Verhuizen...

Source: the15things.com

Dit zal de laatste blog zijn die ik op dit adres post. Niet omdat ik stop met bloggen, integendeel, ik wil blijven schrijven maar ik wil dingen een beetje veranderen. Ten eerste was het wel eens tijd voor een nieuwe naam, Anneke Sikkema is tenslotte al bijna 3 jaar Anneke Jagau. Ten tweede is de reden waarom ik blog de laatste maanden een beetje veranderd. Deze blog was een beetje een groeiboekje. Je kan mijn ontwikkeling in de afgelopen 6 jaar volgen. Eerst was ik een studente die in haar jaarlijkse zomervakantie naar Kenia ging om daar vrijwilligerswerk te doen, vervolgens deed ik mijn eindstage in Oeganda, ik studeerde af en verhuisde naar Zuid Afrika om daar weer vrijwilligerswerk te doen. In de tijd dat ik op deze blog schreef ontmoette ik Hartmut, jullie konden lezen hoe hij me ten huwelijk vroeg en hoe we in Namibië trouwden. Ik schreef over mijn nieuwe baan, ons nieuwe huis en het settelen in Kaapstad. En ergens  daar, in de laatste maanden gebeurde het. Mijn blog veranderde van karakter. Waar het eerst een ‘vrijwilligersblog’ was om sponsors en vrienden op de hoogte te houden van mijn werk veranderde het steeds meer in een plek waar ik mooie foto’s, lekkere recepten en dingen over mijn dagelijks leven kwijt kon. Een soort online dagboek, wat ik deel met een heleboel mensen. En dat vind ik leuk. Ik ben zelf wel eens een dagboek begonnen, meerdere keren zelfs, maar ik ben net zo vaak gestopt als dat ik begonnen ben. Meestal al naar 1 dag. Om het schrift na een maand, of een half jaar weer terug te vinden en te concluderen dat het te beschamend was om verder te schrijven, omdat het nog niet eens een maandboek genoemd kon worden. Met bloggen is het anders want je schrijft voor een publiek, tenminste dat maak ik mezelf wijs. Ik laat mezelf geloven dat er mensen zijn die het leuk vinden om te lezen over wat ik doe, over de dingen die ik eet en welke conclusies ik trek uit de dingen die dagelijks om me heen gebeuren. Ik dank jullie, mijn echte en denkbeeldige publiek dus hartelijk voor het geven van motivatie om mijn ‘dagboek’ bij te houden. Want dat is het ondertussen wel, af en toe scroll ik terug langs de berichtjes, grinnik ik bij het lezen van oude blogposts en wordt ik herinnerd aan dingen van maanden of zelfs jaren geleden als een oude blog ineens een reactie van iemand krijgt.  

Mijn nieuwe blog heet ‘Capturing Daily Delights’, (vrij vertaald in het Nederlands ‘het vangen van het dagelijks geluk’.) en dit is de nieuwe link capturingdailydelights.blogspot.com/. Dat vangen kan soms met woorden, soms met foto’s  en misschien zelfs met af en toe een filmpje. Misschien ga ik de komende weken wel dingen veranderen, nieuwe concepten uitproberen. Misschien ook niet, misschien blijft het bij een verandering van naam maar suggesties zijn welkom. Ik heb alle oude blogposts naar de nieuwe blog gekopieerd zodat alles nog gemakkelijk te vinden kan zijn. De opzet is een beetje anders en ik hoop dat het schrijven van reacties en het navigeren tussen verschillende berichten gemakkelijker zal zijn.

Wat zouden jullie graag op mijn nieuwe blog willen zien? Waar moet ik meer, of misschien juist minder over schrijven?

7 quick takes...

Vrijdag was een nationale feestdag en we hebben goed gebruik gemaakt van dit lange weekend door met pappa en mamma een weekendje weg te gaan. 7 foto’s met beschrijving dus.

1. Onze eerste stop was in Betty’s Bay.  Een van de best bewaarde geheimen van dit kleine plaatsje is de grote pinguïn kolonie. Ik kan uren kijken naar deze grappige beestjes.     
2. De eerste nacht verbleven we in Hermanus. Rond deze tijd van het jaar kalveren de walvissen in de warme kustwateren voor Hermanus en met een beetje geluk zie je een paar walvissen. Tijdens onze eerste wandeling hadden we niet veel succes maar mijn moeder leek dat niet erg te vinden. Die verbaasde zich over alle bloemen en planten. De overgave waarmee ze van elke bloem foto’s maakt laat je doen geloven dat ze in Zuid Afrika is om een plantenboek te schrijven.      
3. De volgende dag gingen we naar Arniston waar we de ‘Waenhuiskrans’ bekeken. Dit is een hele grote indrukwekkende  grot (vandaar de naam, ‘wagenhuisgrot’, zo groot dat een ossenwagen er kan draaien) die uitkijkt op zee. Om er in te komen moet je door een hele kleine nietszeggende spleet in de rots die je alleen kan bereiken als het eb is. Indrukwekkend!     
   
4. Naast Arniston ligt Kassiesbaai, een kleine vissersdorp dat daar al eeuwen is. De kleine witte huisjes gelijk naast de zee zijn cultureel erfgoed en toen Hartmut en ik er rond zonsopgang ronddwaalden had ik de kans om een paar foto’s te maken zonder de mensen het gevoel te geven dat ze in een museum wonen, ook al ziet het er wel zo uit.                  
5. Uiteraard zijn we ook naar Cape Aghulas geweest, het meest Zuidelijke punt van het Afrikaanse vasteland en tevens de plek waar de Indische en Atlantische oceaan elkaar ontmoeten. Omdat de foto daar bij het bord een beetje té voorspelbaar en toeristisch is heb ik deze foto erbij gedaan die een paar kilometer verderop door Hartmut genomen is.  Het lijkt erop dat hij mijn camera ontdekt heeft want ineens was ik niet meer de enige die hem wilde gebruiken. Niet zo heel erg trouwens, want dan heb ik af en toe ook foto’s van mezelf.
6. Deze foto van mijn vader is ook erg typisch. Zowel voor hem als voor het landschap. Overal langs de kust zijn grote en kleine rotsen die zorgen voor talloze rotsvijvertjes die als je goed kijkt vol leven zitten. Mijn vader ging er elke keer weer op uit om hoger, verder of dieper te klauteren en kwam dan elke keer terug met schelpen, stenen en andere gejutte voorwerpen. Ik ben benieuwd hoeveel er mee naar huis kan in de koffer.                    
7. We kwamen ook door het plaatsje Elim, een oude Duitse missiepost waar het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan.  Langs de straten staan prachtige witte, rietgedekte oude huisjes. 75 % van de mannen is dan ook dakdekker. De huisjes staan dicht bij elkaar, dit is zo in opdracht van de kerk, om het gevoel van saamhorigheid en zorg voor elkaar te vergroten. Nog altijd mag je er alleen wonen als je lid bent van de kerk, en toen we er op zondagmorgen door reden was de kerk net uit. Iedereen was in zwart gekleed en de vrouwen hadden witte sluiers op hun hoofd, een prachtig en intrigerend gezicht. Later werd ons verteld dat dit maar een keer in de twee maanden zo is, als het avondmaal gevierd wordt. 

Learn to make your own roti...

(Scroll down for English)

Een van de leukste en meest gebruikte cadeaus die ik ooit van Hartmut gekregen heb is een kookcursus. Ik weet niet hoe hij op dat cadeau gekomen was, misschien  vond hij wel dat ik niet kon koken en had hij daarom een kookles bij Gamidah van ‘Lekka Kombuis’ georganiseerd. Het maakt me eigenlijk niet uit wat zijn motivatie was, voor mij was het een van de leukste dingen die ik ooit in Kaapstad gedaan heb. Zo leuk dat ik vorige week mijn moeder heb meegenomen voor dezelfde les. Gamidah woont in de Bo-Kaap en vanaf het moment dat ze de deur van haar felblauwe huis voor je open doet voel je je welkom. Ze is erg hartelijk en praat graag over het leven in de Bo-kaap, haar familie, het leven van een Moslima en natuurlijk over eten. Dat laatste moet lastig zijn geweest, aangezien ze er vanwege de Ramadan wel over mocht praten maar er niet van kon proeven.  Tijdens haar kookles  leer je om het eten van de Cape Malay klaar te maken. Het zijn gerechten die door de Maleisische slaven zijn meegenomen naar het Zuidelijke puntje van Afrika waar ze door de jaren heen beïnvloed werden door de lokale en de Europese keuken en vandaag de dag is de Cape Malay keuken uitgegroeid tot een waar culinair hoogtepunt in Zuid Afrika.   Gamidah is een motiverende lerares die je stapje voor stapje de fijne kneepjes van het vak bijbrengt. Tijdens de les maken we een heerlijke curry met kip en aardappel, samosas met lekkere vullingen, rotis en chilibites, een soort hartige oliebollen. En het is natuurlijk wel de bedoeling dat je het zelf doet dus de handen moeten uit de mouwen en aan het als je aan het einde van de les van het eten geniet zul je merken dat je eigenlijk alles zelf gedaan hebt en dat Gamidah vooral gecoacht heeft. 

Het leuke is dat je tijdens de les een basis curry leert waarmee je eindeloos kan variëren en experimenteren. Ik heb ondertussen mijn eigen versie van de curry ontwikkeld waarvan ik binnenkort een recept op de blog hoop te plaatsen. Vandaag geef ik met toestemming van Gamidah het recept voor rotis (zeg: ‘roeties’). Een roti is een traditioneel plat brood dat in veel verschillende landen gegeten wordt en ook wel chapati genoemd wordt, je kan het gebruiken als wrap of, zoals ik meestal doe, het serveren met een curry. Als je in Kaapstad komt moet je zeker bij haar langs gaan om de rest van de gerechten te leren maken en om een onvergetelijke Cape-Malay ervaring te krijgen bij een van de hartelijkste vrouwen die ik in Kaapstad ontmoet heb. De kookles zal er voor zorgen dat je de smaak van Kaapstad thuis nog heel vaak kan proeven, lang nadat je de stad zelf verlaten hebt.

Om te boeken kun je Gamidah Jacobs bellen ( +27214233849) of emailen (lekkakombuis@mweb.co.za).

Rotis voor curry.

Ingrediënten 

• 2 kopjes witte bloem
• 1 kopje koud water
• Ongeveer 100 gram boter  of ghee
• Snufje zout

 Aanwijzingen

• Meng de bloem, de zout en het water in een mengkom. Hoe groot of klein je kopjes zijn maakt niet zo veel uit, het gaat meer om de bloem/water verhouding.
• Mix het tot het een soepel deeg vormt dat niet plakkerig is. Het is per soort bloem verschilled hoe veel water het opneemt. Met de bloem die ik gebruik moet ik meestal wat extra bloem toevoegen om het deeg minder plakkerig te maken.
• Verdeel het deeg in balletjes zo groot of iets groter als een golfbal. Ik haalde er 6 uit mijn deeg.
• Neem het eerste balletje en rol het uit op een met bloem bestoven werkblad en besmeer met een laagje boter of ghee. Het kan helpen om de boter kort in de magnetron te doen zodat het beter smeerbaar is. Dit is niet het moment om zuinig te zijn met vet, het dieet komt morgen wel weer.
• Rol de met boter ingesmeerde ‘pannenkoek’ op en neem hem bij beide uiteinden vast. Trek de rol voorzichtig uit elkaar terwijl je het midden van de rol op het aanrechtblad slaat zodat hij langer wordt. Dit is een beetje een lastige handeling, je moet slaan en trekken tegelijkertijd. Als het niet lukt kun je ook gewoon rollen zodat hij langer wordt en de boter zich goed door het deeg verdeeld. Met deze stap krijg je de typische laagjes in het eindresultaat.
• Als je roti-rol lang genoeg is leg je hem op het aanrecht en pak je weer beide uiteinden vast. Je moet beide einden oprollen zoals een slakkenhuis de ene met de klok mee, de andere tegen de klok in, zodat je als je klaar bent een soort sierlijke S-vorm hebt. Deze twee spiralen druk je op elkaar.
• Als je dit met alle stukjes deeg gedaan  hebt leg je ze op een bord en moet het deeg tenminste 10 minuten in de koelkast rusten. Dis is belangrijk zodat de gluten zich kunnen ontwikkelen en heet deeg beter werkbaar wordt.
• Na 10 minuten (of langer natuurlijk) haal je de balletjes weer uit de oven. Terwijl je in een koekenpan olie of boter verwarmt rol je de eerste roti uit. Als de olie lekker warm is bak je de roti aan twee kanten goudbruin.
• Als je de roti uit de pan haalt is hij nog lekker zacht en kun je hem gemakkelijk oprollen. Dit zal snel veranderen. Om te voorkomen dat hij hard wordt en breekt bij het oprollen later moet je de roti gelijk als hij uit de pan komt in elkaar frommelen.
• Serveer met een curry.

Als je het echt helemaal goed wilt doen geef je bij dit gerecht geen bestek. Met je handen scheur je stukjes van de roti waarmee je vervolgens de curry opschept. 

One of the best and most often used presents Hartmut ever gave me was a cooking course with Gamidah from Lekka Kombuis. I am not quite sure what his motivation was for giving me that course, maybe he decided that I needed some proper classes as he did not like my cooking . Whatever it was, I do not really care as it turned out to be one of the nicest things I have ever done in Cape Town. I enjoyed it so much that I took my mom to the same class last week. Gamidah lives in Bo-Kaap and you feel welcome and at ease with her the moment  she opens the door of her bright blue house.

Gamidah is very warm and full of stories about life in Bo-Kaap, her family, life of a Muslim woman and obviously about food. Talking about food must have been hard, as she was keeping the Ramadan which does not allow her to actually eat or even just taste. During the class you learn to make the food of the Cape Malay. The Malay dishes ended up in the Southern tip of Africa after slaves brought the recipes from their home country with them. Throughout the years, the food has been influenced by European and local cuisine and this has resulted in the typical Cape Malay food with rich flavors and exciting dishes. One of the pinnacles of Cape Town’s food experiences if you ask me. Gamidah is a motivating teacher who patiently teaches you the skills of a true Malay cook. During the lesson we made a delicious curry with chicken and potato, samosas with surprising fillings, rotis and chilibites. You will need to get your hands dirty and when you enjoy the food at the end, you will realize that you did most of it yourself, Gamidah just talked you through it.

The nice thing is that the class teaches you the basics of curry making, after you know this you can start experimenting. I have developed my own curry which I will share later. Gamidah gave me permission to share the recipe for roti today. A roti is a traditional flat bread that is used in many different countries, some people call it a chapati. You can use it as a wrap, or, like I do most of the time, serve it with a curry.  A class with Gamidah has to be on your to do list when you are in Cape Town so that you can learn to make all the other amazing dishes. Gamidah, one of the warmest women in Cape Town will give you an unforgettable Cape-Malay experience that will enable you to reproduce the taste of Cape Town long after you have left this beautiful city.

For bookings, call Gamidah Jacobs, +27214233849 or email lekkakombuis@mweb.co.za.

 Roti’s for Curry

Ingredients

• 2 cups white flour
• 1 cup cold water
• 100 gram butter  or ghee
• Pinch of salt

Instructions 

• Mix the flour, the water and the salt in a bowl till you have an elastic dough.
• The dough should not be sticky. Each brand of flour mixes differently with water, in my experience, I always need to add a little more flour with the kind of flour I use in order to have a nice, non sticking, dough.
• Divide the dough in balls that are about the size of a golf ball or maybe a little bigger. I can make six balls out of my dough.
• Take a dough ball and roll it out on your kitchen top that you have dusted with flour. After you are happy with the shape (it does not need to be very round, this is not the final shape) you spread the butter or ghee over the ‘pancake’. It helps to pop the butter in the microwave for some seconds to make it easier to spread without getting lumpy or breaking the dough.
• Roll the buttered ‘pancake’ like you would roll a normal pancake and hold it at both ends. Now the trickiest part starts. While you slap the middle part of your roll on your kitchen top you carefully pull the ends apart so that the roll slowly gets longer. This step is important as it works the butter in the dough which will cause the typical layers in your final roti. If you don’t get this right, you can also just roll it out to stretch the dough, but hey, we all want to look like a pro, don’t we?
• When your roti-roll is long enough, you place it back on the work blade. Hold both ends and spiral the roll, the one side clockwise, the other side counterclockwise, if you do this right you will end up with a curly S-shape. Press the two sides of the spiral-S on top of each other.
• Place your stacked spiral s-balls in the fridge once you have completed this steps with all the dough-balls.  It is important to leave them for at least 10 minutes in the fridge, as it will give the gluten time to develop which will result in a better workable dough.
• After ten minutes (or longer, obviously) you take the dough-balls out of the fridge. While you heat a pan with butter or oil you roll out the first roti. The dough should be about 5mm thick. Once the oil/butter is nice and warm you fry the roti on both sides till it is golden brown.  Repeat this for all roti’s.
• When you take the roti fresh out of the pan, it is still soft and ‘rollable’. This will change quickly, if you wait the roti will harden and break when you try to roll or fold it. To prevent this from happening it helps to scrunch it up immediately after you have taken it out of the pan. I always feel a bit idiotic when I do it, but regret it when I don’t do it.
• Serve the roti with a curry.

If you want to make a real authentic meal, do not give utensils but let people tear pieces of the roti which they then must use to pick up the curry. 

7 quick takes..

Het weekend is weer voorbij gevlogen ondanks het feit dat het extra lang was. Omdat pappa en mamma er zijn hadden Hartmut en ik allebei vrijdag vrij genomen.

1. Mamma en ik hebben een kookcursus gedaan in de Bo-Kaap. Een heel karakteristiek gedeelte van Kaapstad waar vroeger de slaven uit Maleisië een onderkomen vonden en waar nu nog steeds vooral hun nakomelingen wonen. Het eten wat daar vandaan komt is heel uniek, Maleisisch maar met Kaapse invloeden. We leerden hoe je roti’s, curry en samosa’s maakt, erg lekker. Later deze week zal ik er nog wat meer over schrijven.
2. Pappa en Hartmut gebruikten hun dag ondertussen om te klussen. Het schuurtje achter ons huis kon wel een onderhoudsbeurt gebruiken dus ze zijn de hele dag in de weer geweest met hout, boormachines en schroeven. Het is nog niet af maar het ziet er al wel een stuk beter uit. Hartmut is blij met zijn ‘knecht’.
3. Zaterdag zijn we de wijnlanden in gegaan. We hebben genoten van het prachtige weer terwijl we door bergpassen en langs wijnlanden reden. Elke keer weer ben in onder de indruk van dit prachtige land. We sloten de dag af bij ‘the Spice Route’ een nieuwe wijnboerderij waar ze naast wijn ook een glasblazerij, een bierbrouwerij en een chocoladefabriek hebben. Bij de chocoladefabriek hebben we een workshop gevolgd waar we allemaal nieuwe dingen over chocolade geleerd hebben en verrukkelijke chocolade mochten proeven.
4. Gisteren was het al weer lekker weer (het lijkt wel alsof pappa en mamma de zomer hebben meegenomen in hun koffer en we gebruiken de middag voor een echte Zuid Afrikaanse snoekbraai. Snoek is een vis, maar anders dan in Nederland leeft hij in het zoute zeewater. Hij lijkt alleen op de Nederlandse zoetwatersnoek, volgens de eerste Nederlanders die hier kwamen, vandaar de naam. Snoek op de braai (bbq), met paprika, chutney, ui en een heleboel knoflookboter is een populair gerecht in Zuid Afrika en ik snap helemaal waarom!                                             
5. Naast de braai hebben we ook nog ijs gemaakt zoals je op de foto’s kan zien. Een paar jaar geleden heeft hartmut deze ouderwetse machine die je met de hand aandrijft meegenomen uit Amerika. Je maakt je eigen ijsmengsel (vanille-ijs met chocolade en cookie-dough deze keer) en giet het in een cilinder. Je plaatst de cilinder in de houten emmer met ijsklontjes en zout om de temperatuur te verlagen en na een half uurtje zwengelen heb je het lekkerste ijs!
6. De verkiezingen in Zimbabwe waar ik vorige week over schreef zijn relatief rustig gelopen hoewel de uitslag door bijna iedereen behalve Mugabe zelf betwijfeld wordt. De Zimbabwanen die ik er over spreek klinken berustend. ‘ Ergens hoop je wel dat het deze keer wel eerlijk gaat, maar we hadden het kunnen verwachten, het blijft Mugabe…’
7. Komende vrijdag zijn we al weer vrij omdat het ‘vrouwendag’ is.  Op vrouwendag worden we herinnerd aan de strijd die vrouwen geleverd hebben tegen Apartheid. Op 9 Augustus 1956 togen meer dan 20000 vrouwen naar de regeringsgebouwen in Pretoria om te protesteren tegen de voorgestelde ‘pas’, een speciaal identiteitsdocument dat vrijheid van de zwarte bevolking zou inperken. De vrouwen zongen een lied dat speciaal voor de gelegenheid geschreven was. ‘Wathint’Abafazi Wathintimbokodo! (Nu je de vrouwen geslagen hebt heb je een rots geslagen). Dit lied is nog altijd representatief voor de moed en kracht van de vrouwen in Zuid Afrika.                                                    
   

Gaat de bejaarde dictator weer 'winnen'...?

(Bron www.zapiro.com)

Ik heb politiek altijd erg interessant gevonden. Het bijhouden van verkiezingspeilingen doe ik met het enthousiasme van een voetbalsupporter. En toch, toen ik in Nederland woonde vond ik verkiezingen in buurlanden nooit verschrikkelijk interessant. Misschien ligt het aan mijn niet toerijkend inzicht in Europese politiek maar ik had altijd het gevoel dat het niet erg veel uitmaakt wie er aan de macht zou komen (zolang het geen extreem links of rechtse fanaticus zou zijn natuurlijk). Vandaag zijn er verkiezingen die ik wel met veel interesse volg. Buurland Zimbabwe gaat naar de stembus om de regeringsleider voor de komende 5 jaar te kiezen. De vorige verkiezingen gingen gepaard met veel geweld en de vraag of Mugabe die al sinds 1980 aan de macht is, wel echt en eerlijk gewonnen had. Je zou denken dat de nu 89-jarige president, die het hoofd is van een verdeelde politieke partij, in een land dan maar langzaam omhoog klimt uit een van de meest legendarische economisch ineenstorting van de afgelopen jaren zichzelf een pensioen zou gunnen en deze verkiezingen zou gebruiken om terug te treden. Maar niets is minder waar. Gisteren heeft Mugabe gezegd dat hij zal terugtreden als hij verliest, dat klinkt als niet meer dan logisch bij democratische verkiezingen maar deze leider wordt verdacht van het kennen van heel wat truckjes om ervoor te zorgen dat hij de verkiezingen nooit verliezen zal. Die truckjes heeft hij wel nodig want onder zijn leiding is de ‘broodmand’ van Afrika veranderd in een van de armste landen. Door zijn regering wordt Zuid Afrika overspoeld met economische vluchtelingen (schattingen van aantallen variëren van 1 tot 5 miljoen), die hun land lief hebben en graag weer terug willen, maar dat niet zullen doen voor er een einde komt aan het bewind van Mugabe. Toen een aantal maanden geleden het nieuws de wereld in kwam  dat Mugabe op sterven lag werd dat met feestjes op straat gevierd. De teleurstelling toen bleek dat het toch niet waar was sprak boekdelen. Maar Afrikaanse verkiezingen zijn gek, ondanks het feit dat hij niet erg populair is zijn er maar weinig mensen die denken dat Mugabe niet gaat winnen vandaag.

De Zimbabwanen die ik gesproken heb willen een beter leven, en ze denken niet dat dat gaat gebeuren zolang Mugabe aan de macht is. Maar in Zimbabwe openlijk toegeven dat je niet achter hem staat is gevaarlijk. Mugabe dwing de mensen door middel van intimidatie om op hem te stemmen. Bovendien is er nu al sprake van verkiezingsfraude. Het spotplaatje bij deze blog komt uit 2011, maar er is niets veranderd. Veel mensen die op de kieslijsten staan zijn al niet meer in leven of wonen niet meer in het land, in veel districten zijn meer geregistreerde kiezers dan inwoners. Allen internationale verkiezingswaarnemers uit Afrika en een paarvan oorsprong communistische landen zijn uitgenodigd, het ‘westen’ en de VN zijn geweigerd.

Binnen 5 dagen zullen we weten wie er gewonnen heeft, Mugabe of zijn belangrijkste uitdager Tsangirai. Ondanks het feit dat Mugabe er niet veel van gebakken heeft weet ik niet of Tsangirai het beter zal doen. Ik denk dat het uiteindelijk niet zo veel uitmaakt wie er wint, wat veel meer uitmaakt is hoe het volk en de verliezer zullen reageren. Zimbabwe ligt al op de bodem, erg veel dieper kan het  niet meer zinken, maar de reactie op deze verkiezingen zal bepalen hoe lang het duurt voor ze weer uit hun dal zullen klimmen.

7 quick takes...

7 superquick takes deze week omdat ik veel te veel te doen heb om lang te schrijven.

1. We genieten enorm met mijn ouders, we hebben al heel veel leuke dingen gedaan en er staan nog veel meer leuke dingen op het programma. Als ze over 5 weken hier weg vliegen kunnen ze gemakkelijk een toeristenboekje over deze streek schrijven, zo veel zullen ze gedaan en gezien hebben.
2. Zaterdag hebben mamma en ik gedaan wat ik het liefste doe op een zaterdag. ’s Ochtends hebben we twee marktjes bezocht en ’s middags hebben we de hele middag in de keuken gestaan om te koken en bakken voor mijn verjaardagsfeestje.
3. Mijn verjaardag vierden we  ’s avonds. De kamer was versierd met rood wit blauw en oranje, er kwam Nederlandse muziek uit de boxen en de gasten was verzocht  oranje aan te trekken. Al het eten was rood wit blauw oranje of anderszins Nederlands . Vooral het koekhappen, de zelfgemaakte stroopwafels, de Brabantse worstenbroodjes en de bitterballen waren een groot succes.
4. Helaas was ik veel te druk met lekkere dingen eten en leuke dingen doen om foto’s te maken op het feestje. De foto hierboven is een van de weinige foto’s die ik vlak voor het feestje begon gemaakt heb, het moge duidelijk zijn dat ik een trotse Nederlander ben.
5. Gisteren hebben we bij Mercy en Chizo en hun twee dochtertjes gegeten (demeisjes op de foto vorige week). We hebben heerlijk Zambiaans gegeten. Iedereen was te spreken over de maispap, de kool en de kip. De kapenta waren de meningen over verdeeld. Duidelijk was in ieder geval dat het me niet in dank zou worden afgenomen als ik het voor het avondeten zou maken. Kapenta zijn namelijk kleine gedroogde visjes die je in hun geheel, van kop tot staart, inclusief ogen, opeet. Hmmm
6. Vanaf vandaag heb ik een nieuwe collega. Ik kijk er erg naar uit om met haar samen te werken aangezien ik voor lange tijd de enige op ons kantoor was die voor mijn bedrijf werkte.
7. En de laatste moet natuurlijk over het weer gaan. Pappa en Mamma hebben tot nu toe geluk, het kan in de Kaapse winter enorm tekeer gaan maar zoals het nu lijkt gaat het deze week heerlijk worden, met woensdag en donderdag zelfs temperaturen rond de 23 graden!

Pappa en mamma in Kaapstad...

Pappa en mamma zijn veilig in Kaapstad aangekomen en we hebben al een paar heerlijke dagen gehad. Ik ben blij dat het nog lang niet voorbij is. Toen ik ze woensdag van het vliegveld haalde duurde het erg lang voor ze uit de gate kwamen en ik had al een ongersut gevoel toen ik ineens een smsje van mamma kreeg: 'de koffers zijn niet aangekomen!'. Na een beetje geregel zijn we zonder bagage maar met de belofte dat ze later die dag nog zouden aankomen naar huis gegaan. Gelukkig werden we niet teleurgesteld, een paar uutjes later werden de koffers aan huis bezorgd. Helemaal vol met Nederlandse verjaardagscadeautjes dus dat was een groot feest. 's Avonds hadden pappa en mamma geen tijd om uit te rusten want onze bijbelstudiegroep kwam. Onze groep met meer dan 20 mensen van heel wat verschillende nationaliteiten zorgden gelijk voor leuke gesprekken en kennismakingen. 

Gisterochtend zijn we langzaam begonnen. Na een rondleidig langs de mooie historische gebouwen in onze wijk hebben we iets gedaan waarvoor heel wat angsten overwonnen moesten worden. Met z'n drieen hebben we Lions Head beklommen, Lions head is een 669 meter hoge berg, en een van mijn favoriete beklimmingen in Kaapstad. 669 meter klinkt misschien niet erg hoog, maar de berg staat gelijk aan de zee dus je klimt heel wat meters, en de berg staat helemaal op zichzelf dus als je bovenop staat heb je aan alle kanten een fantastisch uitzicht over Kaapstad. Om zo ver te komen moet er wel met handen en voeten over smalle richeltjes en grote rotsblokken geklauterd worden en ik ben trots dat mijn ouders de klim schijnbaar moeiteloos voltooid hebben. Op naar de volgende! En op naar alle andere leuke dingen die er in en rond Kaapstad te doen zijn...

Something fishy? Try Thai Fish Cakes...

 (Scroll down for English)

Thaise vis koekjes

Vanwege Hartmut’s werk wonen we door de week tijdelijk in Langebaan. Het is een toeristisch kustdorpje vanwege haar ligging aan een prachtige lagune met azuurblauw water en vanwege de mooie natuurgebieden waar in het voorjaar duizenden toeristen de velden vol voorjaarsbloemen komen bewonderen. Maar nu is het nog geen voorjaar dus het is hier lekker rustig. Ik denk dat wij, een paar van Hartmut’s collega’s en ik de enige ‘vreemdelingen’ zijn in dit dorp waar iedereen elkaar lijkt te kennen. Ik heb me laten vertellen dat dat in het weekend wel anders is, maar dan ben ik hier niet dus daar kan ik niets over zeggen. De meeste collega’s van Hartmut zijn hier alleen en omdat de avonden dan wel erg lang zijn wordt er meestal samen gegeten. Een van de jongens had deze week het goede idee om een vis klaar te maken op de braai.

Een braai (barbecue) is het hoogtepunt van de Zuid Afrikaanse keuken en zo mogelijk zelfs van de hele cultuur. In de meeste gezinnen is in ieder geval een van de wekelijkse maaltijden een braai en ik ken zelfs mannen die elke avond hun kooltjes warm maken om daar hun vlees op klaar te maken. Het is een echt mannending, ‘De man maakt de braai, de vrouw maakt de slaai’ (salade). Er zijn talloze marinaderecepten die als staatsgeheim bewaard worden en van generatie op generatie in families worden doorgegeven.  Niets maakt een Zuid Afrikaanse man trotser dan een tot perfectie gegrild stukje vlees. Dit alles heeft tot gevolg dat je in een typisch Zuid-Afrikaans lunchpakket meestal een paar afgekoelde worstjes of steaks zal vinden. Afgekoeld vlees voor het middageten is bijna net zo populair als het vers gegrilde vlees van de avond ervoor. Ik heb daar zo mijn bedenkingen bij en probeer meestal van al het vlees af te komen. Behalve als we een vis braaien, want met afgekoelde vis kan je hele leuke dingen doen!  

.

Ingrediënten.

• 500 gram aardappels
• 200 gram gekookte of gebakken witvis (ik gebruikte  zeetong dat overgebleven was van de braai)
• 2 eetlepels sweet chili saus (die je gebruikt bij de loempia)
• ¼ kopje in kleine stukjes gesneden verse koriander
• 1 theelepel geperste knoflook+gember

Aanwijzingen

• Schil de aardappelen en kook ze gaar. Prak het fijn met een vork, het hoeft geen gladde puree te zijn, een beetje grof in de mond is als je het over puree hebt best goed.
• Terwijl je de puree laat afkoelen verdeel  je de vis in stukken. Normaal gesproken hoeft hier geen mes aan te pas te komen, witvis valt vanzelf uit elkaar.
• Meng de vis met de sweet chili saus, de knoflook puree en de gesneden koriander.
• Meng dit mengsel met de aardappelpuree en voeg peper en zout toe naar smaak.
• Zet de oven aan op 180˚C met grilfunctie. Als dit niet los van elkaar kan zet je alleen de grilfunctie aan.
• Vorm met de hand ‘koekjes’ van het mengsel die ongeveer 5 cm in doorsnede en 1,5 cm dik zijn.
• Vet een ovenplaat in en bak de koekjes voor ongeveer 15 minuten. Wel goed opletten, de ene gril is de andere niet en ze zijn snel te donker.
• Verwijder ze voorzichtig van de bakplaat, als ze erg warm zijn breken ze gemakkelijk.
• Serveer met een salade, gekookte groenten en sweet chili saus om in te dippen. Ook heerlijk als snack op een feestje, in de lunchtrommel of bij een picknick!

Eet smakelijk!

 

Thai fish cakes

For the next few months, we will live in Langebaan during the week because of Hartmut’s job. Langebaan is a pretty coastal town that is very popular amongst tourists because of the striking azure blue lagoon and because of the stunning national park. In spring it is extremely busy here because of the  thousands of tourists who come to admire the flowering daisies. But it is still winter and rather quiet. I believe that we, together with some of Hartmut’s colleagues,  are the only ‘foreigners’ in this small town where everybody seems to know each other. They say that that is quite different during the weekends but I have not been here over the weekend so I cannot confirm that. Most of Hartmut’s colleagues are here alone, and because evenings alone get very boring, they like to eat together. One of the guys had the brilliant idea to have a fish braai this week.

A braai (barbecue) seems to be the pinnacle of the South African kitchen and if possible even of the entire culture. Most families have a braai at least once a week and I even know some men who light their fire  every evening to prepare their piece of meat. Countless recipes for marinades, treated like state secrets, are passed from generation to generation. Nothing fills a South African man with more pride than his piece of steak, grilled to perfection. All this results in the fact that a typical South African lunch box usually contains some cold sausages or pieces of steak. Cooled down meat for munch seems to be as popular as the freshly grilled meat the evening before. I am not quite sure what to think about cold meat, I find the pieces of cold white fat rather unappetizing, and I usually try to eat the meat when it is still warm. However, when there is leftover fish the story is quite different. Because you can do amazing things with cold fish.

Ingredients.

• 500 gram potatoes
• 200 gram baked or barbequed sole (or any other comparable white fish)
• 2 tablespoons sweet chilli sauce
• ¼ cup fresh coriander, cut in small pieces
• 1 teaspoon crushed garlic/ginger

Instructions

• Peel the potatoes and boil them till soft. Mash them with a fork, the puree does not need to be too smooth. I always like a bit of texture in my food.
• Divide the fish into smaller pieces while the mash is cooling down. No need to use a knife, the fish will fall apart in ideally sized pieces.
• Mix the fish, the sweet chili sauce and the coriander with the mash. Add salt and pepper as you like.
• Preheat the oven to 180˚C with grill function.
• Shape the fish cakes with your hands. They should be around 5 cm wide and 1,5 cm thick.
• Place the fish cakes on a greased oven pan and bake them for about 15 minutes. Be careful, not all grills have the same power, yours may be quicker than mine and you do not want your fish cakes to be burned!
• Serve with a salad and sweet chili sauce. It also works fabulously as a lunchbox treat or a party/picnic snack

Enjoy!

7 quick takes from a birthday weekend...

1. Het liefste zou ik zeven takes schrijven met dezelfde boodschap. ‘Pappa en mamma vliegen morgen om Woensdag bij mij in Kaapstad te landen…!.’ Dat is hoe erg ik er naar uitkijk. Maar om dat 7 keer te herhalen is natuurlijk voor niemand interessant dus dat doe ik niet. Maar ik zou het wel willen…
2. We hebben de eerste week in Langebaan overleefd vorige week. Hoewel overleven in zo’n rustig dorpje niet echt moeilijk is. In mijn blog van Woensdag zal ik er een beetje meer over schrijven.  Het is er mooi, het is er stil, het voelt een beetje alsof ik op een Waddeneiland ben in het laagseizoen. Over een paar weken zal de rust helemaal weg zijn. Langebaan staat namelijk bekend om de prachtige voorjaarsbloemen die nu al overal tevoorschijn komen. Ik ben erg benieuwd.
3. Dit weekend was ook mijn verjaardag. We hebben het lekker met z’n tweetjes gevierd. We waren in Langebaan en moesten sowieso terug naar Kaapstad rijden. We hebben er dus een klein roadtripje van gemaakt met onderweg allemaal leuke stops. We hebben ontbeten bij een padstal. Daarvan heb je er honderden langs de kant van de Zuid Afrikaanse wegen. Een padstal is een plek waar een boerderij haar producten verkoopt. Het kan een tafel met potjes jam zijn, of, zoals de padstal waar wij kwamen, een klein restaurantje waar je versgebakken brood met zelfgemaakte boter en jam kan eten. Heerlijk!
4. Een andere stop was in het plaatsje ‘Darling’, de naam zegt het al, een schattig plaatsje. Daar waren we om ‘Evita se perron’ te bezoeken.  Evita is een van de bekendste karakters van Pieter-Dirk Uys, een Zuid Afrikaanse komiek die bekend is geworden door zijn sociaal activisme en later ook zijn (of eigenlijk Evita’s) kookboeken. In de tijd van apartheid bepruikte Uys zijn alter ego Evita om de absurditeit van het hele systeem aan de kaak te stellen. Tegenwoordig zet hij zich vooral in in de strijd tegen HIV/AIDS en voor onderwijs. Evita se Perron is het oude treinstation van darling dat Uys heeft omgebouwd tot theater/restaurant/museum/rariteitenkabinet waar hij zelf vaak voorstellingen geeft maar waar wij gewoon lekker verjaardagstaart gegeten hebben.
5. Mijn verjaardagsfeestje is volgende week zodat mijn ouders gelijk ook allemaal vrienden kunnen leren kennen. En om er voor te zorgen dat de cultuurshock niet te groot zal zijn is het thema ‘Nederland’. Ik heb iedereen gevraagd om in oranje te komen, we zullen koek happen, Nederlandse hapjes eten en Nederlandse muziek luisteren… Oranje boven!
6. De foto’s bij deze blog heb ik gisteren gemaakt. Een van mijn favoriete families in onze kerk is een geweldige Zambiaanse familie. Het is een familie waarvan ik hoop krijg voor de toekomst van Afrika. Een van de grootste problemen hier, en ik denk overal ter wereld wel is de ‘afwezige vader’. Als mensen al weten wie hun vader is, is hij er vaak niet om een positief mannelijk rolmodel te zijn. Bij deze familie is dat helemaal anders, ze hebben bijna niets, maar staan zo positief in het leven! De vader en moeder hebben een goed huwelijk en het is hartverwarmend om te zien hoe gek de vader op zijn dochters is, en hoe hij hun absolute held is. De meisjes zijn ook allerschattigst, Esther, is 6 en klimt het liefst in alle bomen, rent door de modder en is nergens bang voor. Regina is 4 en danst, huppelt en zingt het liefst de hele dag, een echt poppenmoedertje en meisje-meisje.
7. Mijn inspiratie is op bij deze laatste take.. dus ik zeg het nog maar een keer. Pappa en Mamma komen Woensdag!

Lessons from two little shop keepers...

Vorige week kwam ik deze twee meisjes tegen in Madagascar. Ze waren allebei vijf, onafscheidelijk en volgens hen zelf beste vriendinnen, ook al hadden ze elkaar de week ervoor pas ontmoet. Ze speelden winkeltje. Dat hoefden ze me niet uit te leggen. Dat had ook niet met woorden gekund want we spraken elkaars taal niet. Maar de taal van het spel heeft geen woorden nodig. De zorg waarmee hun handelswaar was uitgestald en de overtuiging waarmee het werd aangeprezen spraken boekdelen  

Ik raapte een paar blaadjes van de grond en liep richting hun winkeltje. Ik wees naar de geïmproviseerde barbecue waarin het ‘vlees’ zorgvuldig werd omgedraaid zodat het niet zou verbranden. Ik gebaarde dat ik honger had en dat ik twee stukjes wilde. Na een beetje onderhandelen moest ik 3 blaadjes betalen. Ik bedacht me ineens dat ik nog een beetje echt geld in mijn zak had zitten. In plaats van de 3 blaadjes betaalde ik 100 Ariary (5 eurocent). De meiden straalden maar gelijk daarna vroeg ik me af of mijn spontane actie wel een slimme keuze was geweest. Het was vanuit pedagogisch of ontwikkelingshulptechnisch opzicht vast erg onverantwoord om als blanke zomaar geld te geven aan de ‘arme kindertjes’.

Ik zat er nog over na te denken toen de meiden me 10 minuten later weer kwamen opzoeken. Ze hadden een grote glimlach op hun gezicht, wangen die bol stonden van de snoepjes  die ze van het geld gekocht hadden en met een triomfantelijk gebaar werd er mij ook een overhandigd. Deze meiden hadden mijn medelijden helemaal niet nodig, deze meiden waren gewoon kinderen die mij meenamen in hun onschuldige spel. Ik schaamde me omdat ik ze al in het hokje ‘arme hulpbehoevende mensen’ geplaatst had zonder er over na te denken dat ze mijn hulp misschien helemaal niet nodig haddenn. Ik besefte ineens dat ontwikkelingshulp op Gods manier veel meer gaat om bruggen bouwen door de ander met waardigheid te behandelen, door respect te tonen en door de ander serieus te nemen. Door de ander te zien als gelijke, uniek geschapen naar Gods beeld. De weldoordachte liefdadigheidsstrategieën komen later wel, als dat nodig is.