- Onze eerste stop was in Betty’s Bay. Een van de best bewaarde geheimen van dit
kleine plaatsje is de grote pinguïn kolonie. Ik kan uren kijken naar deze
grappige beestjes.
- De eerste nacht verbleven we in Hermanus. Rond deze tijd van het jaar
kalveren de walvissen in de warme kustwateren voor Hermanus en met een beetje
geluk zie je een paar walvissen. Tijdens onze eerste wandeling hadden we niet
veel succes maar mijn moeder leek dat niet erg te vinden. Die verbaasde zich
over alle bloemen en planten. De overgave waarmee ze van elke bloem foto’s maakt
laat je doen geloven dat ze in Zuid Afrika is om een plantenboek te schrijven.
- De volgende dag gingen we naar Arniston waar we de ‘Waenhuiskrans’ bekeken. Dit is een hele grote indrukwekkende grot (vandaar de naam, ‘wagenhuisgrot’, zo groot dat een ossenwagen er kan draaien) die uitkijkt op zee. Om er in te komen moet je door een hele kleine nietszeggende spleet in de rots die je alleen kan bereiken als het eb is. Indrukwekkend!
- Naast Arniston ligt Kassiesbaai, een kleine vissersdorp dat daar al eeuwen
is. De kleine witte huisjes gelijk naast de zee zijn cultureel erfgoed en toen
Hartmut en ik er rond zonsopgang ronddwaalden had ik de kans om een paar foto’s
te maken zonder de mensen het gevoel te geven dat ze in een museum wonen, ook
al ziet het er wel zo uit.
- Uiteraard zijn we ook naar Cape Aghulas geweest, het meest Zuidelijke punt
van het Afrikaanse vasteland en tevens de plek waar de Indische en Atlantische
oceaan elkaar ontmoeten. Omdat de foto daar bij het bord een beetje té
voorspelbaar en toeristisch is heb ik deze foto erbij gedaan die een paar
kilometer verderop door Hartmut genomen is. Het lijkt erop dat hij mijn camera ontdekt
heeft want ineens was ik niet meer de enige die hem wilde gebruiken. Niet zo
heel erg trouwens, want dan heb ik af en toe ook foto’s van mezelf.
- Deze foto van mijn vader is ook erg typisch. Zowel voor hem als voor het
landschap. Overal langs de kust zijn grote en kleine rotsen die zorgen voor
talloze rotsvijvertjes die als je goed kijkt vol leven zitten. Mijn vader ging
er elke keer weer op uit om hoger, verder of dieper te klauteren en kwam dan
elke keer terug met schelpen, stenen en andere gejutte voorwerpen. Ik ben
benieuwd hoeveel er mee naar huis kan in de koffer.
- We kwamen ook door het plaatsje Elim, een oude Duitse missiepost waar het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan. Langs de straten staan prachtige witte, rietgedekte oude huisjes. 75 % van de mannen is dan ook dakdekker. De huisjes staan dicht bij elkaar, dit is zo in opdracht van de kerk, om het gevoel van saamhorigheid en zorg voor elkaar te vergroten. Nog altijd mag je er alleen wonen als je lid bent van de kerk, en toen we er op zondagmorgen door reden was de kerk net uit. Iedereen was in zwart gekleed en de vrouwen hadden witte sluiers op hun hoofd, een prachtig en intrigerend gezicht. Later werd ons verteld dat dit maar een keer in de twee maanden zo is, als het avondmaal gevierd wordt.
Je wordt automatisch doorgestuurd naar mijn nieuwe blog over 10 seconden, mijn excuses voor het ongemak
maandag 12 augustus 2013
7 quick takes...
Vrijdag was een nationale feestdag en we hebben goed gebruik gemaakt van
dit lange weekend door met pappa en mamma een weekendje weg te gaan. 7 foto’s
met beschrijving dus.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten