Smurven en reanimaties...

Ik heb de veertig gehaald! Dinsdag al, dus daarna heb ik al heel veel meer bevallingen gedaan. Heel veel meer ervaringen op kunnen doen en heel veel meer kunnen leren.
Deze week zijn er heel wat dramatische bevallingen geweest, lang persen zonder resultaat, foetussen met slechte harttonen, reanimaties en moeders die uiteindelijk bevallen in de ambulance. Soms voel je je dan heel machteloos, je zou zo veel meer willen doen maar het gaat niet. Maar aan de andere kant kan ik ook ontzettend veel leren van het improviseren van de vroedvrouwen hier. Met weinig materiaal kunnen ze vaak toch goede zorg geven.Iets wat ik enorm knap vind.
Op de afdeling lopen ook allemaal lokale student-vroedvrouwen rond. De smurven, zoals we ze noemen, vanwege hun ouderwetse blauwe jurkjes en witte verpleegstershoofdkapjes. Soms lieve, naïeve meisjes, soms oudere vrouwen die al jaren als vroedvrouw werken maar nu pas echt aan een opleiding toekomen. Als ik met hen praat besef ik pas wat een voorrecht ik heb om in Europa goed onderwijs te krijgen. Hier krijgen ze wel les maar uiteindelijk moeten ze de theorie opdoen in de praktijk, ze worden niet echt begeleid en leren dus alleen wat ze zelf willen. Je moet dan wel heel gemotiveerd zijn, altijd de juiste vragen stellen en dan ook nog eens het geluk hebben om bij een vroedvrouw te staan die je veel wil uitleggen om ook echt een goede vroedvrouw te worden.
Zo krijg je soms derdejaars smurven die vragen hoe je nu eigenlijk een wee voelt of die denken dat de enige manier om een moeder naar je te laten luisteren is door haar te gaan slaan. Eerst vond ik dat allemaal heel raar maar nu ik besef wat de kwaliteit van hun opleiding is heb ik vooral medelijden met ze, ze leren van de voorbeelden die ze krijgen maar als die niet goed zijn kan je ze niet kwalijk nemen dat ze het zelf soms niet weten.
Want er gebeuren veel rare dingen. Ik heb al vaak vol afschuw gekeken hoe een moeder die niet hard genoeg perste geslagen werd. Of met verbazing geluisterd naar een heftige scheldpartij van een vroedvrouw die de moeder verweet dat haar baby waarschijnlijk wel dood zou zijn, omdat ze niet helemaal deed wat de vroedvrouw wilde.
            De vroedvrouwen in de ziekenhuizen staan er wel een beetje om bekend dat ze nogal graag schelden en ook de handjes los hebben zitten. Dit is voor veel moeders een reden om thuis te bevallen, met een ongeschoolde, maar begripsvolle traditionele vroedvrouw. Niet altijd even veilig, maar wel begrijpelijk.
Ik vind in België dat we de moeders soms een beetje te veel in de watten leggen, maar hier is het andere uiterste. Ik hoop dat ik de zorgende houding nooit verleer, een patent slaan of uitschelden mag nooit! Wat de omstandigheden ook zijn....
Het gaat overigens heel goed met me, Evelien, een vriendin die hier vorig jaar stage heeft gelopen is bij me op bezoek en het is erg leuk om samen met haar dingen te ondernemen, vrienden van haar van vorig jaar op te zoeken en om gewoon te babbelen. Ook alle boeken die ze mee heeft zijn fijn, ik had de mijne al lang uit dus iets nieuws was zeer welkom. Gisteren was er trouwens nog een andere leuke verassing, een paar kaarten bij de post! Heel erg bedankt, post is zo leuk!
Heel veel liefs, Anneke