7 quick takes...

1. We hebben de logeerkamer op tijd afgekregen en dit weekend is hij gebruikt door Hartmuts ouders die hem helemaal goedgekeurd hebben.  Dus.. wie is de volgende?
2. We hebben het weekend lekker de toerist uitgehangen. Cape Point, Tafelberg, wijn proeven, theater en restaurantjes. Echt genieten van de laatste zomerdagen in Kaapstad.
3. De foto is gemaakt op een van mijn favoriete plekjes in Kaapstad. Op het strand tussen ‘Kaap de Goede Hoop’ en ‘Cape Point’, in de verte kan je de oude vuurtoren van Cape Point zien. Hoewel het vlakbij een van de meest bezochte toeristenattracties van het land is is het er altijd ontzettend rustig. Waarschijnlijk omdat je er een eindje voor moet lopen. Het strand is aan beide kanten afgeschermd door hoge rotsen waardoor er heel weinig wind is. Het zand is zacht en ik kan er uren naar de golven zitten turen.
4. Deze take mag mijn moeder niet lezen ;-). We hebben de Tafelberg beklommen met vrienden die vaak rotsen en bergen bedwingen met touwen, karabijnhaken en dat soort avontuurlijke dingen. De normale route is natuurlijk niet avontuurlijk genoeg en zo kwam het dat we drie uur lang langs steile afgronden liepen, we onze armen en benen schaafden aan de scherpe rotswanden en dat we af en toe aan metalen kettingen 10 meter omhoog klauterden terwijl we beter niet naar beneden konden kijken omdat loslaten hele vervelende gevolgen zou kunnen hebben. Ik voel heb nu spierpijn op plekken waar ik niet eens wist dat ik spieren had maar het was zeker de moeite waard!
5. Gisteren waren er op een strand niet zo ver bij ons vandaan tussen de 11 en 19 walvissen aangespoeld. Hoeveel het er precies waren ben ik niet helemaal zeker van omdat er de wildste verhalen rondgingen. Een paar waren al gestorven maar op het nieuws werd omgeroepen dat iedereen moest komen met dekens en emmers om te helpen. Wij gaven daar gehoor aan maar eenmaal aangekomen bleek dat de dierenbescherming en de marine de boel behoorlijk onder controle hadden. Het zag er wel naar uit, al die walvissen op het strand. Ik weet niet hoe veel het er overleefd hebben maar er werd hard gewerkt. Het fascinerendste vond ik de mensen die toekeken. We moesten een heel eind uit de buurt blijven en werden vriendelijk verzocht de scene te verlaten. Een paar mensen vatten dit helemaal verkeerd op en begonnen te schreeuwen dat dit was omdat ze de walvissen gingen doodschieten. Volgens mij was dit helemaal nergens op gebaseerd maar allemaal kinderen begonnen te huilen en een behoorlijke groep mensen begon ineens te protesteren tegen iets waarvan ze niet eens wisten of het wel waar was… gekke mensen.
6. De megaboekenkast is bijna af. Ik denk dat ik volgende week een foto online kan zetten. Heerlijk om steeds meer dozen uitgepakt te hebben en steeds meer eigen spulletjes overal in huis te zien.
7. We hadden vorige week een kort werkweekje vanwege een nationale feestdag en deze week zal het, vanwege Pasen weer snel voorbij zijn. Lekker om even wat weer tijd te hebben om uit te rusten en om van elkaar en het leven te genieten! Dan gaat de tijd ook lekker snel, over minder dan twee maanden ben ik in Nederland!

5 years...

Vandaag is het vijf jaar geleden dat een naief meisje op een conferentie in Linz rondliep. Ze was vastbesloten om nog lekker lang vrijgezel te blijven en pas de te gaan trouwen als ze de wereld verbeterd had. 'Je vindt je prins in Linz' hadden haar vrienden gezegd maar daar had ze zich lachend vanaf gemaakt. Een vriend was wel het laatste waar ze tijd voor had. Dacht ze... Alles eranderde toen ze in de rij voor het eten stond en ze uit pure verveling de mensen om zich heen bekeek om ineens een glimlach te zien die haar leven zou veranderen. 'Dat is de man waarmee je gaat trouwen' zei een stemmetje in haar hart. En net zo snel als die gekke gedachte kwam probeerde ze hem weer weg te drukken, overigens met weinig succes. De eigenaar van de glimlach bleek een geweldige jongeman te zijn die in een seconde alles wat ze ooit gedacht had over liefde en aantrekkingskracht met de grond gelijk maakte. Ze werd halsoverkop verliefd en gedroeg zich de rest van de conferentie als een trouw hondje. Overal waar hij was was zei ook, of toch zo dicht mogelijk in de buurt. Alles waar hij om moest lachen moest zij ook om lachen....

Achteraf ben ik blij dat er van die conferentie maar heel weinig beeldmateriaal is want alleen de gedachte aan hoe ik op alle manieren aan Hartmut duidelijk probeerde te maken dat ik hem leuk vond doet me blozen. De foto bij deze blog is de dag na onze ontmoeting gemaakt, zelfs toen bloosde ik al..
Gelukkig had mijn verliefde gedrag wel succes en vieren we vandaag dat het vijf jaar geleden is dat we elkaar ontmoet hebben. 5 mooie jaren waarin die giechelede verliefdheid is uitgegroeit tot een diepe vriendschap, waarin gebleken is dat die leuke jongen ook een geweldige echtgenoot is. Ik ben dankbaar voor hoe de dingen gegaan zijn. ik had het zelf nooit zo kunnen bedenken, maar degene die mij het beste kent heeft het zo voor mij bedacht.
Onze eerste 5 jaren samen waren een turbulente tijd waarin we in verschillende landen gewoond hebben, waarin we verschillende banen gehad hebben en waarin we samen heel wat leuke dingen meegemaakt hebben. Ik kijk uit naar de jaren die volgen, ik verwacht iets minder verandering en iets meer stabiliteit maar je weet het nooit. Wat er ook komen gaat, we zijn samen, en samen met God. En dan maakt de rest niet zo heel veel uit...

Inspiration...

“Not all of us can do great things. But we can do small things with great love.” 
― Mother Teresa

7 quick takes...

1. Ik ben weer heerlijk thuis en blij de komende paar weken gelukkig ook thuis. Ik begin echt een huismutsje te worden. Het is zo leuk om samen met Hartmut te klussen in ons nieuwe huis.
2. Dit weekend zijn we druk bezig geweest met de logeerkamer, we hadden dan ook een goede deadline. Woensdag komen Hartmuts ouders. Het is hier een lang weekend dus we gaan samen lekker genieten. Vorige week hebben we voor weinig geld een heel lekker bed weten te kopen dus dat logeren komt helemaal goed. Laat maar weten wanneer je komt…
3. De foto is ook van dit weekend. Bij Hartmuts werk was spitbraai georganiseerd. Het vlees, een schaap in dit geval, hangt minimaal 4 uur boven de gloeiend hete vlammen en kolen maar het is de tijd wel waard. Ik heb nog niet vaak zo lekker sappig vlees gehad. En normaal gesproken vind ik schaap niet eens zo lekker!
4. Zaterdagavond zijn we naar het theater geweest. Vlak bij ons huis is een heel mooi openlucht theater waar ze iedere zomer stukken van Shakespeare spelen. Het is een echte ervaring, met veel lichtjes, kraampjes met koffie en ijs en alle toeschouwers de dekentjes hebben meegenomen om zichzelf waar te houden.  Dit jaar was Een midzomernachtdroom aan de beurt en we hebben allebei ontzettend genoten. Het was ontzettend professioneel gedaan. Ik denk dat een nieuwe traditie geboren is….
5. De conferentie vorige week was ontzettend goed. Ongeveer 160 Zuid Afrikaanse verloskundigen, gynaecologen en neonatologen die samen nadachten over hoe moeder en kind zorg in Zuid Afrika verbeterd kan worden. Het maakte niet uit of je student of professor was, als je iets nuttigs te zeggen had werd er naar je geluisterd.. inspirerend en verfrissend!
6. De conferentie was in een beachresort. Heel erg leuk natuurlijk, maar het was wel duidelijk dat het zo ingericht was dat mensen zich helemaal van de buitenwereld kunnen afsluiten. Ik had namelijk niet een nieuwszender op de TV in mijn kamer. 7 sport zenders (zich afsluiten van sport gaat te ver voor een Zuid Afrikaanse man) een paar film zenders, muziek zenders… maar niet één nieuwszender!
7. Voor ik terug vloog naar Kaapstad moest ik een paar uur op het vliegveld in Port Elizabeth wachten, wat helemaal geen straf was want daar woont een vriendin die ik al twee jaar niet gezien had. Het was zo leuk om elkaar weer te zien en bij te kletsen. Ze is ook verloskundige en het was super om haar ervaringen te horen…  

Iets over het nuttige en het aangename...

Ik ben tot vrijdag in een beach resort aan Indische Oceaan. Op de foto zie je in de verte het hotel. Als ik uit mijn kamer stap sta ik gelijk op het strand. Klinkt als een heerlijke vakantie he? Maar het aangename komt deze keer met het nuttige. Een conferentie waar Zuid Afrikaanse gynaecologen, neonatologen en verloskundigen nadenken over hoe er het beste gezorgd kan worden voor moeders en hun babies. De toespraken zijn interessant, leerzaam, soms schokkend en vaak hoopgevend... Er is nog een lange weg te gaan maar we lijken in de juiste richting te lopen...

7 quick takes....

1.  Het was een leuk weekend, 3 wassen wassen, hangen en opvouwen (eerlijk is eerlijk, de eerste had Hartmut gewassen en opgehangen), lekker frisse bedden, een diepvries vol zelfgekookte opwarmmaaltijden omdat ik deze week weer weg zal zijn...Dit weekend voelde ik me de ideale huisvrouw.
2. Ik moet niet te trots worden, een ideale huisvrouw is de hele dag thuis aan het poetsen met haar schortje voor om dan, als manlief bijna thuis komt zich snel om te kleden in wat moois terwijl ze met een grote glimlach de heerlijkste maaltijd uit de oven haalt. Als het op is doet ze zonder klagen de afwas terwijl haar ega de krant leest en zijn biertje drinkt (toch?). Als dat de ideale huisvrouw is voldoe ik in ieder geval niet aan de eisen, morgen vlieg ik weer weg naar een conferentie en ik kom pas vrijdag weer terug. Hartmut moet zelf zijn eten opwarmen en de glimlach er maar bij denken. 
3. De foto is nog een kleine herinnering aan Oeganda, en zal een glimlach op het gezicht toveren van iedereen die wel eens in Oost Afrika geweest is, (ik denk trouwens dat het in de meeste andere delen van Afrika ook wel bekend zal zijn). Overal waar je komt wordt je een 'visitors book' onder de neus gedrukt. Je wordt dan geacht je naam, je adres en een beetje commentaar op te schrijven, dat commentaar is meestal een compliment, ook al ken je de persoon/organisatie in kwestie nog helemaal niet. Als je drie dagen achter elkaar dezelfde plek bezoekt moet je het ook drie dagen achter elkaar je naam opschrijven. Lekker efficient.
4. Behalve het eindeloos invullen van visitorsboeken was mijn trip naar Ogenada heel nuttig. We hebben veel werk kunnen doen en ik ben echt onder de indruk van hoe het team daar zo veel gedaan krijgt. Ondanks honderden visitorsbooks en duizend andere plichtplegingen.
5. Hartmut heeft ook absoluut niet stil gezeten terwijl ik weg was. De boekenkast is bijna klaar en ik hoop dat we volgende week onze 'huisbibliotheek' kunnen inrichten. We hebben lang niet genoeg boeken om onze planken vol te maken, dus kom maar op met tips voor goede boeken!
6. Het volgende project is de logeerkamer, Hartmuts ouders komen over twee weken dus dan moet het af zijn. 
7. Er komt maar geen einde aan de zomer (gelukkig). Ik ben alleen zo dom geweest om niet naar het weerbericht te luisteren voor ik vertrok vandaag. Het leek een beetje grijzig dus ik trok een spijkerbroek aan. Nu heb ik daar al spijt van, het gaat 35 graden worden!

Verkiezingen in Kenia...

De afgelopen dagen lijkt er in Kampala maar een gespreksonderwerp te zijn, 'Hoe gaat het met de verkiezingen in Kenia?'. De statistieken worden angstvallig in de gaten gehouden en op elke verandering volgen speculaties over wat voor gevolgen dat zal hebben. Het maakt de Oegandezen niet zo veel uit wie de president van Kenia gaat worden, 'Ze zijn toch allemaal hetzelfde, ze beloven van alles maar als ze eenmaal in het presidentiële paleis wonen zijn hun volle buik en portemonnee het enige waar ze zich zorgen over maken', aldus een weinig hoopvolle Oegandees. En ergens heeft hij ook wel gelijk, er zijn maar vrij weinig mensen die echt luisteren naar wat de presidentskandidaten te zeggen hebben, nu de resultaten binnen stromen blijkt wel weer dat mensen niet stemmen op een droom of een ideologie maar op de persoon uit hun eigen stam. In veel kiesdistricten zijn zijn 90% van de stemmen voor de presidentskandidaat van de stam die daar woont, of een bevriende stam. Dat de mensen graag willen stemmen is wel duidelijk, op de foto, gemaakt vanuit het huis waar ik in Kenia woonde, zie je een rij stemmers. Velen zijn al voor zonsondergang opgestaan en velen hebben door het hele land meer dan 10 uur in zo'n rij gestaan. De mensen willen erg graag stemmen om er zeker van te zijn dat hun beoogde candidaat ook werkelijk president zal worden. 5 jaar geleden hebben we gezien hoe diep dat gaat. Meer dan duizend mensen werden vermoord en 600000 mensen verloren hun huis na aanleiding van verkiezingsgeweld dat veranderde in een bloedige stammenstrijd. En dat zit hier in Oeganda nog vers in het geheugen. Doordat ze afhankelijk zijn van Kenia voor toevoer van bijna alles was er voor weken geen benzine, werd veel eten schaars en werd alles duur. De Oegandezen zijn bang, vertrouwen hun buren niet zo, nu komt wel duidelijk naar voren dat ze het maar een agressief volkje vinden.

Ik weet niet zo goed wat ik moet denken, als ik de Keniaanse tv aanzet wordt er constant opgeroepen om vooral geen geweld te gebruiken, als ik mijn facebook bekijk zijn mijn Keniaanse vrienden constant bezig enige verwarring en agressie te sussen. Maar we zijn nog in de race, met nog maar 40% van de stemmen binnen kan er nog van alles gebeuren. De spanning stijgt, het duurt lang. Ik houdt mijn hart vast voor wat er gebeuren gaat als de officiële uitslag komt. Voor de Oegandezen, maar vooral ook voor de Kenianen zelf. Ik bid voor vrede in het land waar ik met zo veel plezier woonde, ik wil graag terugkomen naar een vredig Kenia, zonder tentenkampen voor vluchtelingen, zonder afgebrande huizen, en zonder verdeelde bevolking...

7 quick takes...

1. Ik ben al weer bijna een week in Uganda, vrijdag hoop ik terug te vliegen. En dan moeten Hartmut en ik maar heel hard van ons weekend genieten want Dinsdag vlieg ik al weer weg voor een midweek op een conferentie. Gelukkig ben ik daarna een tijdje thuis...
2. Vandaag zijn de verkiezingen in Kenia, de afgelopen verkiezingen, met al hun geweld lijken nog maar zo kort geleden, en de verschrikkelijke gevolgen zijn ook nog duidelijk zichtbaar in het land. Ik hoop en bid dat het dit jaar anders gaat, dat Kenia kan bewijzen dat het ook rustige verkiezingen kan hebben en dat er geen geweld tussen de verschillende stammen plaats zal vinden.
3. Gisteren ben ik weer naar mijn favoriete kerk in Kampala geweest. Ik ga er elke keer heen als ik hier ben en iedere keer raken ze weer een snaar. Vooral de muziek is geweldig, een groot koor dat zo vol enthousiasme zingt maakt me altijd aan het huilen... gelukkig is de kerk in een oud theater en is de zaal vrij donker, dan hoef ik niet zo veel uit te leggen...
4. Als je in je eentje in een hotel zit, zoals ik nu, moet je ook altijd in je eentje ergens gaan eten Vroeger had ik altijd medelijden met mensen die alleen in een resteurant zaten en dacht ik dat ze helemaal geen vrienden hebben. Nu ben ik zelf zo'n persoon. Ik neem elke keer maar een boek mee zodat ik wat te doen heb terwijl ik op mijn eten wacht.
5. Soms heb je geluk en zijn er andere mensen die ook alleen zitten. Zoals zaterdag. Ik raakte aan de praat met een Marokkaanse man die grappig genoeg werkte als lobbyist om moeder en kind zorg op de agenda van ontwikkelingslanden te krijgen. Erg interessant om over de politieke kant van mijn werk te horen. 
6. Vorige week was ik op een 'site visit' naar een klein dorpsziekenhuis. Iedere keer als ik er ben raakt het me weer hoe positief de verloskundigen zijn terwijl de omstandigheden waarin ze werken werkelijk verschrikkelijk zijn. Ik was getuige van de bevalling van een tweeling en het tweede kindje lag in stuit. De bevalling ging moeizaam en toen het ventje er eindelijk uit was was hij helemaal slap en gaf hij weinig teken van leven. Ik dacht dat hij het niet zou redden. De verloskundigen begonnen met reanimeren en waren 45 minuten onvermoeibaar tot het jongentje wat bloed overgaf en zachtjes begon te huilen. Zijn leven was gered dankzij deze heldhaftige verloskundigen die durfden geloven dat hij zou leven!
7. Toen ik vorige week in dat dorpje was kwamen er op een gegeven moment heel veel kinderen om me heen staan, een blanke is natuurlijk een echte attractie. Ik vroeg ze wat dingetjes en iedere keer kreeg ik als antwoord een heel enthousiast 'yes', ik had al snel door dat ze geen woord engels verstonden en elke keer maar braaf 'yes' zeiden. Toen ben ik maar over gegaan op Nederlands en weer riepen ze een vrolijk 'yes' op alles wat ik zei. Ik had eigenlijk misbruik van de situatie moeten maken, ik had ze heel wat dingen kunnen laten beloven...