Mooi en romantisch?!

Ik ben een week in Uyoma geweest, een stukje Kenia waar de tijd heeft stil gestaan. Waar water nog gewoon uit het meer komt en niet uit de kraan, waar de dag ophoudt als de zon onder is omdat het dan donker is en waar telefoons hun intrede nog moeten doen.
Ik ben helemaal tot rust gekomen. Slapen onder de sterrenhemel, wakker worden met het gekwetter van de vogels, en vers gevangen vis eten, gebakken op een vuurtje...
Mooi en romatisch...

Maar stel je eens voor dat je daar altijd woont.
Het leven is hard, AIDS is overal, voor meisjes is er geen geld om naar school te gaan dus rest hen niets dan jong te trouwen en kinderen krijgen, veel kinderen. Maar geld om hen te kleden, geld om eten te kopen is er niet. De afgelopen dagen was er maar een vraag belangrijk, ‘wanneer komt de regen?’. Hoewel Uyoma aan het meer ligt is het er erg droog. Groen gras er niet meer te vinden en de graatmagere koeien worden geslacht, voor ze uit zichzelf dood gaan. Veel boeren hadden al gezaaid, in afwachting van de regen die normaal al aan het begin van de maand komt. Door de droogte is de oogst nu bij voorbaat al mislukt en geld voor nieuw zaad is er niet. Bovendien ligt de generatie die zou moeten werken ziek op bed vanwege AIDS. Het zijn de kinderen, de oude vrouwen, de mannen die heel hun leven al gezwoegd hebben die het werk moeten doen.

Mooi en romantisch he?!

Ik ben ook terug geweest naar Sarah Obama, de grootmoeder van Obama. Het leven van de arme vrouw is volledig veranderd nu Obama president is. Van gewone vrouw tot toeristische attractie. Constante politiebewaking, hoge hekken om haar huis en voortdurend mensen die in haar tuin kamperen. Zelf leek ze wel te genieten van alle aandacht, maar ze vertelde ook dat ze soms eens gewoon alleen wilde zijn, gewoon werken op het land, haar kippen voeren en kletsen met haar vriendinnen. Ik kan het me voorstellen.

Ik ga zo eten, en even genieten van het relatief snelle internet.
Liefs Anneke

Van Kampala naar Kisumu...

Deze foto heb ik vorige week genomen, de Kampalakant van het Victoria-meer. Vanochtend heb ik rondgevaren op de Keniaanse kant. Ik ben namelijk terug in Kisumu!
Het is fijn om even weg te zijn van Kampala, niet omdat ik het daar niet naar mijn zin heb. Maar omdat iedere dag moeders en baby's zien sterven, en soms alleen maar machteloos toekijken niet gemakkelijk is. Nu kan ik alles even van me afzetten en nadenken.
Ik ga deze week samen met een vriendin een week werken in een dorpje, ver weg van de 'ontwikkelde wereld', les geven over seksualiteit en relaties.
Als ik terug kom zal ik er meer over schrijven.
Liefs
Anneke

Bang voor de buren?

Een kat springt behendig van het dak van een sloppenhuisje naar de muur, tussen het prikkeldraad door en dan op het balkon. De kat kan het wel, zo van de ene wereld naar de andere. Van de sloppenwijk naar de wereld van de upperclass-studenten. Simon ziet het en droomt over de dag dat hij dat ook kan. Hij kijkt omhoog naar de grote muur, te hoog om overheen te klimmen en het prikkeldraad ziet er gevaarlijk uit. Bovendien zijn er vijf bewakers die de studenten, en al hun bezittingen moeten beschermen. Hij ziet de studenten vaak rondlopen, ze hangen hun was op, staan wat op het balkon te kletsen of staren in de verte. Sommigen zwaaien wel eens of glimlachen vriendelijk. Als Simon en zijn vrienden in een gekke bui zijn spreken ze de studenten aan, dan maken ze grappen of ze doen een dansje. Vooral de blanke studenten vinden dat grappig, die maken dan meestal een foto. Hij vraagt zich af hoe het zou zijn om aan de andere kant van de muur te wonen. 'De goede kant', zegt zijn moeder 'Als je aan die kant woont wordt je dokter, of politicus. Als je aan die kant woont word je rijk'. 'De slechte kant', zegt zijn oom, 'de mensen die aan die kant wonen zijn rijk door corruptie, en die rijkdom die ze van ons gestolen hebben gebruiken ze alleen voor zichzelf, delen zit er niet bij'.
En allebei hebben ze wel een beetje gelijk.

Ik ben een van die studentes die lacht en zwaait, die af en toe een foto maakt en met de jongens praat. Maar als ik weg ga doe ik de deur van mijn balkon op slot, bang dat die jongens toch de gevaarlijke muur over klimmen. Bang dat die jongens mijn zorgvuldig bijeengespaarde, en uit Europa meegebrachte 'comfortzone' binnendringen en mee zullen nemen.
Geld maakt niet gelukkig, geld maakt angstig. Geld en bezit zorgt ervoor dat je bang moet zijn voor je buren. Dat je muren moet bouwen om mensen tegen te houden, in plaatsen van deuren om mensen binnen te laten.
Zo zou het niet moeten zijn, maar zo is het wel. En wat doe ik? Ik zwaai, ik glimlach en denk erover na. Denk na over hoe oneerlijk het is, over hoe het anders zou moeten, over wat er allemaal zou moeten gebeuren. Als wij, rijke mensen, niet uit onze comfort-zone durven stappen naar de mensen die het minder hebben zal er nooit echte verbroedering komen. Dan kunnen we nog zo hard roepen dat de wereld een ‘global village’ is, het blijft het een ‘wij’ en ‘zij’. Dan zullen we altijd in angst blijven leven. Want zij kunnen niet naar ons komen. Niet omdat ze niet willen, maar omdat wij grote vestingen om ons veilige leventje gebouwd hebben.

Daarom wil ik zijn als Jezus, Hij hoefde zijn spullen niet te beschermen. Hij leefde niet met een ‘nooit genoeg'-mentaliteit maar vanuit de vraag ‘wat kan ik de ander bieden?’.
Dat wil ik ook, Jezus zegt ons ‘Barhartigheid wil ik, geen offers’.
Niet omdat het moet, maar omdat het mag!

Eeuwigdurende liefde...

Dag mooi blank meisje, wil je met me trouwen? Ik ben ongeveer net zo groot als jij.
Oh, je vindt dat geen goede reden? ik kan ook heel lief zijn, en goed chapati's bakken.

Ik zal wel gek zijn dat ik niet in ga op dergelijke aanzoeken, wie wil er nou niet een knappe afrikaanse man die net zo lang is als ik en bovendien zegt dat hij goed kan koken?
Misschien komt het doordat we hier de keuze hebben. Als blanke vrouw verkeer je hier in de luxe positie dat iedere man zijn uiterste best doet om een goede indruk te maken. Van medestudent tot dokter, van bewaker tot broodverkoper. Goed voor je zelfvertrouwen, dat wel.
Ik begin bijna te geloven dat ik inderdaad het mooiste, grappigste en liefste meisje ben dat er op aarde rondloopt. Totdat ik de man die me 5 seconden geleden eeuwigdurende liefde verklaarde hetzelfde hoor zeggen tegen Renee of Evelien. Eeuwigdurend betekent hier blijkbaar iets anders.
Trouw zijn ook, de meeste getrouwde mannen houden er een minnares op na. Ze worden 'sugardaddy's' genoemd. Oudere, meestal getrouwde mannen die jonge studentes overladen met cadeau's en aandacht in ruil voor seks. De overheid voert hiertegen campagne maar veel lijkt het niet te helpen, 's Avonds laat zie ik vaak dat meisjes uit ons ons hostel gedropt worden door een man met een dure auto. Dit is voor hen de manier om mee te kunnen doen in de eeuwige concurrentiestrijd die ook hier de vrouwen niet vreemd is. De mooiste kleren, de mooiste tas, het mooiste kapsel, je moet er wat voor over hebben als je het geld niet hebt.
De jongens in ons hostel klagen heel wat af over de ugandese meisjes, ze zijn veeleisend, jaloers en hebben geen respect. Ze hebben nog niet het geld om de meisjes alles te geven wat hun hartje begeert en zijn daarom geen aantrekkelijke partij. Of dat waar is kan ik niet zeggen, de meisjes zelf praten niet met ons, waarschijnlijk zien ze iedere blanke vrouw als een rivaal op het gebied van de mannen waar je best met een grote boog omheen loopt.

Naast mijn dagelijkse teleurstelling in de 'Ugandese man en zijn niet bestaande trouw' gaat het goed met me. Het werk is interessant, soms emotioneel zwaar vanwege de vele dingen die er mis gaan maar ik leer veel. En buiten het werk om is er ook genoeg te doen, afgelopen weekend ben ik naar een theateravond van de Nederlandstalige inwoners van Kampala geweest, erg grappig! Komende vrijdag gaan we voor een weekend weg naar de Sipi-falls, volgens zeggen de mooiste en meest romantische watervallen van Uganda. En de vrijdag erna ga ik voor twee weken naar Kenia, ik kijk er erg naar uit om mijn vrienden weer te zien. Genoeg leuke vooruitzichten dus!

Heel veel liefs... Anneke
PS: voor de mensen die zich zorgen maken, ik ben niet van plan het begrip 'eeuwige trouw' uit mijn woordenboek te schrappen. Hartmut kan op me rekenen...

Smurven en reanimaties...

Ik heb de veertig gehaald! Dinsdag al, dus daarna heb ik al heel veel meer bevallingen gedaan. Heel veel meer ervaringen op kunnen doen en heel veel meer kunnen leren.
Deze week zijn er heel wat dramatische bevallingen geweest, lang persen zonder resultaat, foetussen met slechte harttonen, reanimaties en moeders die uiteindelijk bevallen in de ambulance. Soms voel je je dan heel machteloos, je zou zo veel meer willen doen maar het gaat niet. Maar aan de andere kant kan ik ook ontzettend veel leren van het improviseren van de vroedvrouwen hier. Met weinig materiaal kunnen ze vaak toch goede zorg geven.Iets wat ik enorm knap vind.
Op de afdeling lopen ook allemaal lokale student-vroedvrouwen rond. De smurven, zoals we ze noemen, vanwege hun ouderwetse blauwe jurkjes en witte verpleegstershoofdkapjes. Soms lieve, naïeve meisjes, soms oudere vrouwen die al jaren als vroedvrouw werken maar nu pas echt aan een opleiding toekomen. Als ik met hen praat besef ik pas wat een voorrecht ik heb om in Europa goed onderwijs te krijgen. Hier krijgen ze wel les maar uiteindelijk moeten ze de theorie opdoen in de praktijk, ze worden niet echt begeleid en leren dus alleen wat ze zelf willen. Je moet dan wel heel gemotiveerd zijn, altijd de juiste vragen stellen en dan ook nog eens het geluk hebben om bij een vroedvrouw te staan die je veel wil uitleggen om ook echt een goede vroedvrouw te worden.
Zo krijg je soms derdejaars smurven die vragen hoe je nu eigenlijk een wee voelt of die denken dat de enige manier om een moeder naar je te laten luisteren is door haar te gaan slaan. Eerst vond ik dat allemaal heel raar maar nu ik besef wat de kwaliteit van hun opleiding is heb ik vooral medelijden met ze, ze leren van de voorbeelden die ze krijgen maar als die niet goed zijn kan je ze niet kwalijk nemen dat ze het zelf soms niet weten.
Want er gebeuren veel rare dingen. Ik heb al vaak vol afschuw gekeken hoe een moeder die niet hard genoeg perste geslagen werd. Of met verbazing geluisterd naar een heftige scheldpartij van een vroedvrouw die de moeder verweet dat haar baby waarschijnlijk wel dood zou zijn, omdat ze niet helemaal deed wat de vroedvrouw wilde.
            De vroedvrouwen in de ziekenhuizen staan er wel een beetje om bekend dat ze nogal graag schelden en ook de handjes los hebben zitten. Dit is voor veel moeders een reden om thuis te bevallen, met een ongeschoolde, maar begripsvolle traditionele vroedvrouw. Niet altijd even veilig, maar wel begrijpelijk.
Ik vind in België dat we de moeders soms een beetje te veel in de watten leggen, maar hier is het andere uiterste. Ik hoop dat ik de zorgende houding nooit verleer, een patent slaan of uitschelden mag nooit! Wat de omstandigheden ook zijn....
Het gaat overigens heel goed met me, Evelien, een vriendin die hier vorig jaar stage heeft gelopen is bij me op bezoek en het is erg leuk om samen met haar dingen te ondernemen, vrienden van haar van vorig jaar op te zoeken en om gewoon te babbelen. Ook alle boeken die ze mee heeft zijn fijn, ik had de mijne al lang uit dus iets nieuws was zeer welkom. Gisteren was er trouwens nog een andere leuke verassing, een paar kaarten bij de post! Heel erg bedankt, post is zo leuk!
Heel veel liefs, Anneke

Ontspanning met een heleboel adrenaline

Ik heb de afgelopen week hard gewerkt en dat resulteert in een bevallinstussenstandstand van 37/40. Nog 3 te gaan dus deze week zal ik mijn 40 halen en vakantie kunnen gaan vieren….
Nee, dat is niet waar, bovendien heb ik het afgelopen weekend vakantie gevierd zoals je op bovenstaande foto kan zien. Ik ben met Renée en twee andere huisgenoten gaan raften op de Nijl in Jinja. Het was geweldig, adembenemende natuur, adrenalinekicks tot en met als de boot weer eens net wel of net niet omsloeg in een hoge golf en heerlijke ontspannen momenten peddelen tussendoor. Zo’n buitenlandse stage is zo gek nog niet...