de prostitutie in dreigen te gaan bied hij een opleiding aan tot naaister of kapster en de boeren helpt hij met waterpompen.
Samenwerken met hem, zien hoe hij dingen aanpakt, en zijn visie op goede ontwikkelingshulp leren kennen is een verrijking voor mij en ik weet dat ik de rest van mijn leven wat zal hebben aan de kennis die ik hier opdoe. Edward is iemand die letterlijk handen en voeten geeft aan de liefde van Jezus en die al zijn kennis en vaardigheden gebruikt zijn naaste te helpen. En dat zien geeft moed, moedigt mij aan om hetzelfde te doen. Niet bang zijn voor de toekomst, voor onzekerheid of teleurstellingen, maar gewoon gaan waar ik moet gaan. Kijken waar hulp nodig is en de handen uit de mouwen steken. Ik denk hier de laatste tijd veel over na, dromen over werken in de ontwikkelingshulp is gemakkelijk, zeggen dat je het gaat doen is ook niet zo moeilijk, maar om werkelijk alle zekerheden los te laten en gaan naar daar waar God je stuurt is een ander verhaal. Niet dat ik twijfel over wat ik wil gaan doen. De indringende vraag om hulp, om kennis voor de vrouwen, de moeders en de zwangeren is er een die ik niet kan negeren. Hoe meer ik les geef, hoe meer verhalen ik hoor en hoe langer ik hier ben, hoe meer zekerheid ik heb dat dit is waarvoor ik gemaakt ben. Het doet me pijn om te zien hoe veel mensen, vooral vrouwen, lijden terwijl er aan veel oorzaken gemakkelijk wat gedaan kan worden. Iets waar ik graag aan wil meehelpen.
Bovendien geniet ik van dit leven en het werk. De onzekerheid die het met zich meebrengt vind ik stiekem aantrekkelijker dan de relatieve zekerheid van een negen-tot-vijf-baan en een rijtjeshuis-met-hypotheek.
Maar toch, de afgelopen jaren kon ik grootse dromen hebben, verantwoordelijkheden waren klein en beslissingen waren immers nog ver weg. Maar nu is het bijna ‘als ik later groot ben’, heb ik nog maar een jaar te studeren, wil ik niet meer alleen beslissingen maken maar dat samen met Hartmut doen en lijken er ineens veel meer mensen om mijn hulp te vragen en dat maakt het niet gemakkelijker.
Gelukkig weet ik dat God in het verleden deuren heeft geopend als het nodig was en mag ik erop vertrouwen dat hij dat in de toekomst ook zal doen. De waar’s, wanneer’s, wat’s en hoe’s weet ik niet maar ik weet dat degene die alles gemaakt heeft dat wel weet en dat geeft moed.

Liefs,
Anneke