Baby Jonathan...

Afgelopen maandag belde Mary me huilend op. De doktoren hadden de bevalling ingeleid en ze was helemaal allen. Gelukkig mocht ik van mijn baas weg bij mijn werk en kon ik haar bijstaan. Het was van het begin af aan duidelijk dat geen enkele dokter de intentie had om het leven van Mary's baby te redden. Alleen had niemand de moed om dat aan Mary te vertellen. Het was een lange, zware dag. Uiteindelijk is baby Jonathan kort na middernacht geboren. Een klein wondertje, met alles er op en er aan. Maar te klein, te kwetsbaar om te leven. Hij was al overleden tijdens het geweld van de weeen. Je kon zien dat hij geleden had en daarom mocht Mary haar kindje niet bewonderen. Dat zou te moeilijk zijn geweest. Gelukkig was de verloskundige wel zo lief om een mooie afdruk van de voetjes te maken. Met dit kaartje, een mutsje, wat sokjes en foto's van de zwangere buik gaan we samen een herinneringsdoos maken zodat Mary toch iets tastbaars heeft om vast te kunnen houden in moeilijke tijden. Het gaat naar omstandigheden redelijk goed met haar. Soms vraagt ze zich af of het niet beter geweest was als ze de abortus gedaan had. Nu lijkt het alsof dat minder moeilijk geweest was. Maar ik geloof vast en zeker dat Gods plan goed is. Nu hoeft Mary niet te leven met een schuldgevoel over de abortus, maar kan ze een getuigenis zijn van het feit dat God zorgt... soms op raadselachtige manieren...

Waarom?

Deze week heb ik een behoorlijk zware week gehad met moeilijke ethische vraagstukken en frustratie met de gezondheidszorg hier. Kennen jullie Mary nog? Het meisje uit de nieuwsbrief dat de abortuspillen had uitgespuugd omdat ze voelde dat dit niet was wat God wilde? Ze woont nu al een aantal weken in het vluchthuis en ik heb haar leren kennen als een zacht en lief meisje met een grote passie voor mensen en kinderen. Langzaam maar zeker accepteerde ze het feit dat ze zwanger was en begon ze meer en meer uit te kijken naar de komst van haar baby. Ze is nu 22 weken zwanger en vertelde me twee weken geleden vol enthousiasme dat ze haar kindje voelde bewegen. Afgelopen Woensdag belde ze me om te vragen of het normaal was dat ze vocht voelde lekken tussen haar benen. Ze wist zeker dat het geen urine was. De schrik sloeg me om het hart toen ik me realiseerde dat haar vliezen gebroken waren en dat het vruchtwater was. De nonnen hebben niet zo veel ervaring met zwangerschap en zagen de ernst van de situatie niet in. Een half uur laten belde ze me weer om te zeggen dat niemand haar naar het ziekenhuis kon brengen. Gelukkig zaten wij nog in de auto en 5 minuten later raceten we met haar in de auto naar het ziekenhuis. Daar ging alles op zijn Afrikaans.... Tenenkrommend traag dus. Terwijl het water langs haar benen lekte moest ze op een stoeltje zitten wachten, tot de verpleegster uitgekletst waren. Toen ik ze vroeg of ze alsjeblieft wilden helpen werd ik afgesnauwd omdat ze het 'druk hadden'. Na drie kwartier mocht ze binnen komen, maar ik mocht niet mee. Pas na een half uur mocht ik, bij grote uitzondering binnen komen, om Mary te helpen met het maken van een beslissing. Aan het gezicht van de verpleegster was duidelijk te zien dat ze het een beetje overbodig vond. De te maken keuze was of ze de bevalling gelijk moesten inleiden zodat het kindje geboren zou worden, te kwetsbaar om te leven. Of om antibiotica te nemen om te proberen de de zwangerschap infectieloos te rekken tot 28 weken zodat het kindje als prematuur geboren kan worden. Zodra er symptomen van infectie zijn metd e bevalling echter ingeleidt worden. De dokters zeggen dat er 10% kans is dat de baby het haalt maar Mary is dapper en heeft er voor gekozen om voor het leven te vechten. Ze is erg verdrietig, maakt zichzelf allerlei verwijten en is in de war. Waarom laat God dit toe? Eerst stopt Hij haar zodat ze geen abortus doet en nu dit....

Gisteren heb ik haar weer opgezocht in het ziekenhuis. Alleen in de bezoekuren mogen er mensen komen, de rest van de dag ligt ze alleen in bed, geen hulp of psychologische begeleiding. Alleen met haar gedachten en gepieker. Elke verandering in haar lichaam geeft haar angst. Iedere keer als er een dokter de zaal binnen komt denkt ze dat hij haar slecht nieuws komt brengen. Vanmiddag ga ik weer naar haar toe met een grote stapel boeken en tijdschriften zodat ze haar gedachten wat kan verzetten....

Willen jullie voor haar bidden?

Diepe wonden met opengekrabte korstjes…

De Zuid Afrikaanse geschiedenis van apartheid en onderdrukking is over de hele wereld bekend. Als extreem rechtse groeperingen in een land te veel aanhangers krijgen word vaak gefluisterd dat de geschiedenis zich niet moet herhalen en dat geen enkel land in de wereld eenzelfde soort rassenscheiding ooit zal mogen toestaan. En terecht, apartheid was verschrikkelijk. Het heeft diepe wonden achtergelaten in de Zuid Afrikaanse maatschappij. Wonden die nog moeten helen, wonden die een goede dokter nodig hebben. En vaak vraag ik me af of de huidige politieke leiders de beste dokters voor die wonden zijn. Vaak heb ik het gevoel dat ze, in plaats van het geven van de liefdevolle zorg die de wonden nodig hebben, de versgevormde korstjes met ruwe hand weer loskrabben. Om soms zelf een beetje viezigheid in de wonden te wrijven.

Nog nooit heb ik in een plaats gewoond waar ik me zo bewust was van mijn kleur. Nog nooit ben ik in een land geweest waar mensen zo duidelijk beoordeeld worden vanwege hun ras, en niet vanwege hun kwaliteiten of voorgeschiedenis. Vanwege Hartmuts naderende afstuderen ben ik tegenwoordig af en toe op banensites aan het kijken. Het probleem is niet dat er geen banen beschikbaar zijn maar dat ze niet voor iedereen ter beschikking zijn. Alle bedrijven, sportteams en politieke partijen hebben bepaalde quota waar ze aan moeten voldoen. Van elk ras moet een bepaald percentage vertegenwoordigd zijn. Daarom staat onder een advertentie voor aan baan vaak ‘Deze baan is slechts beschikbaar voor mensen die in aanmerking komen voor positieve discriminatie’ of, ‘Deze baan is slechts beschikbaar voor gekleurde vrouwen’. Positieve discriminatie lijkt de enige remedie die de politieke dokters hebben kunnen vinden voor de gapende wonden. Maar hoe positief is positieve discriminatie? De wet zegt dat de voorkeur voor een baan altijd uit moet gaan naar een persoon met kleur, hoewel er nooit sprake mag zijn van discriminatie. Ik vraag me af of dat niet een ‘contradictio in terminis’ is. Begrijp me niet verkeerd, apartheid was afschuwelijk en de mensen van kleur is veel onrecht aangedaan. Maar dat los je niet op door nu deze groep positief te discrimineren. Bovendien lijkt het er op dat door deze wetgeving een gekleurde elite ontstaan is die extreem rijk is. ‘Zwarte diamanten’ noemen ze zichzelf. Ze genieten van hun nieuwverworven status en trekken zich weinig meer aan van hun familieleden in de sloppenwijken. Behalve als het verkiezingstijd is, dan zijn alle mensen van kleur ineens hun broers en zussen, want je stemt op je familie. Maar als de rijke elite dan weer van politieke macht verzekerd is gaan de poorten weer dicht en maakt het ze weinig uit dat broer,-, of zuslief in de sloppenwijk niets te eten heeft.

Toen apartheid afgeschaft werd, werd gezegd dat het eerlijk zou worden. Maar nu is het ook niet eerlijk. Hoewel de meeste blanke Zuid Afrikanen nog altijd leven in relatieve rijkdom neemt de armoede onder hen toe. Tussen 1995 en 2005 is het aantal werkloze blanken verdubbeld. Tien procent van de blanken leeft onder de armoedegrens, naar schatting 430.000 arme blanken wonen in sloppenwijken, waarvoor ze de schuld leggen bij het regeringsbeleid. Ze zeggen terecht, dat ze een nog grotere achterstand hebben dan de arme gekleurde bevolking aangezien ze voor geen enkele baan in aanmerking komen waardoor ze langzaam nog verder afdalen in een negatieve spiraal. Er is geen enkele wet die ze beschermt, maar zeer weinig mensen die naar hen omkijken. En uiteraard stimuleert dat het ‘wij tegen hen’ gevoel. Blank tegen gekleurd, gekleurd tegen blank.

Zuid Afrikanen moeten leren om door kleur heen te kijken, maar in plaats van mensen ‘kleurenblind’ te maken lijkt het er op dat de regering mensen maar wat graag van hun kleur bewust wil maken. De nieuwe adoptiewet is daar een voorbeeld van. Deze staat geen cultuur- of rasoverschrijdende adopties toe. Volgens deze wet is het het beste voor een gekleurd groep om op te groeien in een gekleurd gezin en voor een blank kind om op te groeien in een blank gezin. En dat terwijl ik, in de tijd dat ik hier woon juist een steeds grotere acceptatie van adoptie van kinderen van een ander ras zag. Het was steeds minder een taboe om een kind van een andere kleur te hebben. Bruggen bouwen? Daar lijkt het niet op. Dat de meerderheid van de ter adoptie aangeboden kinderen gekleurd is, en de meerderheid van de potentiële adoptieouders blank is, is nog een heel ander verhaal. De regering kan maar beter beginnen met het bouwen van weeshuizen want dat zullen ze nodig hebben als deze wet niet snel afgeschaft zal worden.

Wil degene die weet hoe bruggen gebouwd moeten worden en hoe mensen kleurenblind gemaakt moeten worden opstaan? Zuid Afrika heeft je nodig!