Mandazi en Chai...

Ik kan me de reclameslogan 'vier uur, cup-a-soup' nog goed herinneren. Ik weet niet of het er mensen toe zette om om vier uur een kopje soep te drinken, maar de spreuk is bij mij blijven hangen. Ik denk dat hier in Uganda een heel slim marketing bureau aan het werk is geweest om mandazis populair te krijgen en dat is ze goed gelukt. '11 uur, mandazitijd' lijkt de gebruikte spreuk te zijn. Bij Save the Children waar ik nu werk, komt er om 11 uur een hele grote doos met honderden mandazis en een paar grote kannen chai, die overigens in een mum van tijd verdwenen zijn. Nu is mandazi een van mijn favoriete Oost Afrikaans snacks. Het is een soort oliebol, maar dan harder en driehoekig (meestal). Ze zijn heel gemakkelijk zelf te maken, maar ik heb het nog nooit gedaan om de magie van deze lekkere snack nog wat magischer te houden. Chai maak ik wel vaak thuis. Het is thee, met melk, of eigenlijk warme melk met een theezakje, en een theemasala (kruidenmix). Gelukkig mixt de kok van 'Save' de suiker er niet vast bij in, want van de hoeveelheid suiker die Afrikanen over het algemeen in hun thee goeien slaan mijn tanden spontaan op de vlucht... Grappig detail over chai? Het is een synoniem voor steekpenningen. Als je een uitnodiging krijgt voor 'A cup of chai' weet je hoe laat het is....

7quick takes...

1. Deze keer weer een blog vanaf het vliegveld, ik ben onderweg naar Uganda en ga bijna boarden voor een vlucht die 9e staat op de ranglijst van 's werelds drukste vluchten. Kaapstad-johannesburg.
2. We zijn het weekend weg geweest naar bettysbay met vrienden. Een heerlijk kustplaatsje ongeveer een uur van Kaapstad. Met wandelingen, spelletjes, lekker eten en goede gesprekken hebben wij ons prima vermaakt.
3. Op de foto zie je een schitterend voorjaarsfenomeen. De 'Springdaisies' veranderen overal in Zuid Afrika kale vlakten in schitterende bloemvelden. Wij waren getuige van zon veld in Bettysbay. Adembenemend...
4. Gisteren hadden we een primeur. Voor het eerst sinds we in Kaapstad wonen kwam een familielid langs om te eten en om daarna weer te vertrekken. Imke had een lange tussenstop in Kaapstad en kwam dus even eten... Gezellig!
5. Ik ben ondertussen in johannesburg en heb onderweg heel wat besneeuwde verstoppen gezien. Gisteren hebben we een poging gedaan om sneeuw te vinden door door de bergen te rijden maar we hadden helaas geen succes.
6. Naast mij in het vliegtuig zat een taiwanese dame die drie woorden engels sprak ( good, vely good, yes...) en me allerlei pilletjes aanbood. Ik sta best open voor vreemde eetgewoonten maar met pillen weet je het nooit. Voor je het weet zit je en neushoornneus te eten...
7. Ik reis alleen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling mar de collega waarmee ik zou reizen werd ziek. Als het goed is komt ze morgen. Gelukkig maar.. Als ik de hele tijd alleen zou zijn moet ik nog een paar extra boeken kopen!

The shine project....

Vandaag de beloofde blog van Annelies...

Gegroet lezers van Anneke!

Ik keerde Kaapstad meer dan een week geleden de rug toe, het wordt dus hoog tijd dat ik mijn ervaringen eens neerpen. Dat ik me vier weken lang geweldig geamuseerd heb met de beste gastheer en -vrouw in het zuidelijk halfrond, dat zal uit de vorige blogposts wel gebleken zijn. Maar ik hield me natuurlijk niet alleen bezig met wijn proeven, marktjes afschuimen, bergen beklimmen en dansen op Duits-Namibische carnavals. Tijdens mijn verblijf werkte ik elke ochtend als vrijwilliger in The Shine Project, waar ook Anneke wekelijks mee bezig is. Bij deze dus een woordje uitleg over dit project dat toch écht ook wel een woordje uitleg verdient.

The Shine Project is een project rond geletterdheid dat kinderen van het 2e en 3e leerjaar bijstaat in een aantal scholen in Kaapstad. Deze kinderen hebben allemaal een moeilijke achtergrond, vaak met ouders die zelf niet kunnen/willen lezen, waardoor ze al snel achterop raken op het vlak van lezen en schrijven. In klassen met vaak meer dan 30 leerlingen kunnen deze kinderen die achterstand vaak wel verbergen; vooral als je weet dat de meeste leesactiviteiten klassikaal zijn, playbacken is dan niet zo moeilijk. Maar hier komt een einde aan wanneer ze de examens niet kunnen afleggen, met zittenblijven tot gevolg en weer een jaar van playbacken...

Het project vist deze kinderen op en zorgt ervoor dat ze twee uurtjes per week individueel begeleid worden door een vrijwilliger. Door de individuele aandacht en de liefde voor boeken die de kinderen meekrijgen, boeken ze vooruitgang, elk op hun eigen tempo. 

Ik werkte tijdens mijn bezoek in een school in Zonnebloem, waar Shine een huisje had op het schoolterrein. Elke sessie verliep volgens een gelijkaardig patroon, al zorgden de kinderen met hun heerlijk eigen karaktertjes voor voldoende variatie. Karen, onze centrummanager, ging de kinderen telkens in de klas ophalen, waarna wij ze enthousiast de oprijlaan zagen oprennen, met hun boekjes in de hand en een lach op hun gezicht. Het eerste deel van de sessie speelden we meestal spelletjes rond klanken en spelling. De kinderen vonden het telkens leuk om competitief bezig te zijn en ik vond het natuurlijk leuk dat ze ondertussen ook aan hun eindklanken werkten! Daarna schreven we meestal wat zinnen waarin we de klanken of spelling van het spelletje nog eens oefenden. Tijdens het derde deel las ik altijd samen met de kinderen, oftewel paired reading. Dit houdt in dat we een boekje lazen volgens het niveau van het kind (aangeduid door kleurenstickers), waarbij het kind las en ik hielp bij moeilijke woorden en hen af en toe corrigeerde. Het laatste stukje van het uur was wat ik het 'verwenmomentje' noemde, zowel voor de kinderen als voor mezelf: dan las ik namelijk een verhaal voor aan de kinderen en mochten zij gewoon zitten luisteren (ik zei het al: ik genoot er evenveel, zoniet meer van als mijn luisteraars). 

De leerkrachten onder jullie zullen nu misschien al even gedacht hebben dat er toch manieren bestaan om een kind sneller bij te werken, en die manieren zijn er waarschijnlijk ook wel. Maar Shine is niet zomaar een organisatie van leerkrachten die remediërend werken, om de kinderen op een zo snel mogelijke manier terug op hun leesniveau te krijgen. Het project vertrekt eigenlijk vanuit de liefde voor lezen en wil de kinderen die liefde ook aanleren. Er wordt wel gewerkt aan de leesachterstand, maar het leesplezier en de individuele aandacht die de kleintjes krijgen, staan eigenlijk voorop. Op die manier zal een kind misschien iets minder snel vooruitgang boeken, maar het zal hopelijk wel voor de rest van zijn leven plezier vinden in het lezen van een boek. Deze liefde zal dan misschien later ook doorgegeven worden aan de volgende generatie. Daarom mogen de leerlingen bijvoorbeeld ook elke keer een boekje uitlenen dat ze thuis kunnen lezen. Shine stimuleert de ouders ook om deze boekjes met hun kinderen te lezen, door onder andere voorleessessies voor ouders te organiseren.

Ik heb een aantal weken vol plezier meegedraaid in het project en het was leuk om zelfs op die korte tijd vooruitgang te zien. Een van mijn eerste sessies was met een jongetje dat nog nooit in Shine geweest was. In het begin was hij enorm verlegen en viel hij tijdens het lezen vaak terug op tactieken die hij in de klas gebruikte, zoals woordjes raden en zinnetjes vanbuiten leren. Na amper 3 weken was hij al helemaal opengebloeid, kon hij de 'b' van de 'd' onderscheiden en vroeg hij zelfs of hij 2 boekjes mocht uitlenen... Ik snap dan ook perfect dat Anneke zich hier elke week voor inzet! 

Dus als ik ooit terug op bezoek kom (iemand een ticket op overschot?) zal ik met veel plezier terug naar Zonnebloem gaan, om me in dat kleine gele gebouwtje weer een uur te verliezen in allerlei verhaaltjes. En om te merken dat ik niet de enige ben die er plezier aan beleeft.

7 quick takes...

1. We zijn dit weekend weer een beetje op huizenjacht geweest en hebben ons droomhuis gevonden. Alles was perfect behalve het prijskaartje, beetje jammer.
2. Nog een weekje, dan ben ik onderweg naar Uganda. Hoera!
3. Ik las vanochtend in de Nederlandse krant dat er een week van nationale rouw is in Zuid Afrika vanwege het mijnincident vorige week. Ik heb er in Zuid Afrika zelf nog niets over gehoord of gelezen.
4. Het was weer een heerlijk winterweekend (lees: regen en koud) en Hartmut en ik hebben een er een nieuwe serieverslaving bij. Downton Abbey; heerlijk wegdromen bij een Brits kostuumdrama...
5. Hartmuts motor heeft problemen en hij nam de auto mee naar het werk. Ik heb de taxi genomen, ik neem het wel vaker maar het blijft een ervaring. De bestuurder toetert aan een stuk door en als er naar hem getoetert wordt vanwege zijn gevaarlijke rijstijl lijkt dat hem alleen maar aan te moedigen om nog gevaarlijker te rijden. Ondertussen stopt hij bij alle mensen die op de stoep staan, of ze daar nu staan om een praatje te maken met iemand, omdat ze over willen steken of omdat ze aangeven de taxi te willen gebruiken maakt niets uit. Als mensen dan niet instappen (ook de praatjesmakende en overstekende mensen) krijgen ze een boze blik omdat ze de taxi onnodig hebben laten stoppen...
6. Gisteren kwamen er vrienden eten. Ik had een rijsttafel gemaakt met zo veel eten dat we met gemak een half weeshuis konden voeden. De rest van de week zal ik iedere dag zo koken. Niet om weeshuizen te voeden maar om ervoor te zorgen dat Hartmut meer gevarieerd eet dan elke dag alleen maar toast met spiegel-ei als ik weg ben. 
7. Werk is een uitdaging nu mijn baas niet meer in Kaapstad is. Het is lastig om alles via de email te communiceren en het is een beetje zoeken naar een goede manier van samenwerken. Ik hoop dat het snel beter gaat. 

Nagenieten...

Sommige dagen zijn zo leuk en speciaal dat het helemaal niet erg is als je er weer aan herinnerd wordt. Deze week werd ik herinnerd aan onze trouwdag die, hoe cliché het ook mag klinken, de mooiste dag van mijn leven was. Een paar maanden geleden stond een reportage van onze bruiloft in het tijdschrift 'WitWedding'. Deze week hebben ze het ook op de website gezet. Hier kan je het lezen en alle foto's bekijken.
Zoals mijn moeder al zei: 'echt nagenieten'.

Ik ben elke dag nog dankbaar voor wat er op die dag begonnen is. Voordat we getrouwd waren zeiden mensen me vaak dat de relatie door de jaren alleen maar beter wordt. Ik geloofde het wel maar kon me er niet veel bij voorstellen. Nu, anderhalf jaar na onze bruiloft, zie ik al wat de mensen bedoelden. Als ik nadenk over hoe veel beter het geworden is in zo'n korte tijd  kan ik alleen maar heel optimistisch zijn over de  jaren die komen....

Ernstige mensen...

Feestjes met fotohokjes en verkleedkleren zijn altijd een succes en dagen zelfs de meest serieuze en ernstige mensen (zoals ons) uit om een beetje uit de band te springen, we zijn tenslotte toch onherkenbaar... ;-)

7 quick takes...

1. Vanochtend zat ik op de fiets in de sportschool  was ik ondertussen de sluitengsceremonie van de olympische spelen aan het kijken. Wat een spektakel! Een van de mooiste momenten vond ik de huldiging van de winnaars van de marathon die traditioneel altijd plaatsvindt tijdens de sluitingsceremonie. De bronzen en zilveren medialles gingen naar Kenia en de gouden Medialle ging naar Uganda. Ik werd eraan herinnerd dat ik over twee weken al onderweg ben naar die twee landen, Ugada voor werk, en Kenia om vrienden te bezoeken. Ik kan niet wachten!
2. Vanavond moet ik ook naar het vliegveld, maar dat is om een minder leuke reden. Annelies haar verblijf zit er al weer op. Vanavond vliegt ze helaas terug naar Belgie. Het huis is dan weer leeg en het zal stil zijn. Zal ik last krijgen van het 'lege-nest-syndroom'? Annelies zal overigens zelf nog een blog schrijven over wat ze hier gedaan heeft. (Voila Annelies, nu moet je wel ;-))
3. Het was een echt winterweekend, ijzig koud  (voor Zuid Afrikaanse begrippen) en heel veel regen. We hebben ons goed vermaakt met vrienden, bordspelletjes, films en popcorn en een hele grote stapel pannekoeken.
4. Donderdag was het vrouwendag, zoals ik vorige week al schreef. Het was een nationale vrije dag en gelijk ook de mooiste dag van de week. Een lekker zonnetje en geen wolkje te bekennen. We hebben met een groep vrienden Lionshead beklommen en Annelies krijgt de medaille voor doorzettingsvermogen. Op de foto zie je hoe ze een steile bergwand belimt met als enige hulp een paar kettingen en strategisch geplaatste greepje... wat een held!
5. Dit weekend hebben we de neiuwste spiderman gekeken. Ik ben normaal niet zo'n fan van superheldenfilms en ik heb in mijn leven nog nooit een superheldenstripje gelezen maar ik moet zeggen dat ik van deze film toch wel genoten heb!
6. Nu Annelies hier bijna een maand geweest is hebben we goed kunnen uitzoeken wat voor activiteiten leuk zijn voor deze tijd van het jaar. En dat komt goed uit, want volgend jaar in de zomervakantie komen mijn ouders voor een paar weken op bezoek. Ik denk trouwens dat ik zelf vrij weinig hoef te plannen voor hun activiteiten, ik krijg het gevoel dat mijn vader al genoeg ideeen heeft om een heel jaar bezig te zijn in Zuid Afrika. Ik denk dat mijn belangrijkste taak zal zijn om de plannen en verwachtingen  wat meer realistisch te maken. Of niet pap....
7. Mijn paspoort zal begin volgend jaar verlopen en ook mijn verblijfsvergunning hier komt op een einde. Nu kan ik beide wel verlengen maar ik zie nu al op tegen het hele proces. Het paspoort gaat nog wel, volgens de ambasade duurt dat hier drie weken. Maar mijn visum... ik zal maar positief blijven en hopen dat het deze keer allemaal een stukje sneer gaat dan twee jaar geleden. Maar aan de andere kant, het is al bijna 3 jaar geleden dat ik mijn eerste Zuid-Afrikaanse visum in mijn paspoort geplakt kreeg. De tijd vliegt...

Een gegeven paard....

Een gegeven paard moet je niet in de bek kijken… toch? Ik heb vaak het gevoel dat de Westerse wereld dat maar al te graag duidelijk wil maken aan ontwikkelingslanden. Door de jaren heen heb ik vaak containers met gedoneerde spullen uitgepakt en vaak bekruipt de plaatsvervangende schaamte me. Dee ontvangende mensen zijn arm, maar dat wil nog niet zeggen dat zij wel willen rond lopen in de vieze vodden die u niet meer wil?! En een couveuse die in de westerse wereld  niet meer in staat is prematuurtjes warm te houden gaat echt niet ineens werken nadat het maanden in een container gezeten te hebben. Meestal is het niet zo erg, vaak is het grootste probleem gewoon dat de donateurs niet hebben nagedacht over anders het leven in een ontwikkelend land is.

Dit is denk ik een van de belangrijkste redenen waarom 40% van al het medisch equipment dat de westerse wereld schenkt aan de ontwikkelingslanden niet gebruikt wordt. (The Lancet heeft hier onlangs aandacht aan geschonken) Het geschonken materiaal is eenvoudigweg niet ontworpen om te kunnen werken in de omgeving die ze toegestuurd krijgt. Ten eerste is er vaak geen (stabiele) elektriciteit die vaak zo broodnodig is, de kennis om de materialen te goed te gebruiken is niet aanwezig en als er onderhoud nodig is, is er vaak niemand in het land die weet hoe dat moet. Reserveonderdelen zijn niet te krijgen dus als een product al gebruikt wordt is het vaak een kort leven beschoren omdat bij de eerste storing het ding aan de kant geschoven wordt terwijl de gezondheidswerkers terugvallen op de ouderwetse methoden. Niet omdat ze lui zijn maar omdat repareren teveel geld en tijd kost.

Verreweg de meeste medische technologieën worden ontworpen met het oog op de westerse wereld. Ik ben dan ook erg blij dat ik werk voor een bedrijf dat inziet dat de westerse gezondheidszorg maar voor een klein percentage van de wereldbevolking toegankelijk is. PET, waar ik voor werk houdt zich bezig met het ontwikkelen van technologie speciaal ontworpen voor de moeilijke omstandigheden van de ontwikkelingslanden. Op de foto kan je zien hoe een verloskundige in Oeganda luisterd naar het hartje van een baby, met een apparaat dat geen elekriciteit nodig heeft maar eenvoudigweg opgeladen wordt door het 30 seconden op te winden. Ik ben bezig met het schrijven van een lesmethode om verloskundigen te helpen om het hartritme van de baby te interpreteren zodat de juiste beslissingen snel gemaakt kunnen worden en levens van moeders en kinderen gespaard kunnen blijven. 

Als je meer wilt lezen is dit artikel in Time Magazine echt een aanrader  

Vraag maar raak....

Beter goed gestolen dan slecht bedacht. En nu is het stelen van ideeen in dit digitale tijdperk wel heel gemakkelijk. Een leuk idee voor het interactief maken van mijn blog vond ik op verschillende blogs die ik af en toe lees. En ik heb het idee dus ook lekker 'goed gestolen'. Vanaf nu zie je in de oranje balk bovenaan mijn blog een nieuwe link 'vraag maar raak'. Via die link kan je me nu vragen wat je wilt. Dingen die je altijd al hebt willen weten, suggesties voor bloposts etc.

Ik ben benieuwd wat jullie van me willen weten...

7 quick takes...

1. We hebben een heel sociaal weekend gehad, 2 leuke feestjes dus dan is het altijd goed. Vrijdagavond was er een feest van de kerk met een paar heerlijke bands, Zaterdag was er een karnaval van de Duitse studenten in Stellenbosch. De meeste daarvan komen uit Namibie en Hartmut kent er heel veel van vroeger.Ik heb mijn portie Duitse schlagers voor het jaar wel weer gehad maar ik moet zeggen dat het niet verkeerd is om met Hartmut de 'swing' te dansen, zelfs als het op Duitse schlagers is... 
2. Op de foto zie je onze kostuums waar heel wat uurtjes naai en knip werk in gezeten heeft . 8 vleugels maken is heel wat meer werk dan het lijkt en onze huiskamer was tijdelijk veranderd in een 'sweatshop'. Maar met de hulp van leuke muziek, lekkere hapjes en een beetje doorzettingsvermogen hebben we kostuums kunnen maken waar we trots op zijn. 
3. Het is nog maar negen uur maar ik heb er al een behoorlijk dagje opzitten. Gisteravond zouden we Imke (Hartmuts zusje) op het vliegtuig richting Namibie zetten maar bij het inchecken bleek dat het 'overbooked' was, ze hadden teveel plaatsen verkocht en degenen die er het eerst waren hadden geluk, de rest kreeg gewoon geen stoeltje. Dan maar op de vroege morgenvlucht (in business class, dat dan weer wel) maar leuk is anders. 
4. Ik volg de Olympische Spelen behoorlijk fanatiek. We hebbend an wel geen tv maar een live-blog kan ik via mijn telefoon goed bijhouden. Ik denk dat ik, juist doordat ik niet in Nederland woon een fanatiekere oranje-supporter ben. Vooral de Nederlandse hockey-overwinning op Duitsland was leuk, helemaal na de voetbalwedstrijd van een tijdje geleden die we liever willen vergeten. 
5. Deze week is een kort werkweekje aangezien het Donderdag 'vrouwendag' is. Zuid Afrika heeft heel wat feestdagen waar de meeste mensen erg van genieten maar waar bijna niemand me kan zeggen wat we nu echt herdenken. Ik heb dan ook een beetje gegoogled en uitgevonden dat we een dag vrij hebben om te herdenken dat in 1956 vrouwen een mars hielden tegen de wet dat de zwarte bevolking altijd een pas bij zicht moest dragen wat hun vrijheid zou inperken. Ze zongen het lied  Wathint'Abafazi Wathint'imbokodo!(Now you have touched the women, you have struck a rock.). Tot op de dag van vandaag wordt de zin '"you strike a woman, you strike a rock' gebruikt om de kracht van de Zuid Afrikaanse vrouwen te benadrukken. 
6. Annelies is nog een weekje in Zuid Afrika, ik kan me niet voorstellen dat er dan al weer bijna een maand voorbij is, we gaan deze week nog even van haar aanwezigheid genieten. 
7. Ik zit alleen in ons nieuwe kantoor, we hebben nog altijd geen meubilair dus het is een beetje behelpen. Het is ook ijskoud want de verwarming is kapot dus kleding in laagjes en vele koppen thee (ik wilde 'tassen thee' zeggen, Annelies haar invloed op mijn Nederlands is duidelijk te merken). 

Dankbaar...

Het is deze maand 7 jaar geleden dat een klein, naief,gepassioneerd, achttien jarig meisje dat nog nooit gevlogen had in het vliegtuig stapte om naar Kenia te gaan om de wereld een betere plek te maken. Hoewel ze zichzelf beloofd had niet 'net als al die andere vrijwilligers te zijn' werd ze op slag verliefd op Afrika en in de zeven jaren die volgden is haar passie voor ontwikkelingswerk alleen maar toegenomen (haar naiviteit is ze trouwens voor een groot deel kwijtgeraakt hoewel haar broers daar anders over denken).

Nadat ze ook nog eens haar hart verloor aan een Afrikaanse man was de strijd gestreden en was het voor iedereen duidelijk dat ze in Afrika zou blijven wonen. Ze woont nu in het mooie Kaapstad waar ze erg gelukkig is. Hoewel de meeste tv-documantaires en fotoboeken over Afrika anders doen geloven is het continent niet een grote savanne waar olifanten, leeuwen en giraffes rondrennen tussen de strodakhutjes waar mensen met grasrokjes en kinderen met hongerbuiken en vliegen op hun neus wonen. De verschillende landen hebben elk een heel eigen cultuur, landschap, keuken en geschiedenis. En zo komt het ook dat het meisje, hoewel ze in Afrika woont, het leven in Kenia en vooral haar keniaanse vrienden soms best een beetje mist. 

Maar gelukkig krijg ik binnenkort een kans om mijn Keniaanse vrienden op te zoeken. Voor het werk moet ik aan het einde van deze maand weer naar Uganda en omdat ik dan toch in de buurt ben en een ticket vanuit Nairobi niet duurder is dan vanuit Kampala heb ik besloten om een flitsbezoekje af te leggen in Kisumu en Nairobi. Het duurt nog een paar weekjes voor ik er ben maar ik kan niet wachten en ben de dagen al van minuut tot minuut aan het volplannen.Ik ben zo dankbaar dat ik deze kans krijg!