Hup Holland Hup....!

Miljoenen op het spel...

Ik heb een heerlijk weekend gehad. Hartmut, twee van zijn collega’s en ik zijn naar Port Elizabeth geweest om Duitsland in het stadion aan te moedigen in haar strijd tegen Servië. Hoewel Duitsland jammer genoeg verloor hebben we enorm genoten. Een WK-voetbalwedstrijd bijwonen in een stadion is een fantastische ervaring. Spectaculair, indrukwekkend, maar tegelijk ook heel ontnuchterend. De spelers, miljonairs die je alleen kent van televisie en grote krantenkoppen, blijken gewone jongens te zijn. Jongens die moe zijn en stoppen met rennen als de bal niet in de buurt is. Jongens die verwoed zwaaien om de aandacht van de scheids te krijgen als ze het slachtoffer zijn geworden van een overtreding, maar als ze die aandacht niet krijgen gewoon doorrennen alsof er niet gebeurd is. Het was niet de eerste wedstrijd die ik live bijwoonde die week. Eerder in de week was ik getuige van een felle voetbalstrijd tussen Belhar-boys en de jongens van Du Noon. Twee teams die speelden in het voetbaltoernooi dat we georganiseerd hadden. Voor de internationale spelers in het WK is alles perfect georganiseerd, de spelers hebben mooie shirts met hun naam er op, meer voetbalschoenen dan ze nodig hebben en een mooi pak voor na de wedstrijd. Dat was wel even anders bij ons toernooi. Sommige jongens waren de gelukkige eigenaren van een paar voetbalschoenen, anderen speelden gewoon op hun sokken maar de meesten speelden ‘kaalvoet’ zoals ze hier zeggen. En toch was er weinig verschil met de internationale spelers. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, voetbaljongens zijn allemaal even fanatiek, het grootste verschil is dat de ‘gewone’ jongens spelen alsof er miljoenen op het spel staan, en de nationale teams omdat er miljoenen om het spel staan…

Kilo's vlees en aanstekelijke muziek...

Met de aftrap van het WK is ook ons project in Belhar begonnen... en met succes! Het kwam een beetje traag op gang. In het begin waren er niet zo veel mensen en ik begon me al af te vragen wat we verkeerd gedaan hadden toen de mensen binnen kwamen druppelen voor een superavond! Voetbal, (gelukkig heeft Zuid Afrika niet verloren) een 'braai' (Afrikaans voor barbeque) met KILO's vlees en een superconcert met zulke aanstekelijke muziek dat je wel moest meedansen ! Een mooi begin van een hopelijk mooi project...

Een kleine impressie zie je hierboven...

Liefs Anneke

PS: Hoera voor Nederlands overwinning, op naar de finale!

IFiva? Sinayo!!

Ifiva sinayo, wij hebben de koorts te pakken... Dat is de naam voor de activiteiten die we aan het organiseren zijn. Nog een paar dagen, en dat is overal te zien. Gisteren zag ik in Kaapstad een reuzevuvuzela (ik heb gehoord dat ik dit woord ondertussen kan gebruiken voor Nederlands publiek, in de krant hier stond dat de Nederlanders degenen zijn die het meest enthousiast zijn over deze Zuid Afrikaanse uitvinding) Op deze poster, die in kerken,scholen en winkelcentra hangt kun je zien wat we zoal organiseren...

Ik heb de koorts te pakken, en jullie?

Op een mooie pinksterdag... en andere dingen...

En toen was het al weer Juni…. De tijd vliegt. Het lijkt nog maar net geleden dat het nog een maand duurde voor het WK zou beginnen, als ik nu een maand verder reken is het WK al weer bijna afgelopen. Maar gelukkig is het nog niet zo ver want het WK belooft een supertijd te worden! Uiteraard heb ik er erg veel zin aan om te zien hoe Nederland de wereldbeker gaat veroveren, maar ik heb nog veel meer zin in de activiteiten die we aan het organiseren zijn in Belhar! Het begint nu allemaal vorm te krijgen, een voetbaltoernooi, een talentenjacht, een Game-day met uitdagende spelletjes en een Kunst-dag waarop de jongeren hun creatieve kant kunnen ontdekken. Verder zijn er bands die hun medewerking hebben toegezegd om een paar concerten te geven en zullen we de wedstrijden op een groot scherm laten zien… leuk! Nu hopen dat de jongeren er net zo veel zin in hebben als ik. Naast het organiseren van deze activiteiten ben ik ook druk met mijn gewone werk, de scholen hebben vakantie, dus dat scheelt, maar in het ziekenhuis gaat het gewoon door. Elke week weer vreselijke verhalen, elke week twijfelende vrouwen maar ook elke week een beetje hoop! In de maand mei heb ik samen met Hartmut en een paar collega’s een cursus voor christelijk counselen gedaan en dit heeft me erg geholpen. Het was een erg praktische cursus en het heeft me veel handvaten gegeven om de vrouwen beter te kunnen helpen. De cursus was algemeen maar de meeste casussen gingen over crisiszwangerschappen. Ik heb het gevoel dat ik de problematiek van een crisiszwangerschap veel beter begrijp. Iedereen heeft een beeld van zichzelf en geeft zichzelf aan de hand daarvan een aantal rollen. Je ziet jezelf als sporter, als vriend(in), als collega, als ‘mooi meisje’, als ‘vrouw die altijd net iets teveel weegt’. En aan de hand van die zelfopgelegde rollen gedraag je je. Honderd jaar geleden werden meisjes opgevoed om huisvrouw en moeder te worden, dit waren dan automatisch ook de rollen die ze zichzelf toebedeelden. Tegenwoordig ligt dit anders, bijna overal ter wereld krijgen meiden de kans om naar school te gaan en om zichzelf te ontwikkelen. Er zijn veel kansen om dromen waar te maken en meisjes worden ook aangemoedigd om te dromen. Dit is een van de redenen waarom meisjes vaak enorm schrikken als ze uitvinden dat ze zwanger zijn, ‘moeder’ is niet een van de rollen in hun zelfbeeld en vaak hebben ze het gevoel dat alle andere rollen wegvallen als ze er voor kiezen om moeder te worden. Uiteraard zijn er veel aanpassingen die je moet maken als je een kind hebt maar een moeder kan net zo goed sporten, een goede vriendin zijn of werken. Als ik met de meiden in de abortuskliniek praat merk ik vaak dat ze hier tegenaan lopen. Ze geven vaak toe dat ze het gevoel hebben dat abortus moord is maar ze verwachten dat ze in zekere zin ‘zichzelf vermoorden’ als ze de baby houden omdat ze dan niet meer kunnen doen wat ze altijd deden. Als een vrouw nadenkt over abortus is de vraag die ze zichzelf stelt dus niet ‘één moord of geen moord’ maar ‘wie vermoord ik?’… Om deze reden kan je geen goede abortus counseling geven als je doel is om ‘zo veel mogelijk baby’s te redden’. Mijn doel is om met Gods hulp de moeders te helpen zoals Jezus zou doen. Om de moeders te helpen met het maken van een keuze, om ze een breder perspectief te laten zien, om een situatie te creëren waarin ze zich veilig voelen zodat niet ik, maar zij zelf de keuze maken die voor hen het beste is…

PS: Ik wilde graag een video uploaden om jullie mee te laten genieten van de meiden die ik les geef, maar het werkt niet. Internet is te traag denk ik, als iemand een goede tip heeft is dat zeer welkom! In plaats van de video dan maar een foto van 'op een mooie pinksterdag...' bovenop lioOp een moonshead...